Daft Punk - Discovery (2001)

Dit album begint enorm sterk, met vier kleppers van nummers. One More Time is een hit waar ik vroeger nog veel naar geluisterd heb, en die ik tot mijn verbazing nog steeds erg leuk vind. Aerodynamic vind ik misschien wel het beste nummer van Daft Punk, Digital Love is ook zeer goed en bij Harder, Better, Faster, Stronger moet ik toch steeds wat glimlachen. Die stem vind ik zó hilarisch. Hour after hour work is never over, ik krijg er niet genoeg van.
Jammer genoeg begint het album dan wat in te dommelen. Nummers als Something About Us of Voyager zijn wel leuk voor een of twee keer, maar ook niet meer dan dat. Aan het eind wordt het echter weer wat beter, Veridis Quo en Face to Face vind ik meer dan behoorlijke songs.
Over het algemeen dan toch een ruime 4/5 voor deze Discovery.

Betere plaat van Daft Punk dan Homework, maar haalt het niet bij Alive 2007.

Stukken minder repetetief, toch steeds lekker swingend en met een betere songstructuur dan Homework. Sommige songs zijn ook lekker catchy en zijn ook niet verrassend hits geworden. Helaas zakt het album naar het einde toe wel steeds iets meer in en beginnen de liedjes iets teveel op elkaar te lijken, maar het blijft allemaal erg onderhoudend, al heeft dit album niet de rauwe power van het live album Alive uit 2007. 3*

Discovery kende ik al wat langer, ik kende al een paar hits (Harder, Better, Faster, Stronger, One More Time en Aerodynamic). En ik heb hem dan vroeger eens beluisterd om dan na 6 tracks weer af te zetten. Dit was absoluut niet voor mij.
Een paar weken geleden hoorde ik One More Time, en ik wou Discovery nog maar eens een kans geven.

En gelukkig deed ik dat, want dit is heerlijke muziek.
Ik word direct vrolijk wanneer ik de blazers hoor die stilaan het nummer "in faden".
En die vrolijkheid gaat niet direct over, want de eerste 4 songs zijn stuk per stuk sterke hits.
Met als hoogtepunt, die geweldige stemsolo in Harder, Better, Faster, Stronger.
Digital Love is hier ook één van de favorieten, door de heerlijke vervormde stem, en de geweldige zoete en lieve beat.

Zijn er dan geen minpunten? Natuurlijk, maar ze zijn schaars. Zo heb ik bijvoorbeeld: weinig met het begin van Crescendolls, vanaf dat die geweldige sample erin komt wordt het pas erg goed. Met Short Circuit heb ik dan ook weinig.

Het hoogtepunt van de plaat is in mijn ogen Face to Face. Geweldige beat, en Todd Edwards doet het ook erg goed. De negatieve kritiek van sommige tegen Too Long snap ik dan ook weer niet. Het is zeker één van m'n favorieten. Geweldige opbouw, sterk gezongen en dat einde is geweldig!

Daft Punk verdient, hier toch zeker een 4,5*.
Ze weten een constante plaat te brengen die buiten 2 minpuntjes, echt geweldig wegluistert.
En die je zeker eens op repeat kunt zetten.

De Arthur-Recensies deel 15: iets over vooroordelen

Oke, nog even op voorhand: ik ken geen ene male moer van dancemuziek, dus dit wordt het soort recensie waar je informatief gezien niet veel aan hebt, maar die alleen, hopelijk, leuk is om te lezen.

Want ja, ik en dance, het is een moeilijke combinatie. Natuurlijk zijn er in het genre genoeg dingen die me weten te raken, al moet ik er meteen bijzeggen dat het meer niet dan wel gebeurt. En dan heb ik het hier over losse nummers, niet eens over volledige albums, die vaak nog meer dan een uur duren ook. Dus heb ik, vergeef mij, best wel een tijdje getreuzeld voor ik me aan dit album heb gewaagd. Ook omdat ik dus absoluut niet gecharmeerd ben van de bekendste nummers op dit album. One More Time is, in tegenstelling tot Around The World, wél vervelend repetitief, en Harder Better Faster Stronger vind ik zelfs nog irritanter. Daar staat tegenover dat ik Aerodynamic wel altijd een sterk nummer heb gevonden. Maar dat zou wel het enige nummer op dit album worden, dacht ik.

Nu ben ik echter sterk geweest en heb ik dit album een aantal maal beluisterd. En ik moet zeggen, hij bevalt me een stuk beter dan ik van tevoren voorspeld had. Dit is dan ook meer dan dance, er staan ook wat minder dansbare nummers op waar vooral sfeer belangrijk is. Natuurlijk bevalt niet alles van dit album me even goed. Ik noemde al twee nummers die ik niet kon hebben, en ook nummers als Nightvision en Too Long (te lang!) vind ik maar niks.
Daar tegenover staan ook een aantal die mij wel kunnen bekoren. Ik noemde al Aerodynamic, maar ook Digital Love en vooral Verdis Quo zijn geweldig. Het levert een ‘mixed bag’ van een plaat op, waar er misschien net iets meer leuke dan mindere nummers op staan.

In het 2e studioalbum van Daft Punk zit meer zang dan het instrumentale Homework.
Dit resulteert in leuke singles ( One More Time en Harder, Faster, Better, Stronger ) en in knappe instrumentale nummers ( Digital Love, Superheroes, High Life ). Too Long is leuk, maar duurt te lang.
Naast de zojuist genoemde nummers valt Daft Punk mijns inziens weer wat in herhaling, en vind ik zodoende het grootste gedeelte alsnog redelijk saai. Zwak is het geenszins, maar veel meer dan een voldoende kan ik niet geven. 3*

Lichtpunten op dit album zijn "Nightvision" (een streepje échte electronic, helaas veel te kort) en "Harder, Better, Faster, Stronger", waarmee ik nog enigszins een nostalgische band onderhoud. Al de rest is dodelijk eentonig. En als "Something About Us" het liefdeslied van het album moet voorstellen, dan is dat wel heel erbarmelijk. "Too Long" duurt ook echt veel te lang. Typische dertien-in-een-dozijn achtergrondradiomuziek, dit.

Niet geheel mijn sound, en de twee beste nummers zijn eigenlijk al te veel gedraaide platen. Het laatste nummer is daarentegen echt wel een lekker nummer dat ik nog niet kende. Dus voor mij mag deze in de oké tot goed categorie. Er is alleen al heel wat beters gemaakt vandaag de dag, dus een beetje vooruitgestreefd.

Als Too Long begint, vind ik het eigenlijk wel lang genoeg geduurd hebben. Dat het saaie Too Long me dus veel te lang duurt moge duidelijk zijn. Laten we het houden op een grapje van onze gehelmde beatbakkertjes. Harder, Better, Faster, Stronger is echt echt lekker. De rest schiet een beetje heen en weer tussen vrolijke deuntjes (One More Time), relaxte deuntjes (Veridis Quo) en nietszeggende deuntjes (Face to Face - en dan moet Too Long dus nog komen....). Zo sprokkelen ze een heel lichte voldoende bij elkaar. Ik zou wel eens wat bekwame rappers los willen horen gaan op enkele van de tracks, zoals High Life. Dat had de boel misschien voorzien van de nodige energie.

Krankzinnige mengeling van disco, house, seventies en synthpop. Het enige wat deze plaat gemeen heeft met Homework is het grenzeloze plezier dat bij beide platen uit alle groeven spat, het plezier van de makers met (en om) al hun hilarische invallen èn het plezier van de luisteraar die een uur lang de meest wonderbaarlijke muzikale salto's mee mag maken. Digital love bijvoorbeeld: dat infaden van het intro, dan het neptrompetje op 1:28 na het tweede "Oh, I don't know what to do", dan op 2:45 een pianootje à la Dreamer van Supertramp, en dan die overspannen talkbox-solo – doordat de ideeën zo over elkaar heen stuiteren wordt elke seconde spannender. En natuurlijk duurt Too long te lang, maar er is een eenvoudige remedie: druk op full repeat. Onbeperkt draaibaar.

Het altijd moeilijke tweede album blijkt ook een probleemgeval voor het franse duo. Na het succes van het debuut Homework wil men graag van twee walletjes eten, maar het is hoorbaar lastig om iedereen tevreden te stellen. De mengeling van commerciële deuntjes met meer abstract werk levert dan ook een nogal schizofreen album op dat heen en weer stuitert tussen uitersten. Dat het album grotendeels nog wel te pruimen is kunnen we danken aan een aantal fijne tracks als One More Time en Harder, Better, Faster Stronger. De toepasselijk getitelde afsluiter Too Long is dan helaas wel een misser van formaat.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

De muziek van Daft Punk gebruik ik graag bij het sporten (hardlopen) en natuurlijk de stripverhalen in de clips van de hits zijn bijzonder te noemen. Dit album al veel vaker gehoord. Stil zitten op de muziek van Daft Punk is er niet bij. Meteen al vanaf de herkenbare klanken van de grote hit One More Time zit je er lekker in. En dat duurt ongeveer een nummer of 4 met Harder, Better, Faster, Stronger misschien wel als absolute prijsnummer van dit discogeoriënteerde album. Vanaf Nightvision en het wat te kitscherige Superheroes vind ik het wat minder worden. High Life geeft een Jacksons gevoel en is nog best leuk trouwens. Die eerste 4 a 5 nummers zijn eigenlijk zo goed dat de rest er wat bij verbleekt, maar desondanks nog steeds prima muziek zijn.

Waanzinnig album dat zo ongeveer een staalkaart vormt van alle electronische muziek en en passant alle electronische genres op een achteloze, briljante wijze door elkaar husselt. Weergaloos goede plaat. 5 dikke sterren