Neil Young / Crazy Horse - Psychedelic Pill (2012)

Henk 1 schreef .......Een paar minuten eraf en het had op 1 cd gekund.....

Interessant! Het album wordt ook op vinyl uitgebracht. 3 lp's maar liefst.
28 minuten is bijna het maximale haalbare op 1 lp kant. Dus wellicht heeft hij "Driftin Back" al in moeten korten om het op 1 lp kant te krijgen.
Dus ik ben blij dat er niet nog eens 4.21 minuten vanaf gehaald zijn!

Kan niet wachten op de release!

Goeie release hoor, dit bevalt direct goed. Gelukkig zijn het vooral de drie 'juggernauts' die de plaat de moeite waard maken (samen goed voor meer dan 1 uur!). Alle drie gaan ze niet vervelen eigenlijk, iets waar ik toch wel bang voor was vooraf. Ze klinken ook alsof vaker beluisteren zich zal uitbetalen. Dit kan best nog eens een 4/5 gaan worden binnenkort.

Stelling: Neil heeft een liefdevolle, maar harde scheidsrechter (producer) nodig. Iemand die hem recht in zn gezicht durft te zeggen, dat hij ver beneden zn kunnen presteert. En dat al bijna 20 jaar lang...

Ik heb heel wat jaren van mijn muzikale leven geofferd aan het werk van Neil Young. Ben ingestroomd ten tijde van Freedom en Ragged Glory en heb al zn platen geproefd en gewaardeerd. Een schitterende reis langs het oeuvre van een geniale singersongwriter/rocker (of andersom). Ik reken 10 albums van Neil tot mn beste aller tijden (in een ruim gesorteerde platenkast). Kortom: ik ben fan: van de man, zn geluid, zn geschiedenis, zn songs, optredens; alles. Elke keer klopt mijn hart sneller als ik een nieuwe Neil Young cd/lp in huis haal. Maar de laatste jaren ben ik steeds vaker teleurgesteld...

Natuurlijk klinken de jams van PP lekker vuig, en zn Old Black mag lekker doorzagen. Maar de songs zijn zo matig...Vergelijk eens met bijv.één van de lange nummers van Ragged Glory, Love to burn. Daar zit zo veel meer vuur, variatie, urgentie en overtuigingskracht in.

Sinds het overlijden van David Briggs (zijn vaste Crazy Horse producer) is het naar mijn mening mis gegaan. Volgens mij leeft Young op Planet Neil en niemand corrigeert hem nog.

Ik zou hem (en alle fans) een producer als Rick Rubin toewensen; die voor Johnny Cash in de American Recordings trits zulke wonderen verrichtte. Een producer die Neil Young in zijn kracht kan zetten én op het juiste moment durft te zeggen wat mediocre materiaal is en wat geniaal is...Een nieuwe inspirerende omgeving: durf eens afscheid te nemen van Crzay Horse, ga eens samenwerken met jonge muzikanten. Vergelijk bijv. met het fantastische album van Dr.John met de Black Keys eerder dit jaar.

Ik gun Neil Young én alle trouwe, hunkerende fans(mijzelf incluis) meer dan alleen 27 minuten houtzagerij a la Driftin' Back. Hij kan zoveel beter. Wie heeft er een lijntje met Neil en durft dit te zeggen ?

Heeft u dat wel eens? Zo'n plaat die je al enige tijd kent, verschillende malen hebt beluisterd, en waar de balans maar niet door wil slaan naar de ene of de andere kant? Nergens heb je het idee dat je echt in vervoering bent geraakt, en toch kun je er genoeg van genieten om geen onvoldoende te willen uitdelen. Niet eens een plaat die je koud laat, maar een plaat die je gewoon niet in vuur en vlam zet om er echt enthousiast over te worden. Dat zou mijn mening op dit moment zijn over Psychedelic Pill.

Ik moet voorop stellen dat ik op zijn best ook gematigd enthousiast ben over de Crazy Horse-kant van Neil Young. Voor sommige fans mag het gekke paard de hele nacht doorgalopperen, maar ondanks mijn bewondering voor Neil hoor ik toch liever een ritmesectie die, nou ja, kan spelen. De Crazy Horse line up, zoals die bestaat sinds 1975, mag dan een goed ecosysteem zijn voor Young om zijn muziek in te laten gedijen, voor mij zijn de beste Crazy Horse-platen toch die waar wordt afgewisseld met andere zijdes van Universum Neil, zoals Rust Never Sleeps. Op platen zoals Ragged Glory en Weld ga ik me halverwege toch een beetje vervelen, omdat het eentonig wordt.

Dat laatste valt nog best mee op deze incarnatie van de band. Na het onderhoudende Americana van eerder dit jaar, komt Neil met zijn langste studioplaat, die over de hele lengte redelijk weet te boeien. Of misschien is het preciezer om te zeggen dat de plaat niet gaat irriteren. Niet bepaald het meest glorieuze compliment dat je een plaat kunt meegeven, maar wel precies wat er gebeurt. Tijdens de 27 minuten van Drifting Back zak ik lekker onderuit in mijn stoel, lees een boekje, denk wat na over het leven, en soms vallen Youngs solo's me op, en dein ik goedkeurend een beetje mee met zijn mishandeling van Old Black. Fijn muziekje, hoor, maar om nou te zeggen dat ik de neiging heb om op te tafel te gaan dansen, nee.

Enige ontroering komt later wel degelijk, tijdens de andere twee enorm lange nummers. Beide zullen wel overleven als klassieker, met name 'Ramada Inn' is boeiend en bij vlagen hartverscheurend. Wellicht zijn deze twee nummers geen directe kandidaten voor mijn Neil top 20 (or whatever), maar ze bieden zeker meer dan een uitgebluste artiest die nog wat gezapig verder musiceert. De kortere nummers zijn dan weer erg matig, hoewel ze nooit erg slecht zijn en een broodnodige afwisseling vormen voor de gitaarmarathons die toch de kern van het album vormen.

Al met al mis ik toch wel de vervoering die ik de afgelopen jaren alleen met Le Noise enigszins heb gehad (archives-platen buiten beschouwing gelaten). Een teleurstelling is dan ook weer overdreven, de plaat is op zich prima. Neil en Crazy Horse in de herfst van hun bestaan zijn gewoon 'op zich prima'. Ze hebben een plaat gemaakt die lekker klinkt, soms ontroert, en scherpe randjes en uitdagingen niet schuwt. Op zich nog een hele prestatie. Maar 'op zich prima' rechtvaardigt ook weer niet voor mij een aansluiting bij de mensen die dit als nieuwe klassieker willen promoten.

Toen ik de aankondiging hoorde van Psychedelic Pill was ik gematigd enthousiast, nieuw werk met the Horse, zo hoor ik Neil Young het allerliefst, in een vorige recensie had ik al eens aangegeven dat ik altijd de neiging heb om nummers van Neil te herproduceren, in mijn hoofd dan natuurlijk, want wie ben ik om de de grote Neil te willen verbeteren, maar toch..... Walk like a giant is weer zo,n nummer, eigenlijk een van de beste nummers op de cd, maar waarom dat gefluit, als je dat had weggelaten was het helemaal perfect geweest, voor mij persoonlijk doet het afbreuk aan het nummer, dat zal voor Neil wel weer juist de bedoeling zijn. Ik ben op dit moment ook zijn Waging heavy peace aan het lezen, een heel erg leuke autobiografie, daarin geeft Neil ook aan dat sinds hij niet meer rookt en drinkt geen inspiratie meer heeft om goede teksten te schrijven voor een song, dat is op PP heel goed te horen, sommige nummers zijn wel erg simpel van tekst en ik kom er niet aan toe om het nog eens te luisteren, het irriteerd me heel snel, misschien had hij de dubbel cd toch in moeten korten, voor mij zijn het overbodige nummers. Hier spreekt dan ook geen echte NY fan zou je zeggen, nou dat ben ik dus wel en vanaf het eerste uur, maar ik ben ook kritisch en vind lang alles niet meer goed. Neil komt komende zomer naar Nederland en ben daar zeker ook weer bij, dus voor mij blijft hij mijn held, maar weer eens een echte top cd maken moet nog komen, alhoewel ik het ergste vrees of die er ooit nog eens gaat komen. Ondanks alles toch 4 sterren.

Don't Spook The Horse !

2012. Eindelijk.
Eindelijk kwam Dinosaur Sr. weer samen met Crazy Horse!
Om - het is géén droom - ons maar liefst twee (2!) albums te schenken!

Neil Young & Crazy Horse schonken ons eerst de verdienstelijke collectie 'covers'/ 'traditional' met Americana. En daar was ik heel blij mee, maar niet wild enthousiast. Ik dacht toen nog: "maar maak toch een échte nieuwe plaat met Crazy Horse!!!"

En toen was er Psychedelic Pill. Een dubbel-cd. En wat voor één !

Met maar liefst drie epics, twee van 16 minuten en één van net geen halfuur! Oh! En wat klinkt het allemaal lekker zeg. De gitaren gieren lekker... De geweldige heerlijke heavy sound van NY & CH is alom present... Genieten van A - Z....

Wat mij betreft zijn de lange nummers, en dan is 'She's Always Dancing', met "maar" 8' nog bij de kortere, de betere van dit album. Doe het maar: epische songs ontwikkelen die niét gaan vervelen. Young & Crazy Horse konden dat vroeger al. En ze kunnen het nog steeds. Alright !!

'Drifting Back' klokt dus af op 27' en verveelt geen seconde. Faut le faire!! Neil en zijn gek paard doen het ! En wat een geweldige compositie, wat een opbouw ... Wat een feest!

Ook 'Psychedelic Pill', de title track is erg goed, maar naar mijn aanvoelen nog het minste nummer van de hele plaat - nu ja. An sich wél erg sterk; het doet me een beetje denken aan 'Drive Back' van Zuma. Gelijkaardige riff en drive: en dat hoor je nog het best in de alternate mix, die als bonustrack werd toegevoegd. Die versie vind ik twee keer zo goed dan de 'gewone' versie. Dit nummer is misschien minder fenomenaal dan de rest van het album, maar an sich wel o zo goed...dus dat beïnvloedt mijn score niet. En dié is hoog.

Maar dan krijg je 'Ramada Inn' voorgeschoteld: hallelujah !!! Ongetwijfeld mijn absolute favoriet van het album....

"Let it roll" zingt Neil op 'Twisted Road', een kort maar krachtig, haast poppy, toch naar Crazy Horse-normen, klein liedje... En dan komt een andere favoriet van mij op dit album: 'She's Always Dancing'.... Vintange Neil Young & Crazy Horse. Ooh Yearh!

'For The Love of Man' is een welgekomen rustpunt, tussen het geweldige gitaargeweld. 'For the Love of Man' zit op het randje melig te worden, koortjes incluis, maar wordt nét niet. En ik kan deze country'esque ballad echt wel smaken... Weer een voltreffer dus.

We zijn dan klaar voor het majestueze sluitstuk van het album: 'Walk Like A Giant' !! Eerst wel even wennen met dag gefluit. Maar eigen is dat redelijk geweldig... En wat een aparte song... lekker slepend en melodieus. Hier en daar een koortje, samenzang... lekker heavy sound... pure power... en zoals op heel de plaat laat Neil zijn gitaar vakkundig gieren en janken. Genieten!!!

Favorieten? Bijna alles!
Maar goed: 'Ramada Inn', 'Drifting Back', 'She's Always Dancing', 'Walk Like A Giant' dus en toch ook 'For The Love of Man'....

Deze blije Neil Young- en Neil Young & Crazy Horse-fan geeft dit album een welverdiende vette 5. Ik zou meer geven, mocht dat kunnen.....

Jongens toch. Wat een heerlijke worp van Neil Young & Crazy Horse! Deze Psychedelic Pill kan zich meten met absolute klassebakken zoals 'Ragged Glory' en 'Rust Never Sleeps'. Maar ook met mijn absolute favoriet van NY & CH: 'Zuma' !!! Jawel!!!

Dankjewel, Neil !!!


Neil & Crazy Horse zijn terug... Joepie!.... En nu maar aftellen naar Juni wanneer het magische gezelshap optreedt in Brussel !!! Tom Petty wist het al: 'The Waiting is the Hardest Part' !