Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

Kuch, kuch The Zodiac - Cosmic Sounds (1967) ennuh The Byrds - The Notorious Byrd Brothers (1968)

Allemaal juist. Ik voeg er nog graag Strange Days van The Doors (1967) aan toe. En the Beatles natuurlijk, op Abbey Road. Dat gebeurde op instigatie van George Harrison, die in '68 al het album Electronic Sound uitbracht (beluister op eigen risico, ik vind er niet veel aan).
En de eerste volledig door synthesizers gedomineerde 'popplaat' staat volgens mij op naam van Walter Carlos. En uit hetzelfde jaar dateert ook deze weirde plaat.

Het is haarkloverij, maar het hangt er een beetje vanaf of je de mellotron en de theremin ook als een soort synthesizer beschouwt. De eerste is al te horen in Strawberry fields forever van The Beatles (1967) en de laatste in Good vibrations van The Beach Boys (1966).

Overigens heeft Brumble hierboven wel gelijk: volgens mij is het intro van Your time is gonna come een elektronisch orgel. Led Zep ging pas veel later met synths aan de slag. Vooral op hun laatste plaat, In through the outdoor. Maar volgens mij ook op The rain song van Houses of the holy.

Dom dat ik niet eerst aan de Notorious byrds had gedacht
En dan vooral omdat deze een van mijn favoriete albums is

Lees de credits: organ played by JPJ

Wat een binnenkomer. LZ vol gas, flinke afwisseling in songs, beste zanger, beste drummer, beste bas, beste gitarist. Niet aan slijtage onderhevig, best knap.

Wat is toch de beste van de heren. Nummer IV met Stairway en The Battle, is het nummer II met de geweldige riff van Whole Lotta Love en het fantastische Ramble On.
Met een nipte voorsprong is en blijft het debuut voor mij de beste van de heren.
Hoewel You Shook Me vaak niet tot de favoriete songs van veel Zep liefhebbers behoort, kan ik geen weerstand bieden tegen het onweerstaanbare middenstuk.
Babe I'm Gonna Leave You; bij een dergelijk intro en de transitie die erop volgt ga je toch voor de bijl.
Dazed and Confused; deze versie van Page is toch superieur aan de oorspronkelijke versie van The Yardbirds.
I Can't Quit You, een conventionele cover, omgedoopt tot een versie Zep blues.
Zo is en blijft de eersteling van Zep het meest speciaal voor mij. Het is wellicht DE plaat van de heren waar ze nog met de voeten redelijk in de Amerikaanse traditie staan maar als geheel is dit voor mij de meest fascinerende worp en een halfje erbij, bam.

Onlangs kocht ik Robert Plant " Fate of nations" . En ja.... dan kriebelt het weer om een LZ te luisteren. Dit debuut nogeens opgezet en tja blijft fenomenaal.