Bijna twintig jaar heb ik deze box (driedubbele cd + drie vhs-tapes) in mijn bezit want vanaf dag één besteld en gekocht. De driedubbele cd werd opgenomen in 1993 in Mexico City (Black Album tour). Vhs-tape 1 bevat een optreden uit 1989 in Seattle (Justice For All tour), vhs-tapes 2 en 3 bevatten een optreden uit 1992 in San Diego (Black Album tour). Als bijbehoren nog een boekje met veel info en foto’s, een patroon om dat logo overal te kunnen spuiten en nog een snakepit-pass, in een mooie kartonnen doos in de vorm van een flightcase.
Het is en blijft een leuk collectors item om te hebben, de latere generatie zal wel de dvd’s gekocht hebben. Tof dat er drie verschillende optredens (maar tijdens verscheidene avonden) in het pakket zitten, hoewel And Justice For All en The Black Album niet tot mijn favoriete albums behoren. Geluid is spijkerhard en vet, maar ook tamelijk lomp door het drumwerk van Lars Ulrich en het karakter van de tragere nummers. Ik mis soms een beetje dartelheid. Het gevloek van James Heftfield was toen stoer, nu stoort het zovele jaren later een beetje, hoewel mijn arsenaal vloeken ook indruk kan wekken. Ik word oud. Hier en daar wordt het tempo er ferm uitgehaald, kan nuttig zijn na een opvolging van snelle beukers, hier niet. Nummer negen is een amalgaam van bijna negentien minuten solo’s van bass en gitaar en is er voor mij te veel aan. Compleet overbodig, Jason Newstedt is een goede bassist maar om te soleren? Geldt trouwens ook voor Kirk Hammett die maar geen vooruitgang lijkt te maken en na al die jaren smoorverliefd blijft op zijn wah-pedaal. Een vaststelling, geen beenharde kritiek. Ik heb Metallica tijdens beide, bovenmelde tours gezien (in Vorst Nationaal, Brussel en op T/W, Torhout), Seek & Destroy duurt mij telkens veel te lang. Ik ben geen zo’n groepsmens en meebruller.
And Justice For All en the Black Album hebben hun momenten – zie mijn commentaar daar – en vallen live toch iets beter mee, zeker op de video/dvd, het zijn de nummers van de vorige drie albums die het bloed sneller doen stromen: Creeping Death, Welcome Home, Fade to Black, enzovoort. Jammer van de ingekorte versie van Master of Puppets, het is alsof men mijn bord wegneemt en ik nog bezig ben met mijn maaltijd. Essentieel document voor de Metallica-fan want voordien hadden wij enkel de vhs-tape Cliff ‘Em All uit 1988. Toch ben ik karig met mijn punten (inderdaad, geen “vier”) om de redenen die ik heb aangegeven.