Vic Chesnutt - Little (1990)

Misschien wel z´n beste en tevens meest droevige cd.

Mijn versie heeft maar tien nummers, ben wel benieuwd naar de rest. Zijn dat wellicht bonusnummers ?

Plagerig breekt Vic coupletten schijnbaar willekeurig af om naar het refrein over te gaan. Als er ook nog een aangenaam zeurderige synthesizer invalt, contrasteert dat vreemd genoeg niet met het akoestische folkliedje waarin een verlamde man droomt dat hij danst met de beroemde Isadora Duncan. Al direct toont Vic een bijzonder, welhaast Leonard Cohen-achtig talent voor teksten schrijven heeft.

Vervolgens zingt Vic een liedje over de avontuurlijke jongen Danny Carlisle. De scherpe observaties volgen elkaar snel op, waarbij er een sfeer opgeroepen wordt die herinnert aan de roman Other Voices, Other Rooms van Truman Capote. Hier wordt het duidelijk; met Vic bevinden we ons in het domein van de southern gothic. Het is mooi hoe er toch niet uitgelegd wordt hoe de vork in de steel zit: hebben we hier te maken met een herinnering aan een jeugdvriend van Vic, of gaat dit over een volwassen man met een Peter Pan-syndroom?

Maar Vic gaat verder dan alleen het Diepe Zuiden, want in het over adoptie handelende Gepetto (dat dus niet anti-Italië is, wordt er ons op het hart gedrukt) vertelt hij ons dat Pinokkio dol was op de Alpen, maar niet tegen de sneeuw kon.

Vic maakt ook meer metafysische uitstapjes en presenteert ons Bakersfield als een soort hemel. Van de posters is er niets meer over, maar wie heeft ze nodig op zo’n leeftijd? De herinneringen aan het aardse bestaan zijn gewoon souvenirs, zoals een t-shirt uit Berlijn. Niets meer en niets minder. Johnny Cash had deze eigenlijk moeten coveren voor zijn American Recordings, want er wordt huiveringwekkend beschreven hoe iemand met één been in het graf staat.

Wordt er in het vorige nummer nog teruggekeken op een leven dat al lang en breed achter de ik-persoon ligt (en hij weet het), in het gothische en beklemmende Mr. Reilly. Het meisje zakte door het ijs. Eerst was ze prachtig, nu is ze het koudste lijk in de Verenigde Staten. Deze morbide constatering lijkt eerst nog een voorbeeld van zwarte humor, maar toch voelt het ongemakkelijk om er om te lachen. Uiteindelijk rest alleen de tragedie.

Daarna vertelt Vic ons een verhaaltje over hoe hij een valstrik bouwde om konijnen te vangen, maar een buidelrat en een kat vangt. Bang als hij was, het gaat hier immers om een jeugdherinnering (geheel in stijl, ook gezien de oude jeugdfoto's in het artwork) dat ze hem zouden bijten, was het nog moeilijk ze vrij te laten. Minder onschuldig is het als hij vertelt hoe hij een aantal mussen neer heeft geschoten, hoewel hij er heilig van overtuigd was dat het duiven waren. Het centrale thema van dit nummer lijkt te zijn dat kinderen naïef kunnen lijken, maar ondertussen kleine, gewelddadige duiveltjes zijn, hoewel ze dat zelf ook niet doorhebben.

In Speed Racer haalt Vic ook weer een jeugdherinnering op: hij begint met hoe hij naar de gelijknamige tv-serie keek toen hij vijf was. Met een lamlendig zeurderige en toch sonore synthesizer en achtergrondvocalen van ene Michael Stipe als begeleiding, neemt hij de verantwoordelijkheid over zijn leven en geeft de christenfundamentalist nog een flinke pets. Vic is geen slachtoffer, Vic is een atheïst, hij is intelligent.

Op bijzonder scherpe wijze beschrijft Vic vervolgens hoe de moderne man een zachte Picasso is geworden en emoties leert kennen. De seksuele revolutie en bevrijding voor vrouwen is geweest, biseksualiteit is ook nog eens in opkomst en Vic is hier de chroniqueur van de moderne economie van de liefde, als een soort aardsere Leonard Cohen.

Vervolgens mijmert Vic over hoe symbolisch Onafhankelijkheidsdag is, als je die eenzaam door moet brengen. Het nummer gaat door merg en been, je ziet hem voor het raam zitten, in zijn rolstoel, tussen het meubilair dat vol spinnenwebben zit. Vic zit onder een glazen stulp, net als de onafhankelijkheidsverklaring, hij is net zo onaanraakbaar. Pijnlijk mooi en ontroerend, nog meer dan de andere nummers, die toch al niet misselijk waren.

Om even op adem te komen heeft Vic een thuisopname aan het einde van het album gezet, waarin hij op onnavolgbare wijze het wonderschone gedicht Not waving but drowning van zijn heldin Stevie Smith op muziek zet. Inmiddels is dit gedicht mij heel erg dierbaar, net als het overige werk van Stevie (hoewel, in mindere mate, moet ik toegeven), evenals deze prachtige, intieme folkplaat van een man die groots was in al zijn kleine bescheidenheid.

Wat ik las in het booklet van mijn versie met 15 tracks was dat Chesnutt deze vijftien songs in één lange dag en daaropvolgende avond en nacht heeft opgenomen*. Het luistert dan ook weg als één geheel...

...Een erg mooi geheel, al mis ik voor nu nog wel de subtiele, maar rake, instrumentatie van het enige andere Chesnutt album dat ik ken: 'Is the Actor Happy?'.

* En Michael Stipe haalde de pizza's.

Sterke (debuut)plaat van deze Chesnutt.

Dit werd me aangeraden door 'het' Slowgaze, en is best wel erg goed bevallen. Waar ik At the Cut al kende, en ik die aardig bevonden had, maar niet groots, onthult dit album wel degelijk tekenen van briljantie. Mooie liedjes. Favoriet is op dit moment Speed Racer.

Maar ach - wat valt er eigenlijk nog te vertellen na zo'n betoog als hierboven staat neergekwakt. Mijn woorden blijven schaars - maar positief.

De tekst van Speed Racer is direct op het ridiculeuze af, maar dat geeft hem wel zijn eigen stijl, net zoals de manier waarop zijn tekstlijnen soms helemaal niet passen waardoor hij ze snel en onritmisch afratelt. Erg mooie liedjes. Dat van Michael Stipe die enkel de opnameknop moest indrukken en pizza bestellen had ik ook al gelezen

Een tijdje geleden wilde ik het werk van Vic Chesnutt 'ns nader onder de loep nemen. Nu, een goeie 2 maanden verder (give or take) zit ik nog steeds bij het debuut van deze betreurde mens. Mooie review ook van Maarten, die er - net als Vic - zijn eigen twist aan geeft. Vooruit, ik zal ook maar eens een straffe score toekennen, waarmee ik ook meteen duidelijk maak dat ik dit album fameus onderschat vind.

4,5 sterren

De Arthur-Recensies deel 25:

Ook zonder dat je Vic’s tragische achtergrondverhaal kent (rolstoelpatiënt die singersongwriter wil worden, het had zo een verhaallijn uit een middelmatige soapserie kunnen zijn) valt het al heel snel op dat hij met dit debuutalbum niet zomaar een folkplaatje gemaakt heeft. Het kale en ongepolijste geluid en de droge, gebroken stem van Chesnutt springen er meteen uit, en geven het geheel een spookachtig sfeertje mee. In de traditie van R.E.M.’s Fables Of The Reconstruction en vooral Bruce Springsteen’s Nebraska schildert songsmid Vic tien portretten van de dromen, teleurstellingen, hoop en wanhoop van tien verschillende mensen, diepgeworteld in de mystieke kant van het zuiden van de VS. Geen wonder dat de helft van de titels op deze plaat de naam van hun hoofdpersonage dragen.

Vic beschrijft het allemaal heel dromerig, spookachtig en los van de werkelijkheid. Hij vertelt ons over zijn droom waarin hij een avond danste en flirtte met Isadora Duncan, hij vertelt ons het verhaal van een oude, eenzame, op de dood wachtende man die besluit naar Bakersfield te gaan, en over het lichaam van een doodgevroren jonge vrouw in de smeltende sneeuw. In elke nummer op dit album zit wel een macaber element, wat het sfeertje heel vreemd en intrigerend maakt, als het muzikale equivalent van een goede Stephen King. Je verwacht constant dat er een lijk uit de kast valt, of een bloeddorstige spookclown. Maar tot zo’n uitbarsting komt het natuurlijk nooit, want boven alles is deze plaat heel subtiel. Alleen al door de luisteraar de indruk te geven dat er ieder moment wel iets nachtmerrieachtig kan gebeuren, wint het album nog extra aan kracht.

Echt een heel speciaal werkstukje, dit.

Droevige muziek lees ik hier ergens en daar kan ik het helemaal mee eens zijn. Alleen komt dat niet doordat Vic Chesnutt zo ontzettende mooie muziek maakt. Integendeel zelfs: Lelijke, sfeerloze, slecht gespeelde folk. Arthur's vergelijking met Nebraska en de top 10 notering van Slowgaze zorgden er voor dat ik geïnteresseerd raakte, maar ik kan in het vervolg mijn nieuwsgierigheid beter bedwingen. .

Waar zit hier de geanimeerde emoticon bij wie dikke tranen over zijn droeve wangen rollen?

waaaat

Jammer voor je, Luke. Ik bedoel dat je niet kunt genieten van het album, want iedereen mag z'n mening hebben natuurlijk. Misschien liggen latere platen van Vic je beter, zoals de laatste 2..

Ook ik zoek het betreffende gezichtje, Maarten.

De rest is wel wat minder kaal en rommelig, ja. Niet dat een 0,5 nog verdere interesse zal hebben gewekt, maar indien dat toch het geval is, zou At the Cut wel een betere optie zijn dan Little, denk ik. Of North Star Deserter.

Of Ghetto Bells. Geproduceerd door Van Dyke Parks en een stuk meer gearrangeert en liedjes die helemaal 'af' klinken.

Mehh, had na wat positieve reviews meer verwacht. Uiteindelijk kom ik op voor mij saaie muziek. Heel misschien een groeier. Probleem is dat ik niet denk dat het gaat gebeuren

Wat is Speed Racer toch een ongelooflijk schitterend nummer. Bleiten.
Schitterende eerste plaat trouwens van de betreurde Vic Chesnutt. Ooit gezien op de Gentse feesten.
Prachtig. Arme Vic.