Glenn Hughes - Blues (1992)

Een lekkere bluesrock plaat van Glenn. Hoewel niet alle nummers van het zelfde niveau is, is dit toch een gedegen album, waarmee Glenn goed uit de voeten kan.

Met name de vocale prestatie op het 1e nr.

Erg goed bluesrock album. Vergelijkbare platen uit deze tijd als "Blues Tracks" van Pat Travers of van nog wat eerder "Still Got the Blues" van Gary Moore hebben altijd covers en naar mijn mening saaie nummers tussendoor. Is op deze "Blues" anders, allemaal netjes eigen nummers en met enthousiasme gebracht door Glenn Hughes samen met een stel super gitaristen

Het comeback album van The Voice of Rock, of moeten we zeggen een teken van leven.
Hughes, fervent gebruiker van verboden poedertjes in de jaren 70 en met name in de jaren 80, lag op sterven na dood op de intensive care begin jaren 90 en werd volgens eigen zeggen op het nippertje gered.
De beste man kickte af, maakte schoon schip en de heer was voortaan op zijn hand. Blues is geen klassieker maar vormde zeker weer een aangename hernieuwde kennismaking met de beste man. Vreemd genoeg heeft de zogenaamde destructieve periode geen enkele invloed gehad op de stem van Hughes. Glenn zingt bijna beter dan ooit tevoren en kon en kan dus ook uit de voeten met de blues. Van hoog tot laag, van zacht tot hard, fluisterend en schreeuwend, Hughes kan het allemaal en zuiver tot op het bot. Hoewel het geen topper is bieden nummers als het vlotte I'm the Man, het groovende What Can I Do For Ya, het breekbare So Much Love To Give, of het relaxte aandoende Can't Take Away My Pride genoeg voldoening. Opvolger From Now On vond/vind ik beter maar Blues luistert lekker weg.

Er zit 15 jaar tussen het debuut van Glenn en zijn tweede worp; Blues. De jaren 80 tot aan begin jaren 90 vormden een destructieve periode voor Hughes, hij was fervent grootgebruiker van zware drank en cocaïne, vond zichzelf begin jaren 90 terug op de IC en volgens eigen zeggen voelde hij zijn lichaam het tijdelijke voor het eeuwige verruilen. Er was gelukkig iemand helder van geest genoeg om hem de juiste medicatie toe te dienen en datgene te doen wat je met iemand moet doen die volledig stijf staat van de coke. Vanaf dat moment is Hughes aan een tweede leven begonnen, de man heeft sindsdien een oeuvre opgebouwd om u tegen te zeggen, de man poept vaker een plaat uit dan ik van onderbroek wissel. Dan dit schijfje; er zit een generatie tussen het debuut en blues en dat is te horen, Glenn's stem is nog wat rijper geworden, de soul en funk blijft grotendeels achterwege, het is blues dat de klok slaat. Hoewel er nog wel wat funky elementen te vinden zijn op het album. Het songmateriaal is vrij degelijk, nergens opzienbarend en goed verzorgd. So Much Love to Give vormt de mooiste track, heerlijk gezongen in een meanderende song. A Right to Live is losjes, relaxed en is ook fraai. Voor de rest scoort de plaat een dikke voldoende maar het is overwegend blues dat de klok slaat en dat boeit mij dan niet de volledige lengte.

Tussenstand:

1. Blues
2. Play Me Out

Erg gave plaat die ergens tussen de bluesrock en bluesey hardrock in ligt. Erg sympathiek van Mike Varney (producer en labelbaas) om Glenn Hughes deze kans te geven.

Mike Varney had een project opgesteld dat L.A. Blues Authority heet en bekende en minder bekende muzikanten bluescovers liet spelen. Zelf een liefhebber van harde gitaren, lukt het Varney om echt behoorlijke namen op te laten draven. Deze derde plaat in die serie bevat enkel originals geschreven door Hughes samen met voornamelijk Craig Erickson, de grote ster van Varney's Blues Bureau-label.

Craig speelt dan ook alle slaggitaren, en enkele solo's, maar de andere solo's zijn gespeeld door, wat toen de créme de la créme van de rockgitaristen moet zijn geweest. Ik som op:

John Norum (Europe)
Craig Erickson
Mick Mars (Motley Crue)
Warren deMartini (RATT)
Mark Kendall (Great White)
Richie Kotzen
Darren Housholder (Love/Hate)
Paul Pesco (Sessiewerk, waaronder Madonna en Michael Bolton)

Op enkele nummers speelt niet Hughes de basgitaar maar Tony Franklin (zie Blue Murder) en de drummer is Gery Ferguson (o.a. Gary Moore, Fastway en de Hughes/Thrall-plaat in 1982). De zang van Glenn is erg goed (nergens over the top) en goudeerlijk. De hele plaat is eigenlijk gewoon heel goed. De songwriting is prima op orde, de productie (kan ook niet anders met Blues Bureau) is erg goed. De tracks klinken allemaal lekker vet, maar nergens is het lawaaiig of volgepropt. Knappe plaat en deze kan zich prima meten met de Hughes/Thrall-plaat uit 1982. Al klinkt deze wel veel volwassener en coherenter.