Therapy? - Troublegum (1994)

spelen 16 november in de melkweg het hele album

Met dat ze altijd 'big in Belgium' zijn geweest, reserveren ze de heilige zaterdag ervoor uiteraard voor de AB. En daar mag ik echt niet ontbreken.

"don't know what's worse: the loss of death or the gain of birth"... schitterend!

Therapy? ja graag. En dan vooral dit album.
Tijdens de Parijs-reis (ik zat toen in het 6e van de middelbare school) voor het eerst "Nowhere" gehoord wat toen een hit in wording was. Geweldig album dat ondanks enkele mindere songs toch blijft boeien tot het einde.

Stiekem toch één van de betere rockalbums van de jaren '90. Ook live de moeite deze band. De Joy Division cover is goed gedaan en Nowhere blijft een dikke klassieker.

Moet die laatste hidden track ''You are my sunshine'' niet op de een of andere manier vermeld worden hier?

Live gezien, veel geluisterd, maar toch vergeten. Nu weer geluisterd; best leuk, maar vooral jeugdsentiment. Desalniettemin: lekker plaatje...

Toch maar eens een halfje omhoog gegooid, ik heb hem weer flink geluisterd vanwege het nieuwe album. Er zit echt extreem veel verschil tussen deze en A Brief Crack Of Light. De nieuwe is veel interessanter en complexer, Troublegum is heel toegankelijk. Geweldige gitaarplaat met niet te moeilijke partijen maar de nummers blijven in je kop hangen, vooral Nowhere met zijn zigzagriff.

Ik begin met 4*, het is een heerlijke rockplaat die me vanaf de eerste luisterbeurt al pakte. Nowhere en Screamager zijn favoriet.

Het nieuwe album ga ik ook eens beluisteren, schijnt dus totaal anders te zijn, ben benieuwd

Blijft een leuk en fris punkrock album, maar de opwinding die ik had in 1994 is nu wel weg.

Had dit album als tiener op een cassetje en ik heb het destijds veel beluisterd. Maar het moet toch zowat 10 a 15 jaar geleden zijn dat ik dit album nog eens volledig gehoord had.

Tot ik vorige week Troublegum voor een prikje kon overkopen van een vriend die zijn collectie aan het uitdunnen is. Ik kocht dit dus uit jeugdsentiment, maar wat blijkt, dit is gewoon een dijk van een plaat die ook nu nog steeds niets van zijn kracht verloren is.

Elk nummer is een knaller!

Waar staat die hidden track dan? mijn versie sluit af met een Brainsaw van 4minuten en dan nix meer...

Ik weet niet of ie op alle uitgaves staat, en ik heb er geen in bezit... Het is een kort akoestisch nummertje, meen ik.

Thx goed om te weten eens opzoeken op youtube...

Hier staat ie ook vermeld, en nog een extra track (pantopon rose) op een Japanse uitgave.

Een jaren '90 klassieker. Fantastische, zeer puntige en vlammende nummers als 'Screamager', 'Nowhere', 'Die Laughing' 'Knives', 'Trigger Inside' en 'Isolation' (die ik beter vind dan het origineel!)
Naar het einde toe zakt het niveau iets in. Een krappe 4,5*

Eén van de groten uit mijn jeugd, deze plaat. Ondertussen vlammen de nummers nog altijd lekker. De lichtjes puberale teksten doen daar zeker geen afbreuk aan

Nu een fraaie reissue. Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Therapy? - Troublegum, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Noord-Ierse band Therapy? werd in 1989 geformeerd in Belfast en is tot op de dag van vandaag actief. Als ik aan Therapy? denk, denk ik eigenlijkmaar aan één ding: Troublegum. De vierde plaat van Therapy? verscheen precies twintig jaar geleden, was tien klassen beter dan zijn drie voorgangers en was ook tien klassen beter dan alle platen die de band nog zou maken (en dat waren er als ik goed heb geteld nog een stuk of tien). Troublegum sloeg twintig jaar geleden in als een bom en dat merken we twee decennia later nog steeds. Tot Troublegum was Therapy? een aardige live band, maar ook niet meer dan dat. Ook na Troublegum was Therapy? een aardige live band en niet veel meer dan dat, maar met Troublegum leverde de band een ware klassieker af. Veertien songs van twee tot hooguit vier minuten en veertien keer recht voor zijn raap. Troublegum bevatte de rauwe energie van de punk, maar Therapy? beheerste ook het kunstje van het maken van een perfecte rocksong. Later zou Therapy? complexere muziek gaan maken, maar op Troublegum regeerde de eenvoud. In jaren waarin de Amerikaanse grunge de rockmuziek domineerde leken de Britse bands geen antwoord te hebben op al het Amerikaanse gitaargeweld, maar de aanval van Therapy? was vlijmscherp en loeihard. In 1994 was Belfast niet bepaald de plek waar je op wilde groeien als puber en dat is te horen op Troublegum. De plaat loopt over van frustratie en emotie en is een trefzekere aanval op alles wat het leven in Belfast in de jaren 90 zo kleurloos en onzeker maakte. Ik heb lange tijd gedacht dat Troublegum niet veel meer was dan de juiste plaat op het juiste moment, maar na beluistering van de recent verschenen Deluxe Edition van Troublegum, kan ik concluderen dat het meesterwerk van Therapy? nog altijd staat als een huis. Deze Deluxe Edition is voorzien van heel veel bonusmateriaal, maar eigenlijk draait het ook na twintig jaar nog steeds om maar één ding: de veertien songs van Troublegum. Het is niet heel makkelijk om te beschrijven wat er zo goed is aan deze plaat. Therapy? klinkt op Troublegum nog niet als een hele ervaren band, de teksten zijn soms bijna puberaal en in muzikaal opzicht gaat het allemaal niet heel ver, maar op één of andere manier komt deze plaat aan als een mokerslag en als je eenmaal geraakt bent ben je helemaal verkocht. Dat was ik twintig jaar geleden bij mijn eerste kennismaking met Troublegum en dat was ik bij eerste beluistering van de luxe editie van de plaat een paar dagen geleden. Therapy? zou uiteindelijk flink wat invloed hebben op jonge Britse bands. En dan vooral vanwege het lef om de synths aan de kant te schrijven en weer muziek te maken die was geschoeid op de heilige drie-eenheid bas, gitaar en drums. Troublegum was een muzikaal statement dat een hele generatie heeft gevormd, net zoals Nirvana’s Nevermind dat drie jaar eerder had gedaan. Nevermind is de afgelopen jaren meerdere malen bejubeld als de belangrijkste en beste rockplaat van de jaren 90 of zelfs de afgelopen 25 jaar, maar Troublegum leek tot voor kort een vergeten plaat. Dat kan, nee dat moet, veranderen met de fraaie reissue die nu is verschenen. Nooit van Troublegum van Therapy? gehoord? Laat je verrassen, maar ik waarschuw je, deze plaat kan hard, nee keihard, aan komen. Heerlijk. Nog steeds. Erwin Zijleman

Een briljant album in al zijn eenvoud. Heerlijke melodieën, mee te brullen teksten en crowdsurfen verplicht . In zomer 1994 helemaal grijs gedraaid. Ik luister het album nog met veel plezier. Live is de band nog steeds top. Uiteraard maken nummers van dit album nog steeds deel uit van de huidige setlist.

Onlangs nog eens opgezet en ik moet zeggen,ondanks het feit dat Therapy? meer goede albums gemaakt hebben,Troublegum blijft toch met gepaste afstand hun beste.Eigenlijk ligt dat maar aan één ding,de goede songs en met name de melodieën zijn op dit album gewoon het talrijkst.Dat ze dan ook nog voorzien van heerlijke in-your-face teksten maakt het alleen maar mooier.Alhoewel dat laatste in het geval van Troublegum niet het juiste woord is.Favoriete songs;(echt mindere zitten er trouwens niet tussen) Screamager,Stop it you're killing me,Nowhere en Unbeliever,met een prima gastbijdrage van Helmet's Page Hamilton op lead guitar.

Wat een geweldig album is dit! Alweer een aardig tijdje geleden dat ik deze heb beluistert maar man o man ...... wat een heerlijke rock plaat! Verder ken ik eigenlijk niet veel van deze band (waarom weet ik eigenlijk niet eens) maar dit album heb ik gelukkig wel in m'n collectie. Zal 'm weer eens opzoeken en in de cd speler doen, nu al zin in!

Op deze mooie zomerdag weer eens beluisterd. Een aantal weken geleden heb ik dit album van Therapy? voor drie euro gekocht en daar heb ik zeker geen spijt van. Ik kan eigenlijk geen reden bedenken om dit album geen 5 sterren te geven: geweldige drums, bijzonder stevige rockmuziek, maar toch met een emotionele onderlaag. Ook een album dat ik zo een aantal keren achter elkaar wil horen.

Topplaat!

Wat was dit een heerlijk strakke compromisloze plaat in '94. Gewoon de beuk erin! Fijn om 'm, na 25 jaar, alweer eens op te zetten.

Ben dit een beetje aan het herontdekken. Zat onder een figuurlijk laagje stof maar is erg jeugdsentiment voor me. Vind 'm nog steeds helemaal overeind staan. Dit is een ultieme,frustratiemeeschreeuwplaat voor mensen die het leven niet altijd makkelijk vinden en boos op de hele wereld kunnen zijn. Stevige rock maar vol met pakkende poppy hooks en vooral ook de teksten die tegelijk gevoelig en erg donker humoristisch kunnen zijn. Tegelijk je zelfmedelijden uitschreeuwen en ook enorm relativeren.

De rest van Therapy? is op zijn best wisselvallig. Maar dit vind ik nog altijd heel erg fijn.

Dit is heerlijk opzwepende muziek die nog niets aan kracht verloren heeft. Screamager, Nowhere en Die Laughing zijn mijn favoriete nummers.

Een album vol met prima songs, hier en daar venijnig, swingend en ruig maar nooit de melodie uit het oog verliezend.
Dit was Therapy's finest hour op commercieel gebied, uitkomend in een tijd waarin deze vorm van muziek het zeer goed deed. En naar aanleiding van dit plaatje is dat succes terecht. Zo pakkend en catchy heb ik de heren hierna niet meer gehoord hoewel de band nog wel degelijk enkele goede platen heeft uitgebracht. Hoogtepunten te over, wat te denken van de felle opener Knives, zo start je een dergelijk album als je kont wil schoppen. De onweerstaanbare en meest toegankelijke song van de schijf; Nowhere. De heerlijke groove van Unbeliever waar Page Hamilton van Helmet de leadguitar voor zijn rekening neemt. De punkachtige drive van Isolation of Turn met zijn kamerbrede refrein. Het plaatje staat vol met goede songs. De kristalheldere productie maakt het af. Desalniettemin pakt dit album bij mij niet de volle buit, Andy Cairns is niet de meest veelzijdige zanger hoewel hij past bij de muziek en enkele nummers lijken wel geschreven te zijn om de markt te bestormen (daar is op zich niets mis mee) en missen daardoor net even dat scherpe randje die de overige nummers de charme meegeven. Maar al met al zijn dat kleine punten van kritiek en is het over de hele linie genomen een prima worp. Opvolger Infernal Love vond en vind ik als geheel volwassener en uitgebalanceerder van aard hoewel ook minder pakkend en wat melancholischer van aard, alsof de heren zich ook wat ongemakkelijk voelden bij hun 'nieuwe' status. Troublegum blijft echter zijn status behouden.

Wat een absoluut bazen album is dit toch. Ken hem nu zeker 16 jaar en blijft fantastisch. Staat nu nog eens op en elk nummer komt echt keihard binnen. Favorieten kiezen is echt moelijk omdat de hele plaat zo een constant niveau heeft. Hellbelly, Unbeliever, Lunacy Booth en Femtex wil ik wel uitlichten omdat ook de niet singles en de 2de helft van het album vaak onderbelicht blijven.

4,5* met grote optie op 5*

"Nirvana have got some scary neighbours," luidde volgens mij de laatste zin van de recensie van Q indertijd (als ik het me goed herinner), en zo is het maar net. Veertien briljante dynamietstaafjes op het snijpunt van metal, punk en powerpop, met een eindeloze hoeveelheid pakkende melodieën, overtuigende (en overtuigde) zang, een moddervette gitaar, arrangementen die weinig van de gitaar-bas-drums-basis afwijken maar toch nergens saai of monotoon aandoen, en natuurlijk dat enorme arsenaal van meebrulbare one-liners: "All people are shit, bad trip tattooed on my brain", "Screw that, forget about that / I don't wanna think about anything like that", "I've got nothing to do but hang around and get screwed up on you", "You just wanna be Jesus without the suffering", "Heaven kicked you out / You wouldn't wear a tie", "Masturbation saved my life / I was nervous as a child" – enfin, ik kan zo nog wel even doorgaan, wat moet Andy Cairns tijdens het schrijven in een flow hebben gezeten. Minder dan vijf sterren kan ik hier niet voor geven, met de vermelding dat ik blij ben dat ik deze plaat al vanaf 1994 ken en er dus al helemaal aan gewend ben, want als ik hem nú zou leren kennen zou ik vermoedelijk al snel een enorme hekel gaan krijgen aan dat lelijke synthetische snaredrum-geluid.

Er is weinig mis met dit plaatje, de energie druipt er van af, veel songs zijn kort en bondig en to the point. Wat nog meer opvalt; Troublegum klinkt nog opvallend actueel. Bijna 30 jaar oud alweer maar daar merk je niks van. De plaat staat vol met hoogtepunten en kent een opvallend hoog niveau. Opvolger Infernal Love vind ik alleen net een tikkeltje beter; een volwassener geluid, meer variatie en wat stemmiger. Therapy? heeft met Troublegum en Infernal Love Ierland destijds op de kaart gezet. Nog steeds draaien deze albums af en toe hun rondjes hier in huis.

In artistiek opzicht is Infernal Love wel beter, maar toch grijp ik zelf vaak terug op Troublegum. Dat heeft een puur nostalgische reden want het brengt mij onmiddellijk met een glimlach terug naar mijn eindexamentijd. Toen de zomers ook warm waren maar toch iets minder gecompliceerd. Dat was ook het tijdperk dat iets als Nowhere en Die Laughing gewoon in de mainstreamprogramma's gedraaid mocht worden.

Er staat natuurlijk wel een stapeltje pakkende songs dat stuk voor stuk de rem van je meebrulspieren af weet te halen. Hoogtepunten zijn vooral het cynische "Screamager", het dreigende "Turn"en het wanhopige "Brainsaw". Zelfs de Joy Division past erg goed. Leuk ook die verwijzing in de riff naar "Breadfan". Dat kan geen toeval zijn.

Blijft een geweldig lekker energiek album.

Verrast me aangenaam. Is zo een band die ik weinig draai, maar man wat een energie level heeft deze band toch

Gisteren in Tivoli genoten van de 30th anniversary van dit album! Na dertig jaar nog steeds de energie en strakke riffs die mij 30 jaar geleden fan maakten van Therapy?
Als voorbereiding op het optreden deze cd weer een paar luisterbeurten gegeven. Het blijven stuk voor stuk krachtige songs die de tand des tijds goed doorstaan hebben. Maar misschien speelt daar ook een klein stukje nostalgie mee. Alleen met Unrequited had en heb ik niets, hoewel de live uitvoering mij gisteren wel bekoorde.