UB40 - Baggariddim (1985)

Ben m'n pa nog altijd dankbaar dat ie deze CD kocht toen ik een jaar of 6 was. Herinner me nog goed dat ik vaak naar deze plaat geluisterd heb.

Nu 16 jaar later heb ik mij de CD aan mijn eigen CD collectie toegevoegd (hij ontbreekt nu bij die van m'n vader).

Raad alle mensen die UB40 alleen kennen van hun hits als Red Whine en Kingston Town eens naar dit album te luisteren. Het is namelijk een compleet andere stijl. Maar duidelijk blijft wel waar UB40 goed in is, aanstekelijke tunes en texten.

4,5 sterren, vooral in de zomer

'Whine' is inderdaad toepasselijker dan 'Wine' v.w.b. UB40

Scherp

Maar nu je toch mijn standpunt versterkt....heb je deze CD gehoord?

Ik was destijds best een fan van UB40, en heb dit album toen ook meteen aangeschaft. Maar bij mij werkte deze stijlvernieuwing averechts: ik kon er niet te lang naar luisteren vanwege de eentonigheid. Toch moet ik zeggen dat ze wel lef hebben getoond dit album uit te brengen, want het is gewoon voornamelijk hip-hopmuziek. En dat was in die tijd nog behoorlijk ondergronds.

Maar geef mij dan toch maar Red Red W(h)ine

Was dit geen dub-album?

met het prachtige don't break my heart ,wat blijft dat toch een juweeltje

Het beste UB40-album aller tijden.

Don't Break My Heart is werelds, en I got you babe erg leuk.. de rest.... zucht.. waarom??? zo saai...

Mijn favouriete album van UB40 dankzij de rappe teksten en aanstekelijke snelle dub ritmes. Geen obligate reggae plaat. Gedurfd.

Ik had deze rammelplaat vroeger op vinyl.
Mijn aankoop zag eruit als een dubbel-album, omdat er een Little Baggariddim bij zat. Het was de tijd van Live Aid en Paul Hardcastle met zijn 19.
De Sonny & Cher-cover I got you babe werd op de radio toen helemaal blauwgedraaid. Het nummer ging mij al snel vervelen.
Mi Spliff is hier mijn favoriet.

Ooit, lang geleden dus, was ik een liefhebber van UB40. Mijn beste vriend vond de band goed, en ik ging met hem mee. Ik was toen heel beïnvloedbaar. We praten over 1981/1982. Wist ik veel van muziek in die tijd.
Toen kwam enkele jaren later, en enkele jaren wijzer, dit album uit. Wat vreselijk vond ik het. Had niets met de UB40 die ik kende te maken. Vond het rommel, maar de normale bijsingletjes vond ik wel tof. I Got You Babe was tof, en vooral, Don't Break My Heart. Dát was UB40 muziek.

Nu ik een ouwe lul begin te worden, vind ik dat hele UB40 gedoe niet meer echt interessant. Sommige hits kan ik nog goed pruimen hoor, maar dat is allemaal van voor 1990, eigenlijk van tot en met dit album. Dus ook I Got You Babe en Don't Break My Heart.

Maar wat ik nu echt nog wel eens met plezier op zet, is nu net dit album met die simpele hiphopdeuntjes. Dit is na al die decennia het enige van UB40 dat me echt vrolijk, of toch op zijn minst gunstig kan stemmen.

Ondergewaardeerd in die tijd, en nu nog wel.

Wat een bagger album I got you babe en don't break my heart zijn de enige goede nummers.

UB40 werd er 'vroeger' door mijn moeder met de pap lepel in gegoten, de beste vrouw draaide deze CD van UB40 liever de hele dag, mij raakte het nooit. Nu voor mij alweer zo'n 14 jaar later (zo heel erg oud ben ik ook nog niet) heb ik dit album nog maar eens opgezet, wel digitaal te verstaan. Tot mijn grote schrik en verbazing kon het hele album me nu nog steeds gestolen worden, ik vond er werkelijk niks aan.

Ik heb UB40 vorig jaar live mogen mee maken, de oude formatie is dan wel uit elkaar gehaald het swingende was er zeker niet af. Ook vind ik UB40 altijd erg leuk, het is niet de beste reggae band van de wereld maar echt verschrikkelijk vond ik ze nooit, ik mag op de dag van vandaag nog wel graag naar hun muziek luisteren. Toch schuif ik liever 'Baggariddim' aan de kant. De twee bonustracks 'Don't Break My Heart' en 'I Got You Babe' waren het leukst van het hele album, dat werkt natuurlijk niet! Het is niet mijn stijl, klaar.

Toen ik dit las stelde ik vast dat ik op dit moment te weinig touw in huis heb om hieraan vast te knopen.

En ik vraag me af waarom iemand naar een concert gaat van een band die zijn ding niet is.

Toch sympathiek, die 0,5 sterren op 5.

Begrijpend lezen is ook een kunst, jammer weer. Het verknippen van mijn bericht verdraait het verhaal mooi. Volgens mij sprak ik op het eind nog over het album, dat is niet echt mijn stijl. Daarbij zeg ik toch duidelijk dat ik de band zelf leuk vind en graag naar hun muziek kan en mag luisteren en ze hebben wel meer gemaakt dan dit.

Begrijpend lezen is absoluut een kunst, maar begrijpelijk schrijven ook. Ik vond de score van dit album laag uitvallen. Als ik hierboven zie dat mensen die "graag naar UB40 luisteren" maar van wie dit album "niet echt hun stijl" is 0,5 stemmen, begrijp ik hoe dat komt

Gewoon uit nieuwsgierigheid: wat ga je stemmen als je een album matig of zelfs slecht vindt?

Haha, ik begrijp de spraakverwarring van hierboven eerlijk gezegd wel. Want mij overkwam ongeveer hetzelfde als Kondoro0614 hierboven. Ik kan UB40 redelijk goed hebben, in elk geval de muziek uit hun beginperiode. Ik was destijds als student lyrisch over het debuut Signing off en in iets mindere mate over opvolger Present arms. Maar met Red red wine hoor je al welke kant het zou opgaan: suffe, commerciele reggae met veel covers. Alleen het album Rat in mi kitchen, en dan met name de titelsong en de anti-apartheidssong Sing our own song beschouwde ik als een tijdelijke opleving.

Met die kennis in het achterhoofd pikte ik onlangs deze LP + 12 inch voor een euro op in de plaatselijke kringloopwinkel. In voortreffelijke staat ook nog, en achteraf had dat een teken aan de wand moeten zijn. Want hoe kan het dat je de eerste jaren van UB40 nog best te pruimen vindt, maar dit album absoluut niet kan waarderen? Omdat deze muziek heel anders is dan je van UB40 zou verwachten. Ik keek al een beetje vreemd op bij de titels en de gastbijdragen, maar de aanwezigheid van een extra 12" met twee bekende hits maakte dat ik toch overstag ging.

Die twee hits zijn de leukste nummers, met de bonus op de EP Mi spliff als goede derde. De eigenlijke LP bevat nummers waarvan de basistracks worden gevormd door nummers van de voorgaande LP's Labour of love en Jeffrey Morgan loves white girls. Die zijn geremixed en van dub-effecten voorzien en worden aangevuld door 'raps' (of moet je 'toasts' zeggen?) van volgens mij niet zo heel bekende MC's, waardoor het uiteindelijk uitdraait op een soort mix van reggae en hiphop (een stroming die toen nog lang niet zo dominant was als nu).
Toegegeven: best een gedurfde zet als je bedenkt dat UB40 hier al aardig toewerkte naar hun commerciële hoogtepunt. Want de doorsnee UB40-fan zit hier vast niet op te wachten. Het lukt me wel om de gehele LP uit te zitten - met name om te ontdekken welke oorspronkelijke tracks hier bewerkt zijn - maar ik zal hem niet zo snel opnieuw opzetten. De bijgeleverde 12" is leuker, waarbij Mi spliff een origineel UB40-nummer is, met een toast van hun eigen toaster Astro.

Begin jaren tachtig ('van de vorige eeuw' schijn je dan te moeten zeggen, terwijl dat overduidelijk is) was ik wel liefhebber van deze frisse band. Toen nog frisse band.
Lekkere liedjes als Food for Thought, King, Present Arms en dat soort dingen.

Later werd dat al snel minder met de rommel van UB44 en Geffery Morgan. Hun coveralbum had nog wel wat leuke dingen maar was ook voornamelijk ongeïnspireerde rotzooi.

Dan toch maar uit wanhoop indertijd dit album gekocht. Het liedje 'Don't break my heart' was echt leuk, en het duet met Chrissie Hynde was ook wel te doen.

Maar wat was ik teleurgesteld. Dit was helemaal niet wat ik verwacht had. Een hiphop of zoiets album. Ik voelde me bekocht.

Nu, veertig jaar later, kan ik volop van dit album genieten, en beschouw het als het beste dat de band gemaakt heeft na hun debuutalbum. Dit is echt een afslag hoor. Hier durfden ze nog iets. Daarna is het een zeiklullenband geworden. Lekker onderling ruzie maken ook.

Edit: twee zeiklullenbands is het geworden, heb ik begrepen.


Ik weet niet of het toegestaan is, zo niet, dan excuus en haal het maar weg: Baggariddim