Depeche Mode - Violator (1990)

Njah, hier kan ik dan nog wel inkomen dat het onder electronic geklasseerd staat, al kan je zo snel al die 80s pop/rock bandjes met een synth onder electronic klasseren. Soit, met de classificatie kan ik nog leven, met de score daarentegen ...

Even serieus, muzikaal stelt dit toch amper wat voor ? World In My Eyes is schattig op het einde, met die wavejes, maar verder . Voorbijgestreefd is een stevig understatement. Dat de stem van de zanger klinkt als een dertienjarige die enorm diep probeert te spreken helpt ook niet echt, zorgt voor een (denk ik) onbedoeld komisch effect, maar los daarvan hou ik toch al niet van mannelijke vocals, dus maakt dat verder weinig.

Enige track die ik enigszins ok vind is "Enjoy The Silence". Deuntje is poppy genoeg om niet te irriteren en die Enjoy The Silence 'sample' komt me ook erg bekend voor. Verder kan ik niks met dit album. 1*, omdat die synthjes uiteindelijk wel iets schattig hebben (jammer dat er overheengezongen wordt) en omdat Enjoy The Silence niet de beproeving is die de rest van de CD wel is.

Alles wat met dit album te maken heeft klopt. Het album is uitgebalanceerd, zo goed als ontdaan van de bombast van Music for the Masses en is bij vlagen zeer dansbaar.
De vele B-kantjes zijn ook memorabel en sommige hadden zelfs apart uitgebracht kunnen worden. De World Violation Tour die volgde is nog steeds één van hun beste live tours.

Ik kan niet anders dan 5* geven, dit was Depeche Mode op hun artistieke hoogtepunt. Ik kan het album nog steeds draaien, hij verveelt gewoon niet. De recente remastered (SA)CD+DVD uitgave heeft alleen maar m'n waardering verhoogd.
Rotsvast op nummer 1 in m'n top-10.

Zomer 1990: aERo ging met vrienden op reis naar Spanje. Ja u kent dat wel, zo'n foute busreis die zo'n beetje 24 uur duurt richting het warme zuiden om daar te liggen bakken en braden en uitgaan tot je er bij neervalt.
Het was niet helemaal mijn idee, maar goed, ik zou meegaan. Al in de bus besefte ik dat ik weinig ophad met types die er genoegen in schepten de hele rit wakker te blijven en de condooms rijkelijk door de bus te doen vliegen...... sorry, ik dwaal af naar één van mijn foutste beslissingen ooit.
Een minder foute beslissing was om een op dat moment zeer geliefd ceedeetje mee te nemen, namelijk dit Violator van Depeche Mode en nog veel mooier was dat de plaatselijke disco's Enjoy the Silence en Personal Jesus ook ontdekt hadden. Wat heb ik gedanst op die 2 nummers, maar het album bestaat niet alleen uit die 2 hits er staat meer moois op.

Wat te denken van de opener World In My Eyes. 'Let me take you on a trip around the world and back. And you won't have to move you just sit still'. Kun je een betere tekst bedenken om een album mee te beginnen? Nee, dat dacht ik ook niet. En het is een bezwerende trip. Buiten dat het bezwerend klinkt vind ik het ook een buitengewoon sensueel klinkend nummer.
Sweetest Perfection klinkt diep en donker en is van ongekende schoonheid. Tergend langzaam kruipt dit je muzikale aderen binnen en zorgt voor een bijna gevaarlijke verslaving, want het nummer laat je niet meer los.
En dan volgt één van de allersterkste songs ooit van Depeche Mode. Het nummer waar ze in Spanje ook behoorlijk dol op waren. Zodra het intro startte raakte de dansvloer in mum van tijd stampvol, maar dat belette mij niet om er tussen te gaan staan, mijn vrienden achterlatend in hun wanhopige poging meiden aan de bar te versieren. Lekker laten staan, ik dans er wel op los: Reach out and touch faith.
Halo is ook al zo'n sterk album. Met nummers als deze kun je zien dat de band wel degelijk schitterende nummers kan schrijven die misschien minder geschikt zijn voor de top 40 en aanverwanten maar die een dusdanige schoonheid hebben dat ze de hitstatus zonder hitnotering met groot gemak overstijgen.
Het blijft parels rapen op deze trip, want Waiting For The Night zie ik als het mooiste nummer van Violator. Het is zacht, warm en heeft iets troostends. En wat een mooie geluiden zijn hier te horen. Alsof de engeltjes besloten hebben de hemel te verlaten en ons ruim 6 minuten op aarde te komen vergezellen.
En dan die hit he. Dé hit mag ik wel zeggen: Enjoy The Silence. Waar de dansvloer bij Personal Jesus al overbevolkt raakte daar in die warme Spaanse discotheken, daar heb ik geen benaming meer voor wat er gebeurde op dit nummer. Als haringen in een ton op een dansvloer vol Britten, Nederlanders, Duitsers, Belgen en wat Spanjaarden. Maar belette mij dat te dansen? Welnee. Ik mag achteraf van geluk spreken dat ik na dit nummer telkens zonder kleerscheuren de dansvloer afkwam. Een tophit en dat is het!
Ook Policy Of Truth was een klein hitje. Niet in die disco's maar wel in de hitparades. Heerlijk zoals de heren de gitaar in de muziek weten te betrekken.
Blue Dress gaat weer meer de diepte in en heeft een emotioneel laagje. Alsof ik het zeewater weer voor me zie en ook die stranden, maar dan wel zonder ook maar één tourist in de buurt. Sweet dreams aERo, maar soms is het gewoon lekker om even weg te dromen en dat gaat met een nummer als dit gewoon erg goed.
Clean sluit de trip af. Ik weet nog goed dat ik dit nummer draaide op de terugreis na afloop van een van mijn foutste en niet eens zo'n geweldige vakantie ooit.
Hoe somber dit nummer ook klonk; bij mij geen enkel spoortje van weemoed. Ik was blij weer naar huis te kunnen. Nog steeds als ik dit nummer hoor moet ik even denken aan die busreis terug.
Gelukkig gaan vreselijke vakanties ook weer voorbij en nog veel gelukkiger gaat dat niet op voor mooie muziek. Die kun je tot in den treure blijven draaien.
Violator is zo'n album dat altijd wel weer tevoorschijn komt uit de kast.
Noemen we klassiekers..............toch?!..........

VIOLATOR 1990

Die bloedrode roos op de hoes ...

World in My Eyes, de vierde single zet de toon.
Dit album telt geen fuifnummers ... dit is luistermuziek.
Op World in My Eyes echoot de oliespuit uit de mid-80s na.

Meteen leg ik mijn voornaamste punt van kritiek bloot.
Violator kabbelt soms te veel voorbij als een zwarte rivier.
Bij momenten hemels mooi, maar soms ook moedeloos.

Sweetest Perfection is daar een goed voorbeeld van.
Onderkoeld, maar met voldoende avontuur in het arrangement.
Voor mij het minste nummer van het album.

Personal Jesus is het paradepaardje van het album.
Countrysong in een elektro jasje ... pracht van een tekst ook.
Luister bij wijze van verrassing eens naar de Johnny Cash versie.

Halo vind ik muzikaal bijzonder interessant.
Een song die je perfect met gitaren zou kunnen uitvoeren.
Depeche Mode steeds verder verwijderd van de draaibank sound.

Waiting for the Night toont de nacht als een inktzwart laken,
bezaaid met fonkelend sterrenlicht ... een geslaagde ballad.

Enjoy the Silence is 24 karaatse synthpop.
Eén van Depeche Modes allerbeste singles en misschien wel
hun grootste klassieker "in the long run" ... prima tekst alweer ...
De outro (een trend in die tijd) vind ik wat overbodig breiwerk.

Policy of Truth was de derde single na Personal Jesus
en Enjoy the Silence. Opnieuw perfect in balans liggende radiopop.

Blue Dress grijpt nog het meest terug naar de oude stijl.
Had op Construction Time Again of Some Great Reward kunnen staan.
Violator is ongemeen sterk in de ballads ... is dit Martin Gore lead?

Clean doet het licht uit. Violator is duister als de nacht.
Maar met een heldere sterrenhemel. Lichtpuntjes die ik mis
op hun latere werk, zelfs op Songs of Faith and Devotion.

Depeche Mode met rode roos.
Denk daar ook een fles rode wijn bij.
Gerijpte synthpop die steeds meer als rock gaat klinken.
Depeche Mode unplugged met akoestische gitaren ...
Volgens mij moet dat een openbaring zijn.

Het uptempo elektro werk werd weerhouden voor de b-kanten.
Dangerous (had perfect op het album gekund), Kaleid (iets te veel
geënt op de Madchester sound van die dagen) en de kleurloze tweeling
Happiest Girl en Sea of Sin die leftovers uit vervlogen dagen lijken.

Memphisto en Sibeling doen meer denken
aan het Counterfeit solo experiment van Martin Gore.
Piano op de voorgrond ... noise op de achtergrond.

The Smiths is mijn favoriete band. Hun standpunten komen vrijwel altijd overeen met die van mij. Morrissey haatte de koude, 'harteloze' synthpop van de jaren 80 (The Smiths worden rgelmatig aangehaald als redders van Britse gitaarpop). Zo zag ik Depeche Mode dus ook, en een singletje als New Life bevestigde dat idee.
Ik was dan ook verrast toen ik in een interview met Johnny Marr hem Depeche Mode hoorde noemen als beste band van de jaren 80 (samen met The Smiths en New Order en...?), en ik later las dat Violator en Songs of Faith and Devotion zijn goedkeuring hebben.
Toen ik Violator voor 7 euro zag liggen was de keuze dus snel gemaakt.

Wat mij opvalt is dat de band ook echt een gitarist heeft. Het is dan ook heerlijk hoe die gitaar wordt gemengd met de electronica. Voorbeelden hiervan zijn bijvoorbeeld de slides op Sweetest Perfection, de electro-blues van Personal Jesus, de hemelse tonen op Enjoy the Silence, de groove en daarna de hook van Policy of Truth.
Daniel Miller hierover: ''Whenever they feel like they are going a bit too rocky, Depeche Mode always react very strongly against that. Especially Martin. Much as he loves playing his collection of vintage guitars, Martin is very conscious there is a line that Depeche do not cross. They are an electronic band that use guitars, not a rock band that use electronics.''
Het mooie is dat Martin Gore als gitarist niet nadrukkelijk aanwezig hoeft te zijn, maar gewoon een geweldig oor voor melodie heeft. Nergens speelt hij powerchords of solo's of een noot te veel, precies wat ik ook zo in Johnny Marr waardeer.

De plaat zelf: prachtige nachtbeelden, sterrenhemel, winter... (Achtung Baby komt qua sfeer in de buurt) en geen minderwaardig nummer. Knap is dat vrijwel heel de plaat dansbaar is, zonder flauw te worden (neem de opener), erg hoekig geluid en toch donker. Wat een plaat! Geweldig gewoon.

Welke plaat komt qua geluid het meest in de buurt van DM?

Een kleine week geleden hoorde ik 'Enjoy the Silence' op de radio, en ik moest zo snel mogelijk weten welke groep ik net had gehoord. Met wat stukjes tekst en google kwam ik al gauw op het juiste spoor, maar helaas is een week later mijn vreugde al zwaar bekoeld. Behoorlijk gedateerde plaat (die synths...) met een enkele uitschieter. Misschien dat ik later eens opnieuw ga proberen, maar voorlopig heb ik echt niet veel met die '80s sound.

We gaan de jaren 90 in.
De koude oorlog is voorbij.
Olievaten en golfplaten zijn opgehaald door de mannen van de vuilniswagen.
Zonnestralen vervagen de duisternis.
Ibiza doet zijn intrede.
The Second Summer Of Love.
Rave parties en LSD.
Madchester.
New Order gaat tijdens de opnames van Technique bijna ten onder aan drugsgebruik.

Depeche Mode gaat subtieler met de beats om.
Terwijl vrijwel elke Britse band house elementen in zijn muziek verwerkt.
In de opener World In My Eyes is de link er nog wel.
Vervolgens gaat het roer om.
Het geluid om Violator is beter in balans.
Hoorbare raakvlakken met Pink Floyd.
Clean heeft dezelfde opbouw als One Of These Days.
Regelmatig denk ik terug aan A Broken Frame.
Was dat album nog de herfst.
Hier doet de kou en het ijs zijn intrede.

Violator werd een groot succes.
Ondanks dat het over het algemeen niet zo toegankelijk klinkt.
Enjoy The Silence is qua tekst en sfeer behoorlijk zwaar.
Toch slaat het aan bij een groot publiek.
Zo ook de country-electric van Personal Jesus.
Line dancers naast navelstaarders.
Zelfs Johnny Cash bewondert deze klassieker.
Het hoogtepunt blijft Clean.
Achteraf gezien een minder geslaagde titel.
De overtuiging van Dave Gahan is sterk aanwezig.
Al blijkt hij ons voor te liegen.
Zich schuilend achter tekstschrijver Martin Gore.
Het nummer werkt dan ook verslavend.

Repeat.

Wauw! Wat een album.

Enjoy the Silence kende ik al een tijd, maar ik wist niet dat dit een nummer van Depeche Mode was. Daar kwam ik tijdens de laatste MuMeLadder finale ineens achter. Ik werd verrast door het nummer, wat eigenlijk veel en veel mooier was dan ik me ooit had gerealiseerd. Uit nieuwsgierigheid ben ik meteen naar de rest van dit album gaan luisteren.

De singles vielen na één keer luisteren al in de smaak (vooral Personal Jesus: wat een heerlijk nummer!), maar de rest van het album beviel me niet direct. Als ik niet zo verrast was geweest door hun andere nummers had ik misschien nooit de moeite genomen de rest van het album beter te leren kennen. Bij Violator heb ik toch maar even doorgebeten. Vooral door Enjoy the Silence, Personal Jesus en de prachtige cover dwong ik mezelf de andere nummers beter te leren kennen. En met succes.

De songteksten erbij pakken hielp me al een heel eind op weg. De meeste teksten op Violator zijn echt prachtig. Neem nu de eerste regels van Halo: You wear guilt | Like shackles on your feet | Like a halo in reverse. En dan te bedenken dat je net Personal Jesus achter de rug hebt. Het sluit fantastisch aan.

Na de songteksten bestudeerd te hebben luisterde ik het album nog eens. Geconcentreerd en gefocusd op de mooie muziek die komen gaat en de teksten die erin verscholen zitten. liet ik de muziek diep tot me doordringen. Zo moet je naar een album als dit luisteren: Met volle overgave. En dan blijkt pas hoe mooi dit album eigenlijk is.

Ik geef Violator dan ook 4,5 sterren en ga dit album zo snel mogelijk aanschaffen!

Depeche Mode. Uiteraard heb ik door het nummer Enjoy the Silence besloten om dit album maar eens te gaan luisteren.

Het album begint lekker met de eerste 3 nummers. Alle 3 een beetje van hetzelfde hout gesneden wat mij betreft. De soms overdreven synths en zang zijn soms op het randje, maar het klinkt zeker niet verkeerd. Als ik dan naar de teksten luister vraag ik me wel af of het opzettelijk een beetje dik is aangezet, of dat het bij de tijd hoorde.

Vervolgens komt het iets rustigere Halo, dat wel een mooi nummer is. Daarna wordt de rustige lijn doorgezet met Waiting for the Night. Op zich een mooi nummer, maar hij duurt veel te lang voor mij. Langzaam doezel ik in slaap.

Om vervolgens wakker geschud te worden door Enjoy the Silence. Totaal anders dan alle andere nummers op de plaat. Veel pakkender, aanstekelijker en met een zeer mooie tekst. Ongetwijfeld het beste nummer op de plaat en ook zeer terecht een hit geworden.
Maar waarom op het eind nou zo dramatisch "Enjoy the Silence" na een stilte van 10 seconden? En vervolgens een laf muziekje. Als ze echt iets symbolisch hadden willen doen, hadden ze twee minuten stilte ingelast.
Met Policy of Truth wordt de opzwepende lijn lekker voortgezet, vooral die synth helemaal aan het einde vind ik goed uitgevoerd.

Blue Dress is weer best een aardig nummertje, maar wordt weer veel te lang gerekt.
Voor Clean geldt hetzelfde.

Een beetje een wisselvallig album, maar aangezien het nergens slecht wordt en er een aantal pareltjes opstaan, 3,5* met een evt. uitloop naar 4*.

Violator; Depeche Mode in absolute topvorm. En voor mij één van de beste albums ever.

Het ultieme electropop album opgenomen in Italie en Denemarken.
Iedere song tot in perfectie uitgevoerd.
Wilder (arrangementen) en Flood (techniek) nemen de productie voor hun rekening.
Ieder instrument, sample of echo wordt tot in detail ten gehore gebracht.

Teksten komen grotendeels van Martin Gore.
In eerste instantie werd Enjoy the Silence (Words are violence, break the silence, are meaningless and forgettable ) opgenomen als ballad, echter Wilder maakte er een up-tempo song van. Geniaal ?
De nodige erotiek weet Gore ook weer in zijn songs te stoppen; Blue Dress en World in My Eyes.

Enjoy the Silence is overigens de beste single die Depeche Mode heeft afgeleverd.
Voor mij misschien zelfs wel de beste single ooit.
Een prachtige tekst ondersteund door een mooi arrangement met de gitaar van Gore in een hoofdrol.
Tevens staat de video nog steeds op mijn netvlies gebrand. Koning Dave dwalend door een geweldig landschap .... Wat een plaat !

Ook wordt het experiment niet geschuwd.
Personal Jesus (gebaseerd op boek van Priscilla Presley) is een country electrosong over letterlijk een persoonlijke messias (Jezus) zijn voor iemand. Een persoon die je hoop geeft en zorg verleent. Een steun en toeverlaat.

Eigenlijk alleen maar toppers op dit album met in byzonder nog Halo, Policy of Truth en Clean.

Ook het artwork is dik in orde. De rode roos op de hoes is voor mij de mooiste uit het DM oevre.

Wat een ontwikkeling heeft Depeche Mode doorgemaakt zeg.
Van synthpop via industrial pop naar electropop. En er worden nog hoofdstukken toegevoegd.

Stephen Thomas Erlewine in de papieren versie van de All Music Guide (tweede editie, 1997): "for the most part Violator is a dull, tedious drag." Toch nog 3 sterren vanwege de incidentele "catchy hooks", met name op de singles. Daarentegen de eerste en laatste zinsnedes van de huidige on-line-recensie van AMG, door Ned Raggett: "In a word, stunning. [...] astounding heights indeed." Vijf sterren. Natuurlijk, zoveel hoofden zoveel zinnen, en er zit ook bijna twintig jaar tussen, een periode die aanleiding kan hebben gegeven tot een kritische herwaardering enzovoorts, maar dit is toch wel een schrijnend verschil.
        Persoonlijk kan ik niet te lang naar Depeche Mode luisteren, daarvoor gaat de stem van Dave Gahan me te gauw tegenstaan, maar muziek, teksten, arrangementen en sfeer op deze plaat zijn zó sterk dat ik Violator toch wel als noodzakelijk in mijn collectie voel. Een perfecte combinatie van synthesizers, drumcomputers en echte (of in ieder geval als echt klinkende) instrumenten, veel prachtige achtergrondgeluidjes die "texture" brengen (vooral in het ontroerende Waiting for the night), de zeer unieke tweede stem van Martin Gore, teksten die altijd wat te melden hebben, en bovenal geen enkele missers bij de negen ijzersterke nummers, dat levert samen een absolute topplaat op. De band als geheel is niet mijn kopje thee, maar dit album is wel boven alle kritiek verheven.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Als naam en met wat losse nummers is Depeche Mode bekend bij mij. Als geheel album niet. Het begint eigenlijk allemaal best al lekker met World in My Eyes. Voelt misschien wat meer 80’s aan dan 90’s (al is het begin 90’s). Vaak aanstekelijk met veel elektronische invloeden. Natuurlijk staat die enorme hit in vorm van Enjoy the Silence hier ook op. Ik moet zeggen dat dit Depeche Mode album mij best goed is bevallen.