Sigur Rós - Takk... (2005)

Sigur Ros heeft wederom een pracht-album afgeleverd. Het klinkt allemaal weer net zo hemels als de 2 voorgangers (het debuut Von was eerder "zwaar" experimenteel).

De grote verrassing is er nu een beetje vanaf (we weten inmiddels wel wat voor werk deze mannen afleveren). Misschien dat sommigen wat opkijken van het "rock-gehalte" op dit album. Het was van te voren al aangekondigd: inderdaad hoor je soms wat meer dan voorheen de gitaren op de voorgrond. Hierdoor zijn de nummers ook wat toegankelijker, wat bombastischer hier en daar.
Maar ondanks dat vind ik het allemaal nog reuze-meevallen met die zogenaamde rock-invloeden. Er komt zelfs een heus fanfare-orkestje voorbij! Ook de speeldoosjes van Ba Ba Ti Ki Di zijn weer van zolder gehaald.

Ik zie Takk dan ook een beetje als een terugkeer naar Ágætis Byrjun. Dat vind ik absoluut niet erg, integendeel; dat album staat momenteel niet voor niets in mijn top 10.

4,5*

Ik heb dit vierde album van Sigur Rós vanavond weer eens gedraaid. Sigur Rós is voor mij een bijzondere band, ik was ontzettend onder de indruk van hun doorbraakalbum Agaetis Byrjun indertijd en zag op de koop toe nog een aantal concerten van ze, waarvan ik in ieder geval aan twee zeer dierbare herinneringen heb. Later kwam ( ) uit en uiteindelijk bleek dat mijn favoriete Sigur Ros-plaat: nog steeds dezelfde prachtige muziek, maar nu in de vorm van een magnifiek opgebouwde plaat met voor mij het mooiste nummer ooit als afsluister.

Dit album was een lichte teleurstelling indertijd. Een paar maanden voor dit album uitkwam zag ik ze in Paradiso en alhoewel dat een mooi concert was, had het niet de impact die eerdere concerten wel op me hadden. Zo ook ook voor dit album eigenlijk. Een paar mooie nummers, maar niet echt een mooi geheel en ook iets teveel van hetzelfde (maar dan minder).

Heb het album maar 's in de herkansing gedaan, na het volgens mij zo'n anderhalf jaar niet gehoord te hebben. Moet zeggen dat het me niet mee viel. Waar ( ) werkelijk een grandioze opbouw heeft en me langzaam meevoert en uiteindelijk volledig opslokt (je zou het eens moeten zien, zo'n lege stoel opeens) heb ik die ervaring hier niet. Takk gaat me met Glósóli en Hoppípolla eigenlijk ook veel te voortvarend van start. Bij met name dat laatste nummer bekruipt me het gevoel dat de registers wel erg snel worden opengetrokken. Voor mij typisch een geval van overdaad schaadt. Zonde eigenlijk wel.

Gelukkig wordt het snel beter. Sé Lest borduurt voort op de 'speeldoosjes'-ep Ba Ba Ti Ki Di Do, wat ik een nogal onderschatte release vind van Sigur Ros. Het heeft een mooie climax en een werkelijk fantastisch outro met die blazers. Vervolgens komt daar het waanzinnige nummer Sæglópur nog eens overheen. Begint rustig, maar als die drums dan invallen... Kippenvel. En dan komt er al snel een tempoversnelling en fenomenale climax bij. Dit is Sigur Rós op zijn best!

Mílanó is dan weer een wat archetypischer nummer voor SR's doen. Lange sfeergeluiden, te weinig spanningsopbouw en dan patsboem climax. Het luistert lekker weg, maar echt goed vind ik het eigenlijk niet. Een beetje Agaetis Byrjun revisited, maar daar werd het beter gedaan. Het daaropvolgende Gong vind ik een stuk beter; sowieso houd ik wel van de Sigur Ros-nummers waar de ritmesectie een prominente rol speelt: ik ben echt fan van die drummer. Helaas verliest het nummer op een gegeven moment zijn momentum en voordat je het weet is Andvari dan ook weer voorbij.

Gelukkig houdt Svo Hljótt me wel bij de les. Dit was altijd een van mijn favoriete nummers van dit album en dat is nog steeds zo: de laatste tijd begin ik wel een beetje een voorkeur te ontwikkelen voor pianomuziek en daarmee zit je bij Sigur Ros ook wel goed. Als dan ook nog die loodzware bas erin komt en de bekende melancholische gitaarmuren van stal worden gehaald ben ik toch wel weer om. Vervolgens wordt het album uitgeluid met Heysátan...

Voor mij dus een minder album, maar nummers als Svo Hljótt en Sé Lest maken zoveel goed dat ik hier nog steeds graag 4* aan geef. Voor mij blijft dit echt een zeer bijzondere band waar ik mijn hart aan verpand heb. Ik kijk dan ook erg uit naar het nieuwe album...

Wat een heerlijk plaat van de mannen van Sigur Ros is dit. Ik heb verkies deze zeker boven (), met name vanwege de wat meer symfonische rock stukken die present zijn op dit album.

Wat me overigens gelijk opviel is dat het eerste nummer (Takk..) me sterk deed denken aan stukken van Coldplay ten tijde van AROBTTH, allen dan veel warmer uitgevoerd.

Voor nu een 4.5

Na één luisterbeurt heb ik dit album aan de kant geschoven, dit was niet aan mij besteed, zo ondervond ik.

Nu, drie maanden later, liggend in m'n luie stoel, kwam dit album plots weer in m'n gedachten opduiken, het smeekte me om een tweede kans. En deze muziek werd deze keer door mij veel beter gesmaakt.

Vooral het tweede deel van de plaat bracht me helemaal van slag; wat een fantastische opbouw in die nummers, onbeschrijfelijk eigenlijk.

Takk... is zo'n album dat ik niet zomaar elke dag kan opleggen, het weegt te zwaar op mijn gemoed. Luister maar eens naar 'Svo Hljott', of 'Andvari'.

De eerste nummers grepen me niet zo bijster veel aan, het is pas vanaf 'Sé Lest' dat ik word meegesleurd in een rivier van dromerigheid en verzuchting.

'Heysatan' is de perfecte afsluiter voor deze plaat. Je hoort het geluid stukje bij beetje wegebben, tot de absolute stilte overheerst.

Tip: als dit album je na een eerste luisterbeurt niet kan bekoren, gooi het dan niet in de prullenbak, maar geef het na enkele maanden nog een kans.

4.5 sterren

Sigur Rós - Takk...

De plaat Takk... stelt zich voor met het nummer Takk... . Een dankwoord, volledig sprakeloos. Hoe beter kan je een verhaal openen met een mystieke introductie. Vol verwachting moeten we wel overgaan naar de essentie van Takk... . Want die vinden we zeker terug op Glósóli. Rustig opbouwend met op het eind van dit nummer de hemelsluizen die helemaal open gaan. Een glimmende climax. Een eigenschap die zeker terugkomt. Het bekenste nummer is zonder twijfel Hoppípolla. Meeslepend en in z'n eenvoud zo gemakkelijk luisterbaar. Met Með Blóðnasir breien ze een vervolg. Een, zeg maar, soort van Hoppípolla deel 2. De kermisklanken op Sé Lest maken van deze plaat een meer gevarieërder gedeelte. Sæglópur is eveneens heel bekend. Een sprookje die voor halfweg al openbarst vol vernietigende materie. Voor mij ongetwijfeld het beste gedeelte van heel hun repertoire.

Mílanó start rustig. Opnieuw breekt het nummer door net voor halfweg. Een prachtig klankenpakket die zich opnieuw herhaalt halweg het tweede gedeelte van dit nummer. De plaat laat een ander gezicht tonen op het verbluffende Gong. Een zeer rytmisch en herhalende toon die op het einde opnieuw openspat. Een wat moeilijker te beluisteren nummer is Andvari. Doorheen het nummer hoor je nog steeds de karakteristieke vorm van Takk... . Deze keer sterft het nummer geleidelijk aan uit en een climax is hierop spoorloos. Halfweg Svo Hljótt wakkert de vlam weer aan om dan uiteindelijk brandend Heysátan te begroeten. Het verhaal komt op een eind. Een dik uur doorheen een landschap vol emotie, rust en uitbarstingen. Het is genoeg geweest. Hier sterft Takk... uit.

Perfectie bestaat niet, maar dit is haast perfect te noemen. Een zucht verwijdert van het ideaal.

Sigur Rós.
Een aantal maal het album met de embryo geprobeerd.
Kwartje wilde gewoon niet vallen.
Beeld van dansende Eskimo’s en baby gebrabbel.
Tot vorige week.
Concert van Efterklang.
Bij de lange sfeervolle stukken gebeurde het.
Gevoel van alleen aanwezig zijn.
Vertraagde waarneming.
Waardoor kwalitatief betere ervaren van zintuigen.
Totale afwezigheid van gedachtegang.
Onbewuste spiritualiteit.
Aantal minuten lang.

Referentiekader opgezocht.
Sigur Rós.
Is dit dan toch geniaal?
Bewuste keuze voor een ander album.
Takk...
Inderdaad.
Dezelfde ervaring van rust.
Cultuurverschillen.
Leven in een slow motion maatschappij.
Elke dag schaken met geleerden.
Even vergeef je ze het gerommel met Icesave.
Geld heeft voor een moment geen waarde.
Je baant je in een schemerig gebied.
Als de mist geklaard is.
De volgende aandiening van een aswolk.
Het vliegen gaat al bijna vanzelf.
Geen luchtverkeer nodig.

Blijkbaar speelt het komende nieuwe vaderschap een rol.
Maar Takk... heeft zijn plekje veroverd.
Al blijft het praten tegen bomen achterwege

Een grote tegenvaller wil ik dit album niet noemen, maar het is wel een stukje minder dan de vorige twee albums. Waar ( ) uitblinkt doordat het klinkt als een geheel, en Ágætis Byrjun de betere nummers bevat, is het moeilijk om de kracht van dit album aan te geven. Natuurlijk de prachtige klassieker Hoppípolla staat erop en is nog niets van zijn kracht verloren.

Verder voldoende aardige tot goede nummers zoals het epische Milanó, prachtige Sé Lest en het ontroerende Glósóli, maar in zijn geheel dus net iets minder. Gelukkig zagen de leden van Sigur Rós dit ook in en kozen zij voor een koerswijziging bij het volgende album.

Na deze toch wel behoorlijk lang niet meer gehoord te hebben, klinkt deze des te beter en verhoog ik bij deze toch naar de 4,5.
Ja, het klinkt dikwijls zeer vol en ja, het is bombastisch,... máár wat een kleppers van songs staan hier op. Men wordt hier vaker dan in al hun andere platen van de ene climax naar de andere gegooid en is naar mijn bescheiden mening hun meest postrock-gerichte plaat.
Ik vind trouwens dat ze wel nog voor genoeg afwisseling zorgen met bijvoorbeeld Með Blóðnasir, wat van mij misschien ook nog wel iets kaler had gemogen dan.
Uitschieters blijven voor mij Glosoli (hémels, zeker ook met die prachtige clip), Saeglopur (ongeveer even hemels) en Gong. Maar ongeveer elk ander nummer op deze plaat is eveneens van een onaardse schoonheid.
Deze plaat blijft gedurende het volle uur boeiend en daarom verdient het deze verhoging zeker wel.
Na Agaetis Byrjun en () hun beste. Takk Sigur Ros.

Inmiddels vaak beluisterd en wat is dit een prachtig album.
De (rustige) opbouw van de nummers, de prachtige gitaarmuren en de hemelse zang.
Echter met Milano en Andvari wil het nog niet zo vlotten.

De teksten zijn simpel (Springen in plassen (3), Ik zie een trein (5), Mijn neus bloedt (4), etc) maar de muziek is prachtig.
Sigor Ros wil met Takk... een positief, gelukkig gevoel creeren en danken (Takk...) dat we leven en gelukkig zijn.

Sigur Ros is voor mij mysterieus, maar als je eenmaal de code gekraakt hebt dan blijf je luisteren.
Bij de eerste tonen van dit album word je als het ware het album binnengetrokken om na ruim een uur weer uit te stappen.

Als eerder al beschreven wordt de link met Radiohead (voor mij één van de allerbeste bands ooit) snel gelegd. Op zich wel te begrijpen.
Beide bands zijn exclusief en niet te labellen aan een muziekstroming.
Wanneer ik Gong beluister had dit best een nummer van Radiohead kunnen zijn.

De muziek van Sigur Ros wordt vaak in het Post-Rock hokje gestopt.
Waarschijnlijk door de lange instrumentale stukken en de korte zang.

Takk...is voor mij een zeer aangename kennismaking met Sigur Ros.
Momenteel zit het album tussen 4* en 4,5*.
Binnenkort Ágætis byrjun en Inni gaan beluisteren en uitkijken naar het nieuwe album.

”Takk…” is mijn eerste kennismaking met Sigur Rós. Ik moet zeggen dat ik dit geen gemakkelijke muziek vind. Nu hoeft dat niet direct een probleem te zijn, want ik vind dat de luisteraar best wat moeite mag doen. Wat dat betreft stelt Sigur Rós mij als luisteraar danig op de proef. De muziek vind ik dromerig en erg sfeervol. Het is een interessant palet aan muzikale kleuren die erg rustgevend werken. De vocalen vind ik daarentegen gewoon niet zo mooi. Ze passen prima bij de muziek, maar dat ijle, daar houd ik gewoon niet zo van. Dat er daarnaast in het IJslands, of in hun eigen fictieve taal gezongen wordt, maakt het er niet makkelijker op. Maar hoe vaker ik ernaar luister, gebeurt er toch iets in mijn beleving. De term rustgevend die ik eerder aanhaalde raakt meer en meer van toepassing. Het is dan vooral de muziek waar ik heerlijk op kan wegdromen. Dus ondanks dat deze muziek nogal een ver van mijn bed show is, is het er wel eentje die ik op momenten goed kan waarderen.

Schitterende cd. Na het luisteren van Kveikur en het sterke AB ben ik nu toch wel definitief om. Takk vind ik verbazend genoeg nog mooier dan AB. Misschien komt dat omdat Takk nog meer de muziek het werk laat doen, en de muziek nog van een verstillender en rustgevender niveau is.
Het begint al goed, met Glossoli, maar Hoppipolla is voor mij het absolute hoogtepunt, vanwege de schitterende piano-melodie. Verderop in de plaat zakt de muziek soms wat in, maar dan ten goede van het rustgevende aura dat Takk dan uitstraalt. Heysatan en Andvari zijn in die zin erg mooi. Ook het lange Milano heeft een zeer mooi middenstuk. tot slot, Se Lest
Deze muziek is zonder meer schitterend, en alhoewel het nog steeds niet op ieder moment 100 % binnenkomt, ga ik steeds meer genieten van het fenomeen SR.

4,5*

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Losse nummers van Sigur Ros zijn mij weleens ten gehore gekomen, maar een volledig album nog niet. Bij het beluisteren van de muziek van Sigur Ros beland ik een beetje in een tweespalt. Aan de ene kant begrijp ik goed dat dit mooi gevonden wordt met z’n sferische muziek en melancholische tonen. Aan de andere kant doet het mij zo enorm weinig en vind ik het zelfs soms een beetje saai worden. Ik mis er vaak een soort van kern in. Maar het zit wel hoorbaar goed in elkaar dus. Maar of het me pakt? Maar…, maar….