Tygers of Pan Tang - The Cage (1983)

Album nummer vier met opnieuw een gewijzigde line-up, want John Sykes is het afgebold.
Volgende brave mensen spelen dit album in: John Deverill (zang), Robb Weir (gitaar), Fred Purser (gitaar), Richard Laws (bass) en Brian Dick (drums). John Sykes is nog op twee nummers te horen: Love Potion No. 9 en Danger in Paradise.
Nog iets commerciëler en melodieuzer dan de voorgangers en ik mis wel een aantal felle gitaarsolo’s. The Cage is een kort instrumentaal nummer met synthesizers en akoestisch: mij een raadsel wat hiervan het doel is. Love Potion No. 9 is natuurlijk een cover van dat alombekende nummer: zoals de meeste coversongs is de versie hierop ook zo’n debacle, maar een platenfirma moet nu eenmaal een single hebben. Rendezvous zou ook al een cover zijn.
Blijkbaar heeft dit album toch redelijk veel verkocht, zal wel aan de aanpak van dit album liggen: het neigt toch fel naar FM Rock. Redelijke nummers zijn Rendezvous en Paris by Air. Beste nummer vind ik Danger in Paradise. Minst geliefde nummers zijn Letter From L.A. en Making Tracks Ik ga deze niet zo gauw meer opleggen: zeer middelmatig album dat zijn 2,50 sterren verdient, juist de helft.

Erg tegenvallend album. Lang zo hard niet als eerder werk en veel melodieuzer. Lonely at the top was m'n favoriet. Letter from L.A. stelt weinig voor. De rest is wisselvallig: van matig tot redelijk, maar nergens zo mooi als Spellbound. The Cage stelt gewoon teleur door zijn koerswijziging.

Als je dit album los ziet van zn voorgangers is ie eigenlijk best wel te pruimen. De term FM rock is al gevallen en dat is het idd ook. Van redelijke kwaliteit niet meer en niet minder.

Als jonge hond was dit destijds echter een afknapper van jewelste. Zuurverdiende centen aan uitgegeven, thuis vol verwachting snel naar boven gerend, plaat opgezet en vervolgens na één luisterbeurt gedesillusioneerd de hoek in gemikt.

Na zo'n 35 jaar herenigd met The Cage uit interesse of het echt zo'n klassiek geval van kwaad bloed zetten bij oude fans was en om enige nostalgie op te halen. Echt soft is het album welbeschouwd niet, enige misplaatste synthesizers ontsieren het geheel dat met soms vrij banale teksten opgesmukt wordt. Tides vind ik nog wel een knap nummer, maar de kantopeners en Letter from L.A. niet zo best. Het covertje schudt de boel eens even op en van wat resteert valt Lonely at the Top wel te pruimen en staan er nog wat weinig interessante tracks op. Hoes is toepasselijk dat men weliswaar geen tandeloze tijger is, maar dat het echte venijn opgesloten wordt.

Nog zo'n verrassend sterke plaat van de Tygers! Het NWOBHM jasje wordt meer en meer uitgetrokken en de band gaat een (veel) melodieuzere kant op. En dat gaat ze heel behoorlijk af. Het gitaarwerk is lekker en smaakvol en met zanger John Deverill hebben ze eindelijk een 'echte' zanger in huis. Het is allemaal iets softer in vergelijking met bijvoorbeeld Spellbound maar zo schokkend als sommigen hierboven willen doen geloven vind ik het niet echt. De band gaat met z'n tijd mee en ontwikkeld zich. Als het niet in een stijl is waar je gek op bent dan kan het best slikken zijn. Ik vermaak me er echter prima mee! Gave hoes ook trouwens!

Dit plaatje onlangs op de kop getikt, en ik kon der niks van. Enige werken van de band die ik ken en heb is het geweldige spellbound en crazy nights. Beide lekkere nwobhm platen, nu kwam ik deze pas tegen en was zeer benieuwd. Gisterenavond voor t eerst gedraaid, en dacht ook heel even van : uh is dit en andere band ? Kon er de eerste 10 min ook helemaal niks mee. De grote fout die je dan vaak gaat maken is vergelijken en ja dan kom je bedrogen uit. Maar halverwege alles van me afgegooid en der blanco in gestapt en de plaat opnieuw aangezet, en ja je hoort eigenlijk gewoon prima melodieuze hardrock. De gedachten van nwobhm bandje uitzetten , en dan is het allemaal zo slecht nog niet. Ga nog geen cijfer geven, eerst nog maar is en paar keer draaien voor ik definitief oordeel

Als je denkt van hetzelfde laken een pak te krijgen kom je bedrogen uit, ja. Een vergelijk ligt gezien de tijdspanne tussen de onderlinge albums snel op de loer en men wijzigde de bandnaam nou eenmaal niet. Van die eerste 10 minuten vind ik 'Lonely at the Top' tot het beste en 'Letter from L.A.' tot het beroerdste horen. Overigens was bij mij de volgorde eerst 'The Cage', in '85 ofzo, en daarna 'Spellbound' en 'Crazy Nights' van de bibliotheek huren. Jon Deverill was een hele verbetering t.o.v. Jess Cox van het debuut en overal waar John Sykes opdook werd het hard is mijn indruk (Thin Lizzy, Whitesnake) en met diens vertrek valt 'The Cage' een stuk softer uit met Fred Purser als vervanger.

Het is ook en stuk softer dan de vorige 2 die we daar noemde. De andere 2 waren NWOBHM, dit album is meer melodieuze hardrock. Je kan het niet met elkaar vergelijken. In mijn geval kon ik de andere 2 eerder, dus dan verwacht je dit niet. Maar in die tijd had je zoveel NWOBHM bandjes, dat ze misschien dachten zo meer succes te hebben. Soms moet je wat anders doen om op te vallen. Ik hoor de andere 2 ook liever, maar als je de vergelijkings knop uitzet, kon ik er goed naar luisteren. Zal hem nog en paar keer moeten luisteren. Maar de 2e indruk was niet dat ik het slecht vond.

Zo goed vind ik 'Spellbound' en zo slecht 'The Cage' nou ook weer niet, beiden op plaat en 'Crazy Nights' in de vergetelheid geraakt. 'Tides' aangevinkt als favoriet en 'Love Potion No. 9' afgelost door 'You Always See What You Want to See', naast 'Lonely at the Top'.

Ik vind Crazy nights een minder album dan deze. Niet slecht maar ook geen topper. Sykes of geen Sykes