Eddie Floyd - Knock on Wood (1967)

Voor de mensen die het titelnummer alleen kennen van de seventies-versie van Ami Stewart of die - God Bewaar - het nummer helemaal niet kennen: luister naar Eddie Floyd's (hij schreef het) Knock on Wood en Bekeert U!

Inderdaad, en de rest van de plaat mag er ook wel wezen

De titeltrack is natuurlijk een wereldhit, maar zoals tondeman zegt is de rest ook zeker het beluisteren waard. Soul zoals soul moet zijn en Eddie Floyd is daar gewoonweg een topper in.

Heerlijk soul-album, sterk gezongen.

Ik zal dan wel een van de weinige hier zijn die Knock on Wood (het nummer) nog niet kende. Dus voor mij is het zeker een fijne kennismaking met Eddie Floyd. Wel moet ik zeggen dat ik de titeltrack meteen het beste vind van de cd, en dat is wel jammer aangezien het meteen het eerste nummer is van de cd. Daarna kan ik nog steeds wel van dit album genieten en dat heeft dan met name te maken met de sterke zang van Eddie Floyd. Qua instrumentatie doet het me allemaal wat minder. Jammer dat het totaalplaatje niet helemaal geweldig is, want anders was dit een van mijn favoriete soulalbums geworden, nu blijft er een redelijk product over.

Dit vind ik goede en prettige soul. Lekker downtempo zonder te verzanden in ballades (welke ik overigens ook vaak prima vind). Bij vlagen doet Eddie Floyd me denken aan Ben E. King al is zijn stem nog unieker. Muzikaal vind ik het er wel wat van weg hebben. Ik kende overigens beide versies van Knock On Wood en ik vind beide topuitvoeringen. Een voorbeeld van een cover met toegevoegde waarde, want de nummers zijn totaal onvergelijkbaar.

Eddie Floyd is een goede zanger, zonder dat hij uitmuntend wordt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de meeste van z'n nummers. Het zijn hier en daar de wat sterkere songs en natuurlijk de klassieker 'Knock on Wood' die het album interessant houden.

Ik had al gemeld dat ik niet wist of ik dit album al eens gehoord had, en nu na deze beluistering weet ik dat nog niet. En dat komt toch wel omdat ik het een vrij vlak/kleurloos album vind.

Natuurlijk is het titelnummer een soulklassieker 1e orde, maar net als anderen hiervoor vind ik dat niet representatief voor het niveau. Midtemponummers zijn wat suffig (2, 7) of ´wel aardig´ (3, 6, 11). Ballads (4, 8 ) hebben wel enkele mooie melodiewendingen maar er wordt te weinig mee gedaan, Eddie is er de zanger niet voor of heeft er te weinig tijd voor genomen, wie zal het zeggen. Dat geldt ook voor de lichtpuntjes: I've Just Been Feeling Bad met daarin een heel mooi orgetje en het telefoon-nummer (track 9) met daarin toch een lekkere drive.
Pluspunt vind ik de herontdekking van If You Gotta Make a Fool of Somebody . Ik weet niet eens van wie ik het ken, maar dit is zeker ook een classic. Na wat speurwerk vond ik deze alleraardigste:

YouTube - If You Gotta Make A Fool Of Somebody-James Ray-1961 wel qua arrangement echt begin 60s maar met behoorlijk veel soul toch..

Eén van mijn favoriete Staxartiesten, dat kan niet misgaan. Knock On Wood is simpelweg geniaal, maar ook de andere nummers kunnen me stuk voor stuk bekoren. Ook ik kende deze versie van If You Gotta Make a Fool of Somebody nog niet, Timi Yuro's versie blijft wel mijn favoriet.

Wederom een mooi tijdsdocument uit de hoogtijdagen van de Memphis soul.
De Stax machine draait op volle toeren en met zijn geweldige huisband wordt de ene na de andere Soul talent de wereld in geslingerd.
Zo ook deze van Eddie Floyd. Een goeie degelijke soulplaat met een duidelijk herkenbare Stax sound.
Knock On Wood van Otis Redding & Carla Thomas mag er overigens ook wel wezen.

Een degelijke soulplaat, met de klassieker Knock on Wood en ach daar is tie ook weer.... 634-5789. Ook Raise Your Hand vind ik een evergreen...ken die van Bruce Springsteen, die naar mijn smaak er ook een goede draai aan gaf. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe Soul The Boss zou klinken op een complete soul plaat.

Een tam album; weinig vuur. Toch zijn de composities van grote klasse. Ken enkele van deze nummers in een betere uitvoering. Floyd is geen grootse zanger.

Het titelnummer is fantastisch, maar voor de rest is dit album tamelijk saai. Eddie Floyd, vind ik, zeker in vergelijking met Otis Redding of Wilson Pickett niet zo'n interessante zanger, en ook de begeleidende musici (en dat zijn toch niet de minsten) willen niet erg vlammen. Behalve het titelnummer hoor ik weinig nummers die mij tevreden stellen. Er staan zelfs een paar lelijke covers op, zoals die van High Heel Sneakers (vergelijk maar eens met het origineel van Tommy Tucker) of het bedroevende Warm and Tender Love, dat verre onderdoet voor de hit van Percy Sledge.

Als je op zoek bent naar een plaat die de karakteristieke sound van Stax en de Southern soul weet te pakken dan raad ik je aan om eens naar deze plaat te luisteren. Eddie Floyd brengt hier de rauwere-met-een-randje-soul zoals het hoort. Met natuurlijk de wereldberoemde titeltrack, maar ook een aantal covers.
1. Knock on Wood – een wereldhit en dat mag ook wel met dergelijke aanstekelijkheid. De groove is constant on fire.
2. Something You Got – een stukje rustiger, al zit de groove er nog goed in
3. But It’s Alright – de groove blijft, maar er komt ook wat meer subtiliteit bij
4. I Stand Accused – helemaal een rustig nummer, dat beheerst Eddie ook
5. If You Gotta Make a Fool of Somebody – niet veel sneller, maar wel beter. Zit meer essentie in de zang.
6. I Don’t Want to Cry – de groove en dan vooral de blazers komen weer terug.
7. Raise Your Hand – Fijn recht-toe-recht-aan groovy
8. Got to Make a Comeback – het tempo gaat weer omlaag en het klinkt allemaal lekker uitgesmeerd
9. 634-5789 – de bekende Stax nummers. Door velen van die stal bezongen
10. I’ve Just Been Feeling Bad – De pijn en zeer wordt er uit gezongen hier.
11. High-Heel Sneakers – even lekker energiek lol hebben
12. Warm and Tender Love – even zwoel afsluiten met deze love-song

(bron: Opus de Soul)

Er staan hier behoorlijk wat nummers op die ik ook ken van andere artiesten: Raise Your Hand door Bruce Springsteen, Got To Make A Comeback door The Robert Cray band, 634-5789 door Ry Cooder, High-heel Sneakers door Elvis Presley (en Tommy Tucker zoals heartofsoul al aangaf) en Warm and Tender Love door Percy Sledge.

Eerste kennismaking met Eddie Floyd, los van wat toevallige Youtube-suggesties. Floyd staat er volgens mij om bekend dat hij geen losgeslagen zanger was zoals Otis Redding, en heeft ook minder status dan een Wilson Pickett. Maar in een periode dat albums, zeker nog in de 'zwarte' circuit, ondergeschikt waren aan singles, is Knock On Wood juist zo sterk vanwege zijn solide en consistente karakter. In die zin ben ik het dus behoorlijk oneens met veel van de bovenstaande reacties, die de opener als eenzame uitschieter zien.

Ja, uptempo swingers als het titelnummer en Raise Your Hand zijn fantastisch, maar misschien ligt Floyds overtuigingskracht nog wel in zijn ballads: If You Gotta Make a Fool of Somebody, I've Just Been Feeling Bad en vooral I Stand Accused zijn om stil van te worden zo mooi. Floyd is een prima zanger, maar het is zijn interactie met de Stax-huisband die alles naar een hoger niveau tillen; Croppers heldere licks, het gevoelige pianospel van Isaac Hayes en Booker T. Jones, en de subtiele variaties van drummer Al Jackson Jr..

Misschien zijn we vandaag de dag gewend geraakt aan de meer lompe en overstuurde r&b-varianten van bijvoorbeeld The Rolling Stones, de vroege Fleetwood Mac of Bob Dylans elektrische blues-periode, maar wie Stax neemt voor wat het was - namelijk soulmuziek, waarbij elke seconde telt - kan niet om een plaat als deze heen. Wat mij betreft dan hè.