Led Zeppelin - Presence (1976)

"Presence"? Ik ben er niet kapot van!

Hier staan inderdaad geen nummers op van het kaliber 'Misty Mountain Hop'.

Maar een betere song als Misty Mountain Hop hebben de heren dan ook nooit gemaakt

La la la la la la, yeah
La la la la la na na, my baby
La la la la la la, yeah
La la la la la la.

Werkt voor mij toch wel aanstekelijk na een aanvankelijk stroeve kennismaking. Hots on for Nowhere swingt dan ook de pan uit. Royal Orleans een kort venijnig beukertje en Candy Store Rock wat gecompliceerder. Frisse plaat, ben ik het mee eens al moet de pop-encyclopedie Presence als 'snel in elkaar geflast en qua inspiratie niet in verhouding tot Physical Graffiti staande' hebben omschreven. Alleen For Your Life vind ik wat slap. Dat nummer knalt er op Celebration Day pas echt goed uit. Rest van het album is top met zo'n heerlijk langgerekte desolate blues als slot. Ik sla dit album toch hoger aan dan In Through the Outdoor.

Zeker niet hun beste, maar nog altijd een goede plaat van de heren. De opener, afsluiter en Nobody's Fault zijn mijn favorieten.

Heerlijke plaat. Wie wilde er nog meer dat het nu 1976 was?

soms wel, ja

Draai hem eigenlijk zelden, je moet er wel voor in de stemming zijn, maar als ik het doe ben ik elke keer weer aangenaam verrast door dit album.
Jimmy Page, die hier wat experimenteert met het gitaargeluid, is enorm op dreef, evenals John Paul Jones. Laatstgenoemde beoordeelt dit overigens als Zeppelins beste werk.

Een voldoende plaat. Ikzelf hoor er enerzijds inspirerende en verrassende nummers in, het epische Achilles Last Stand als uitschieter. Heel knap hoe de band qua muziek en qua toon de spanning het volle nummer weet vast te houden. De zang tegenover de gitaarakkoorden werkt hier heel goed. Afsluiter Tea for One is een fijn blues(y) nummer, die soms toch nog een beetje rammelig klinkt.

Andere nummers blijven bij mij niet zo lang hangen. Royal Orleans en Candy Store Rock moet ik eerst terughoren om weer voor ogen (en oren) te houden hoe die nummers gaan. Het is een album die ik een of twee keer in het jaar opzet, met voldoende plezier luister en dan weer wegstop.

Het is Jimmy Page die dit album als beste Led Zeppelin album beoordeelt, overigens mede door de moeilijke omstandigheden waarin deze gemaakt werd.

Ik vind veel van deze plaat vermoeiend om naar te luisteren. Te gemaakt, te gezocht, ik weet niet wat het is, maar het klikt niet, Achilles Last Stand uitgezonderd dan.

Lastig album voor Led Zep. Robert Plant was nog niet volledig hersteld van het auto ongeluk in 1975 en deed de zang vanuit een rolstoel. Jimmy Page nam de boel op sleeptouw en in 3 weken werd Presence opgenomen en gemixt. Kom daar tegenwoordig maar eens om.

Het album opent sterk met Achilles Last Stand. Maar het echte hoogtepunt van dit album is wat mij betreft Nobody' Fault But Mine. Vanwege de sublieme baspartij van John Paul Jones op zijn 8 snarige Becvar basgitaar. Ik lees daar nooit iets over, vreemd.

Tea For One is een mooie afsluiter van dit album dat door pers en publiek minder hoog wordt aangeslagen (al verkocht ie weer als vanouds). Ergens snap ik het wel en anderzijds ook niet. Led Zeppelin maakte nooit dezelfde album en dat geldt dus ook voor Presence. Helaas voor de groep zal de zomertour in 1977 het begin van het einde inluiden. Maar dat is weer een ander verhaal.

Album komt wat plichtmatig en bezocht over. Verder mist het de magie die de andere albums van Led Zeppelin wel hebben.

"Achilles Last Stand" en "Nobody's Fault But Mine" zorgen ervoor bij mij dat het album net voldoende scoort.

Voor mij net geen voldoende. Het boeit niet. Klinkt afstandelijk, en ook na herhaaldelijk luisteren, kan ik er nauwelijks plezier aan beleven.

Ze hadden maar een week de tijd om in Munchen de plaat op te nemen. The Stones hadden de studio na Zep gehuurd om Black And Blue af te maken.

Iedere keer wanneer ik het nummer Achilles Last Stand hoor, heb ik het idee dat dit nummer perfect zou zijn om door Iron Maiden gecoverd te worden. Ik denk dat dat komt door de galopperende riffs.

De versie die op de live dvd staat (opgenomen op Knebworth 1979) blijft ook echt een genot voor het oog en gehoor. Ik moet toch de dvd wat vaker aanzetten. Echt geweldig om deze band live aan het werk te zien!

Een minder gewaardeerde ledzep. Toch zijn for your life en tea for one prachtig.

Grappig dat je juist die twee nummers noemt. Dat zijn wat mij betreft de runners-up na de twee onbetwiste hoogtepunten Achilles’ last stand en Nobody’s fault but mine. For your life en Tea for one ben ik de laatste tijd veel meer gaan waarderen. De overige nummers vind ik slechts aardig maar niet heel bijzonder. Maar qua speelduur zit je dan al op zo’n 33 van de 44 minuten speeltijd die ik heel goed tot uitstekend vind, dus toch een geslaagde plaat.