Buddy Holly - Buddy Holly (1958)

Als klein jongentje was ik niet erg geïnteresseerd in popmuziek. Tot mijn tiende jaar heb ik dan ook bijna geen herinneringen aan muziek die gedraaid werd op de radio. Wat ik me wel herinner is een collectie rock ’n roll platen van mijn ouders. Deze bestond uit een twintigtal cd’s en bevatte zo’n beetje alle bekendere, maar ook mindere bekende, hits uit de jaren ’50. Urenlang heb ik geboeid geluisterd naar mensen als Neil Sedaka, Eddie Cochran, Fats Domino en Buddy Holly. Zonder het destijds te weten openbaarde zich voor mij een keur van diverse artiesten uit het vroege tijdperk van de popmuziek. Rock ’n roll is immers de eerste pop(ulaire) muziek van het vorig decennium.

Naast de gladde producties van crooners als Perry Como en Guy Mitchell was er ook een grote diversiteit aan echte rock ’n roll te horen zoals het werk van Billy Haley & his Comets, Jerry Lee Lewis en Chuck Berry. Er was echter één man wiens zangstem een dusdanig indruk op mij maakte dat ik compleet door hem gefascineerd werd. Pas jaren later bleek dit te gaan om jongenman genaamd Charles Hardin Holley, of zoals zijn artiestennaam luidt Buddy Holly. Zijn hikkende stem die duidelijk zijn roots heeft in de countrymuziek klonk verassend anders dan de meeste andere nummers die ik op die collectie hoorde. Het best kan ik me Peggy Sue nog voor de geest halen. In dit nummer is de typische stem van Holly goed te horen en schuwt hij niet om zijn stem af en toe helemaal te verdraaien. Het “rollende” drumintro van dit nummer vormt altijd een moment van herkenning en misschien ook wel weemoed. Het nummer heette in eerste instantie Cindy Lou en was genaamd naar de vrouw van Jerry Allison, de drummer van the Crickets, de begeleidingsband van Buddy Holly. Het was ook Allison die voorstelde om het nummer om te dopen in Peggy Sue en een soort van galopperende beat aan het nummer toe te voegen. Dit was een verstandige zet want het nummer schoot in 1957 door naar de derde plaats in de hitparade. Op de b-kant van deze single stond Everyday. Dit nummer laat een compleet andere kant van Buddy Holly zien. In tegenstelling tot het uitbundige Peggy Sue is Everyday een erg minimalistisch en ingetogen nummer. Door het gebruik van een celesta ademt dit nummer een sfeer uit die niet zou misstaan in de huidige indie-pop traditie. Allison weet dit gevoel nog te versterker door niet zijn drumstel maar zijn knieën als percussie-instrument te gebruiken. Zoals eerder genoemd vormde the Crickets de begeleidingsband van Buddy Holly. Naast drummer Jerry Allison maakte ook bassist Joe B. Mauldin deel uit van deze band. In het nummer I’m Gonna Love You Too is er zelfs een “echte” krekel (cricket) te horen. Aan het eind van dit catchy liefdesliedje hoor je het kleine beestje tsjirpen. De single van dit nummer kwam in begin 1958 uit. Net zoals het bijna belezende Listen to Me. In dit nummer wordt ook op een destijds zeer creatieve manier gebruik gemaakt van een overdub. Beide singles deden echter niks in de hitlijsten. Holly maakt op dit album ook een kort uitstapje naar de “zwarte” rock ’n roll. Ready Teddy is een nummer dat zijn bekendheid dankt aan de versie van Little Richard, maar ook Holly gooit zijn hele ziel en zaligheid in dit nummer. Zo is goed te horen dat hij niet alleen “witte” country roots heeft maar ook zeker het een en ander heeft meegekregen van de zwarte bluesshouters. Het (originele) album sluit af met Little Baby, een nummer waarop weer een andere kant van Holly te horen is. Dit nummer doet mij denken aan de bluespianisten van de vroegere jaren ’50 zoals de jammerlijk onbekende Fats Domino.

Deze veel te jong gestorven rockartiest heeft een schat aan muzikale historie achtergelaten op de twee volwaardige albums die hij tijdens zijn leven heeft uitgebracht. Alhoewel het nu moeilijk voor te stellen is, heeft hij een grote invloed gehad op de rock ’n roll generatie van de jaren ’50. Artiesten als Bobby Vee en Tommy Roe probeerde in zijn voetsporen te treden, maar kwamen vaak jammerlijk te kort. Na een intensieve beluistering de laatste week ben ik ook tot de conclusie gekomen dat Buddy Holly nog net iets beter is dan The “Chirping” Crickets. Mede daardoor is zijn titelloze plaat ook mijn top10 binnengekomen ter faveure van The “Chirping” Crickets.

Eindelijk eens een bericht bij dit album! L_T_B

Mooi verhaal, Holly heeft inderdaad een zeer goede, pakkende stem. Daarnaast schreef hij in tegenstelling tot de meeste andere '50 iconen zijn eigen nummers. Jammerlijk genoeg is hij veel te vroeg overleden, in potentie is hij één van de beste ooit.

Wat moet je over zo'n geniaal talent als Buddy Holly eigenlijk nog zeggen? Met het verhaal van L_T_B ben ik het helemaal eens. Hij was een enorm talent die zijn jaren ver vooruit was. Nummers als Peggy Sue, Early In The Morning, Words Of Love, Everyday etc. klinken nog steeds niet gedateerd. Helaas veel te vroeg gestorven, maar zijn muziek blijft gelukkig voor eeuwig.
Welkom in mijn toplijst Buddy! Dikke 5 sterren voor dit meesterwerk.

Wie kent het nr. Everyday nou niet, maar wie weet dat het van deze man is en dat het al zo oud is? Het is inderdaad vrij tijdloos en dat is erg knap na al die jaren. Inderdaad een genie deze man.

Een goed verhaal van LTB. Wil je de Sun sessions van Elvis er volgende keer wel bij vermelden? Dank je wel. Een ander toen bekend fenomeen in Buddy's stijl was Buddy Knox(o.a. Party Doll)
Paul McCartney is misschien Buddy's beroemdste fan. Hij bezit momenteel alle rechten van diens onvergetelijk oeuvre. Als 'fiftiesfreak' ben ik vanzelfsprekend in het bezit van de prachtige (lp) box met het volledige werk van Holly. Ik beschouw hem als de eerste echte popzanger. Eind jaren zeventig , begin tachtig was er een enorme herleving van het fenomeen (en Blondie zong: I'm gonna love you too). Het wordt eindelijk tijd om deze unieke en zo invloedrijke figuur opnieuw in het zonnetje te zetten !

Potverdorie, op zijn hoogtepunt neergestort hoe wrang.
Maar z'n nalatenschap is zo hemels-tergend mooi dat is geweun niet te geleuven, das toch niet normaal meer, das abnormaal.
4**** en niks minder.

Ik heb er toch maar 4 en een half van gemaakt , en terecht.

PEGGY, MY PEGGY SUE!!!

Everyday, it's a getting closer,
Going faster than a rollercoaster

Dit nummer is subliem, eerlijk waar. Het album is over het algemeen iets minder, maar Peggy Sue en I'm Gonna Love You Too zijn ook tof.

Geweldige hoes ook overigens,...

Kort maar krachtig! Een vergeten topper in t genre.

Terwijl gewiekste managers dertien-in-dozijn zangers proberen te kneden is daar opeens Buddy Holly. Zijn karakteristieke stemgeluid en zangstijl hebben niets te maken met Elvis en Cliff: dit is puur.

Na het uiteenvallen van zijn groep is hij nog steeds in staat fantastische songs uit de hoed te toveren. Krachtige melodieën en verstaanbare teksten. 50's rock 'n roll zou nooit meer zo lekker klinken. Luister 'Everyday' en je hoort duidelijk waar Paul McCartney door beïnvloed is.

Pas vijf jaar later kon hij het vacuüm vullen dat deze grootheid had achtergelaten.

"Peggy Sue" vind ik samen met "Red river rock' van Johnny & the Hurricanes echt het allerbeste nummer dat er in de jaren 50 is uitgebracht. Behalve Buddy's unieke vocalen is ook het zogenaamde paradiddle-drummen van Jerry Allison fenomenaal.
'I'm gonna love you too" ken ik in de coverversie van Blondie uit eind jaren 70. Nummers als "Listen to me", "Words of love" en "Everyday" laten weer een heel gevoelige Buddy Holly horen. "Rave on" is ook al een bekende klassieker en volgens mij is "Ready Teddy" ook al eens door Cliff Richard gecoverd. Al met al dus album waarin het schrijvers- en -zangtalent van Buddy duidelijk naar voren komen.
Ik vraag me wel eens af wat er van hem geworden was indien hij niet in februari 1959 in dat verdomde vliegtuig was gestapt. Zou hij het in de jaren 60 net als Elvis ook afgelegd hebben tegen de British invasion en daarna een ijzersterke comeback zou hebben gemaakt? Voor de een een vraag, voor de ander een weet.

Wat een uitermate zwak album. Het is zeker te horen dat The Beatles hier goed naar geluisterd hebben. Dit is niet wat de jaren 50 rock 'n' roll zo geweldig maakt. Dit is flut.

Het lijkt mij dat Buddy Holly gewoon niet jouw smaak is. Nergens maak je namelijk duidelijk waaróm dit album (met bijvoorbeeld Peggue Sue) flut zou zijn. Of in goed Nederlands: slecht onderbouwd. En wat the Beatles er mee te maken hebben, blijft ook onduidelijk. Waarschijnlijk vind je die dus ook flut.

Ongelooflijk dat Buddy Holly maar 22(!) is geworden. Wat hadden we anders nog veel van hem kunnen verwachten. Stond bij m'n pa in de platenkast, kan de artiest nog steeds waarderen. Everly Brothers idem dito.
Volgens mij meent spinout er niets van.

Ik vrees van wel.
En dat terwijl Buddy Holly juist een van de mijlpalen is uit de jaren '50 Rock & Roll.
Van grote invloed inderdaad op de Beatles, maar ook van de Stones, de Clash en ga zo maar door.
Zeer vreemd dat een Elvis fanaat Buddy Holly niet kan waarderen die overigens wel liedjes kon schrijven en gitaarspelen.
Soit.

De eerste twee platen zijn momenteel gebundeld op vinyl, en verkrijgbaar bij Mediamarkt voor 10€. Ik kan me voorstellen dat daar mensen door geprikkeld worden, dus ik geef het maar even mee

Het was 3 februari 1959 toen Buddy Holly samen met Ritchie Valens en JP Richardson neerstortte met een vliegtuig nabij Clear Lake in de VS, oftewel The day the music died. 22 jaar was de rock ‘n’ roll artiest nog maar toen het noodlot toesloeg. Hij was net als veel artiesten in die tijd beïnvloed door de country, r&b en gospel muziek. Samen met zijn band The Crickets legde hij de vaste rockformatie vast van twee gitaarspelers, een bassist en een drummer. Gedurende zijn korte carrière maakte hij indruk door zijn zelf geschreven, opgenomen en geproduceerde muziek. Hij was al op vroege leeftijd onder de indruk geraakt van de gitaar en opende op 18-jarige leeftijd al shows voor Elvis Presley.

That’ll Be the Day bracht hij in mei 1957 uit en in september van dat jaar wist het nummer zowel in de VS als in Engeland tot de 1e plek door te stromen. Zijn debuutalbum verscheen een halfjaar later, al werd het album The “Chirping” Crickets drie maanden eerder al uitgebracht. Samen met deze band horen we de diversiteit die Holly’s muziek van grote waarde in de jaren 50 liet zijn. Zijn stemgeluid kenmerkt zich door de hikkende klanken en zijn zuivere zang. Zijn akkoordenontwikkeling komt in de verscheidene nummers terug, zoals het aanstekelijk Peggy Sue. Hoe ingetogen en warm hij kan klinken bewijst hij op Everyday, mede gevormd door de melodieuze klanken van de celesta (keyboard). De rock ‘n’ roll van Rave On vormt weer een andere kant van zijn fraaie muziek.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Prettige, oubollige rock en roll met een gelukzalige sfeer. Everyday is het prijsnummer. Deze muziek heeft anno 2017 nog weinig van zijn kracht verloren.

Tja ik was nooit zo geïnteresseerd in muziek uit 50s en 60s niet zo gek natuurlijk gezien me leeftijd. Ik was met bands als Normaal , Status quo en later hardrock en metal bands bezig. En vond het allemaal oudbollig ik ken de het altijd wel, m’n opa draaide platen van Elvis , Cash en Chuck berry. En had ook en plaatje van buddy Holly. Op latere leeftijd me toch maar is gaan verdiepen in de helden die de rock n roll hebben groot gemaakt, want zonder hun had ik mijn muziek wat ik luisterde nooit gehad. En hoe meer ik me er in verdiepte , des te meer liefde en respect kreeg ik ook voor de muziek uit die tijd. Vooral Elvis, Cash en berry luister ik vaak. Met deze man heb ik toch iets meer moeite. Zijn muziek komt voor mij toch minder uit de verf (voor mij) als zijn tijdsgenoten. Tuurlijk peggy sue en baby you so square zijn lekkere songs en luister ik graag naar, maar over en heel album gezien , vind ik dit soms wel wat aan de melige kant. Lig dat aan de muziek? Nee dat denk ik niet, denk dat het bij mij persoonlijk door z’n stem kom. Die kom bij het ene nummer beter uit de verf als de andere. Wat ik me ook afvraag, hoeveel muziek hij zelf schreef daadwerkelijk. Heb wel is begrepen dat veel nummers door Jerry Allison geschreven werden , maar nadat Buddy verongelukte met vliegtuig er werd besloten zijn naam als schrijver er maar bij te zetten. Nu maak mij dat persoonlijk niet uit, Elvis heeft zelf nooit en nummer geschreven. En Chuck Berry en cash coverde er ook op los, maar hij werd toch n gezien als en waanzinnig talent als liedjesschrijver en als eerste rock n roll artiest gezien. Afijn helemaal eruit komen zullen we misschien nooit. Ik geef het album 3 sterren, vanwege de respect en de hits die er opstaan vind ik goed. Blijft zeker en legende voor de muziek