Neutral Milk Hotel - In the Aeroplane over the Sea (1998)

Wat een fascinerend album is dit gebleken. Iedere luisterbeurt is het genieten geblazen. Stem verhoogd naar 4 sterren.

Een paar dagen verder en ik moet mijzelf alweer corrigeren. Deze plaat verdient gewoon 5 sterren. Het is een adembenemend mooi concept album rond o.a. Annne Frank. Van sommige nummers, zoals Two-Headed Boy Pt. 1 & 2, kan ik de betekenis nog moeilijk ontrafelen. Voorlopig ben ik dus nog niet klaar met luisteren van dit album. Deze hidden gem had ik nooit gevonden zonder musicmeter.

Welcome to the club
Ik vond het eerst ook niet veel maar hoorde wel iets bijzonders en bleef luisteren. Resultaat- plekje in mijn top 10

Nr 28 in de top 250. Dat moet dan toch wel goed zijn.
Wel het is een mengeling tussen van die 90s freakfolk en indie en dat gaat een beetje alle kanten op. Ze noemen het experimenteel maar die term krijg je imo nogal snel. Het doet me wat denken aan Beirut maar dan gemengd met Pavement. Er bovenop krijgen we een stem die doet denken aan die van the Violent Femmes.

Ik denk dat je er bij moest zijn toen het uitkwam om het echt te appreciëren, of een echte fan van dit genre te zijn, ik vind het maar zo zo.
2,5* voor de muziek, 1* er bij voor het wat experimenteelachtige, 0,5* er af voor die irritante Beirut-achtige blazers die dan een nummer zoals het titelnummer verpesten.

Ik luister deze tegenwoordig zelden, maar ik moet toegeven dat deze plaat in mijn top 10 meest geluisterde albums staat. Ik kan je vertellen dat het er zo eentje is die beter jje meer gaat waarderen als je hem vaker luisterd.

Dus nu wordt hij langzaam aan minder goed?

Velen hebben het hiervoor al vermeld: het is een heel vreemd album. Ook voor mij. Gelokt door de enthousiaste reacties destijds gaan luisteren. Na een paar nummers wilde ik het al afzetten. Toch maar even doorbijten. Wat een irritante zang. De zang, niet de stem. Want over de stem kun je nog twisten. De een vind iets mooi en de ander krijgt er jeuk van. Zo gaat dat.

Nee, mij irriteerde de zang. Heel vaak nèt naast het ritme. En bij de meer melodieuze songs nèt naast de melodie. En als het het een of het ander niet is, dan is het heel vaak gewoon erg vals.

En toch: 'iets' raakte mij bij dit album, zodat ik het nog heel vaak ben gaan draaien. En hoewel de zang mij nog altijd blijft irriteren vind ik het toch wel een geweldig album, dat ik zo nu en dan met veel plezier beluister. Dus ook zojuist, tijdens een fijne wandeling.

The King of Carrot Flowers Pts. Two and Three is wellicht wel een nummertje voor Hans Brouwer.

JONGENS NEDERLAND IS GENOEMD!!

Maar serieus een bizar sterk album met een ongelooflijk verhaal.

Alsof je op een donkere en kletsnatte novemberavond spontaan een Ierse pub binnenloopt en een concert bijwoont van een stel straatmuzikanten in sjofele kledij, die met het hart spelen en de longen uit hun lijf schreeuwen. Een stelletje ongeregeld, veel zweet, verschraald bier, en passie. En jij was daar gewoon bij die onvergetelijke avond, nog onwetend dat er toch een CD zou uitkomen en jij niet meer de enige bent.

Ondertussen al meer aan het beluisteren, halfje er af.

Het heeft mij ongelooflijk lang geduurd om dit album eindelijk maar eens een keer te luisteren. Nog veel beter dan ik had verwacht. Het is haast idioot om aan zo'n album op eerste gehoor een beoordeling te geven maar voor nu 4* (verwacht dat dit de komende tijd gaat stijgen)