Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city (2012)

Het is meer dat ik van de bandwagon spring dan op de hatertrein, maar ik ga hier ook lekker tegendraads doen. Door de hele hype ben ik vergeten dan ik eigenlijk niet zo graag luister naar Kendrick: hij wisselt mooi van intonatie, heeft over het algemeen een fijne flow en tekstueel is het allemaal puik, maar ik vind zijn stem gewoon vervelend. Daarnaast kan hij ongenadig corny uit de hoek komen, met als beste voorbeeld het refrein van Backseat Freestyle (de Eiffel Toren vergelijking die nergens op slaat). Als je het een goed album vindt kan je daar overheen kijken, maar mij lukt het niet. Op Section.80 deed Kendrick hetzelfde op Hol' Up, die vond ook gelijk zijn weg naar de prullenbak.

De beats vind ik afwisselend. m.A.A.d city (waar staat die interpunctie voor, trouwens?) is hier een goed voorbeeld van: de eerste beat klinkt als een Lex Luger beat, wat prima is als je dat leuk vindt, maar ik ben daar niet zo van, maar ik doorsta het allemaal om de tweede beat te luisteren, die weer fantastisch is.

De nummers, en het album bij elkaar, zijn te langdradig, 3 minuten in Poetic Justice heb ik het wel gezien, die derde vers is absoluut onnodig. Van tevoren loop ik wel over van anticipatie bij de lengte van Sing About Me, I'm Dying of Thirst, maar dat is niet de epos wat ik er verwacht van had. Ja, het concept is tof, maar ik had gehoopt op een soort dramatische emotionele opbouw: er is eigenlijk geen enkel moment, niet alleen in dit nummer maar over het algemeen, waarop ik denk: 'wauw. Wat een gave vers of line of beat die echt heel mooi opbouwt. Het gevoel wat ik bij dit album krijg is dat alles maar een beetje doorkakt. Ik erken dat Kendrick een begaafde rapper is, maar voor mij is dit echt muzikale middelmaat.

*3

Ik ben toch bang dat een verhoging qua sterren er in mijn geval niet meer in zit, eerder nog een verlaging. Er staan best wel een aantal nummers met kwaliteit op het album, maar ik merk dat ik eigenlijk steeds meer ga switchen tussen Money Trees en m.A.A.d City en af en toe zet ik the Art of Peer Pressure, Good Kid of Swimming Pools op. De rest kan mijn interesse er niet bij houden of vind ik gewoon zwakke nummers. Sing About Me, I'm Dying of Thirst bijvoorbeeld, tekstueel en productioneel helemaal niet slecht, maar veel te lang om echt boeiend te blijven. Vooral het eerste gedeelte duurt veel te lang terwijl er, zoals al eerder gezegd hier, eigenlijk amper spanning wordt opgebouwd. Zo staan er meer nummers op die leuk in elkaar steken maar onder andere door te veel of te lange refreintjes snel oninteressant worden. Zelfs bij de sterke nummers zijn er delen die te weinig toevoegen en de snelheid uit het nummer en dus ook het album halen.

Money Trees en m.A.A.d City zijn dus zoals ik al zei echt topnummers. Vooral de verse van Jay Rock en de laatste verse van m.A.A.d City:

Dit is het debuutalbum van de vreselijk ''opgehypte'' Kendrick Lamar, en wat voor 1 is het zeg. Na het succes van 2 platen die ik kon waarderen maar zeker niet kon beschouwen als 'classic' wat vele anderen wel doen, bracht de goede jongen zijn debuutalbum onder Aftermath: good kid, m.A.A.d city. Geweldige storyline, prachtig dat de jongen niet de commerciële kant op is gegaan. Want dat is waar ik persoonlijk erg bang voor was. Al sinds nummers als HiiiPower en Ronald Reagan Era uitkwamen zag je dat de man sprongen vooruit maakte sinds OD en nu is het in mijn ogen opnieuw zichtbaar. Waar #Section.80 naar mijn smaak teveel fillers had heeft good kid, m.A.A.d city hier geen last van. Alle tracks maken deel uit van 1 groot verhaal, waar ook de skits tussendoor bij horen, een creatief bekeken opzet. Vanaf Sherane totaan Compton is het ijzersterk met een paar iets mindere tracks die ik nog wat meer moet gaan waarderen. Na mijn 1ste luisterbeurt vond ik het album wel redelijk, met nummers als Backseat Freestyle, Money Trees en ook M.A.A.D City waar ik van kon genieten, naast de al uitgekomen tracks: Compton, The Recipe en Swimming Pools (Drank). Maar ik heb wel vaker bij goede hiphop dat het tijd nodig heeft voordat ik het ga waarderen, zo zijn voor mij Sherane, good kid, Sing About me, I'm Dying of Thirst, maar vooral The Art of Peer Pressure flink doorgekomen.

Helaas zijn er nog een aantal nummers die ik wel bruut vind maar niet van het hoge niveau als de rest. Ik heb het dan over Bitch don't kill my vibe, Poetic Justice en Real. Allen tracks van een hoog niveau, maar het is net wat minder dan de rest. Ik durf de term classic de eerste 5 jaar niet in de mond te nemen, maar als The Documentary classic is (wat ik persoonlijk denk), dan zal deze vrijwel zeker over 5 jaar als een classic worden beschouwt.

Nummers als Black Boy Fly, The Recipe, Now or Never en ook Collect Calls passen helaas niet bij het verhaal, maar het zijn wel ijzersterke tracks die je er ook zeker bij moet hebben.

Gastartiesten als Jay Rock en MC Eiht komen vrij hard en er is geen enkele keer dat ik me stoor aan een gastartiest, integendeel, ik vind dat ze allen wat toevoegen en een verfrissing zijn. Aangezien het album vrij lang duurt wil je ook wel eens wat anders horen dan Kendrick Lamar. Drake en Mary J brengen ook een redelijke featuring, en zoals ik net beschreef, een verfrissing tussendoor. In de tijd dat gastartiesten bezig zijn kan Kendrick weer eens adem gaan halen, want in vele nummers rapt hij zo ongelofelijk lang en ook op een hoog tempo dat je je afvraagt hoeveel takes hij erover heeft moeten doen.

Waar we vorig jaar een redelijk hiphop jaar hadden met R.E.D en #Section.80 als wat persoonlijke hoogtepunten voor mij, heb ik dit jaar al meerdere malen kunnen genieten van een geweldig album. Momenteel is dit mijn favoriet voor dit jaar, maar dat is omdat ik Life is Good al platgeluisterd heb en nieuwe muziek luister ik altijd wat meer tot het in de achtergrond treed. Als ik het daarna nogmaals ga luisteren en er nog altijd zo goed over denk, dan vind ik het persoonlijk het beste album van het jaar. Maar we zullen zien hoe ik erover denk.

Al met al een geweldig album wat zich momenteel een weg heeft gevonden in mijn top 10. Ik geef het een 4,5 omdat het niet perfect is voor mij, al komt het wel dichtbij.

Er zijn al een aantal albums hiphopalbum van het jaar geweest dit jaar, maar nu het november is en, vooral, de nieuwe Kendrick Lamar er is, lijkt het lot bezegeld. Er galmt zelfs een behoorlijke eensgezindheid doorheen de muziekwereld! Nochtans is het album zeker geen voor de hand liggende beantwoording aan de hoge verwachtingen geworden.

De beats hip knetterend, maar tegelijk durft die goeie ouwe G-Funk weleens om de hoek loeren, terwijl Kendrick tekstueel zijn lontje aansteekt, brandend tussen nonsens en no-nonsense. 180 stemmetjes opzettend, 180° draaiende beats, maar een paar nummers ver. Stilistisch dondert en stormt het enorm. Eigenlijk zou deze plaat met zijn brokstukken compleet uiteen moeten vallen, maar elke ommekeer lijkt het gevolg van het voorgaande, met Kendrick Lamar gevangen in een tweestrijd. Zijn pure ziel op deze geschifte plek zet de rapper aan het denken en wees maar best on point om zijn gedachtegang te volgen!

Elk gevoel op het palet komt bij Kendrick met een humor-variant, wat hem zo’n 50 verschillende gevoelens voor humor moet opleveren. Wat er in Bitch, Don’t Kill My Vibe wordt meegedeeld staat dan ook bijna lijnrecht tegenover wat je van de titel verwacht, terwijl hij in Backseat Freestyle zonder schaamte zijn meest vadsige kant kan laten zien. Hij is duidelijk niet terughoudend om zijn ideeën en bezigheden uit te spuwen, maar dat geldt in alle richtingen van het gedachtepad. Zowel de diepgewortelde als de oppervlakkige, het komt er allemaal op de gepaste manier uit.

Geniaal en onnozel liggen dicht bij elkaar, en dat heeft ook Kendrick Lamar geweten. Het is met die twee zoiets als liefde en haat. Het ligt dicht bijeen en kan niet zonder elkaar. Want lokt niet elke geniale gedachte uiteindelijk een onnozele “uiteraard”-reactie uit? Zoals de drie geweerschoten na de eerste verse van Sing About Me, of de fade-out na de tweede verse, getimed op de lyrics. Uiteraard, maar geniaal! Het is die humor vlak naast die gevoelens. Sowieso een aangrijpend duo, Sing About Me dat met I’m Dying of Thirst extra dimensie krijgt, of omgekeerd ook. Een voortvloeiende ommekeer die duidelijk maakt waarom op het eerste gehoor muzikaal onverzoenbare stukken op één nummertje worden gezet, zie ook de vele intro’s en outro’s, de extended Swimming Pools, of de titeltracks (die in dit opzicht zelfs één titeltrack hadden kunnen zijn).

Zijn 180 stemmetjes, 180 gedachten vertellend, en toch zijn zijn genodigden er niet te veel aan. Stemmen nummer 181, 182, 183 etc. vullen het concept perfect aan. Nummer Anna Wise verdient hierbij een eervolle vermelding, niet eens zozeer voor haar aandoenlijk kinderlijke refreintje van Real, maar voornamelijk voor haar rol als rode draad, met vele bescheiden zanglijntjes, klein rapje en hemels geneurie doorheen het album die het geheel mee weten te kleuren. En natuurlijk kon ook Dr. Dre niet ontbreken, is het niet voor een opzienbarende bijdrage dan wel, gewoon, voor zijn broodnodige aanwezigheid aan een project als dit. Na veel heen en weer getrek trekt het knallende Compton zonder al te veel poespas de stekker uit. De rechtlijnige westcoast afsluiter onderstreept zo nog een laatste keer de onderliggende gedachte van deze plaat (zijnde het hiphopalbum van het jaar): you can take the good kid out of the m.A.A.d City, but you can’t take the m.A.A.d city out of the good kid. En da’s the truth, ya bish!

Heb aardig wat nieuwe hip hop/ r&b releases geprobeerd van dit jaar (El-P, Death grips, Frank Ocean etc) maar geen van hen heeft echt de behoefte opgeroepen om vaker te beluisteren (Death Grips is misschien ook een uitzondering voor mij). Maar deze plaat vraagt regelmatig om een beluistering. De enige rede dat ik dit album heb opgepakt is nadat ik de albumcover op de voorpagina van Mume zag staan, wat een gevoel op roept naar de old-school.
Is dit extreem grens verleggend: Nee! Maar deze plaat is gewoon nostalgie op en top. Ik ben een fan van de hip hop gouden dagen van 1987 tm 1994 (public enemy, NWA, Geto Boys etc). Lamar maakt hier de zelfde artistieke statement wat krs-one maakte op zijn album: 'Return of the boom bap'. Dit is gewoon lekkere rauwe hip hop, goede flow, masculine en dandy.

Dit album is voor mij hét album van 2012. Ik volg Kendrick Lamar sinds zijn Overly Dedicated mixtape, maar moest aan het begin toch wel wennen aan de sound van het album. Door gelekte nummers als 'Compton' was ik toch bang dat dit een album vol met gemaakte hitjes zou worden, en de commerciele kant op zou gaan. Section. 80 is ook een moeilijk album om te toppen. Toch is Kendrick bij zijn roots gebleven en kan ik me van begin tot eind vermaken met dit album, wat tevens een heerlijk album is om in 1 x te beluisteren (t/m Real). Kan niet wachten om deze man op 6 februari live te zien in de Melkweg, en tot die tijd kan ik mij toch onwijs vermaken met deze cd en de andere Black Hippy tapes. de nieuwe mixtape van Joe Budden is ook de moeite waard.

Mijn favorieten: Sherane, Bitch don't kill my vibe, The art of peer pressure, Sing about me!!!!, en Real.

Eindelijk het langverwachte album van Kendrick Lamer na z'n al erg goede Section 80. Ik was erg benieuwd naar de progressie van deze getalenteerde rapper. Zou hij het dan toch in zich hebben om een album te maken dat goed blijft van het begin tot het eind? Iets wat op Section 80 nog niet gelukt was. Zou hem het nu wel lukken?

Om te beginnen het concept van het album. Ik ben helemaal verliefd geworden op de verhaallijn. Wat zit deze goed in elkaar! Voor iedereen die dat nog wat verduidelijkt wil hebben moet even de link aanklikken in mijn bovenstaande post. Dit album is een film die je blijft boeien van het begin tot het eind. Het lijkt iets simpels; een verhaal gebouwd rondom het lenen van het busje van Kendrick's ouders, maar heeft tegelijkertijd diepere lagen. Het namelijk omschrijft tegelijkertijd het grotere geheel van armoede, gebroken gezinnen, criminaliteit en daaropvolgende gangcultuur en wanhoop waar een groot gedeelte van de Amerikaanse gezinnen mee geteisterd word. Erg inspirerend.

Verder weet Kendrick door middel afwisseling van zijn stemgebruik constant te blijven boeien. Hij heeft zijn stem overduidelijk heel goed onder controle. Hij blijkt over een breed arsenaal aan retorische talenten te beschikken. Zijn articulatie, de manier van klemtoongebruik in zijn raps, emotie in zijn stem en het gebruik van stiltes; alleen maar lof hiervoor. Kendrick maakt van woorden een krachtig wapen. De manier van herhaling en woordspelingen maakt het dat de nadruk op de kern van de tekst ligt. Dit alles samen plus de soms grappige skits maken het album niet te 'zwaar' ondanks dat het achterliggende onderwerp wel serieus is. Het album verliest dus geen diepgang, maar maakt de afwisseling nog groter.

Het album heeft verder een goede instrumentale begeleiding. De beats passen perfect bij de gemoedstoestand van de gebeurtenissen in het verhaal. Het versterkt de ene keer de euforie bij bijvoorbeeld BackSeat Freestyle, en de andere keer de wanhoop bij Dying of Thirst of het 'Westcoast gevoel' bij m.A.A.d City.

Al met al is het dus een erg goed album geworden dat me tot op heden op geen enkel front teleurstelt. Hype of niet; het album is gewoon ontzettend sterk. Ik denk dan ook dat we kunnen praten over een moderne klassieker. Al is dit misschien te vroeg om te zeggen. Eerst kijken het album de tijd kan overleven. Ondertussen blijf ik dit album nog even door een roze bril bekijken, en zal ik nog veel vaker gaan genieten van de goede luisterfilm die Kendrick ons voorschotelt. Heerlijk vind ik dat. 4,5!*

Jongedame, Don't Kill My Vibe zingt Kendrick Lamar en die heerlijke vibe hoor je door het hele album heen, in allerlei vormen en gedaantes. Alleen op Backseat Freestyle zakt hij muzikaal en tekstueel door de ondergrens heen. En gek genoeg vind ik openingssong Sherane iets minder. Normaal opent een album juist met sterke nummers.

De rest van het album houdt echter het hoge niveau van Don't Kill My Vibe vast. Het is ook afwisselend in tekst, stemmetjes, muzikale wendingen en beats. Hoewel die vaak heerlijk relaxed zijn. Dat zijn mijn favoriete stukken op dit good kid, m.A.A.d. city, zoals Money Trees, good kid en het in alle opzichten ijzersterke lange Sing About Me, I'm Dying of Thirst. Anders maar ook erg goed zijn m.A.A.d. city & Swimming Pools. Op wat dipjes in het begin na, is dit een erg geslaagd hip hop album.

Laat ik mijn eerste bericht op Musicmeter maar gelijk goed beginnen. Deze plaat heeft me geïnspireerd tot het aanmaken van een Musicmeter account, want ik kreeg na alle hype en commotie de behoefte om mijn stem ook te laten horen.

Ik ben een fervent hiphopliefhebber en ik kreeg van meerdere kanten, eigenlijk al sinds Section.80 uit 2011, het advies Good Kid, Maad City eens te luisteren. Nu vond ik Section.80 een waardeloos stuk vuil, totaal niet mijn kopje thee. Net zoals de hele 'Black Hippy Movement' niet in diezelfde thee-kan zit. Maar ik hoorde ook dat Good Kid, Maad City anders zou zijn. Iets in me heeft lang volgehouden om mijn tijd hier niet aan te besteden. Deels heb ik spijt van het niet luisteren naar dit gevoel.

Natuurlijk is het voor een artiest onmogelijk om na zoveel hype en publicity alles waar te maken. En natuurlijk is dit geen wanproduct, er zit een goede gedachte achter en het hele concept is uitzonderlijk professioneel aan elkaar gebreid. Dat laatste mag ook wel, als je ziet dat dit uitgebracht is onder Aftermath. Maar al met al vind ik het enorm tegenvallen. Zijn verhaal werd eind jaren '80 al veel krachtiger verwoord door N.W.A. en later in mindere mate door groepen als CMW. Ironisch genoeg doet van die laatste groep juist een lid (MC Eiht) mee op deze plaat...
Maar een boodschap kan ook subtieler gebracht worden dan Fuck Tha Police

Het is daarom enorm jammer dat al gelijk na een goed begin het verhaal de grond in wordt gestampt door het enorm irritante Bitch Don't Kill My Vibe. Pas bij The Act of Peer Pressure begint mijn interesse weer wat groter te worden, waarna de plaat een uitstekend midden kent. Nummers als Good Kid, Poetic Justice en Maad City zijn pareltjes. Sterke producties en teksten die daadwerkelijk wat toevoegen aan de kwaliteit van de muziek.

Helaas komt dan Swimming Pools om de hoek kijken... Dit nummer is te hitgevoelig gemaakt naar mijn mening. De productie klinkt meer als iets wat Young Jeezy zou gebruiken. Daarnaast is de hook ronduit vervelend.

Na deze misser maakt Kendrick Lamar het nog enigszins goed met het gevoelige Sing About Me, I'm Dying of Thirst, wat een geslaagd meesterwerkje is. Real is vervolgens een aardig vervolg hierop. De afsluiter is niet slecht, maar is wel weer erg on-origineel voor een conceptalbum (waar originaliteit veelbepalend is).

De hoogtepunten van de plaat wegen zeker op tegen de mindere tracks, maar al met al staan er voor mij teveel net-niet-nummers op om dit echt een goed cijfer toe te kennen. Volgens Kendrick Lamar is dit een short story. Nou, dit was dan een vermakelijke film, maar wel ééntje die ik niet snel nog ga opzetten.

Heb me in de afgelopen twee maanden ook maar eens gewaagd aan Lamars veelbesproken album, maar ben helaas niet echt overtuigd. Aan de ambitie van Lamar zal het niet liggen, de plaat is opgezet als een ware vertelling, waarbij drankgelag, ruzies tussen wijken, peer pressure, een meisje van onduidelijke afkomst en een geleende auto uiteindelijk allemaal samenkomen in een noodlottige en gewelddadige finale, waarna donkere gedachten volgen, en een gebed en Jezus en hé kijk eens wie daar is, kindertjes, het is Dr Dre (*feestgedruis barst los).

Ironie daargelaten, is de manier waarop Lamar alle thema's en verhaallijntjes door elkaar weeft knap gedaan. Het is een van de drie redenen dat Good Kid, m.A.A.d. City toch een krappe voldoende van mij krijgt. De andere twee zijn Lamars verbaal/ritmische kwaliteiten als mc, die toch wel buiten kijf staan, en het handjevol echt goede nummers. Het titelnummer-duo is het best geslaagd, twee nummers die Lamars kwaliteiten briljant uitventen, maar ook 'Backseat Freestyle' is erg gaaf, en ´Swimming Pools´ is een leuke single.

De rest is hoogstens aardig, maar net zo vaak ontzettend saai. Dit komt omdat waar Lamar in snelheid, ritme en woordkeuze imponeert, hij in onderwerpkeuze of zeggingskracht veel minder weet te boeien. Hij zevert maar voort over Compton en zijn vrienden en vijanden en dat is allemaal leuk en aardig, maar ik woon daar niet. Wat moet ik daarmee? Ook de producties weten vaak nauwelijks te boeien. Dat je niet in elk nummer een poppy refreintje verwerkt valt te prijzen, maar op minstens de helft van de tracks wordt er wat strak en modern gedaan, en soms wat gekweeld om de suggestie van een hook te wekken. Op zulke momenten klinkt de plaat, op een bepaalde manier, bijna amateuristisch.

Het meest schrijnende moment vind ik het tweeluik 'SIng About Me, I'm Dying Of Thirst', dat opgezet is als de emotionele catharsis van de plaat, maar door Lamars egocentrische en repetitieve geneuzel en de flauwe productie verzandt het in sentimentaliteit en saaiheid. Het is natuurlijk slechts mijn mening, en laat niet gezegd zijn dat ik iets tegen Compton heb, maar misschien zou het goed zijn als Kendrick Lamar eens wat verder kijkt dan de hoek van de straat en gaat zien wat er nog meer speelt in de wereld. Hij mag vast wel de auto van zijn moeder lenen.

Wie een zwak heeft voor het laatste album van Lamar's collega A$ap Rocky, wordt al snel doorverwezen naar het bestaan van Good kid, m.A.A.d city.

Ik moet toegeven, dat het een logische verwijzing is en dat Kendrick Lamar inmiddels voor mij een Mulder overwinning op Smeekens weet te boeken. Maar misschien dat ik een volgende keer toch weer kies voor Rocky. Long live A$AP was mijn allereerste hiphop album in 45 jaar dus dat heeft dan automatisch een streepje voor.

Lamar mag daar overigens ook uitgebreid op meedoen en het geeft maar aan dat beiden van hetzelfde hout zijn gesneden en op hoog niveau prachtig gevarieerde hiphop weten te fabriceren. Good kid, m.A.A.d city heeft ook geweldig gevarieerde momenten met bijvoorbeeld oude bandopnames, prachtige overgangen en ik vind eerlijk gezegd Lamar een buitengewoon goede zanger.

De nummers hebben straffe teksten waarvoor ook een waarschuwend stickertje op de cdhoes is geplakt. Ook daarin verschilt Lamar niet veel van Rocky, hoewel de laatste wel heel erg vuilbekkend door het leven gaat. Maar grote mond, klein hartje.

Ik heb er verder helemaal geen verstand van en zit er ook helemaal niet in, maar het lijkt mij dat de hiphop met dit soort albums een prima periode doormaakt, vol met getalenteerde jongeren en sterke muziek. Een genre dat er ook in slaagt om steeds grotere groepen mensen aan te spreken, ook als ze niet van origine uit de hiphop hoek komen.

Na belachelijk veel luisterbeurten (50x geluisterd) blijft het album én het bijbehorende verhaal even boeiend. Het enige lied dat iets minder is dan de rest van het album is naar mijn mening Real, maar de rest is meesterlijk. Hoogtepunt het tweeluik Good kid, m.A.A.d City. Moderne klassieker. 5*

Met voorsprong mijn favoriete album van de laatste paar jaren.

Top Dawg en Black Hippy staan nu bekend als een geweldig collectief (misschien wel het huidige beste in Hip Hop), maar toen dit album uitkwam wist ik nog niet veel over TDE. Nee, dit had mijn volledige aandacht omdat het een nieuw album was op mijn favoriete label: Dr. Dre's Aftermath Entertainment.

De eerste paar luisterbeurten beschouwde ik dit als een gewoon sterk album, het kwartje viel later pas. Sterk hoe hij een verhaal vertelt verspreid over 12 nummers (al is Compton meer een extra). Het verhaal van één dag in het leven van een jongen uit Compton die wel te maken krijgt met gangbangen, maar zelf geen gangster is wordt subliem weergegeven door Kendrick. Het lijkt wel of je een film ervaart zonder beeld.

Maar wat nog genialer is dat je elk nummer ook apart kunt beluisteren als je het verhaal niet wilt volgen. Elke track doet wat het moet als je het verhaal volgt, maar ook apart zijn het stuk voor stuk formidabele nummers die op het eerste gehoor niet persee deel uitmaken van een groter avontuur. Genialiteit.

Alle nummers draai ik nog ongelooflijk veel, al zijn dit diegene dat het meeste langskomen: het uitermate rustgevende Bitch, Don't Kill My Vibe, het fenomenale verhalende The Art of Peer Pressure, het zalige Money Trees met Jay Rock, Poetic Justice met Drake, de geniale(!) banger m.A.A.d city met MC Eiht, single Swimming Pools (Drank), Real met Anna Wise en de feestelijke knaller Compton waar Kendrick's baas z'n opwachting maakt.

Dit is ook één van de weinige albums waar ik de skits/interludes op het einde van de nummers helemaal niet storend vind. Ze hebben zelfs een meerwaarde.

De bonusnummers neem ik niet mee in mijn beoordeling. Ze zijn prima, maar moeten toch hun meerdere erkennen in de reguliere 12 tracks. Behalve The Recipe met Dr. Dre... wederom buitengewoon rustgevend.
Ook de Black Hippy remixen zijn beide ijzersterk, maar ik zet sneller de orginele tracks op. Hetzelfde geldt voor de Bitch, Don't Kill My Vibe remix met Jay-Z.

Eén van de beste projecten dat ik ooit beluisterd heb, er zijn er werkelijk weinig dat hier aan kunnen tippen.

4,5*

Beats, flow, lyrics en een geweldige sound. Veruit beste hip-hop album van de afgelopen jaren. Wat een plaat...

Deze plaat is schitterend puur document van het leven in een lastige wijk in L.A.. Kendrick Lamar weet door het toevoegen van voicemailberichten van zijn ouders en fragmenten die op straat zijn opgenomen, een sfeer neer te zetten waarbij je jezelf onderdeel van Compton waant.

De geanonimiseerde hoes van een jonge Kendrick op schoot bij zijn oom als inleiding, nog voor een noot heeft geklonken. 'Een korte film door Kendrick Lamar' waar wij alleen de soundtrack van te horen krijgen. Onderwerp: het opgroeien in Compton. De hoofdstukken: de strijd van ouders om hun kinderen ervan te weerhouden onderdeel te worden van bendegeweld. De invloed van hormonen op de onverschrokken (domme) keuzes die tieners maken. De onvermijdelijke terugval die leidt tot inkeer. De trots. Saamhorigheid.

Zijn unieke stijl maakt dat je als luisteraar geboeid bent; een uur lang volg je het levensverhaal van Kendrick. Als blanke Hollander mag je meekijken in het leven op straat. Compton, ik ben er wel geweest, heb er nachtje in een motel gezeten. Je weet niet wat er zich achter de deur van de buren afspeelt; Kendrick licht een tipje van de sluier.

De ode aan Compton, het gelijknamig nummer, is eigenlijk een vreemde eend in de bijt. Alsof je als luisteraar nog bevestigd moet krijgen waar je naar hebt zitten luisteren. Het bezoekje van Dr. Dre bijna ongepast. Alsof hij moet benadrukken hoe belangrijk hij wel niet was bij de totstandkoming van deze plaat. Bescheidenheid siert de mens. Andre zou dat moeten weten. Een inbreuk op Kendrick zijn verhaal. Maar wat een ijzersterk verhaal.

4,5*

Jouw mening, fair enough.

Maar m'n bloed begint nog steeds te koken wanneer die geniale outro zich inzet, en dan specifiek dat stukje vanaf 5:23, wanneer de scratches beginnen. Eén van de meest intense muziekstukken ooit, in gelijk welk genre. Toch? En MC Eiht komt met één van de beste guestverses ooit aanzetten, en dat doet Jay Rock op Money Trees eigenlijk ook. Wat een plaat blijft dit toch zeg.