Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

Leuke site avdj. Staat erg handige informatie daar.

Inderdaad. Ooit eens ontdekt voor schoolverslagen maar over artiesten is daar ook een brat aan informatie te vinden.

Maar die rode credits geven dus aan dat bepaalde elementen uit een nummer zijn gejat. Zoals gezegd, mij boeit het geen ene flikker, ik vind dit een wereldalbum, maar het is wel een beetje bij elkaar gejat.

Ach ja, mij maakt het ook niks uit. Het klinkt allemaal fantastisch en door wie het gecomponeerd/gespeeld is zal mij wordt wezen.

Ik neem aan dat je 'worst' bedoelt.

Naast Led Zeppelin IV (ik geef het toe: indertijd gekocht vanwege Stairway to Heaven) is lange tijd het enige album van deze band geweest in mijn collectie. Pas veel later is deze er bij gekomen.
Na al die tijd moet ik de conclusie trekken dat er eigenlijk weinig verschil in zit voor wat betreft de kwaliteit (IV is lange tijd mijn favoriet geweest van deze 2).

Een aparte,verrassende nieuwe drum. Zo begint het 1e nummer op Led Zeppelin I. Good times bad times is een leuk nummer maar niet geweldig. Babe im gonna leave you op nummer 2 daarintegen wel. Een nummer met een hoog folk gehalte dat bij het refrein erg hard wordt. You shook me is een erg bluezzig nummer. Er zijn veel solo's in wat het een wel een mooie sfeer geeft. Vooral de mond-harmonica solo. Maar het beste op dit album is de track erna. Dazed and Confused is veruit het beste nummer op Led Zeppelin I. Het is een enorm lang nummer(vooral Live) met een spetterende gitaar solo van Jimmy Page. Het lijkt wel een marathon. Communiation is een echt rock nummer. Een goede riff die (zoals de typische led zep manier) in het hele nummer zowat wordt gebruikt. Een voortreffelijke solo van Page die de hele band met hem mee neemt rond 1 minuut 25. Rock! How Many More Times is een wat hard blues nummer met een beat die alles aan kan, om het maar zo te zeggen. Een groove. Live is deze song wel een stuk minder. Maar deze song geeft wel aan wat de jongens bij LEDZEPII gaan doen. Een Redelijk Goed Album.

De live versie van Communication Breakdown lijkt wel op Fuel van Metallica.

Ongedraaid zal je bedoelen...die van Fuel lijkt op die van Communication Breakdown...

Dat lijkt me inderdaad beter omschreven.

Ik vind dit een echt goed album. Je hoort echt waar veel bands hun inspiratie vandaan halen.

Inderdaad! Ook mede daarom is dit een klassieker. Maar natuurlijk zijn de nummers ook fenomenaal goed! Opvallend is, zoals al gezegd die drum, maar laten we ook de zang niet vergeten. Want wat een uniek stemgeluid had Robbert Plant, ongeëvenaard! Rock n Roll waar veel latere bands een puntje aan kunnen zuigen. Wat mij betreft de beste van LZ.

Dit album is echt goed. De productie, de af en toe krijsende zang van Robert Plant en de geweldige drumpartijen. Alles klopt aan dit album. Ik heb hier aardig wat Led Zeppelin albums liggen, dus mijn avond kan niet meer stuk.

Voor die tijd was dit album erg goed en anders. Een grote inspiratie voor de bands die volgden. Al had Led Zeppelin die niet zo erg met het maken van dit album. Grof bekeken lijkt het wel een verzameling blues,jazz en yardbird stukken bij elkaar gepakt op een LP. Het mooie eraan is wel dat Led Zeppelin de nummers een hoog Rock and Roll/Hard Rock gehalte geven. Dat klinkt geweldig. De drums zijn ook erg uitzonderlijk. Maar How Many More Times is echt te lang, het begint op een moment saai te worden. I Cant Quit You Baby en Black Mountain side zouden ook beter kunnen. Led Zeppelin werd later wel wat eenvoudiger met hun muziek, waarschijnlijk weinig inspriratie. Ze zeggen ook altijd dat Led Zeppelin misterieus is, volgensmij niet. Moet je die hoes eens zien, genoeg over hun komende jaren te zien als Led Zeppelin.

ja ach het is al door een heleboel mensen gezegt maar inderdaad.. dazed en confused en babe im gonna leave you (die ik persoonlijk beter vind dan stairway to heaven, en die is ook te gek, inderdaad dat het nummer overgaat van mooi naar hardrock is grandioos)

verder is communication breakdown ook goed natuurlijk

Ik had deze LP hoger verwacht op deze site, met een zo'n hoog pop kennis niveau.

Deze LP is in feite net zo baanbrekend geweest als Sgt Pepper's en The dark side en The Velvet Underground.


Iemand die liefhebber is van pure rauwe Rock 'n'roll / Rhytm & Blues en weet ik het Blues en deze LP nog niet kent, zal versteld staan bij het draaien voor de eerste maal. Wat een super rauwe sound en het is met name de produktie van deze lp die de slagroom op de taart is ...

Vaak worden Ozzie en kornuiten als de grondleggers gezien van de hard-rock / heavy metal, echter ik vind dat Zep die eer meer kan op eisen, door deze LP.

Deep Purple kan met "Deep Purple In Rock" deze eer nog meer opeisen Maar met dit debuut album van LZ is inderdaad helemaal niks mis

Heeft deep purple even mazzel dat ze zijn geinspireerd zijn door led zeppelin.

Het is een uitstekend debuut, met uitschieters als Babe, I'm gonna leave you en Dazed and confused.

Rock zoals Rock hoort te zijn, op dus naar de volgende delen. Echt geschrokken van het goeie stemgeluid van de frontman trouwens (en dat de gitarist geniaal is wisten we al)...
4,25*

Misschien moet meneer Brouwer iets verder kijken dan het neusje kort is:

Deep Purple in Rock >> '70

Led Zeppelin I >> '69

maar:

Blue Cheer: Vincebus Eruptum >> '68 !!!

tja en dan moet ik toch echt zeggen dat de roots nog verder terug liggen bij cream... (1966!!) die hebben de heavy sound geintroduceerd (al is deze natuurlijk steeds verder geavalueerd)

Cream was toch echt een bluesrock-band, die gebruik maakte van lange, geimproviseerde jams (als een van de eersten).
Dit album is echter de eerste hard-rock plaat.

Het is altijd een beetje arbitrair wat de eerste hard rock plaat was. Sommige mensen vinden dat bijvoorbeeld deze

Ik ken die plaat wel. Daar komt You Shook Me vandaan. Maar echt hardrock kan ik het niet noemen. Er staan geen nummers als Communication Breakdown en Dazed and Confused op.

Ik heb LZ II eerder ontvangen en dus beluisterd dan deze I. En ik moet zeggen dat II, zoals een andere recensent al opmerkte, meer een geheel is. Neemt niet weg dat Babe I'm gonna leave you een absoluut wereldnummer is. Ben ik echt lyrisch over. Dazed en Confused is natuurlijk ook een heerlijk nummer. Maar als geheel nogmaals vind ik deze I wat minder. Er staan teveel matige nummers op. Maar deze cd geeft wel de potentie van LZ goed weer. Snel III en IV bestellen.

Wat dit mischien wel het 1e hard rock album maakt is de openigstrack, Good Times Bad Times. Het harde akoorden spel van Jimmy Page. De geweldige drums, en de vloeiende bass line die er doorheen loopt. In het midden gedeelte heb je dan een blues stukje. Dan de super-solo van Jimmy Page. De solo is snel en goed uitgevoerd met een raar geluid en het heeft een beetje van metal weg. Ik denk dat dus de hakkende akoorden aan het begin en de super-hardrock/earlymetal solo in dit liedje, het album zo'n kracht geeft. Net zoals Communication Breakdown en How many more times.

en anderen weer deze


Jeff Beck en Led Zeppelin vind ik trouwens niet echt hard rock.

Eerste hard-rock plaat of niet, het blijft een briljant album.

Mijn favoriete album van Led Zeppelin, vanaf de eerste klanken van Good Times Bad Times, tot de laatste deuntjes van How Many More Times blijft ie boeien. Good Times Bad Times, Babe I'm Gonna Leave You, Dazed And Confused en How Many More Times zijn mijn favoriete nummers. Maar het album wordt nergens zwak. 5* voor deze pracht plaat van Led Zeppelin. Erg jammer dat deze plaat niet in de Top 250 staat, een plek die het zeker wel verdiend.