Emmylou Harris - Luxury Liner (1977)

De volgorde van de nummers hier is niet zoals hij bij mij op de plaat verschijnt. Ik weet niet precies waarom dat is?

In ieder geval, dit is echt een waanzinnige plaat. Als je Wrecking ball leuk vindt, en geen andere dingen van Harris kent, moet je deze verplicht aanschaffen! Kost bijna niks en bij de cd zit een prachtig boekje! "Pancho en Lefty" (en niet Panch) is zo'n nummer dat je nog een keer en nog een keer opzet. Van Townes van Zandt. Wauw.

Iedere jaren 70 liefhebber - deze hoort in je collectie!

Daarstraks deze LP gekocht op een rommelmarkt voor 2€, in perfecte staat!
Op het eerste gehoor toch een zeer leuke Harris plaat en inderdaad, de volgorde van de nummers is anders dan hierboven vermeld.

Ook bij mij is de volgorde anders. Ik heb deze voor 1 euro aangeschaft op LP, maar zo te horen en te zien is die LP nog nooit gedraaid!

Deze is niet zo goed als de voorganger Elite Hotel, maar ook weer een heerlijke countryplaat. Emmylou Harris is één van de beste zangeressen ooit!

Ik heb de tracklisting gecorrigeerd. De onderstaande berichten gingen dus nog over een eerdere lijst.

Misschien klinkt het raar maar soms word ik gewoon kriebbelig van haar stem. Vooral bij het eerste nummer, de titeltrack, ‘Luxury liner’ begin ik zowaar bijna nerveus te worden, vind het nummer ook niet mooi eigenlijk. Het tweede nummer ‘Pancho & Lefty’ vind ik al een stuk leuker, minder opzwepend dan z’n voorganger vooral de eenvoudige instrumentatie en het leuke verhaal dat verwerkt zit in ’t liedje maakt het erg leuk. ‘Making believe’ valt ook op vanwege z’n eenvoud alleen soms komt er een soort van snik tevoorschijn in haar stem en dat vind ik dan weer wat minder.

‘You’re supposed to be feeling good’ vind ik een van de mooiste nummers op dit album vanwege het smaakvolle arrangement en de mooie tekst. ‘I’ll be your San Antone rose’ is ook een van m’n favorieten op het album wederom vanwege het arrangement en de tekst. ‘(You never can tell) C’est la vie’ is een van de hoogtepunten op het album, volgens mij werd dit ook wel een grote hit voor Emmylou en terecht want het is gewoon een prima country liedje. ‘When I stop dreaming’ gaat ook wel, alleen vind ik ‘m soms iets teveel van het goede door de clichématige tekst. Daarnaast vind ik het refrein een beetje zeikerig en ook het tweestemmige vind ik niet mooi. ‘Hello stranger’, mwa, gaat wel – er is op zich niks mis met het nummer maar echt bijzonder is ‘ie ook niet. ‘She’ is wel weer erg mooi en ingetogen, vooral tekstueel is het een van de sterkste nummers van het album. De afsluiter ‘Tulsa queen’ is hét hoogtepunt op het album, althans, ik denk dat ik deze ’t mooist vind.

Nergens echt een baanbrekend album maar zeker niet onaardig. Luchtige countrymuziek dat zorgt voor een ontspannen sfeertje. Als achtergrondmuziek is dit dan ook perfect.

Ik krijg andere kriebels dan angelo

En wat dan te denken van deze mooie versie van C; est La Vie, wat er in vredesnaam mis is met die stem????


Het origineel mag er natuurlijk ook wezen: http://www.youtube.com/watc...

Ik heb het omgekeerde van Angelo. ik vind de stem van harris echt geweldig, maar kan weer totaal niks met de countrybegeleiding.

Lekkere country cd!

Emmylou is een zingende engel met country laarzen aan. Ook dit album is weer een plezier om naar te luisteren. Alleen al de nummers Pancho & Lefty of She laten horen hoe zij een tekst naar zich toe kan trekken. Daarnaast is zij een van de weinige vrouwen die blijft stralen naarmate ze ouder wordt en mooi grijs is niet lelijk. Ook nu nog is ze in het bezit van een krachtige stem, getuige haar laatste album Hard Bargain.

Pas dit album op vinyl gescoord, en hoewel ik totaal geen country fan ben, is dit toch een lekkere plaat. C'est la vie is natuurlijk de grote hit, en die kon ik uiteraard al. Maar de rest van de nummers is ook uitermate goed verteerbaar. Ze vervalt gelukkig niet in het soms erg zoetsappige, dat in de country heerst, maar heeft veel meer het integere van een singer/songwriter.

De bekendste en meest verkochte LP van Emmylou.
Gewoon een lekkere countryplaat.

in het intro van luxery liner zit that's alright(mama) verwerkt. c'est la vie vind ik juist het minste nummer. het album als geheel is iets minder dan elite hotel.

Stond al lang bij mij in de platenkast, maar op een of andere reden nooit gedraaid.
En dat is spijtig, want waar ik dacht een saai country album te gaan horen, hoor ik een heel fris country album, wat me zeer zeker aantrekt, begint al met de opener op kant 1. Het titelnummer, erg frisse country die heel veel mensen kunnen waarderen denk ik.

(You Never Can Tell) C'est La Vie is natuurlijk het bekendste nummer, maar er staan meer nummers op deze plaat die dat niveau evenaren. Naast het boven en onder genoemde nummer is dit zeker ook Hello Stranger.

I'll Be Your San Antone Rose is een favoriet van mij, en nu maar eens vaker uit de platenkast trekken

Voor alle niet country liefhebbers zou ik zeggen, probeer dit eens.

Als ik zo naar de setlist kijk van de afgelopen concerten kijk, speelt ze nog wel aardig wat van dit album.

Luxury liner begint met de bekende Mystery Train riff van Scotty Moore, nu met waarschijnlijk James Burton op gitaar. Dan gaat het tempo er voor vier mooie country nummers eruit, om weer even boven te komen met het Chuck Berry nummer. De verdere plaat is weer van een wonderschone rust. Een mooi Harris album.

Leuk album. Toen het uitkwam won ik het met een prijsvraag
Sindsdien altijd een zwak gehad voor haar muziek.

Bezzer leet dan neffer: Da's Albert Lee. Op Luxury Liner staan nog maar een paar nummers met Burton ( en deze dus net niet ), daarna nam Lee de stokje over in de Hot Band.

Albert Lee is natuurlijk ook geen misselijke gitaarspeler, maar Burton vind ik wat interessanter ivm zijn Elvis connectie. Speelt Lee op dit album ook met een Telecaster?

Live wel, mèt stringbender .......

Burton is een van mijn helden en voor mij nog altijd de gitarist van vroege Ricky Nelson platen ( hoezo Elvis ). Lee is daarnaast gewoon maar een enorm getalenteerde, multi inzetbare, gitarist .......

En de snotneus Burton niet te vergeten op "Susie Q" van Dale Hawkins. Burton heeft Elvis er nog proberen toe aan te zetten, om het nummer op te nemen, maar The King hapte niet. Hij nam liever "Padre" op .

Mooi country album met een aantal covers van Gram Parsons en Townes Van Zandt die het origineel overtreffen. In het midden van het album enkele mindere tracks zoals het vreselijke When I Stop Dreaming, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de bonustracks.
Dat Me and Willie tot 2004 in de archieven is gebleven, is onbegrijpelijk. Prachtig nummer!

Ben het met Nico 1616 eens dat Emmylou de originele van Gram Parsons en Townes Van Zandt ruimschoots overtreft. Van de stemmen van beide heren ben ik sowieso niet gecharmeerd. Vind de hele cd prachtig inclusief het lied van de Louvin Bros ‘When I stop dreaming’, dat ben ik dan weer oneens met Nico. Met Nicolette Larson zingt ze ‘Hello stranger’. Het bonus nummer ‘Night fever’ wat de Lp dus niet haalde vertolkt ze met Delia Bell. Tulsa Queen is van de hand van Emmylou en Rodney Crowell. Nu ik al die namen opschrijf realiseer ik me dat Emmylou Harris en Rodney de enigen zijn die nog in leven zijn.

Al jaren op de plank en regelmatig in de speler. Ik was eigenlijk vergeten hoe goed deze is . Mijn vrouw trekt Emmylou maar matig , dus ik zal het niet zo snel opzetten .Vanmorgen weer opgezet tijdens het doornemen van wat rapporten. Wonderschoon album. In de loop der jaren de lp vervangen (was nodig) voor de cd met de bonustracks en dan getrakteerd worden op het prachtige Me and Willie .Zonder twijfel haar beste album
5 fonkelende sterren

Met alle muzikale geweld die er in 1977 op ons afkwam, veel AOR, Symfo en Punk/New Wave, zou je niet direct verwachten dat een album met een achtergrond die hoofdzakelijk op country leunt óók succesvol kon zijn. In dezelfde tijd.

Want Luxury Liner was per slot van rekening een goed verkopend album. En waar ligt dat dan aan. Ik denk twee redenen: You never can tell (hoe toepasselijk!) en toch ook, zij het in vrij beperkte mate maar net genoeg, het pop/rock gehalte dat er onderhuids toch aan Luxury Liner is meegegeven.

Net voldoende om de grote aantallen luisteraars en kopers uit de AOR hoek, in 1977 liefhebbers van artiesten als Fleetwood Mac, Eagles, Linda Ronstadt, Steve Miller Band, Neil Young, over te halen om ook Emmylou Harris aan de collectie toe te voegen. De stap van southern rock naar Emmylou Harris country is minder groot dan wellicht gedacht.
Het is niet voor niets, dat Harris in die tijd, de jaren '70, was te vinden in kringen rond Gram Parsons, Neil Young en Bob Dylan, waar ze bijdroeg aan albums als Desire. Wat je daar dan overigens ook van mag vinden.

Luxury Liner klinkt dan grotendeels als country, wordt geschaard onder country, maar het is ook weer geen Tennessee met alleen noteringen in Amerikaanse country lijsten. Harris had internationaal succes, daar is meer voor nodig. En zo schippert ze een beetje. Ze komt overigens zelf uit Alabama, uiteraard ook een Zuidelijke Staat in de VS.

Dat haar stem klinkt als een nachtegaal staat buiten kijf.

Wat een raar bericht van jou, musician. Heb het een paar maal overgelezen, en vroeg me af wat nu precies je punt is. Probeer je jezelf er wellicht van te overtuigen, dat country niet altijd een vies woord is? Dit is natuurlijk meer country rock - er bestaat inderdaad meer dan de commerciële Nashville sound. Je laatste zin heb ik trouwens instemmend gelezen.

Wat is er merkwaardig aan? Luxury Liner overstijgt Nashville en dat is maar gelukkig ook. Persoonlijk laat ik country links liggen en heb gemengde gevoelens als bij Desire Hurricane wordt gemixt met country of als op American stars 'n bars van Neil Young Like a Hurricane wordt gevolgd door een op country georiënteerde song.

Desalniettemin staat dat los van de beoordeling van dit verdienstelijke album van Emmylou Harris om genoemde redenen.