Miles Davis - My Funny Valentine (1965)

Het is schandalig dat hier nog niets is getypt. Deze plaat is dat absoluut niet waard.
Blijkbaar eerder een plaat voor de gecultiveerde mens.
Ik ben verliefd op deze plaat.

Ja... vast, wat een onzin zeg, een mens bepaalt wat hij zelf goed vindt, en dat zegt niks over hoe 'gecultiveerd' hij is

Haha, onze wetenschapper.
Je hebt gelijk dat bepaald hij zelf maar bedenk jezelf: waarom komen mensen naar deze site? Om nieuwe muziek te ontdekken en zich cultuur te verschaffen.
En natuurlijk bepaald iedereen wat hij goed vindt en als ik dan zie dat hier niets getypt is terwijl deze plaat bij elke jazzkenner in zijn geheugen staat gegraveerd als topplaat, dan begin ik me hier vragen te stellen. Deze plaat heeft het de jazz positief beïnvloed. En dus verdient ze dit niet.

Trouwens, met die vorige stelling wil ik absoluut niet duiden dat ik een gecultiveerde mens ben absoluut is dat onzin. Wat is gecultiveerd zijn?
Dus je hebt een punt.


MaarLaten we het nog even over deze plaat hebben; Miles live is naar mijn mening een prachtige plaat:
Zoals Nat Hentoff zei en ik ben het absoluut eens met hem en dat komt in deze plaat tot uiting: "Miles Davis has duende, the ability te transmit a profoundly felt emotion with the minimum of fuss and the maximum of restaint."

Dit album stond al op mijn wenslijst maar om daar vanaf te komen zijn aankopen nodig, en daarvoor moet ik naar winkels, en dat is alweer even geleden, hoe lang moet het nog duren...?
Maar nu is dit album met stip gestegen, dankszij een gegoogled stuk in een krant: http://www.nrc.nl/krant/article64331.ece.

geweldige trombone op deze plaat!

In het kader van mijn inhaalrace op jazzgebied vorig jaar diverse albums aangeschaft van Miles Davis. Heb helaas soms te weinig geduld om de schijven goed te luisteren. Heb dit album gisterenavond maar eens geconcenteerd geluisterd en was nogal onder de indruk. Een erg goed album en een topensemble, vooral Herbie Hancock lijkt erg op dreef. De hoesinformatie spreekt van een mooie avond, en de schrijver prijst het feit dat de tapedecks die avond aan het opnemen waren. Een waarheid als een koe.

Opgewaardeerd naar 4.5.

Deze in combinatie met Milestones en Someday My Prince Will Come gekocht - en dit is toch duidelijk de minste voor mij. Daar waar de andere twee albums heel goed te genieten zijn, vind ik Miles Davis live te langdradig, te uitgesponnen, te saai en te... richtingloos, lijkt het wel. Ik kan er mijn hoofd niet bijhouden: geen enkel nummer is ook maar een beetje catchy; het moddert maar wat aan. Nee, hier valt niet zo heel erg van te genieten voor mij, helaas.

2,0* voor All Blues.

je hebt niet zoveel met jazz?

Ik heb in mijn gehele leven maar drie jazz-albums gehoord - de bovengenoemde -, dus dat valt moeilijk te beoordelen. Met deze plaat heb ik voorlopig in ieder geval nog behoorlijk weinig

dan snap ik het

veel plezier met het ontdekken van mooie jazz albums in de toekomst
(er zijn er nog genoeg)

Dankjewel! D'r zijn inderdaad nog meer dan genoeg albums voor mij om te ontdekken, en als ze toevallig als bundel te verkrijgen zijn voor een zacht prijsje, dan zal ik ook niet aarzelen ze aan te schaffen

Heerlijke uitvoering van "My Funny Valentine".
Er is ruimte voor iedereen en de sfeer is mooi. Op het tweede nummer is er vooral veel ruimte voor de toetsen. Maar eigenlijk valt in alle nummers het fijne samenspel van de muzikanten op. Lekker plaatje om bij tot rust te komen.

Daar ben ik het wel mee eens. Lekker rustgevende, zwoele, maar sterk gespeelde jazz. Toch heeft Miles Davis boeiender werk op z'n naam staan.

Ben ik met je eens. De albums van midden jaren vijftig tot en met begin jaren zestig (en tot en met dit album) kunnen bijna blind worden aangeschaft. Ongekende schoonheid. Daarna wordt het wat minder toegankelijk, maar nog steeds erg mooi. Alleen na Bitches Brew (doet nog wel mee) - in 1970 - haak ik af, tot begin jaren tachtig. Dan luister ik weer verder.

Wel vreemd dat op de dubbel cd The Complete Concert voordat My Funny Valentine begint een prachtige aankondiging van Mort Fega staat. Op deze reguliere uitgave niet. Jammer. Fega kondigd de band fantastisch aan. Mooie stem en voor elk bandlid een fraai woord. Erg sfeervol en een mooi begin van dit mooie concert.

Met: Miles Davis (trompet); George Coleman (tenorsax); Herbie Hancock (piano); Ron Carter (bas); Tony Williams (drums)

Een aantal dagen terug schreef ik al een recensie bij Four & More, de liveplaat die werd samengesteld uit meer uptempo nummers van dit benefietconcert van 12 februari 1964. De ballads waren een jaar voor het uitkomen daarvan al uitgebracht als My Funny Valentine (de releasejaren zijn respectievelijk 1966 en 1965, correctie hiervoor ingediend).

Ik had een beetje mijn twijfels tussen deze tweedeling tussen snel en rustig, maar waar ik op Four & More me na een uur nog een beetje murw gebeukt voelde, is My Funny Valentine eigenlijk genieten van het begin tot het einde. Sterker nog, het is waarschijnlijk mijn favoriete liveplaat van Davis tot dusver (ik moet dan nog wel een keer goed gaan zitten voor de befaamde ‘Plugged Nickel’-opnames van een paar jaar later, en nog wat andere dingen).

De kalme, uitgesponnen arrangementen zijn eigenlijk de perfecte achtergrond voor Davis’ koele, snerpende trompetstijl. Coleman is dan weer het ideale tegengewicht, romantisch en vloeiend, en Hancocks lyrische, meditatieve stijl is zowel perfect in de solo’s als in de begeleiding (we horen al een voorzichtige echo van Hancocks al even voortreffelijke Maiden Voyage van een jaar later, met welke deze plaat vier spelers gemeen heeft). Williams en Carter zorgen op de achtergrond dat de muziek in beweging en onvoorspelbaar blijft.

Helaas zou Coleman kort hierna de band verlaten, volgens Davis omdat Tony Williams (informele bandleider van het Tweede Grote Kwintet) hem niet avontuurlijk genoeg vond. Avontuurlijker zouden ze zeker nog worden, maar ik weet niet of het kwintet met Wayne Shorter ooit nog deze mate van muzikale perfectie en emotionele zeggingskracht heeft bereikt, eerlijk gezegd.

Je hebt geen woord teveel gezegd Sandokan-veld! Wat een fantastisch concert is dit zeg. Naast natuurlijk Miles Davis en ook George Coleman speelt Herbie Hancock geweldig hier. En wat een voortreffelijke productie voor een live concert.

Ik zie dat er op MusicMeter 2 users hiervoor een onvoldoende hebben gegeven...
Om met Worthy de Jong te spreken: hoe dan?!