Ik ken geen raveplaten, maar ik ken dat gevoel best wel. Zou luister ik af en toe eens graag naar Duran Duran, omwille van sentimentele redenen. Om nu te stellen dat ik Duran Duran nog steeds actueel vind, nou nee.
Hetzelfde doet zich voor bij Depeche Mode (ik heb hun twee verzamelaar ('81-'85 & '86-'98) ... soms luister ik nog wel 'ns naar "Enjoy the Silence" (dat me nogal "gemaakt" diepzinnig overkomt, maar dat is niet erg - ik doe soms ook serieus om mijn onnozelheid te vergeten

) ... de rest van de nummers vind ik echter niet meer om aan te horen.
Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met de arrangementen van die nummers, vermoed ik. Een mens moet af en toe andere kleren aantrekken (zelfs al lijken ze op de kleren van de keizer

), anders lijkt het nergens meer op na verloop van tijd.
Maar ja - popnummers die aan de tape toevertrouwd zijn, kun je niet meer veranderen van arrangement, nietwaar? Gevolg de motten (=hier is-ie alweer, Meneertje Tijd) doet zijn werk en het veelkleurige arrangement wordt rafelig. Sommige popnummers ontsnappen aan de moordaanslag van de tijdsgeest, omdat ze al tamelijk "naakt" aan de tape toevertrouwd werden (ik zeg maar wat: "Femme Fatale" van The Velvet Underground).
Verder is naar popmuziek uit het verleden luisteren voor mij zoiets als door fotoalbums van vroeger bladeren. "Kijk eens - wat een kapsel!" - je kijkt er vertederd naar - maar ergens ben je gelukkig dat er toch een soort evolutie plaats gevonden heeft. De popmuziek van morgen zal beter wezen dan die van vandaag
