Walter Trout Band - Prisoner of a Dream (1990)

Geweldige bluesrock!!
Say goodbye to the blues is de beste ballad die ik ooit heb gehoord!! (kippevel)
4,5*

Dat heb ik nou met Earrings on the table, kippevel.

En wat te denken van Girl from the North Country?

Geef mij maar Kilgore Trout.

Say Goodbye To The Blues mag je toch wel als een bluesnummer rekenen. Arrow Classic Rock Radio heeft ieder jaar een top 25 van bluesnummers en dit nummer is de afgelopen twee jaar verkozen tot het beste bluesnummer ooit en daar ben ik het helemaal mee eens.

Een schitterend album van een van de beste gitaristen ooit. Ik vind Sweet as a flower ook schitterend. Het is geen bluesnummer, maar gewoon een heerlijke topper!

Als liefhebber van de blues uit m.n. de periode 1920-1960 heb ik wat minder met artiesten als Walter Trout.

Het staat buiten discussie dat Walter Trout een geweldige gitarist is, maar het is toch allemaal een beetje gelikt. Wat heeft Trout bovendien nog toegevoegd aan wat Clapton in 1966 al deed?

Van zijn gitaarwerk kan ik onwijs genieten, maar de nummers an sich en de productie boeien mij minder. Hij moet zich wel schamen voor 'The Love That We Once Knew', dit zijn haast Bon Jovi praktijken.

Walter Trout is later ook wat rauwer gaan spelen. Dit is idd een wat gelikt album, maar wel mooi als je het mij vraagt.
Zijn latere albums zijn wat rauwer, wat steviger ook. Met name The Outsider, maar ook Full Circle bijvoorbeeld zijn echte aanraders wat mij betreft!

Goed 2de album van deze blues gitaarist.zijn 1e cd is ook zeker de moeite waard.
Maar deze is prachtig veel afwisseling blues wat folk, cajun en bluesrock invloeden.
Heb hem 2x live gezien,geweldig hard maar goed.hele album top.nummers 1,2,6,8 de toppers.

Vroeger speelde Trout bij John Mayall. De man is een geweldenaar op de gitaar en een aardige zanger. Ook weet ie een cover goed te interpreteren, zoals ie bij Love In Vain en het Dylan nummer laat horen. Zijn eigen nummers hebben die kwaliteit nog niet hier.

Aardige zanger..... ik vind hem een heerlijke rauwe en soul volle stem hebben maar smaken verschillen ha.
Vind zijn stem prima bij dit soort muziek(blues/rock) passen.een van mijn favoriete gitaristen misschien dat ik daarom wat positiever ben en milder met mijn beordeling ha.
Was samen met zijn debuut album in de begin jaren '90 mijn kennismaking met walter trout......vondt gewelig en nog steeds.
Heb hem 2 x live gezien,was geweldig.
Dit album erg divers(blues,blues/rock,cajun en folk)invloeden.vind dat de man de perfecte warme stem voor dit muziek heeft en dat in kombinatie met zijn geweldig gitaar spel is voor mij de perfecte match!
Waar walter op zijn volgendr albums meer de blues en blues/rock kant op gaat(ook geweldig!!!).
Dit album wat diverser.

Ik vind Sweet As A Flower en met name Say Goodbye To The Blues toch wel behoorlijke kwaliteitsnummers, spinout. Vind jij dat niet?

Wat een gitarist! Ben voorzichtig zijn discografie aan het doorspitten en dit 'vroege' album (Trout was toch al een 40-er hier) klinkt erg goed. Zijn intepretatie van Love in Vain is erg oprecht en goed. Prijsnummer is 'Say Goodbye To The Blues'. Voor zover ik weet een van zijn bekendste nummers, en terecht.

Erg fijne opvolger van zijn debuutalbum. Nergens missers en een betere productie. Trout,s solo's zijn geweldig. Hij zou uitgroeien tot een blues(rock) gigant.

Stapje terug toch wel . Vind hier toch wel erg gladde tracks op staan (2, 3, 9). Zijn gitaarspel staat buiten kijf , maar hou dan ook de composities spannend , en dat ontbreekt er hier een beetje aan. Het is nog niet slecht , maar na zijn meer dan prima debuut toch wel een dompertje. 2 en halve ster

Een wat onevenwichtige plaat met nét even wat teveel ballads, waarvan ik The Love That We Once Knew en Girl from the North Country graag oversla.

Daartegenover staan wel een aantal erg goede songs waarvan ik het Santanesque Sweet as a Flower graag lekker hard draai. Bonuspunten voor de plaat duur, de lekker open productie en de toch wel fijne stem ook.

Ik heb alleen zijn eerste twee albums, en dan vind ik deze net ietsje fijner en evenwichtiger dan zijn debuut. Ietwat gladjes voor een bluesplaat, inderdaad, en dit is dan ook waarschijnlijk zijn meest 'gelikte' album. Maar ik houd daar wel van en hoewel ik graag een bluesplaatje mag opzetten, ben ik dan weer niet zo'n liefhebber die vindt dat blues per definitie rauw en puur moet klinken (al mag dat natuurlijk wel, op gezette tijden). Maar deze vind ik juist door zijn wat meer gepolijste productie een prima luisterervaring. En ja, ook ik het Sweet as a flower als favoriet aangevinkt. Naast The love that we once knew, dat dan weer wel...

gaucho, ik was niet degene die deze plaat gelickt noemt. Het gaat mij meer om de songs ansich. Blues(rock) hoeft wat mij betreft ook niet altijd de scheuren. Trouwens een harde, scheurende plaat is eerder overgeproduceerd dan een plaat als deze. Deze klinkt productioneel helemaal top. Ik houd erg van dit type productie, met zo'n duidelijk drumgeluid. De jaren '90 had goed geproduceerde platen, vind ik.

Ik ben deze dagen even wat van de 90's bluesrock (toch wel veel uitgekomen toen) aan het terugluisteren, en ik heb deze nog niet vergeleken met het debuut, dus het eindcijfer kan nog aangepast worden. In mijn herinnering was het debuut gaver. Maar dat merken we wel weer, wanneer ik hem weer opzet.

Ik denk dat we het redelijk eens zijn: de ruimtelijke productie voegt hier wat toe, in tegenstelling tot het debuut. Ik stel dat - voor bluesbegrippen - een beetje gelijk aan gelikt, omdat ik vermoed dat de gemiddelde échte bluesliefhebber dat zo zal ervaren. Maar het is voor dit album misschien niet helemaal de juiste term.

In vergelijking hiermee is het debuut wat rauwer en ongepolijster, maar ik vind 'm ook wat rommeliger, omdat-ie studionummers met live-opnamen mixt. Dat gezegd hebbende stijgen de beste nummers van die plaat wel uit boven wat hier wordt gepresteerd. Maar daar staat dan weer tegenover dat dit tweede album wat evenwichtiger klinkt, in de zin dat ik alle nummers wel behoorlijk goed vind.

Misschien moeten we maar niet teveel vergelijken en elke plaat op z'n eigen merites beoordelen. Maar ja, zo gaat dat nu eenmaal vaak bij het beschrijven van wat muziek met je doet...

gaucho, over dat laatste: het is ook de volgorde waarin je muziek luistert. Zet je deze op ná een plaat van Al Stewart of Jackson Browne dan rockt het lekker, en klinkt het fris. Zet je deze op na een plaat van Stevie Ray Vaughan of Chris Duarte dan is het wat kalm. Ik geloof dat ik hiervoor Last Rebel van Lynyrd Skynyrd luisterde, en die heeft ook een mooie, ruimtelijke jaren '90-productie. En dan sluit het mooi aan, en is ook gelijk dátgene wat me opvalt. De jaren '90 waren zo slecht nog niet. Alleen de lengtes van de albums vallen me tegen. Hier, overigens, niet het geval. Maar deze plaat kwam dan ook nog gewoon uit op lp.