Søren Huss - Oppefra & Ned (2012)

Troen & Ingen is een fantastisch mooi album dus ik kijk erg uit naar dit tweede solo album. En dan komt Saybia ook nog eens naar Amsterdam voor een integrale opvoering van The Second You sleep en dan kun je wel stellen dat mijn dag vandaag goed was met deze nieuwtjes.

Helemaal eens met aERodynamIC: ik kijk hier ook zeer naar uit!

Zal dit album ook ergens in Nederland te verkrijgen zijn?

Het album zal wel weer moeilijk verkrijgbaar zijn dus net als de vorige keer heb ik het gewoon in Denemarken besteld. Leve internet!

Ja inderdaad, leve internet. Bij welke webwinkel? ik zie het album al bij cdon.com

Troen & Ingen heb ik vorig jaar in Kopenhagen gekocht. Dat album beluister ik met regelmaat zeer graag: diep en wonderschoon.

Het eerste solo album van Søren Huss was een donker album gezongen in eigen taal. Het verlies van zijn levenspartner en het achterblijven met zijn dochtertje vormde een rode draad.
Een album dat ook moeilijk te verkrijgen is in de landen buiten Europa terwijl hij met zijn band Saybia toch niet geheel onbekend is. Toegeven: die populariteit is vooral in Nederland erg groot maar toch...

Gelukkig is daar het internet nog en een bestelling in Denemarken is zo moeilijk niet dus Troen & Ingen stond al snel in mijn verzameling. Ondanks dat ik er geen woord van versta is het een album om te koesteren.
Niet verwonderlijk dat ik met een gerust hart zonder ook maar iets gehoord te hebben het nieuwe album Oppefra & Ned in mijn virtuele Deense mandje plaatste en het wachten is op meneer of mevrouw de postbode die het netjes komt afleveren.
Tot die tijd zijn er genoeg andere manieren om het album te beluisteren en aangezien mijn nieuwsgierigheid nogal groot is ben ik gaan luisteren naar het tweede solo-album van de man die in januari ons land weer komt bezoeken met zijn band Saybia waar hun debuut integraal in Paradiso gespeeld gaat worden.

Single Den der Isme is de voorloper van het album en het valt op dat de sfeer wat luchtiger is. Een wat simpele rocker die puntiger klinkt dan zijn werk in Saybia. Scherper, maar nog steeds is die kenmerkende stem hoorbaar. Een lekker vlot nummer dus met een mooi en toch wat onverwacht einde (een dromerig outro). We vinden het op dit album als derde nummer terug.
Het moge duidelijk zijn dat ik de Deense taal nog steeds niet machtig ben en dat ik dus vrij weinig kan zeggen over de teksten. Nu is dat voor mij niet zo'n probleem want ik ben nooit zo met teksten op albums bezig. Ik zal het dus moeten doen met de sfeer en mijn gevoel.
Opener Det Er Ganske Enkelt laat ook horen dat dit album een stuk optimistischer klinkt. Up-tempo en subtiele synths waardoor er een vrij opzwepende start wordt gemaakt. En nog steeds uiterst herkenbaar Huss.
De Sorte Tal laat horen dat Huss een sterke songwriter is: het neigt behoorlijk naar pop en nodigt al snel uit naar een beetje meehummen of met de voeten bewegen. Op de achtergrond kleurt een banjo het geheel mooi in waardoor een uiterst prettige sfeer ontstaat en het haast een zomers nummer genoemd kan worden.
Titeltrack Oppefra & Ned heeft ook een lichte klankkleur. Wederom een uiterst mooi pop-rock liedje. Totaal niet vernieuwend maar als het op deze ambachtelijke wijze gebracht wordt vind ik het al lang best.
Ambassade start wat donkerder en zou zo op Troen & Ingen kunnen staan. Als ik dit hoor besef ik toch weer dat ik blijkbaar een enorme sombermans moet zijn want donkere, melancholische nummers slaan bij mij altijd zeer goed aan. Maar na bijna 2 minuten valt er toch een lichte wijziging in het nummer te horen alsof de zon de hemel openbreekt. De grauwe dag wordt alsnog toch nog zonnig, een waterig zonnetje misschien maar genoeg om de boel wat op te fleuren. Horen we daar op de achtergrond nu een mandoline? Prachtig nummer in elk geval. Hoogtepuntje.
Al snel is de toon weer wat vrijer en blijer. Het walsje Fru Mørke is haast lieflijk te noemen. Een sprookje gezongen door Søren Huss. Het doet me een beetje denken aan de lieve kleine liedjes die Eels wel eens ten gehore brengt. Ook in dit nummer valt op dat het zo ongelooflijk fraai is ingekleurd met diverse instrumenten en dat er geen één de aandacht voor zich opeist waardoor een prachtig geheel ontstaat.
Koma klinkt wat dreigender en staat in schril contrast met het vorige nummer. De donkere kant van Huss is zeker nog aanwezig. Het nummer kruipt langzaam onder je huid en weet me helemaal af te sluiten van de rest van de wereld. Absoluut weer een hoogtepunt. Simpel maar doeltreffend.
Op Adgang Forbudt keert de mandoline (als ik het tenminste goed heb) terug maar snijdt de electrische gitaar er dwars doorheen wat een mooi contrast vormt met elkaar. Het is een gejaagd nummer dat mij in elk geval aardig wat energie weet te geven.
Øjeblikket is een typische Huss ballad en zou zo op een nieuw Saybia album kunnen staan mocht hij het ooit in het Engels vertalen. Oud en vertrouwd en zeer fijn om mijn geliefde bandje op deze manier toch een beetje terug te horen ook al is het solowerk van Huss nu ook weer niet zo enorm afwijkend daarvan.
Ondanks die paar wat donkere nummers is Oppefra & Ned een behoorlijk zomers klinkend album. Den Smukkeste Sommerdag als afsluiter lijkt me dan ook niet zo vreemd.
Het nummer klinkt dan ook als rustig wegdromen aan het einde van een heerlijk zomerse dag, zittend op een verlaten strand waar de zon langzaam ondergaat. Alles nog even de revue laten passeren. Een passender slot had hij niet kunnen schrijven denk ik.

Inmiddels heeft Søren Huss twee albums op eigen naam staan en durf ik wel te stellen dat het absoluut een aanvulling vormt op zijn werk met Saybia.
Waar de eerste donker en somber was (niet zo gek gezien het onderwerp) daar klinkt deze tweede hoopvol en lijkt de toekomst toch weer wat positiever te zijn. Althans, zo klinkt het in mijn oren want zoals gezegd heb ik geen idee waarover hij hier zingt.
Toen ik de single hoorde was ik een beetje bang voor een ietwat simpel en gemakkelijk album maar het blijkt niet het geval. Sterker: ik vind het het minste nummer van Oppefra & Ned.
Laat ik er maar bij zeggen dat minste hier niet eens wil zeggen zwak of slecht.
Verrassend dat ik wederom zo onder de indruk ben en daardoor des te aangenamer om te luisteren naar deze nieuwe cd.

Ik ben geen Saybia-kenner; nooit aan toegekomen en meer van dat soort excuses. Maar toen aERo mij destijds Troen en Ingen tipte, ben ik licht verslaafd geraakt aan die prachtige plaat. Het dramatische verhaal aan de hand waarvan Troen en Ingen ontstond maakte dat de taal niet nodig was om de lading van de nummers op waarde te schatten.
Op Oppefra & Ned is een bijzondere achtergrond mij niet bekend en daarom zijn de eerste luisterbeurten wellicht meer onbevangen, maar ik was toch zeker erg benieuwd naar de nieuwe cd van Søren Huss.
Dit is weer een prachtige luisterervaring en Søren Huss weet me te raken met mooie pop-rock composities en die stem, die voor mij een mooie melancholische inslag heeft. Genieten.
En het niet kennen van de taal is geen gemis hoor. Het biedt de hollandse luisteraar zelfs een extra laagje mysterie, wat we bij Sigur Ros, Lisa Gerrard etc ook zo kunnen waarderen

Vandaag de cd in de bus gekregen met onverwacht een handtekening op de hoes. Het zal vast aangekondigd zijn maar mijn Deens is niet zo sterk

Gisteren de cd (zonder handtekening) in de bus gekregen. Weekendje genieten dus

Dit heb ik dus weer gemist. Zijn debuut vond ik erg geslaagd

Søren Huss’ tweede album is wat lichter te verteren dan z’n solodebuut: de muziek klinkt wat vrolijker en er zit wat meer tempo in (dat begint al bij Det Er Ganske Enkelt). Ook de teksten zijn niet meer zo zwaar, hoewel Huss’ donkere kant zo nu en dan nog wel wat plaats krijgt, zoals op Ambassade.
Waar Troen & Ingen van intens zwart geleidelijk naar donkergrijs ging, is Oppefra & Ned wat gevarieerder en geschreven in wat heldere kleuren (licht, en donker trouwens ook, zijn veel voorkomende thema’s in de nummers op Oppefra & Ned), hoewel ik de meeste nummers wel een donker of melancholisch randje van hebben. Maar toch, een nummer als Den Der Isme of Adgang Forbudt had nooit op Troen & Ingen kunnen staan.

Wat Oppefra & Ned gemeen heeft met z’n voorganger, is dat het een erg geslaagd album is.

4.0*