Miles Davis - Bags' Groove (1957)

Aansprekende jazzplaat van Davis. Ik ben meestal niet zo fan van de vibrafoon, maar de tonen van Milt Jackson passen hier goed. Heerlijk onderkoelde hardbop. Een van Miles' betere pre-Kind Of Blue werkjes. Ik twijfel tussen 3.5* en 4*.

Doe gewoon een 4 Misterfool. Doe het voor Sonny, Monk en Jackson

Ik denk dat niet dat Sonny er wakker van zal liggen. Monk en Jackson zullen er zelfs niet eens wakker van worden.

Met: Miles Davis (trompet); Percy Heath (bas); Kenny Clarke (drums); en
Op beide versies van ‘Bags’ Groove’: Thelonious Monk (piano); Milt Jackson (vibrafoon)
Op de andere tracks: Sonny Rollins (Tenorsax); Horace Silver (piano)

De eerste take van ‘Bags’ Groove’ werd door Prestige eerder uitgebracht op de 10”-lp Miles Davis All Stars, Volume 1. Het nummer is afkomstig van een studiosessie uit december 1954, waarvan de andere opnames later werd uitgebracht op de prima lp Miles Davis and the Modern Jazz Giants (1959). Waarom dit nummer werd losgeweekt van de rest, en gelijk met twee takes de A-kant van een andere lp mag vullen, is voor ons een vraag en voor wijlen labelbaas van Prestige Bob Weinstock een weet.

Dit nummer zal kennelijk wel zo populair zijn geweest dat het een lp met die titel rechtvaardigt, die dan maar gelijk twee versies laat horen. Ik zou het zelf niet direct in een playlist met hoogtepunten uit Davis’ oeuvre zetten, ook omdat het geluid van een vibrafoon me persoonlijk niet zo aanstaat.

De speler van dat instrument, Milt ‘Bags’ Jackson, tokkelt stijlvol op zijn plankjes en tekent ook voor de stijlvolle compositie, en wordt vergezeld van zijn gebruikelijke bassist Heath en drummer Clarke, als leden van het Modern Jazz Quartet bekend van hun uiterst stijlvolle en verantwoorde muziek. Met dat in combinatie met koele kikker Miles Davis, en de ultieme excentrieke jazzhipster Thelonious Monk, wordt het voor mijn smaak allemaal wel erg artistiek en gestileerd. Over twintig minuten verslapt mijn aandacht wel een beetje. Buiten dat is het best een fraai stuk muziek, in beide versies.

Mijn voorkeur heeft dan wel de B-kant, die eerder in 1954 werd opgenomen (en destijds werd uitgebracht op de 10”-lp Miles Davis with Sonny Rollins).
Rollins pakt een hoofdrol als componist van drie van de vier liedjes, die eigenlijk allemaal standards zijn geworden. De saxofonist is zich hier nog volop aan het ontwikkelen (en nog stevig aan de drugs), en het is duidelijk minder ‘bedacht’ en technisch hoogstaand dan veel van zijn latere werk. Vooral ‘Oleo’ lijkt bijna ter plekke te worden geïmproviseerd.

Dit is nauwelijks een kritiekpunt, want het zorgt voor een heerlijk speelse creativiteit bij Rollins, Davis, en vooral een uitblinkende Horace Silver. Drie van de meest invloedrijke jazzmuzikanten uit de jaren vijftig, allemaal op een cruciaal moment in hun ontwikkeling: verwennerij voor de jazz-minnende oren.

‘But Not For Me’, een wat meer conventionele keuze, zorgt voor welkome afwisseling. Deze klassieker van de gebroeders Gershwin haalt uit alle solisten het beste naar boven, vooral Davis zelf. Deze versie mag gezien worden als eerbetoon aan de door Davis zeer bewonderde pianist Ahmad Jamal, voor wie het een signature song was. Hier is het de kers op de taart van één van de fijnere sessies uit Davis' carrière tot dan toe.