Taylor Swift - Red (2012)

Dit is een geweldig album.
Uiteraard heb je wel liedjes die je vaker luistert,maar het is niet dat ik zeg WOW er staat een bar slecht nummer op dit album.

WANEGBT is misschien voor vele wat aan de kinderachtige kant,maar ach tis een Catchy song,niet waar een diepere boodschap achter zit zoals andere liedjes van Taylor.
En ik zie liever een artieste als Taylor die wat kinderlijk is en ondanks al haar roem zichzelf blijft en beide beentjes op de grond heeft.
Dan de zoveelste jonge artiest die het idee heeft van *Sex Sells*

ik heb al vele concerten gekeken,maar mij raakt geen enkele artiest zo als Taylor.

Check Speak Now tour.
Check EMA's
Check haar optreden at X-Factor gisteren

Al sinds enkele jaren ben ik een trouwe fan van Taylor Swift en daarom liet ik ook dit album niet aan mij voorbijgaan.

Nadat ik voor de eerste keer 'We Are Never Ever Getting Back Together' in de zomer gehoord had, had ik niet echt veel hoop op een goed album, want laat ons eerlijk zijn: het liedje zelf is echt geen topper. Ik vond het allemaal wat te 'bubblegum pop' en dat komt natuurlijk voor 99 procent door de samenwerking met Max Martin. Laten we hopen dat ze dit in de toekomst achterwege laat.

Echter, wanneer ik dit album gekocht had (ik wilde het toch maar een kans geven), werd ik aangenaam verrast. State of Grace is een geweldige opener. Alhoewel dit ook niet de 'countrySwift' is waar ik zo van hou, mag het terecht een sterk nummer genoemd worden. Het slagwerk vind ik erg geslaagd, vooral in de intro.

Het liedje 'Red' vind ik ook een mooi bewijs dat Taylor Swift niet zomaar een popzangeresje is. De lyrics zelf vind ik heel leuk, met name de vergelijking met kleuren waarover ze zingt. Ook voor het volgende nummer 'Treacherous' geldt dit.

'I knew you were trouble' is dan weer een geval apart. De aanstekelijke beat en de dubstepinvloeden kunnen mij zeker bekoren, maar toch vraag ik mij af in hoeverre dit nog country is? Ook hier zit Max Martin (blame him) er weer tussen en dat verklaart natuurlijk veel.

En dan komen we aan bij het pareltje van het album : All Too Well. Wat een heerlijk nummer is dit, zeg. Ik vind dat ze hier bijzonder mooi haar gevoelens beschrijft en het liedje zelf herinnert mij aan haar vroegere albums. Het refrein 'Wind in my hair, I was there, I remember it all too well' is gewoon supermooi gezegd. Beste song van het album.

Opnieuw komen we dan bij een nogal 'poppy' song : 22. Tja, dit soort geautotunede liedjes is nu eenmaal niet aan mij besteed.. Want eerlijk, soms klinkt ze bijna als een robot.. Jammer, want live heeft ze al bewezen dat ze het lied wel degelijk goed kan zingen. Ach, het is wel een leuke 'sing along song'.

'I almost do' is gewoon een mooi liedje. Niet veel speciaals. 'Stay Stay Stay' vind ik dan wel weer geweldig. Het is gewoon een ontzettend vrolijk liedje en het is ook zo aanstekelijk. Als je 1 keer het refrein hebt gehoord, kan je het zo meezingen. Naar mijn mening ook een topper van het album.

Ik heb niet echt iets met 'The Last Time', ookal is het zeker geen slecht liedje. Misschien komt het gewoon omdat ik Gary Lightbody's stem zo overheersend vind...

Nummer 11: 'Holy ground'. Ik vind het persoonlijk een zeer speciaal en alternatief liedje. Niet de topper van het album, maar wel erg leuk om op het album te hebben staan.

'Sad beautiful Tragic' is dan weer een erg 'slow' nummer. Een beetje de 'Last Kiss' van RED. Persoonlijk hou ik er heel erg van, want in dit soort liedjes is ze nu eenmaal meester, maar ik kan ook wel begrijpen dat er mensen zijn die dit niet zo een goed liedje vinden. Het is nu eenmaal een trager liedje van RED en als je het album luistert voor de pop, valt dit misschien niet zo goed in de smaak.

'The Lucky One' vind ik dan weer een erg volwassen nummer. Ik weet het niet, maar ik was er gewoon meteen gek van. De songtekst vind ik er goed geschreven en ook het liedje zelf klinkt gewoon nogal leuk.

'Everything has changed', een song waar ik persoonlijk heel erg naar uitkeek om te horen toen ik het album kocht. Want zeg nu zelf, 'Taylor Swift en Ed Sheeran' belooft veel. Ik was dan ook blij dat dit inderdaad het geval was: ze klinken bijzonder goed samen. Dit vind ik toch ook wel een topper van het album.

'Starlight' vind ik dan weer niks. Wat klinkt ze hier overdreven geautotuned, zeg.. (Is dit mij alleen opgevallen?) Ook vind ik dat ze nogal overdrijft met 'Let's have 10 kids and teach them how to dream'... Dit is naar mijn mening veruit het slechtste liedje van het album.

Gelukkig wordt dit allemaal goed gemaakt met 'Begin Again' : de prachtige countryballad. Zeker één van de beste songs die ze ooit geschreven heeft. Ook een absolute topper van het album.

Ik mag mij ook een gelukkige eigenaar noemen van de Deluxe-editie en ook hier wil ik even een paar woordjes over kwijt :

'Come back.. Be here' en 'The Moment I knew' vind ik echt prachtige bonusnummers. Het is mij nog altijd een raadsel waarom ze deze 2 liedjes op de extra-cd heeft gezet, in plaats van 'Starlight' en bijvoorbeeld '22'.

Ook vind ik het leuk om 'Treacherous' en 'State of Grace' akoestisch op de cd te hebben. State of grace klinkt gewoon erg mooi wanneer ze dit akoestisch speelt. Het brengt gewoon een heel ander sfeertje met zich mee.

Kortom: Alhoewel RED niet de nodige portie country bevatte waar ik op gehoopt had, is het toch een erg warm album. De liedjes zijn gewoon van hoge kwaliteit. Geen enkele artiest weet mij zo te raken als Taylor Swift en met dit album heeft ze dit opnieuw bewezen. Red is een plaat waar je van gaat houden.

Ik ga toch een halfje omhoog, want hoewel het vast niet cool is om Taylor Swift goed te vinden, is ook Red echt een uitstekende plaat. De flirts met stadionrock bevallen me minder omdat ik dat een wat vervelende muzikale richting vind; 'Starlight' vind ik om die reden het enige ondermaatse nummer, maar de Snow Patrol-flirt 'The Last Time' kan ik nog wel aardig waarderen, terwijl ik Snow Patrol best een nare groep vind.

Het probleem met Red vond ik aanvankelijk dat de plaat zo hard 'OVERGANGSPLAAT! OVERGANGSPLAAT!' roept dat ik er bijna opvliegers van kreeg. Naast countrypop staat hier stadionrock, poprock, uitstekend hitparadewerk en die overigens fenomenale flirt met dubstep. Nu voelt alleen 'I Knew You Were Trouble' nog aan als een Fremdkörper, maar wat voor eentje. (Ik had overigens aanvankelijk een hekel aan dat nummer, juist wegens dat refrein, totdat ik Red begon te draaien).

Maar waar het uiteindelijk om gaat: Taylors liedjes zijn vaak echt, echt goed. Vooral het poprockmateriaal is veel sterker dan wat soortgelijke artiesten laten zien. 'Treacherous' bijvoorbeeld is sterk opgebouwd, via de beproefde rustig-hard-rustig-formule weliswaar, maar het nummer overtuigt ontzettend. Maar het mooiste is nog wel 'All Too Well', dat ik oprecht prachtig vind, vooral dankzij de tekst.

Die teksten zijn misschien nog wel de sterkste kant van Taylor; ze onderscheidt zich op dat vlak in elk geval van vele andere artiesten. Sterker nog, ze is gewoon een uitstekende tekstschrijfster. Natuurlijk zitten de nummers soms op het randje van het clichématige, maar dan gaat dat om losse zinnen. Ze compenseert dat wel gemakkelijk met sterke sfeerschetsen, goede, verhalende nummers, fijne humor ('This morning I said we should talk about it / Cause I read you should never leave a fight unresolved / That's when you came in wearing a football helmet'), plastische details (zie wederom 'All Too Well'). Op tekstueel vlak is ze ook aanzienlijk sterker dan menig verantwoorde singer-songwriter of indieband. Op 1989 zijn die aspecten nog beter uitgewerkt, en bevalt de muziek me uiteindelijk ook meer, maar Red is hoe je het wendt of keert ook gewoon een heel behoorlijke plaat.

Vanwege Slowgaze zijn lovende recensie heb ik deze de afgelopen tijd weer eens wat vaker opgezet. Ik heb de plaat onterecht onderschat.

Overgangsplaat, ja, dat is het zeker. Taylor schudt haar puberale veren af en haar interesse verschuift langzaamaan naar serieuzere zaken in het leven. Iets waar 1989 verder gaat. Toch is Red meer dan zomaar een overgangsplaat. Het is namelijk een hele goede overgangsplaat. Taylor heeft in deze periode alle tijd om goede nummers te schrijven en de productie, die overwegend in haar eigen hand was, zorgt er voor dat de arrangementen overwegend klein blijven. Dat maakt dit een hele fijne luisterplaat.

Verhoogd 4,0*

Ik heb dit album onlangs aangeschaft om eigenlijk allemaal onbelangrijke redenen 1). Ik had al twee andere albums in m'n winkelmandje en wilde graag de 3 voor 25 deal bij bol. 2). De hoes is mooi. 3). Dit album doet mij denken aan een moderne 'Come on Over'. Dat album heeft ook 16 tracks en betekende toen voor Shania en nu voor Taylor de transformatie van countryzangeres naar popzangeres en de echte internationale doorbraak, en 4). Op MusicMeter wordt met superlatieven over Taylor gesproken..

Ik kende het album al maar het was al zo lang geleden dat ik er naar had geluisterd dat het bijna een nieuwe ervaring voor mij was. Het eerste wat mij opvalt is dat de drie Max Martin nummers er zo uit te halen zijn omdat ze eigenlijk alledrie hetzelfde klinken en nogal kinderlijk zijn. Ik vind ze ook eigenlijk niet zo leuk.

Gelukkig laat Taylor ook een andere kant van haarzelf op het album zien. 'Sad, Beautiful, Tragic' is een nummer dat me nog wel bij was gebleven en vind ik nog steeds één van de hoogtepunten, met name vanwege haar stemgebruik in de coupletten. 'All Too Well' is, zoals Slowgaze terecht aangeeft, echt goed geschreven en ook mooi gezongen. 'Down the stairs, you were there, you remember it all / It was rare, I was there, I remember it all too well'. 'State of Grace' is een goede opener en ook 'Red' vind ik erg leuk. 'The Lucky One' en 'Begin Again' zijn ook best prima.

Verder staan er veel nummers op die niet direct een indruk bij mij achterlaten. Misschien na vaker luisteren? Voor nu vind ik het vaak nog teveel aan bombast (te aanwezige drums). Aan de andere kant ken ik Taylor Swift inmiddels wel goed genoeg om te weten dat ik waarschijnlijk nooit echt een klik ga krijgen met haar muziek en haar schrijfstijl.

Ik blijf bij mijn voorzichtige drie sterren.

Staat inmiddels weer eens op, de 2lp dan. De Taylor vetsion, 4lp op 45rpm staat hier natuurlijk ook ja. Hoorde onlangs een nummer van Red voorbij komen en dacht ja, long time no hear. En dan te bedenken dat dochter(tje)lief destijds aankwam met Love Story en dat was dan meteen ook mijn kennismaking. Dat kan zelfs een oudere jongere overkomen, toch?

Hoe dan ook, country per plaat verder op de achtergrond ofschoon het begrip country tegenwoordig een ietwat, nou ja... andere lading heeft als way back when. Over de dame en haar muziek inmiddels veel geschreven ook. Muziek? Kitsch? Rommel? Roept Uwes maar. Maar goed, ook bij deze beluistering blijkt dan maar weer dat er meer in zit dan bij een eerste vluchtige ontmoeting zeg maar. Gewoon goede plaat met overwegend goede tot soms zeer goede songs. Opener State of Grace was, is en blijft toch een ware anthem hoor. Klasse nummer en geweldige muziek. De gitaar daarbij richting U2 wel wat maar zo pakkend. De roffel op de drums, rollende bas met dan gitaar. Pakkend dus en ook nog eens zo melodieus. Neen deze dame kan het echt. Tenslotte staan al haar lps gewoon hier incluis haar Taylor versions en haar 2 alternatieve platen. Verbluffend gewoon. En draai ik State of Grace nog maar eens....puur genieten voor mij...