Yo La Tengo - I Can Hear the Heart Beating as One (1997)

Intense noise pop, in een geluidskleur die moeilijk te omschrijven is. Goudkleurig zegt de cover, maar ik weet eigenlijk niet of dat de kleur is (het zal wel) van de eerste vijf nummers: er hangt een sterk bedrukte, pessimistische lading over de eerste 20 minuten. Het zijn de doffe ondertonen die het verhaal maar vertellen, die de melodie maar verzorgen...

Vanaf Shadows (het zesde nummer) komt er troost en is de noise weg. Er lijkt een engeltje opgestaan te zijn die voor positief herstel zorgt; het geluid is opeens zoet geworden, de kleur is denk ik rood. Duidelijk is nu dat niet alleen de album-cover de twee kleuren heeft.

Even verderop is het hoogtepunt: de single Autumn Sweater. Even de emoties vergeten en de stereo hard zetten, want je hoort een ultra-strak en degelijk opgebouwd rocknummer. Heerlijke afleiding zeg! Little Honda (origineel van the Beach Boys) komt erna, maar is meteen het dieptepunt van het album en had er niet tussen gemoeten.

Het 'rode gedeelte' gaat weer verder bij Green Arrow. Erger je bij dit nummer overigens niet teveel aan de bijna 6 minuten durende goedkope krekels-sample.
Bij de volgende twee nummers krijg je echt een knus, veilig en warm thuisgevoel. Center of Gravity doet er nog een schepje bovenop en is gewoon helemaal een heerlijk onbezorgd 'ba-da-paaa' nummer. En dat na die eerste 20 minuten intro!

Maar ja, het merkwaardige verloop van het album kan natuurlijk zo weer voor een gouden of rode verrassing zorgen. Hoe het album afloopt verklap ik daarom niet! Wel verklap ik dat ik héél erg onder de indruk was van We're an American Band.

Af en toe duren nummers wat lang, maar het spelen met de tijd in sommige nummers (evenals het spelen met de stemmingen) maakt het album wel extra dynamisch en bijzonder.

4,5*

echt 1 van mijn favoriete albums, heerlijke lawaai en dan heerlijke rust. Zit ook heel veel gevoel in de muziek.

Deze cd moet meer aandacht krijgen hier!

Is dit de beste Yo La Tengo plaat? Ik durf het niet te zeggen. De sfeervolle klanken van 'Painful' en 'And Then Nothing Turned Itself Inside-Out' spreken mij ook zeer aan. Maar 'I Can Hear The Heart Beating As One' laat, door de ongelooflijke variate die dit album in zich herbergt, wel zeer goed horen hoe veelzijdig en getalenteerd dit trio is. Ook geeft het een goede indruk van wat men live van deze band mag verwachten (en, geloof me, dat is heel wat - ik zag ze meerdere malen). En hoe gevarieerd ook, uiteindelijk valt alles samen. Uitmuntend. Net geen 5*, maar wel 4,5*.

Wat ik altijd een mooi woord heb gevonden is eclectisch. Hier kan ik dat heel mooi gebruiken, want I Can Hear the Heart Beating as One is zondermeer een heel eclectisch album. Grofweg begeeft de muziek zich tussen noiserock en dreampop en de invloeden van Velvet underground en Sonic Youth zijn evidend, maar er zijn ook toefjes shoegaze en zoetgevooisde sixtiespop hoorbaar.

Na 13 nummers ben je wel een beetje gewend aan zoveel veelzijdigheid, maar of dat nog niet genoeg is pakt de band pas echt goed uit. Eerst met de spetterende krautrockdrone Spec Bebop en daarna nog eens met het van een machtig mooi stukje gitaarfeedback voorziene We're an American Band. Ik ga gauw op zoek naar andere albums van deze band. Deze verdient vooralsnog (ruim) 4*.

Na nóg meer luisterbeurten verhoogd naar de volle 5*. Dit album wordt alleen maar beter, naarmate je het meer beluistert. Ongelooflijk, bij iedere luisterbeurt hoor je weer iets nieuws. Dit is een onvoorstelbaar goed en vooral rijk album. Een Meesterwerk. Ja, met een hoofdletter. Yo La Tengo presteert het hier om zowat alles wat interessant was in de popmuziek van de laatste circa twintig jaar in één album bij elkaar te brengen, en daar dan ook nog eens een eigen geluid aan te geven - en dat alles in de vorm van een zeer gevarieerd maar toch coherent geheel. Een verbluffende prestatie. Ik heb er geen woorden voor.

hehe, eindelijk krijgt dit album , en deze band wat meer waardering hier, ik denk dat dit het beste album van de band is, maar hun andere albums zijn ook heel goed.... er komt of is geloof ik ook een nieuwe uit...

is

net een kaart gekocht voor het concert in tivoli

Bij het horen van 'Green Arrow', denk ik aan een kampvuur op een zwoele zomernacht, waar je samen met je beste vrienden tussen de liters bier door oude herinneringen ophaalt, gevolgd door er een stilte van 5 minuten en 43 seconden, waarin je beseft dat dit een van je mooiste momenten van je leven is.

4*

Goudkleurige noise pop - treffend, Jonnie. Bovendien houd ik daar wel van; goudkleurige noise pop zoals de hoes en titel van de plaat al doen vermoeden. Al voordat ik deze plaat überhaupt had gehoord waande ik me al in de gruizige wereld van Yo La Tengo, gedrenkt in het dovende licht van een stad half in slaap, half in de gloed van de schemer. Dat is echter wel een beetje de makke van verwachtingspatronen: soms klopt er geen zak van. Dat probleem bleek ik dus met deze plaat te hebben. Bij vlagen zitten er prachtige nummers tussen (Deeper Into Movies vind ik heerlijk), maar het gros van de tijd heb ik het gevoel te luisteren naar een band die vastzit in een allerminst gruizige wereld, gedrenkt in goedkoop TL-licht, om half tien 's ochtends op kantoor op een werkdag. En da's verdomde jammer. Tel daarbij op het feit dat ik het eclectische karakter van de band allerminst bewonderenswaardig vind, omdat men nergens nu echt in uit lijkt te blinken (nu ja, behalve in echt gruizige noise pop), en de 3* zijn verklaard. Helaas, helaas, ook ik had het graag anders gezien.

Past zo in het rijtje The Flaming Lips, Guided By Voices, Tindersticks. Helaas vind ik geen van allen wat .

mijn exemplaar had als toevoeging een aantal remixes van autumn sweater, waarvan een door design-noise-goeroe Kevin Shields.

En die is goed !

Ik hoorde juist die remix over een handtransistortje in de Sardinese bergen, en ben eenmaal op het Italiaanse vasteland onmiddelijk op onderzoek uitgegaan. Binnen 48 uur gevonden, ik was een gelukkig mens.

Dit album zou een paar luisterbeurten verder zomaar mijn top10 kunnen binnenrollen! Wat een sterke plaat is dit zeg! 5 stars!

blijf luisteren

yo la tengo is overigens een hele goeie liveband.
sterker nog, de platen blijven erbij achter.

Kijk aan! Ik zal ze in de gaten houden! Welke andere Yo La Tengo plaat is trouwens een beetje vergelijkbaar met deze? Want dan moet ik die ook maar eens aanschaffen!

ik denk dat 'electr-o-pura' goed vergelijkbaar is.
'summer sun' is ook OK, maar veel stemmiger, minder rock.
mijn favoriet is echter toch haast wel 'and then nothing turned itself inside out' die heeft ook een goede balans in afwisellend materiaal.

de laatste 'I am not afraid of you ... ' is wat mij betreft enigszins tegenvallend maar wacht ...
het eerste nummer dat ruim 10 minuten duurt maakt dat je al in de platenwinkel tot aanschaf zult overgaan : - )

Ik zou verder gaan met "Painful" en zoals dix opmerkt, daarna "And Then Nothing Turned Itself Inside-Out" proberen, die wel heel anders is dan deze, maar wel één van hun beste platen is.

Geen enkele, eigenlijk
Deze band maakt zelden twee keer dezelfde plaat.

Yo La Tengo top 3:
1. Painul
2. Electr-o-pura
3. I Can Hear the Heart Beating as One

Hier staat wat mij betreft een van de mooiste nummers ooit op: Autumn Sweater. Ik ken weinig nummers die een vergelijkbaar gevoel bij mij oproepen.

Deze hele cd is trouwens sowieso wel een apart geval; een toepasselijker titel dan 'I can hear the heart beating as one' is dan ook eigenlijk niet denkbaar. Op deze cd horen we pop-noise, heerlijk popmelodieen en een vorm van rock. Toch voel ik dat er een bepaalde lijn in zit, een bepaald idee. Daarom voelt het absoluut als een geheel. En daarin schuilt ook de onstuimige, onstuitbare kracht van deze cd. Op het ene moment worden je oren geconfronteerd met een aangename vorm van noise, om daarna te zweven in prachtige popnummers. Ik vind het een zo'n dergelijk unieke plaat, dat ik er plaats voor heb gemaakt in mijn top 10

Intense dream-noise pop is misschien wel de beste omschrijving voor deze muziek...wederom een uitstekend album van dit bijzondere collectief... Die kleuren theorie is ook nog niet zo gek eigenlijk.

Ik ben nu weeral enkele dagen in de ban van Spec Bebop, trippy gedoe hoor en gewoon een erg goed album van Yo La Tengo.

Titan (eerste deel van zijn stukje) neemt me de woorden uit de mond.

Om een of andere reden kruip ik ook graag in mijn bed met de koptelefoon aan en deze plaat op. Heerlijk!!

Wat een prachtige zomerplaat. Zo eentje om op warm zomeravondje op te zetten en terwijl buiten op het terras wat pintjes en jointjes consumeren met de vrienden. Dan is het leven toch mooi

Ik ben niet echt een liefhebber van 'noise'. Yo La Tengo vind ik dan ook het best als het blijft bij de 'dream pop', zonder de 'noise' dus. Een aantal schitterende en hartverwarmende nummers worden hier afgewisseld met tracks waar ik bar weinig mee kan. Uiteindelijk is dit meer dan een uitstekende plaat, maar geef mij maar de Yo La Tengo van And Then Nothing Turned.. die hier helaas niet vaak genoeg te bespeuren.

Herontdekt. Wat een sterke plaat is dit!

Dit album laatst eens voor het eerst gedraaid en het overviel me nogal moet ik zeggen. Had iets stevigers verwacht (beetje a la Sonic Youth), maar dit zit qua intensiteit meer in de hoek van Galaxie 500, zij het dat het muzikaal veel gevarieerder is. Ik hoor mooie Galaxie 500-achtige liedjes, charmante twee pop in de stijl van Belle & Sebastian, Dinosaur Jr.-achtige gitaarrock, maar zelfs ook bossa nova hier en daar. Door de diverse vocalisten klinkt het allemaal erg gevarieerd, maar het past allemaal precies in elkaar. Ik denk dat ik hier nog veel plezier aan ga beleven, stom dat ik ze nog zo langs links heb laten liggen.

en dan ligt er nog een hele discografie op je te wachten Herman. Slingerend langs alle namen die je noemt, alleen bestond YLT toen al. The Velvet Underground kon ook van fluisterzacht naar knetterend schuren gaan, Yo La Tengo doet daar niet voor onder.

Ga ze een keer live zien. 80% van de tijd liefjes, maar die andere 20% .....

Zeker! Behoorlijk indrukwekkend om Ira Kaplan live z'n gitaar te zien martelen!

Ik ga ze over een paar maanden live zien, ben benieuwd.