Miles Davis - Porgy and Bess (1959)

De versie van Summertime, op dit album, is de mooiste die ik [tot nu toe] gehoord heb.

Porgy and Bess mag voor eenieder toch wel bekend zijn. Maar deze versie van Miles Davis is toch werkelijk een bijzondere.
Maar ja bijzonder is natuurlijk ook een goede omschrijving voor de artiest himself.

Miles zijn versie van Summertime is inderdaad mooi, maar wat mij betreft zeker niet de mooiste. De uitvoering van Shelly Manne & his Men (At the Black Hawk; vol. 1) staat wat mij betreft eenzaam aan de top. Zondermeer zijn de Black Hawk opnamen (vol. 1t/m5) bijzonder goed. Een van de mooiste en meest swingende mainstream opnamen die ik overigens ken.

Opgewaardeerd naar de maximale score.
Magistrale jazz en toegankelijk voor een groter publiek.
Luister en geniet.

Hoor net Summertime voor het eerst, daar kan de sneeuw buiten niet tegenop. Verdampend schoon liedje. Ben nu it ain't necessarily so aan het beluisteren op youtube. Deze moet ik maar eens aanschaffen.

Vandaag gepindakaazd met Sketches of Spain en Bitches Brew. Dit is master-class, de bergkamp onder de jazz-platen die ik tot dusver ken.

Erg goed, maar het is op zich jammer dat deze volledig instrumentaal is. Vooral bij Summertime voegt zang veel toe.

Neemt niet weg dat dit album grandioos is en terecht een klassieker genoemd mag worden.

dit is echt mijn favoriete Miles album. Kind Of Blue vind ik ook heel goed, alleen Porgy is naar mijn mening toch iets diverser. hoogtepunten zijn voor mij
Gone, Gone, Gone
Summertime
Fisherman, Strawberry And Devil Crab
en It Ain't Necessarily So.

dit album doet me een beetje denken aan Duke Ellington's Anatomy OF A Murder. beetje hezelfde soort "Crime Jazz" sfeertje.

Het 2de album wat ik van Miles aanschaf. Wederom een schoot in de roos. De muziek van Gerswhin, heel er gevoelig en mooi op de plaat gezet. Met hoogtepunten Summertime, Fisherman, Strawberry And Devil Crab..

Er zullen zekere meerdere Miles albums volgen en daarnaast op zoek naar voor mij nog onbekende muziek..

Een toegankelijk albumpje met aangename nummers die me helaas niet echt weten te raken. Het klinkt aangenaam, maar hiet gaat het ene oor in en het andere weer uit. De afwezigheid van de piano - als enige Miles Davis-album in mijn collectie - ervaar ik ook als een gemis, al onderscheidt het Porgy and Bess wel van zijn andere cd's. Prayer (Oh Doctor Jesus) is wat mij betreft het mooiste nummer; een prachtige climax.

2,5*

ik vind het eerlijk gezegd een nogal slecht album. fragmentarisch en niet beklijvend. Sumertime stijgt daarentegen ver boven de rest van dit album uit.

Summertime van Stan Getz met Astrud Gilberto is ook prachtig. Van wie is dit nummer origineel eigenlijk??

George Gershwin.

Een geweldige, bijna lyrische jazzplaat voor alle moods.
Vooral vanwege dat laatste klinkt het erg 'compleet'.

'Een nogal slecht album'? Kom nou...

Luister hier liever naar dan naar Kind of Blue of Bitches Brew.
Vind deze meer gevoel en sfeer hebben.

Ik kan me geen nummers voor de geest halen die zo perfect en hartverscheurend een gevoel van totale eenzaamheid weten neer te zetten als ''Gone, gone, gone'' op deze plaat.
Mijn favoriete Miles, echt prachtig!

5*

Met: Miles Davis (trompet, flügelhorn); Gil Evans (arrangeur, dirigent); en nog een hoop lui.

Ik begon een tijdje geleden als een soort projectje de platen van Miles Davis te recenseren vanaf het begin van zijn carrière. Niet eens omdat hij mijn favoriete muzikant is, maar omdat ik bij het grasduinen merkte dat er bij zijn oudere platen erg weinig berichten stonden op Musicmeter. Inmiddels is die fase wel voorbij, en zijn we zelfs aangekomen bij de periode waarin hij zijn grootste klassiekers maakte (na deze was het volgende album dat hij opnam Kind of Blue).

In mijn reis door Miles-land ben ik zowel positief als negatief verrast, maar Porgy and Bess is echt de eerste ‘geen van beide’. Nu vind ik het sowieso bij zijn samenwerkingen met Gil Evans (zie eerder Miles Ahead en in zekere zin Birth of the Cool) altijd moeilijker om mijn aandacht erbij te houden. Dat hippe, heel verfijnd gearrangeerde orkestwerk, het is mijn smaak gewoon niet echt.

Ik heb ook nog eens niks met ‘Porgy and Bess’. Uiteraard heeft George Gershwin een aantal absolute klassiekers geschreven (een paar daarvan, zoals ‘Summertime’ vinden we hier terug), maar verder verbaast het me eigenlijk dat zoveel zichzelf respecterende zwarte muzikanten materiaal hebben opgenomen uit deze onnozele ‘opera’ (bijvoorbeeld ook nog: Nina Simone, Billie Holiday, James Brown, etc. etc.).

Hoe dan ook, waar ik Miles Ahead nog wel voor mijn plezier zou opzetten, lukt het me niet voor mezelf iets uit Porgy and Bess te halen. Al met al klinkt het helemaal niet slecht, hoor. Het grijpt me alleen totaal niet. Al bij de derde of de vierde track betrap ik mezelf erop naar de tracklisting te kijken en te denken ‘jeetje, hoe lang duurt dit nog?’

Dus dan is het leuk om een projectje te hebben dat je alle albums van een artiest op waarde wilt schatten, maar moet je op een gegeven moment ook gewoon concluderen: leuke plaat voor andere mensen. Over een tijdje misschien nog eens een herkansing geven.

Haha nooit eerder waren we het zo erg oneens Sander. Mijn absolute favoriet van Miles krijgt zo weinig liefde van één van mijn weinige jazzbuddies op Mume.... grappig toch hoe smaken kunnen verschillen.

Jaaah dat komt niet vaak voor inderdaad.
Ach ja, goede stimulans om deze later nog een keer een herkansing te geven dan.

Ik was benieuwd met wie ik hier akkoord zou gaan.

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Miles Davis ondanks zijn status, noch tot mijn top 5-jazztrompettisten, noch tot mijn top 10-jazzartiesten behoort - favorieten welteverstaan, dat de beste man beschouwd wordt als dé grootste jazzartiest kan ik nog enigzins begrijpen. Kind of Blue zal ik altijd erg erkentelijk blijven, Bitches Brew blijft een ontzettend fascinerende muzikale reis - Porgy and Bess is een album dat niet moet onderdoen voor die twee.

De samenhang met het orkest is nagenoeg perfect: de stukken worden zo sfeervol gebracht waardoor ze op krachtige wijze tot de verbeelding spreken. 'Summertime' vind ik verrassend genoeg nog een van de minder sterke uitvoeringen. Daartegenover staan o.a. 'Oh Bess, Oh Where's My Bess?', 'Bess, You Is My Woman Now', 'My Man's Gone Now' en het tot voorheen voor me onbekende 'Prayer (Oh Doctor Jesus)' welke verbluffend zijn. Je zou haast hopen dat hier een "complete recordings" van bestond waarbij het geheel naar zijn hand werd gezet

Ik zit er dan weer ergens tussenin qua beoordeling.

Ik kan er, net als Sander, niet al te veel mee, maar kan aan de andere kant dan ook weer niet ontkennen dat dit allemaal erg goed en tot in de puntjes verzorgd is uitgevoerd (wellicht door de samenwerking van twee perfectionisten als Miles Davis en arrangeur Gil Evans, natuurlijk). Misschien is het dat net, want het klinkt allemaal wel erg gaaf en beheerst. Wat mij betreft, voegen de vocalen op songs als Summertime, die hier ontbreken, best wel wat toe. Dat zal ook wel meespelen.

3,5 sterren

Tot mijn verrassing heb ik deze cd ook. Weliswaar in een verkeerd doosje, maar toch.

Ik ben bij eerste beluistering niet direct overenthousiast. Het zal die piano zijn die ik mis.

Ook ik ben niet echt heel enthousiast. Gershwin is niet echt my cup of tea, het orkest van Evans maakt het er nou niet altijd beter (maar wel zoeter) op. Gelukkig is het Miles op trompet. Summertime & It Ain't Necessarily So zijn wel heel aardig.

Is de houdbaarheidsdatum verstreken? Ik vind het ook niet briljant, zeker niet in vergelijking met alles wat hi tussen 1959 en 1970 gemaakt heeft. Her en der is de klank heel mooi maar het orkest klinkt wat houterig. Niet zo erg als op Sketches of Spain, maar het mist de swing van bijvoorneeld Miles +19, of de onderkoelde swong vam Evans' eigen platen uit die tijd