Ramones - It's Alive (1979)

Dat bewijst eens te meer dat de Humo vooral geprezen dient te worden voor de geweldige strips die er ooit in verschenen ........

Als je dit eens live zou (hebben) kunnen meemaken zou dit wel eens echt vuurwerk kunnen zijn.
Maar op plaat klint het uiterst afgezaagd.
Een van de weinige platen die ik, dit jaar, niet krijg afgespeeld. Heb het opgegeven na track 10.
Heb trouwens nooit verstaan waarom dit punk is. Dit is toch gewoon (snelle) rock'n'roll.

BRILJANTE PLAAT!

Is punk niet begonnen als snelle smerige rock n roll?

Wanneer o.a. de muziek van The Clash punk wordt genoemd, dan mag je dit m.i. toch gerust ook
punk noemen. Destijds vaak beluisterd, nog op cassette want zo ging dat vroeger: Met vrienden
een uitwisseling van opnames via de elpees. Kan me nog herinneren dat ik eerst wennen moest
aan het zeer hoge tempo waarmee de nummers voorbijvliegen, maar na meerdere luisterbeurten
werkte het onvervalst als een tierelier.

Afgezaagd, yeah right.
Als je de tomeloze energie niet hoort, mss moet je m op 10 zetten, of het wordt het niets met de Ramones en jou. Zelden zulke energieke plaat gehoord als deze, en OK ik heb ze zo'n 8x gezien vanaf 1981 of zo. In de oude zaal van Melkweg met die kut paal in het midden, drijfnat van het zweet, broek op de enkels want riem liet los door het pogo-en.
En wat is punk? Iggy, MC5 waren ook punk, de Ramones waren 100x meer punk dan de Pistols niet gemaakt maar beuken

Ik gooi er een halfje bij. Wat een tempo, wat een energie, wat een sfeer!

4,5 sterren

Uitstekend live-album mede door de energie die Ramones erin stoppen. Bovendien hechten Ramones veel belang aan de melodie en vervallen ze niet in oeverloze herrie. Oneindig veel beter dan bv. dat album van Sid Vicious.

Bij mijn reis door new wave realiseerde ik me bij Ramones' End of the Century dat ik deze livedubbelaar niet mocht overslaan. Opgenomen op Oudjaarsavond van 1977 en tevens het afscheidsalbum van drummer Tommy Ramone, die eigenlijk manager was maar bijna per ongeluk op de drumkruk belandde. Onstuimige muziek van hun eerste drie albums klinkt hier live beter dan elders.
Dit is simpele muziek. Zegt men. O ja? Stel je voor dat je gitarist of bassist bent en dat je in 53 minuten maar liefst 21 verschillende nummers eruit moet knallen. Ja, de riffs lijken inderdaad op elkaar, maar dat is nu juist de opgave: probeer ze maar op hoog tempo achter elkaar te spelen waarbij je steeds de juiste akkoordenschema's pakt. Helemaal níet makkelijk.

Toen was dit knalhard, tegenwoordig zijn de oren meer gewend aan scheurende gitaren. Tegelijkertijd is het hartstikke melodieus. Dankzij Roxy6 heb ik een grote stapel krantenknipsels liggen waarbij ook artikelen in Oor over de Ramones. Grote dank!
Daarbij een stuk van Willem Bemboom uit 2016, waarin hij een briefschrijver uit 1976 vanuit het Engelse blad Melody Maker citeert: "De Ramones zijn de laatste aanwinst der talentloze branieschoppers (...)" schreef de toen 17-jarige Steve Morrissey uit Stretford, Manchester. Juist ja, de latere zanger van The Smiths. Deze realiseerde zich blijkens het artikel drie dagen na verzending dat hij zich vergiste: de Ramones waren juist heel goed! Hij werd er desondanks 'brief van de week' mee en won een elpee.

Een herinnering aan het feit dat menigeen moest wennen - ook bij Oor trouwens, zo beschrijft Bemboom aan de hand van de ervaringen van ex-Oorjournalist Peter van Bruggen. Als beginnende puber en startende liefhebber van scheurende gitaren was ik onmiddelijk fan, waarbij het me in die dagen onverschillig was of ik naar Status Quo of Ramones luisterde. Als het maar hard was. En dat ís It's Alive, met slechts een enkel rustpuntje zoals Here Today, Gone Tomorrow.

Punk op snelheid. Bij Today Your Love, Tomorrow the World wordt in het Duits afgeteld want dat bezingt een nazisoldaat. Of zoiets, want bedoelde Joey dat er wel mee?
In het Verenigd Koninkrijk waren de Ramones veel groter dan in hun eigen Verenigde Staten. In Londen ontstaken ze de punkvonk nog vóór de Pistols en anderen dat deden.
Dat deden ze met een tweetal Londense concerten rond de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag, 4 juli 1976. De liefdesverhouding met de stad klinkt door op dit album, dat in het VK in juni '79 #27 haalde terwijl het in de VS compleet de Billboard 200 miste.
Favorieten kiezen is met deze overdaad eigenlijk onmogelijk, een zwak moment is namelijk niet te horen. Bovendien volvet uit de speakers knallend en superstrak gespeeld. Nee hoor, dat is níet simpel.

De Ramones verschenen in 1979 nogmaals op een elpee: de soundtrack van film Rock 'n' Roll High School, mijn volgende halte.