Three Days Grace - Transit of Venus (2012)

Ik had veel verwacht van dit album van Three Days Grace, aangezien ik hun vorige cd's allemaal geweldig vind. Helaas valt deze me iets tegen, de hele cd lijkt alsof ze zich hebben ingehouden. Het echt bombastische gitaar- en zanggeweld komt er niet uit. Het nummer 'The High Road' vind ik nog het beste overeenkomen met hun oude stijl. Het is geen slechte cd, zeker niet, maar het is alleen jammer dat je de bass niet zo vol kunt draaien als bij de oude cd's...

three days grace meets nine inch nails?

Opnieuw leveren de heren weer een degelijk album af, lekker voor even tussendoor zullen we maar zeggen.
Heb wel het idee dat ze wat softer zijn gaan spelen, allemaal wat meer pop achtig dan voorheen.
Ach lekker voor tussendoor en de electronic invloeden zijn wel aardig gevonden.
3*

Gelukkig heel wat beter dan de gelikte voorganger Life Starts Now uit 2009, die vooral erg geforceerd klonk. De band keert hier qua songmateriaal en geluid terug naar hun beste album, One X. Dat betekent dus lekker in het gehoor liggende rocksongs, energiek en overtuigend gebracht. Halverwege komen er een paar matige songs langs, zoals de overbodige Michael Jackson-cover Give In To Me, maar naar het einde toe tovert de band de ene sterke song na de andere uit de hoge hoed.

Wat ben ik blij met dit album zeg! Kan ik me geweldig in verliezen!