Eno - Taking Tiger Mountain (by Strategy) (1974)

Brian Eno is zo'n artiest die ik beetje bij beetje ontdek. In chronologische volgorde werk ik zijn discografie door (ik heb nog een hoop te gaan, ik weet het). Na het glamrockachtige debuut ben ik toe aan zijn tweede album dat wat mij betreft een van de meest intrigerende titels in de pophistorie draagt.

Voorlopig is het nog vooral rock wat de klok slaat, maar echt standaard is het niet. Later zou Eno meer de ambientkant uitgaan en dat hoor je hier al wel in terug, vind ik.

Favoriete nummers zijn voorlopig Mother Whale Eyeless en The True Wheel, niet in het minst door de vrouwelijke zang die er in zit.

4*

Uitstekende plaat van Eno. Zoals Herman al zei is het vooral rock wat hier de klok slaat. Je hoort duidelijk de overgang naar de wat meer ambient muziek. Opvolger 'Another Green World' zou nog veel meer van die invloeden hebben. Uiteindelijk vind ik dat album ook ietsje beter, maar niet genoeg om een verschil in sterren te geven.

4* en ook ik vind de 'Mother Whale Eyeless' en 'The True Wheel' de beste nummers. Bah wat een eensgezindheid

Ik zou dit eerder de eerste electropop-plaat noemen.


Inderdaad, ook hier 4/5.

Ik zit deze plaat weer 's te luisteren en wat zijn die koperen blaasinstrumenten in The Fat Lady of Limbourg fijn zeg. Ze zetten het nummer in een compleet ander perspectief. Mooi minimaal liedje.

De albumnaam komt overigens van een Chinese opera uit de tijd van de Culture Revolutie (het was een van de acht opera's die destijds toegestaan was). Niet dat Eno nu zo'n fan van die opera was, maar hij vond de titel net zo fascinerend als ik, blijkbaar.

Fat Lady of Limbourg: prachtig minimalistisch nummer.

Het was alweer lang geleden dat ik dit album van Brain Eno heb beluisterd. Muziek die 35 jaar geleden werd opgenomen en nog helemaal niet verouderd klinkt. Tijdloze klassieker dus. Ik zou niet meer weten welke, maar het was door een andere artiest die zijn bewondering voor dit werkje uitsprak waardoor ik het ontdekt heb.

Slechts 45 stemmen hier. Mja.

Taking Tiger Mountain hoort natuurlijk in de top 250 thuis.

Nja, perfecte plaat in mijn opzicht, toch vind ik de laatste 2 nummers een beetje minder dan de rest, maar daar doe ik niet flauw over. Klinkt nog steeds relevant vandaag de dag, meer dan menig hedendaagse prul...
Door deze plaat ook de dwang aan mezelf opgelegd om op zn minst toch de rest van zijn popmuziek te ontdekken, gewoon kopen denk ik zo...

Niet direct iets om popmuziek te noemen. Wat heerlijk als je dat allemaal nog kan gaan ontdekken. Ik ben hem gaan luisteren sinds My life in the bush of ghosts.
Misschien wel de invloedrijkste man in de popmuziek sinds de jaren 70.

Dit kan nog iets worden! Ik voel het al..
Al een aantal keer beluisterd en deze Brian Eno bevalt me wel!
Mijn favoriet tot nu toe is The Fat Lady Of Limbourg!

Eens in de zoveel tijd betrap ik mijzelf erop dat ik de drang heb om naar The True Wheel te luisteren. Waarom? Geen idee.

Een van de hoogtepunten uit het toch al fantastische ouvre van grootmeester Brian Eno. De glamrock van het vorige solo album zit er nog altijd in, maar je kunt al wat meer elektronische invloeden horen, hetgeen waar hij niet veel later een meester in werd. Dit plaatje is dus wat men noemt electropop. Het album is een feest voor het gehoor en eigenlijk is dit ook wel mijn favoriete Eno plaat. Goed in het gehoor liggende nummers, soms een beetje funky en catchy, maar vooral zo origineel en briljant. De diversiteit aan instrumenten en het geluid wat het opbrengt is fenomenaal. The Fat Lady of Limbourg, The Great Pretender, Third Uncle en The True Wheel zijn fantastische klassiekers en dan nog halen de rest van de nummers nog steeds een hoog niveau. Verfrissende plaat van dit genie. 4*

Nooit echt naar Taking Tiger Mountain (By Strategy) geluisterd. Behalve dan The True Wheel en Burning Airlines Give You So Much More. Waarom ik aarzelde weet ik niet. Ik heb immers al het andere vroege werk van Brian Eno helemaal beluisterd (ben niet echt fan van zijn latere ambient werk) Gelukkig heb ik dat de laatste maanden wel gedaan en ik blijf er maar naar luisteren. Het is gewoon ''anders''. Maar op een uitstekende manier.

Prachtig album van Eno, met als absolute hoogtepunt The Fat Lady of Limbourg.
Eno maakte in de aanvang van zijn solocarrière de ene parel na de andere.

Wat een goede plaat, de oude overgang tussen de rock en de latere ambient. En Third Uncle is Joy Division avant la lettre

Uitmuntende plaat van Eno die mij eigenlijk steeds beter is gaan bevallen. Veel speelse, ietwat hectische muziek die desalniettemin goed in het gehoor ligt. The True Wheel is onder andere om die reden erg verslavend en zo staan er wel meer pareltjes op dit album.

Geweldige plaat. Zoals hierboven vermeld is The Fat Lady of Limbourg een absolute topper, samen met Third Uncle en The True Wheel.
Third Uncle was een favoriet Bauhaus-nummer van mij, maar later merkte ik dat het origineel nog beter is. Geweldige gitaar van Roxy’s Phil Manzanera.
The True Wheel is een apart nummer. Bij de eerste paar minuten denk je nog: mwah. Zeker na het niet zo pittige nummer Put a Straw Under Baby lijkt de plaat wat in te zakken, maar dan barst uiteindelijk toch alles los. Waarna de plaat alsnog een beetje inzakt, zeker het laatste nummer. Overigens nog lang niet slecht.
Vandaag voor het eerst de LP-versie beluisterd en daar wachtte een verrassing aan het einde van kant A. Het laatste nummer van die kant eindigt met het geluid van tsjirpende krekels, maar bij mijn plaat worden ze eindeloos herhaald in de binnenste groef. Ik heb ergens gelezen dat dit alleen bij de eerste LP's het geval was, maar blijkbaar dus ook bij recente versies.

Frank Zappa heeft ooit een album uitgebracht met de titel Does Humor Belong in Music? Een terechte vraag. Natuurlijk zijn er best voorbeelden van humor in de popmuziek, maar nagenoeg altijd gaat de tekstuele humor gepaard met muzikale ongein of meligheid. Frank zelf deed dit ook vaak, maar bij tijd en wijlen wist hij de tekstuele humor te combineren met serieuze en spannende muziek.

Brian Eno is de enige die ik ken die dit een heel album weet vol te houden. Waar de muziek spannend en verkennend is, zijn de meeste teksten hilarisch. Zo lijkt de tekst van Back in Judy's Jungle behoorlijk "geïnspireerd" door de Britse comedy Oh moeder, wat is het heet (It Ain't Half Hot Mum). Terwijl het bataljon door de jungle ploetert eindigen ze met het koortje:
Back in Blighty there was you
There were milkmen every morning
But/Fuck these endless shiny trees
Never used to be that way.

Soms zijn de titels alleen al erg grappig, zoals Burning Airlines Give You So Much More en natuurlijk het prijsnummer van de plaat: The Fat Lady of Limbourg.

Wat een album! Het heeft in al die jaren nooit zijn frisheid verloren.