Qeaux Qeaux Joans - No Man's Land (2012)

Zojuist voor het eerst beluisterd, mooie plaat.

Dit gaat er eentje worden voor dit jaar. Prima album van deze Nederlandse zangeres. Erg verrassend en nog nooit van gehoord. Mooie stemmige liedjes en prima gemusiceerd. Wacht nog even met de score maar tot op heden een ruime voldoende.

Volgens mij is dit haar eerste plaat als ik het goed heb. Sprong in 2009 onverwachts bij Seasick Steve op het podium. Hij was zodanig van haar onder de indruk dat hij haar vorig jaar het voorprogamma in Paradiso heeft laten verzorgen.

Qeaux Qeaux Jones (lees Coco) is een Nederlandse zangeres die vooral bekendheid verwierf via rockbejaarde Seasick Steve. Door met wat bravoure zich bij hem te presenteren, ze sprong uit het niets bij hem op het podium, heeft ze genoeg aandacht kunnen genereren. Ze tourt nu zelfs samen met Seasick en heeft daarvoor natuurlijk via eigen werk een eigen identiteit kunnen opbouwen. Die eigen muziek komt er in de vorm van No Man’s Land, het eerste volledige album op haar naam. Tijd om deze eens onder de loep te nemen.

Wat je kan verwachten van Qeaux Qeaux is een plaat in de stijl van de rhythm & blues met genoeg invloeden uit de roots, blues, pop en soul. Ze heeft een bijzonder eigen stemgeluid die je simpelweg uit duizenden herkennen. Met die stem worden we verwend op de energie opener Can’t Steal My Heart. Dat gaat door op het prima Golden Cage.
Voor mijn part verdiend Heartache extra aandacht. Dit nummer heeft als basis een stomende bluesgroove en is eigenlijk gewoon te kwalificeren als een cool nummer. Dit nummer is mij het meest bijgebleven van dit album, het is de beste song van deze plaat.
Totaal anders is dan Final End. Een nummer dat qua stijl meer in het straatje Maria Mena ligt, vooral qua stemgebruik. Een mooie en rustig nummer.
Hierna kakt het album naar mijn mening een beetje in. Een nummer of vijf lang is het allemaal een beetje teveel hetzelfde laken en pak. Het verrast niet meer zoals de eerste paar songs. Het pakt niet meer, het overtuigd wat minder en vooral komt het een stuk minder binnen.
Gelukkig zijn er dan nog 2 nummers over om ons dit album goed af te laten sluiten. Road Tripping is een mooi en gevoelig nummer. Try is juist weer erg warm en heeft een beetje een sinisterse vibe. Mooie song.

Het album begint dus erg goed om daarna een stuk in te kakken. Gelukkig weet ze het nog goed af te sluiten.
De vocale kwaliteiten van Qeaux Qeaux Jones staan buiten kijf. Het spreekt ook voor haar dat ze een stemgeluid heeft die uit velen te herkennen is. Een eigen sound is toch wel een pré in de muziekwereld waar vaak teveel op elkaar lijkt.

Nooit van deze zangeres gehoord maar een reclame email van de zaal die op 2 minuten loopafstand van mijn huis staat zorgde voor wat aandacht. Ik wilde immers vaker naar optredens gaan van artiesten waar ik nog niet zo bekend mee was zeker als het zo dicht bij huis is.

Qeaux Qeaux Jones maakt mooie muziek, nergens wereldschokkend, maar dat hoeft ook niet als het gedaan wordt zoals op No Man's Land. Als Carice het voor elkaar krijgt dan Queax Qeaux ook zou ik zeggen
Met zo'n stem is er niet veel nodig om de aandacht erbij te houden.

Leuk om op deze wijze eens wat te ontdekken en ik ben benieuwd naar dat optreden want daar ben ik uiteraard bij.

Zojuist zien optreden en live nog overtuigender dan op cd: geweldige zangeres!

Inderdaad momenteel waarschijnlijk wel de fijnste zangeres in NL.

Is Golden Cage exemplarisch voor dit album? Want dat vind ik wel een erg saai liedje, eerlijk gezegd.
Had zo iets van Anouk kunnen zijn, bv.

Ik ben regelmatig op zoek naar Nederlands talent. Toen BobbieMarley nog op site was las ik bijna automatisch zijn posts, helaas heeft hij zich uitgeschreven. Zo kwam ik ook bij deze dame uit. Ik heb het album wel beluisterd, maar mijn ervaring is dezelfde als die jij hebt met Golden Cage. Ik vind de opener nog wel gaan en ook Heartache kan me nog bekoren. De soms rootsy begeleiding is soms lekker, maar de zang en melodieen vind ik wat zeurderig allemaal. De term "voortkabbelend" vind ik op dit album wel van toepassing, helaas.

Ik weet niet of je Nancy Brick toevallig kent, maar haar album getiteld Nancy Brick vond ik een veel aangenamere ontdekking dan Coco.

Edit: En ja Anouk. Ik ben geen fan van Anouk, maar vind het meeste werk van Anouk een stuk beter dan dit. Sowieso een stuk pittiger.

Nancy Brick zegt me helemaal niets. Zal het eens opzoeken.

Lekkere cd maar vooral live vond ik haar overtuigend (en ze was nog grieperig ook dus ik ben benieuwd hoe het zou zijn geweest als ze dat niet was).
Ik was echt stomverbaasd hoe goed ze live was.

Ik vind Anouk echt helemaal niks, veel te gemaakt.

Ik ken die track Golden Cage ook niet van naam, maar wat ik van Qeaux Qeaux ken, met name live, lijkt meer op Beth Hart.

En toen was het stil rondom Qeaux Qeaux Jones. Album nog maar eens gedraaid. Helemaal niks mis mee. De vluchtigheid van al die releases. Pppfff. Leg 'm weer bovenop het stapeltje.

Net gezien op TV. Harde swag bij deze smaakvolle redhead die de rood getinte zijde van vrouwelijke schoonheid in mijn beleving aangenaam weet uit te dragen.

Dit soort vrouwen liggen mij wel.

Goede stem ook.

Op dit moment is voor mij alleen de naam zoals deze nu staat.

Ietsjes te.

Net ontdekt, omdat ik in het wilde weg iets uitprobeerde... Zo kan het dus gaan. Erg leuke ontdekking! Deze dame heeft een zeer prettig stemgeluid. Goede nummers, en de muziek mag er zijn. Moderne, ietwat rauwe rock met een bluesy randje. Overgoten met de vibe van de seventies.