Bob Dylan - Greatest Hits, Vol. II (1971)

Dylan's versie van I Shall Be Released blijft fantastisch, ook al is die eigenlijk heel beperkt.

Dit lijkt mij niet helemaal de goede tracklist, althans die komt niet overeen met mijn LP.

'Tomorrow Is A Long Time', alleen op deze verzamelaar te vinden, vind ik één van Dylan's mooiste nummers. Later ook erg mooi uitgevoerd door o.a. Rod Stewart en Sandy Denny, maar geef mij toch maar deze prachtige ingetogen versie.

Verder wel een aardige compilatie, ook al prefereer ik de reguliere albums.

Ook You Ain't Going Nowhere en het ronduit magistrale WhenI Paint My Masterpiece stonden niet eerder op een reguliere plaat, dus voor de fans toch wel wat redenen om de plaat in huis te halen.



(Vogens mij ook de afsluiter Down In The Flood, maar daar ben ik niet zeker van.)

Zes nummers van dit verzamelalbum staan niet op reguliere albums, te weten:

Watching the river flow
You ain't goin' nowhere
I shall be released
When I paint my masterpiece
Tomorrow is a long time
Down in the flood

Stuk voor stuk prachtnummers dus het zeker de moeite waard om tot aanschaf van dit album over te gaan.

Waaschijnlijk heb je de versie die is verschenen onder de titel More Bob Dylan Greatest Hits. Deze versie bevat in plaats van She belongs to me en It's all over now, baby Blue de nummers Positively fourth street en New morning.

Ik heb als favoriete tracks nèt deze aangeduid die op reguliere platen niet te vinden waren, zoals rollingbeatle al aangaf.
Die hoor je gewoon te hebben, dus de aanschaf van deze prima verzamelaar was voor de ware fan gewoon een pure noodzaak, al had ie al de rest misschien al in de kast staan.

[quote="rollingbeatle"Waaschijnlijk heb je de versie die is verschenen onder de titel More Bob Dylan Greatest Hits. Deze versie bevat in plaats van She belongs to me en It's all over now, baby Blue de nummers Positively fourth street en New morning. [/quote]

Ik heb More Bob Dylan Greatest Hits II en ook die tracklist is anders, en hij bevat niet Postively Fourth Street en New Morning.

Maar goed, dit album got me hooked on Dylan. Kocht hem na het verschijnen van The Traveling Wilburys, en kon Bob alleen van naam. Het rauwe van zijn stem en muziek kon ik moeilijk aan wennen, maar dat is helemaal goed gekomen. De melodieën en teksten daar was ik al gauw verslingert aan. Ik luister deze verzamelaar vaker dan zijn reguliere albums.

Als je net als ik tekst net zo kan waarderen als muziek dan zit je bij Dylan goed, hoewel ik de teksten helemaal ken, en BIJNA helemaal snap, kan ik me erover verbazen, dat na jaren luisteren het kwartje zo nu en dan valt en dat je dan precies weet wat hij bedoelde.

Ook zijn frasering is ongekend, pak een willekeurige tekst van Dylan waar je het nummer goed van kent, en probeer het te zingen zonder muziek. Daar kom je niet aan uit, dan heb je in elke zin woorden te veel of te weinig om het kloppend te maken. En dan te bedenken dat hij ze live nog op een andere manier kan fraseren. Zoals ik al zei, ongekend.

Dit album had ik als jongetje al in mijn kast staan en eerlijk gezegd, toen vond ik er nog niet zoveel aan. Ik had toen ook nog niet door dat er een paar nieuwe onuitgebrachte nummers op stonden.

Achteraf kun je zeggen dat dit verzamelabum de omslag aankondigde naar een nieuwe creatieve periode die al voorzichtig op New Morning was begonnen. Watching the River Flow was zo'n nieuw nummer. You Ain't Goin' Nowhere bleek later al gemaakt te zijn in '67 en konden we in '75 terugvinden in de oerversie met The Band op The Basement Tapes.

Nog meer 'nieuws': When I Paint My Masterpiece; I Shall Be Released en Down in the Flood. Nummers die eerder met The Band in de Big Pink-periode waren gemaakt.

De titel Greatest Hits, Vol.II is daardoor wat misleidend, want je kunt, wat de tweede plaat betreft, hier al spreken van de eerste verschijnselen van de Bootleg Series. Volume Zero, in dit geval.

Ik heb deze dubbelaar gekocht voor de nummers 'Watching the River Flow', 'The Mighty Quinn', 'Tomorrow is A Long Time', 'When I Paint My Master Piece', 'I Shall Be Released' en 'Down in the Flood'.
Jammer dat Positively 4th Street hier niet op staat, dan heb je gelijk de non-album nummers bij elkaar.

Mijn allereerste Dylandubbelelpee. Pas daarna viel ik voor Blonde en Highway. Deze verzamel is nog steeds één van zijn meest beluisterde hier thuis. Komt door die geweldige aftrap met Watching the River Flow, de songselectie en rangschikking met de extra's. Het klopt. Een ander favoriet hier is Tell Tale Signs (2008) en als je dan beseft wat Dylan tussen deze twee 'compilaties' heeft uitgebracht, valt je bek toch open.

Voor mij net als voor Kistenkuif mijn allereerste Dylandubbelelpee. Een hele mooie verzameling door Dylan zelf in 1971 samengesteld. Alhoewel er hits van his Bobness opstaan heeft hij ook nummers geselecteerd die dankzij anderen bekend zijn geworden.
Ook heeft hij apart voor deze verzamelaar een aantal nummers opgenomen die bekend waren als Basement recordings. Die zijn op kant vier van de dubbelelpee terechtgekomen, samen met nog wat onuitgebracht materiaal. Door het gevarieerde karakter een heel aardige verzamelaar, tot op de dag van vandaag.

En vandaag heb ik mijn tweedehands afgeragde vinylalbum met pensioen kunnen sturen want bij de Kringloop vond ik de 24-Bit remaster dubbel-CD voor maar € 3,75. Wat een genot om Watching the River Flow eindelijk zonder tikken te kunnen beluisteren. En dan moet de rest nog komen.

als ik naar de nog jonge dylan wil luisteren dan grijp ik vrijwel altijd naar deze fijne verzamelaar. alle stijlkenmerken uit die beginperiode passeren in slimme volgorde de revue. voeg daarbij nog de zes 'nieuwe' songs en dan lijkt het warempel een regulier dubbelalbum. terzijde: the doors hebben destijds op vergelijkbare sluwe wijze het net zo overtuigende 'weird scenes inside the goldmine' uitgebracht. puristen reageren niet zelden, en soms terecht, neerbuigend op compilatie-albums. bij deze twee genoemde dubbelaars zou ik dat snobistisch noemen: het zijn namelijk méér dan ideale instappers.

Vergelijkbaar met Bob Dylan's Greatest Hits, Vol. II en Weird Scenes Inside The Goldmine van The Doors is het dubbelalbum Kink Kronikles uit 1972, een compilatie dubbelalbum met het beste werk van The Kinks uit de periode 1966-1971. En tamelijk onbekend is The Vintage Years dat ik heb van zowel The Troggs als The Pretty Things.
Net als de door kuifenco aangehaalde compilaties zorgvuldig samengesteld door mensen met verstand van zaken en liefde voor het bronmateriaal. Het zijn verzamelaars, dat klopt, maar keuze en samenstelling werpen nieuw licht op de muziek.

als de tijdspanne, die een compilatie omvat, niet te lang is dan zit het meestal wel goed met verzamelaars. zorgvuldige samenstelling door kenners uiteraard als voorwaarde. het zou een aardig topic kunnen zijn: compilaties die deugen. ik zou bv. verzameld werk van traffic (gold), moby grape (vintage) en lovin' spoonful (greatest hits) om hierboven genoemde reden niet willen missen. maar zo zijn er nog wel meer te noemen. het was echter deze van dylan die me leerde dat compilaties een meerwaarde kunnen hebben.

Pfffff

Aanvankelijk vond ik Dylan zangtechnisch een neuzelaar, zijn teksten voor mij te hoog gegrepen en die zeurende mondharmonica beviel me ook voor geen meter. Tot een kameraad mij dit fijne verzamelalbum cadeau deed. Het bleek een kantelpunt en dat verklaart mede mijn hoge rating. Het heeft mij geholpen om Dylan daarna beter te leren kennen, te begrijpen en te waarderen als een hele grote meneer. Mijn stemgedrag op MuMe geeft aan welke albums ik van hem in huis heb en hoe ik ze beoordeel.

't Is ook gelijk eens mooi aan zo'n titellijst te zien, hoe vaak Dylan wel niet is gecoverd. Dat zegt ook wel wat over de songs.

Zeker, waarbij het origineel het vaak moeilijk heeft in de vergelijking.
Quinn the Eskimo (The Mighty Quinn) klink in de uitvoering van Manfred Mann toch een stukje beter.
Of wat te denken van If Not For You door Olijfje gezongen....

Zeker waar. Ik denk ook aan de versies van The Byrds, Jimi Hendrix, Bryan Ferry, The Band en zelfs UB40 featuring Robert Palmer (!) - allemaal vind ik ze beter dan het origineel van de man die het schreef. Wat niet wegneemt dat zijn uitvoeringen er ook mogen zijn en dit een album is om te koesteren. En inderdaad: de vele covers zijn natuurlijk ook een bewijs van zijn songschrijverstalent.

Ik heb deze op dubbel-CD. Maar luistert inderdaad weg als een coherent regulier album. Is probleemloos in één sessie af te luisteren, en dat geldt lang niet voor alle dubbelaars.

En niet te vergeten zijn muzikale maat Cash
Coverde verschillende dylan's in zijn eigen stijl
En dat klinkt altijd goed

Dit is een best interresante "alternatieve" verzamelaar van Dylan. Ik zeg Alternatief omdat A: de meeste echte hits al op volume 1 stonden, en B: deze dubbelaar bijna net zoveel deep cuts en fan-favourites heeft als daadwerkelijke hits. Maar juist omdat het een beetje een mix is geeft het een erg veelzijdig en conpleet beeld van wie Dylan was is de eerste 10 jaar van zijn carriere