Nick Drake - Fruit Tree (1979)

Tja, vinden we dit echt een toevoeging waard? Het is gewoon een box met daarin zijn drie officiele albums plus Time Of No Reply.

Dit is niet de goede hoes en blijkbaar staan op de orginele box nog niet alle nummer van time of no replay, namelijk slecht 4 nummers

Nummers 32 t/m 45 is toch integraal Time of No Reply?

Ja, maar in de oorspronkelijke LP-box uit 1979 zitten 3 LP's met op het derde album de Pink Moon nummer plus 4 nummer van het latere Time album: "Rider on the Wheel", "Black Eyed Dog", "Hanging on a Star" and "Voice from the Mountain"

Ah, er was een eerdere uitgave dan deze uit '81?

Niet over zeuren: gewoon v erplichte kost voor iedereen die van muziek houdt.

Staan die demo-versies ook nog op een andere Nick Drake release? Kan me niet herinneren ze tegen te zijn gekomen..

Peerke een gewaagde uitspraak.. maar ben het absoluut met je eens!!! . Ik had tot voor gisteren triest genoeg alleen van z'n naam gehoord. Toen ik dat in mijn platzenzaak zei werd er geschokt gereageerd. Aangezien ik veel singer-songwriter werk heb en koop. Dus heb ik de mooie heruitgave van 'Fruit Tree' gekocht incl. de documantaire 'A Skin Too Few'. 'Five Leaves Left' heb ik inmiddels gehoord en die vond ik geniaal! Dat beloofd wat voor de overige twee albums. Wat een gruuuuuwlijk mooie muziek heeft die man gemaakt zeg. Dat ik niet eerder muziek van hem heb gekocht schaam ik me diep voor. Zoals Peeke zegt: een verplichte kost voor iedereen die van muziek houdt.

Ja... hoe moet je hier nu op stemmen. 2:31:35 goede tot zeer goede tot extreem goede muziek... 5* zeker?

Prachtige verzamel die eenieder zo blind kan aanschaffen!

Dit is opnieuw uitgegeven, drie ceedees + 1 dvd in één verzamelbox, nu overal te koop (in België toch, ik mag hopen ook in Nederland)
Recensie uit De Morgen :

(quote)

Nick Drake - Fruit Tree
Drie cd's, 31 nummers en amper twee uur muziek. Genoeg om van Nick Drake een van de invloedrijkste figuren uit zijn tijd te maken. Voorbeeldig verzameld in één box met een extra documentaire op dvd én honderd pagina's achtergrondinformatie.

Nick Drake was pas 26 toen hij zichzelf een overdosis antidepressiva toediende. In de laatste jaren van zijn leven leidde de jonge singer-songwriter een alsmaar geïsoleerder bestaan, gedesillusioneerd door het gebrek aan erkenning en succes. Drake stierf als een onbekende muzikant en liet slechts drie elpees na waarvan er gedurende zijn leven amper 5.000 werden verkocht. Sinds zijn dood in 1974 is de reikwijdte van die platen exponentieel toegenomen, en vandaag gelden zowel Five Leaves Left (1969), Bryter Layter (1970) als Pink Moon (1972) als hoekstenen van de popmuziek. Drake zelf is, net als andere vroeggestorven muzikanten, een mythe geworden, en het feit dat er geen bewegende beelden bestaan van de jonge Brit als artiest hebben het mysterie alleen maar groter gemaakt. Niettemin is het de muziek zelf die van Drake postuum zo'n invloedrijke muzikant heeft gemaakt.

Indrukwekkend debuut

Five Leaves Left geldt - ook nu nog - als een indrukwekkend debuut: een fraai, afgerond geheel vol in zichzelf gekeerde nummers die ondanks hun folkfeel toch aansluiting zoeken bij reguliere popmuziek en, zoals in het intrigerende 'River Man', zelfs bij de toen erg in zwang zijnde psychedelica. Dat fraaie muzikale kader was niet alleen de verdienste van Drake zelf, maar ook van de twee grootste Thompsons uit de Britse folk. Met Richard op gitaar en Danny op bas kon het nauwelijks mis gaan. Tel daarbij nog sierlijke strijkersarrangementen en onwrikbare composities, en je komt uit bij een plaat waarop je geen enkele song kunt overslaan. En toch: de plaat zonk als een baksteen.

Niet dat Drake zich daar in eerste instantie door uit het lood liet slaan. Meer nog, het beeld van Nick Drake als manische depressieveling staat haaks op de lichtvoetige, haast zonnige toon die hij een jaar later aanslaat op Bryter Layter. Het blijft de ideale toegangspoort tot het oeuvre van Drake, met rijkere arrangementen en zelfs een vleug sax in een poging daar een groter publiek mee te bereiken. 'Northern Sky' getuigt van het soort schoonheid dat je niet meteen verwacht van iemand die met plannen rondloopt om er een eind aan te maken. En de dosis zelfspot die je in het jazzy 'Poor Boy' hoort, geeft zelfs aan dat Drake over een gezond gevoel voor humor beschikte. Alleen: toen ook deze plaat flopte, begon het lachen hem stilaan te vergaan. Pink Moon klinkt bijgevolg als het werk van een man die al zijn illusies heeft verloren en noodgedwongen afscheid neemt van zijn jongensdromen. Drake stapte de studio binnen, zette zich achter zijn microfoon en speelde akoestische gitaar. Je krijgt er een krop van in de keel. Zo nadrukkelijk schemert de wanhoop door. Zo duidelijk hoor je dat het nog maar een kwestie van tijd is voor het hem te veel wordt in dit leven. Ironisch dat zijn grafschrift - 'and now we rise / and we are everywhere' - afkomstig is uit 'From the Morning', het enige nummer waarin er even een lichtstraal door het donker priemt. Drake begon aan een vierde plaat, maar bleek zo agressief en onhandelbaar in de studio dat hij uiteindelijk zelfs zijn naasten tegen zich in het harnas joeg. Bovendien had de ziekte in zijn lichaam zijn stem verzwakt en onvast gemaakt.

Op de extra dvd staat een documentaire. Daarop haalt zijn zus herinneringen op, geeft Paul Weller aan wat Drake voor hem betekend heeft en komen mensen aan het woord die met hem hebben samengewerkt. Allemaal komen ze tot dezelfde conclusie: zijn huid was niet dik genoeg om het te halen in dit leven. Opmerkelijk dat iemand die zo vroeg de handdoek in de ring heeft gegooid door zijn muziek altijd onsterfelijk zal blijven. En zo uiteindelijk geworden is wat hem bij leven ontzegd werd: een legende. (Island / Universal) (Bart Steenhaut) (*****)

(unquote)

hier vind je het origineel artikel :

http://www.demorgen.be/dm/nl/1343/Recensies/article/detail/93315/2007/12/05/Nick-Drake---Fruit-Tree.dhtml

Schaam me dood, heb vroeger die box gehad, weet niet precies meer maar voor 1980 maar kan me helemaal niets van die muziek meer voorstellen.
Heb ook allang geen lp's meer, denk al zo'n 23 a 24 jaar.

Was volgens mij een box met een geribbllde boom er op.

Gert, dit is het schoolvoorbeeld van de introspectieve singer-songwriter met een muzikale mix van folk, beetje jazz / blues en wat klassieke trekjes.

Overigens, Fruit Tree is inderdaad nu weer uitgebracht maar dus zonder de cd met restopnamen maar incl. de dvd met de sterke documentaire (die al weer heel wat jaren oud is) van ik meen Nederlandse hand.

Voor diegene die de albums al gewoon los op cd hebben: de dvd verschijnt dit jaar ook separaat.

Heb een cd beluisterd maar het doet mij momenteel helemaal niets.
Misschien vond ik het vroeger wel mooi om 1 van de 5000 te zijn die wat van hem had.
Zijn zeker niet allemaal slechte songs maar ook mijn muzikale smaak is wat veranderd.
Zal nog eens wat gaan beluisteren van hem.

Tjemig wat een gemiddelde bij deze plaat, 4.58* bij 42 stemmen. Volgens mij ook wel het hoogste gemiddelde van ale platen hier op mu.me. Ik ken geen die hoger staat.

Ach, het zijn 'maar' 42 stemmen. Neil Young - Live at Massey Hall '71 heeft maar liefst een gemiddelde van 4,54 (295 stemmen). Of Pink Floyd - WYWH, vind ik indrukwekkender.

Klopt, weet ik wel, vooral die van Neil Young is indrukwekkend. Maar volgens mij is dit de plaat met meer dan 25 stemmen, nu de hoogst genoteerde.

Ik heb dat ook met Nick Drake. Deze box heb ik destijds op vinyl gekocht en enkele jaren later die compilatie (Heaven in a Wild Flower) op cd.

Als ik er nu naar luister gaat het me snel vervelen. Een handvol aardige, sfeervolle liedjes heeft hij opgenomen. Zonder meer! Maar over het geheel gezien behoorlijk overgewaardeerd deze artiest.



Zijn invloed op de muziekontwikkeling wordt volgens mij nogal overschat. Ik bedoel, het is geen Robert Johnson...

Ik heb deze prachtige boxset recent op vinyl aangeschaft. Eén van de gemakkelijkste manier om alles in één keer op vinyl te hebben wat Nick Drake ooit heeft uitgebracht.

Wat kan ik er verder nog over zeggen dan wat er niet al gezegd is. Deze man was een genie. Het is eeuwig zonde dat hij na drie albums niet meer om kon gaan met zijn depressie en een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Wie weet hoeveel hogere de Fruit Tree anders nog had kunnen worden.

Nadat mijn lp's versleten waren, begin jaren 80 deze box gekocht voor ongeveer 35 gulden, zal "waarschijnlijk" nu wel duurder uitvallen. Uiteraard is die box ook allang weer versleten, dus nu op cd.

Met die van mij is heel zorgvuldig omgesprongen gelukkig. Mooie boekwerkjes erbij en geïllustreerde binnenhoezen. Hij kostte alleen geen 35 gulden, maar 45 euro

Ik was nog student, dus armlastig, maar mijn oudere broer werkte al en kocht regelmatig platen, die ik vanzelfsprekend ook verslond. Bands en muziek uit de jaren 70 die nog relatief onbekend waren of je wel moest horen.
En op een gegeven moment kwam hij thuis met deze box met de opmerking dat hij zoiets moois nog nooit had gehoord. Nick Drake, nog nooit van gehoord. Bijna niemand in deze tijd en deze heruitgave van zijn platen was maar bij een beperkte groep bekend. Maar ik was verkocht.
Later vanzelfsprekend ook zelf de box gekocht. Toen zeker niet goedkoop (al gauw zo'n 100 gulden). Zeker de hoezen in deze box waren zeer intrigerend. In het zwart-wit, waarbij Nick Drake steeds depressiever kijkt. Deze muziek bepaalt een groot gedeelte van mij leven. Bij het eerste grote liefdesverdriet diende het als troost, in het dorpje waar ik intussen beland wist ik velen tot Nick Drake te 'bekeren'.
Nadat de cd zijn intrede had gedaan zag ik ineens de Fruit Tree box met extra 4e cd bij een platenboer staan. Niet goedkoop, maar als ik één box op cd wilde hebben, dan deze wel. De platen waren intussen grijsgedraaid en doordat ik ze regelmatig uitleende waren ze er niet beter op geworden.Wat genoot ik van deze digitale uitgaven en intussen was NIck Drake bijna mainstream geworden. Maar dat kon natuurlijk niet. Een paar jaar geleden zag ik de Fruit Tree originele cd-box geremastered staan en die moest ik natuurlijk ook hebben. Met opnieuw die mooie zwart-wit hoezen. En de mzuiek die nog mooier, nog helderder leek te klinken. Misschien nu nog een keer de cd box op nieuw vinyl, dan is de cirkel weer rond. Na al die jaren raakt Nick Drake me nog steeds. Zeker de latere Nick Drake, waarbij wanhoop en prachtige muziek hand in hand gaan. Wat zou er gebeurd zijn als hij niet zo vroeg was gestorven, hoe zou zijn muziek zich hebben ontwikkeld. We weten het niet, maar wat hij na heeft gelaten is een monument van schoonheid.

Oorspronkelijk de originele boxset met zijn 3 reguliere lps erin plus mooi boekwerkje erbij. Uit in ik meen 1979 en wel via een Engelse en een Italiaanse persing. Waar ik gelukkig snel bij was en deze dus, Engelse persing, hier staat sedert dat moment. Mijn eigenlijke kennismaking met Nick Drake was de lp Pink Moon. Spaarzame begeleiding met werkelijk huiveringwekkende muziek. In de zin dat het me vol raakte in mijn gevoel en ziel en gedachtengoed. Mijn God hoe mooi was dit. Hoe puur. Maar ook vaker how depressing, how aching. De kennismaking met de eerdere albums volgde hierop via deze box. Want wetende dat de beste man in zijn veel te korte leven maar 3 lps had uitgebracht wist ik bij aanschaf van Fruit Tree al direct ik ben compleet ja.

Waarom ik dit niet eerder tot mij had genomen, wellicht was de leeftijd er debet aan. Kind van de late fifties ja dan zit je net op zo'n ondergrens qua muziek. Edoch een wereld ging voor me open zeker. En muziek ging en passant een steeds prominentere rol spelen im Leben. Nog altijd geregeld op en nog altijd soms met natte ogen luisterende en mijmerende over toen en wat was. Voor hem was het leven zeer zeker al snel eindig en dat besef heb ik zo stilletjes aan ook meer en meer. Gelukkig kan ik dan luisteren naar al dat prachts en volop genieten in het nu. Machtig document dan ook en een set die eigenlijk elke zichzelf respecterende liefhebber thuis zou moeten hebben staan. Zo is het maar net.

7 juli verschijnt het tribute album The Endless Coloured Ways : The Songs of Nick Drake, wat ongetwijfeld een hernieuwde belangstelling voor de betreurde Engelse singer-songwriter zal opleveren. Misschien voor Island Records of Hannibal Records een reden om ter gelegenheid van het vijfenzeventigste geboortejaar van Drake de compilatiebox Fruit Tree opnieuw uit te geven.

Nadat mijn reguliere drie albums van Drake begin jaren tachtig versleten waren schafte ik Fruit Tree bij mijn favoriete platenzaak in die tijd, Bullit, aan. Hoogstwaarschijnlijk had de toenmalige eigenaar Guus Otto de box verkeerd geprijsd, want ik betaalde er omgerekend in Euro’s slechts 16,19 voor, een koopje. Het bevatte de drie reguliere albums van Drake, aangevuld met vier extra, niet eerder verschenen nummers. Naast de teksten bevat het begeleidend boekwerk de nodige mooie foto’s en achtergrondinformatie.

Overigens kreeg de muziek van Drake pas echt belangstelling, nadat Volkswagen zijn nummer Pink Moon voor een reclame gebruikte. Intussen is zijn tijdloze muziek gelukkig allang niet obscuur meer. Op 5 augustus 1986 werd Fruit Tree heruitgegeven op Hannibal Records met naast zijn drie reguliere albums ook nog het postuum verschenen Time of No Reply. Volgens mij dateert de laatste heruitgave uit 2007, die alleen nog tegen woekerprijzen tweedehands te vinden is.

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Bij de originele uitgave uit 1979 was dat niet het geval.

Bij mij hetzelfde: oude LP's letterlijk grijs gedraaid en toen in 1979 de box gekocht. Staat nog altijd in mijn kast. Geen ribbels, een boekje en 4 LP's: de drie reguliere en de LP Time Of No Reply.

Zou er graag destijds 35 gulden voor hebben betaald . Maar bij het uitkomen was de box steenduur: zo'n 60 gulden neergelegd. Een nieuwe LP kostte toen 20 gulden. Rib uit mijn lijf voor een student in die tijd. Maar ja, voor Nick had ik alles over ...

Overigens later ook nog de CD-versie van de box gekocht.

De originele release uit 1979 had slechts drie lp's.
Volgens mij kwam de release met vier lp's uit in 1986 met een andere hoes :
https://www.discogs.com/release/9420992-Nick-Drake-Fruit-Tree-

Ik ben gelijk naar de zolder gerend, en ja: natuurlijk heeft Lura gelijk. Zo heb ik nu ervaren dat je inderdaad wel eens een verkeerde herinnering kunt hebben