Miles Davis Quintet - Relaxin' with the Miles Davis Quintet (1958)

De beste plaat van de Steamin', Workin', Cookin' en Relaxin'-serie. Stuk voor stuk schitterende nummers met groovy thema's en geslaagde improvisaties. Miles laat van zich horen met z'n typische sound (tikkeltje melancholisch, met demper), Coltrane speelt bedeesd zoals dat hoort bij sommige nummers, Red Garland speelt genieus en PJ Jones drumt alles voortreffelijk bij elkaar. Verdienste is dit geen enkel nummer onderuitzakt in een slechter sfeertje; deze cd is gewoon 40 minuten puur relaxin'
4,25*

Een kenner aan het woord, zoveel is duidelijk!

Slechte platen heeft Miles Davis volgens mij nooit gemaakt, zal deze eens opsporen en beluisteren...

Uiteindelijk zijn deze vier afzonderlijke albums het resultaat van twee opname-dagen voor Prestige in 1956. Ik bekijk ze dus liever als een geheel; de opdeling is louter commercieel.

De waarde van deze opnamesessie is dat ze de belangrijkste neerslag vormt van wat nu algemeen bekend is als "het eerste grote quintet" van Miles Davis.


En deze manier van legato spelen was nu net zo revolutionair: de rechtstreekse wegbereider van de modale jazz op Kind of blue...

Ik blijf het een matig album vinden, misschien baanbrekend in die tijd, het klinkt nu erg gewoontjes. Verre van spannend in ieder geval.

Heel aardig, maar niet super zoals 'Round About Midnight. Ik ga ook snel de andere drie uit de serie beluisteren.

komop, die ritme-sectie is fantastisch... de manier waarop paul chambers z'n baslijn kan laten "bouncen" door de notenkeuze... geniaal!

Beter dan "Cookin' with...", want hier zitten naar mijn mening geen missers op. Een heerlijke zondagmiddagplaat. Een lekker ontspannen jazz album met een aantal prachtige composities.

Relaxin' van Miles Davis is een leuke wegluisterplaat, desondanks laat het ook geen blijvende indruk achter. Het latere(zeg maar post-1958) werk van Davis heeft in vergelijking een stuk groter onderscheidend vermogen. Weg leuk om hier een van de eerste muzikale stappen van Coltrane te horen, maar ook hij moet nog verder groeien. De ritmesectie is erg strak, maar die typische basloopjes blijven niet echt mijn ding. If i were a bell is het hoogtepunt mijn inziens.

De tweede in de Cookin’/Relaxin’/Workin’/Steamin'-serie, waarover ik hier iets meer heb geschreven.

Voor Relaxin’ werden grotendeels opnames gebruikt uit de sessie van oktober 1956, de meest recente van de twee, waar ook alle tracks van voorganger Cookin’ vandaan kwamen. Ik begrijp waarom Prestige eerst uit deze sessie putte, want hoewel de twee sessies in aanpak niet veel verschillen, klinkt de band in oktober beter (vooral Coltrane, die een opmerkelijke groei doormaakt in slechts zes maanden).

Hierdoor valt het minder negatief op als de band zich vergrijpt aan sentimentele popclichés, zoals hier bij ‘You’re My Everything’ en ‘I Could Write A Book’. Nog beter zijn opener ‘If I Were A Bell’, naar een heerlijk schmierend nummer uit de musical Guys And Dolls, en een speelse uitvoering van Sonny Rollins’ ‘Oleo’, dat de band duidelijk op zijn duimpje kent.

Dit alles wordt aangevuld met twee nummers uit de sessies van maart: ‘It Could Happen To You’, o.a. eerder vertolkt door Bing Crosby, Nat King Cole en Frank Sinatra, wordt hier gespeeld in een clubversie die niet verrast maar meer dan degelijk is.
Bij ‘Woody ’n You’ wordt de latin-swing uit de klassieke uitvoeringen van Coleman Hawkins en Dizzy Gillespie jammer genoeg vervangen door een soort vlooiïge nervositeit die het nummer helaas degradeert tot technische vingeroefening. Bassist Chambers slaagt er desondanks in uit te blinken. Het stukje gebabbel op het einde, waar Coltrane de plaat afsluit met zijn vraag om een flesopener, is ook geinig.

Onder de streep is dit misschien wel de meest gebalanceerde lp van de serie. Ik doe er nog een halfje bij.

In mijn zoektocht naar goede hardbop-platen, is de serie relaxin'/cookin'/workin'/steamin' onmisbaar. Ik begin bij deze want deze wordt met name gezien als essentieel.

Aan de titel en de toch wel gave hoes is al te zien, waar het hier om gaat: ballads en relaxen. Zelfs de midtempo-songs klinken erg relaxed. Fijn spel van zowel Davis als Coltrane, maar wat me het meest opvalt is het heerlijke walking-bass-spel van Paul Chambers.

Een erg lekkere plaat, maar het blaast me niet van de sokken. Maar dat is niet erg, soms moet je ook gewoon je sokken aanhouden. Het is daarbij ook winter.