David Lee Roth - A Little Ain't Enough (1991)

In 1 woord. "Matig". Lang niet gehoord. Kan het momenteel niet her-beoordelen omdat ik de cd niet meer heb maar ik weet dat ik 'm niet echt geweldig vond.

Minder dan goed maar ook niet helemaal slecht dus.

Vooruit 2.5 sterren

De derde Roth plaat, nu met een bluesy inslag. Met dank aan Jason Becker, die al te kamoen had met de spierziekte ALS. Niet slecht, maar ook niet wereldschokkend. Destijds wel een fantastische show in Ahoy meegemaakt.

Wederom stukje vakwerk van Diamond Dave, heb hem helaas niet meer in bezit en ook lang geleden gehoord. De memories zijn echter overtuigend.

Sensible Shoes en Hammerhead Shark zijn echt geweldige nummers de rest luisterd heerlijk weg

De show met de muur van Marshalls maar zonder Jason. Wel een gaaf concert en beter dan deze plaat.

Geen slechte plaat van David Lee Roth, maar toch duidelijk minder overtuigend dan zijn eerste twee.

Titelnummer, Shoot It, Sensible Shoes en Drop In The Bucket zijn lekkere numers, de rest is toch wat middelmatig, gezocht of bevindt zich in de categorie "waar hebben we dit eerder gehoord". Jason Becker is wel een fantastische hardrockgitarist, maar met Vai en Seehan erbij was het allemaal veel specialer.

Het concert in Ahoy heb ik destijds ook gezien. Eén groot feest.

Ik ken eigenlijk alleen het titelnummer en dat vind ik een heerlijk nummer! Kan me nog herinneren dat ik tussen de overige nummers, die ik toen bij een maat hoorde niet iets vergelijkbaars vond, dus heb het album verder nooit gekocht. Ik geef daarom ook maar geen cijfer. Dat lijkt me wat ongepast.

Tja hier werd de teloorgang van dave solo ingezet. Geen super snaren plukkers meer aan boord(s.vay b. sheehan) Maar middelmaat. J.Becker bleek geen echte grote snarenplukker te zijn en werd inderdaad al snel ziek.Voor het eerst ook een vreselijke clib gemaakt a little aint..... wat een matig gedoe zeg. Dave zal gedacht hebben iedereen met een eigen mening gooi ik eruit. En dat heeft hij geweten ook. Vanaf dat moment is het alleen nog maar berg af gegaan met dave. Hoewel hij dat live inderdaad nog even kon verbloemen. Een heelijke live show in rotterdam. Hoewel de vorige tour nog heftiger en meer humor bezat Maar met dave alleen achter het stuur kom je muzikaal niet echt ver. Hij is toch de man van humor en visueel spektakel. Juist live dus. Met pijn en moeite 3 sterren

iggy/diver

Het verschil met talloze andere muziek uit deze tijd is helaas zo klein, terwijl iemand met Roth zijn capaciteiten toch meer uit zijn brein had kunnen persen. Vergeleken met zijn eerste solo een lichte teleurstelling, maar slecht is ook anders. 3,0

Wel minder vituoos dan de eerste 2 solo platen, maar toch vind ik het nog zeker wel een lekker plaatje. De platen hierna zijn toch wel wat tenenkrommend vind ik. De productie valt me iets tegen, beetje vreemde "S"klanken in Dave zijn stem soms, en de snare drum irriteert me ook een beetje. A Lil' Aint Enough springt er wel uit vind ik.

Toch eigenlijk best wel een prima album van Dave. Oké, het kan niet tippen aan z'n 2 voorgangers maar slecht is het ook niet. Nummers als Shoot it, Hammerhead shark, Tell the truth, It's showtime en het titelnummer swingen en grooven de pan uit eerlijk gezegd! En iggy, die Becker kan toch best wel aan de snaren plukken hoor. Misschien niet zo'n virtuoos als Vai en Eddie maar de man kan echt wel een potje spelen!

Tjonge, een vergeten band uit de collectie. Waar heb ik dat stuk vinyl? Uitgeleend en nooit meer terug gekregen. David Lee Roth had nooit weg moeten gaan (of worden gestuurd) bij Van Halen.

Daar zijn de meningen over verdeeld en daar doe je anno nu ook niks meer aan, wel?

Over een song zoals sensible shoes deed de vermaarde zanger vroeger hooguit een minuut of 3 met daarin ook nog een solo van een of andere meastro erin verwerkt. Hier sleept het nummer maar voort tot vervelends aan toe. Enorme mainstream productie ook waarin niet 1 van de band leden zich kan (mag?) Onderscheiden. Alles braaf ingespeeld op de seconde getimed met saai drumwerk zonder verrassende wendingen en veel herhaling van zetten.
Ken je alleen dit album van DLR dan zal het allemaal wel meevallen, anders verlang je nogal snel terug naar eerder werk.

Grappig, ik had het er laatst met een maat over. Die had dit album wel maar al jaren niet meer geluisterd. Tot laatst dus. Hij stelde dat hij Eat 'em and smile en Skyscraper altijd veel beter vond dan deze. Maar nu moest hij toch bekennen dat deze helemaal niet zoveel onderdoet voor die andere twee. Ben ik met 'm eens. Die andere twee zijn wel wat beter. Maar zóveel nou ook weer niet...

Het is geen slecht album maar voor David's doen staan er wat teveel standaard(vet geproduceerde) rockdeuntjes op naar mijn mening. Als je op zoek gaat naar wat fratsen van die rare snijboon dan ben je hier aan het verkeerde adres. En de plaat begint eigenlijk best lekker met de eerste 2 songs.

Als je terugkijkt is dit het album waar het eigenlijk een beetje mis ging met Dave.

Bij Eat 'Em And Smile was hij nog helemaal on top of the game. David kende veel imitators, hij was the real deal. Skyscraper, twee jaar later overblufte (mij althans) met een paar briljante nummers en nog briljanter muzikaal vuurwerk van Vai en Seehan.

Bij A Little Ain't Enough was zijn band uit elkaar gevallen, waren de jaren '80 voorbij, en moest hij gewoon hard werken om in de picture te blijven. Dat probeerde hij met een solide hardrockplaat, maar zonder de briljante sidekicks (Eddie, Stevie, Billy) van weleer. De hier nog piepjonge Jason Becker steelt op sommige nummers de show, maar het is niet genoeg.

Volgens mij is Roth er nooit helemaal overheen gekomen dat zelfs hij op een gegeven moment gewoon één van de vele hardrockacts was. Er volgde een periode van relatieve stilte, de grunge-rage duwde deze partyrock-style stevig de hoek in.

Wat volgde was een plaat waarop hij niet meer helemaal leek te weten wie hij was (Your Filthy Little Mouth), een arrestatie omdat hij weed kocht in Central Park, optredens in late night TV-shows waarbij hij zelf als enige moest lachen om zijn ingestudeerde grapjes, Las Vegas shows, een mislukte reünie met Van Halen, een wanhopige poging om te bewijzen hoe hard hij wel niet kon rocken à la classic Van Halen inclusief Hulk Hogan look (DLR Band), een tour met Sammy Hagar, een bluegrass plaat met Van Halen classics....

Zelfs de reunie met Van Halen heeft in mijn ogen niet geresulteerd in de wederopstanding van zijn voormalige supersterrenstatus. Op één of andere manier lijkt hij er niet echt bij te horen. Zijn moves zijn niet cool meer, maar eerder een beetje gay en musical-leuk. Hij is zijn "spark" echt verloren vrees ik. Het hoge, geforceerde gegil (dat op deze plaat gelukkig nog nauwelijks voorkomt, maar hij sinds 20 jaar ter compensatie in zijn zangstijl toepast) helpt ook niet echt mee.

Dit is de plaat waarna hij begon te denken: hoe moet ik in godsnaam verder. Terwijl het op zich een aantal leuke nummers heeft, kwam hiermee een einde aan de periode waarin hij de absolute koning was geweest van het zonovergoten Califormische rock 'n' roll feest.

Prima verhaal/analyse Buurman. Ook de clip spreekt boekdelen vind ik.
Zijn live shows uit die tijd waren wel nog zeeer te pruimen. Verder raakte Roth ook een bietje gefrustreed over zijn band. Een soort van generatie kloof.

Mooi verwoord inderdaad! Klopt als een bus wat mij betreft.

Pas de tweede keer dat ik dit album beluister en als men had gezegd dit is een Van Halen album dat had ik het ook geloofd. Goed te pruimen maar niet heel veel nummers die blijven hangen.

Helemaal geen verkeerde plaat van de voormalige Van Halen-voorganger. Maar inderdaad wat minder dan de 2 vorige.
Geluid is gewoon goed hoor, want geproduceerd door Bob Rock (die heel veel hardrockplaten heeft geproduceerd).
Gitaarspel van Jason Becker is goed, maar anders dan dat van zijn voorgangers.
Laatste tijd weer een paar keer gedraaid.
Beste nummers zijn het titelnummer, Shoot It, Hammerhead Shark en Sensible Shoes. De rest van de nummers moeten wat meer moeite doen om in je hoofd te geraken.
Toch wel 3,5*.

Het 3e solowerk van Diamond David Lee Roth is gelukkig wel weer beter als Skyscraper. Echte missers staan er niet op maar echte hoogvliegers ook niet. Steve Vai en Billy Sheehan zijn vertrokken maar om te zeggen dat ze gemist worden...... dat ook weer niet echt. Het flamboyante spektakel is er misschien wel vanaf maar Jason Becker had ook al bewezen een uiterst bekwame gitarist te zijn (Cacophony en solo). Samen met de broertjes Bissonette (bass, drums) vormen ze een hechte band. Ook Brett Tuggle is weer van de partij om de tracks op te leuken met zn toetsen. Dat het het allemaal net wat strakker klinkt komt waarschijnlijk door de nieuwe producer Bob Rock. Inmiddels kennen we Dave's werkwijze wel; oneliners en ondeugende humor, het staat er vol van en dat gegoten in lekkere rocktracks. Beste nummers in mijn ogen zijn de titeltrack, het doordenderende Hammerhead Shark, het heerlijk bluesy-er Tell The Truth en Baby's On Fire. Hootgepunt echter is de afsluiter Drop In The Bucket. Dave in optima forma en vooral halverwege waar het nummer overgaat in een soort shuffle waar ieder instrument effe de ruimte krijgt. Lekker einde van een puike plaat!

Naar aanleiding van Diamond Dave's recent aangekondigd pensioen heb ik weer eens de de eerste drie solo platen van de goede man uit de collectie gehaald (meer heb ik niet van zijn solo discografie). Ik vond Dave tijdens zijn hoogtijdagen altijd al één van de meer intelligente zangers. Ach, je moest er af en toe eens willen doorkijken en de spreekwoordelijke "knipoog" zien (of horen).
Mijn conclusie is dat zijn eerste drie solo albums allemaal anders klinken. Geen muzikale herhalingsoefeningen. "Eat 'em and smile" sluit nog wat aan bij wat het voordien was geweest bij Van Halen vind ik, terwijl "Skyscraper" wat meer experimenteel klinkt met veel keyboards up front.
Ik herinnerde mij deze "A little ain't..." ook als "de minste" maar ik moet zeggen dat ik na de recente luisterbeurten eigenlijk het meest van dit album heb genoten. Hammerhead shark, Tell the truth, het titelnummer, lady luck ...allemaal goede nummers. Klopt, de productie van Bob Rock was "van het moment" (1991) maar dat stoorde/stoort mij niet (kwam die Rock trouwens niet vers van Metallica's Black album?). Goede hardrockplaat!

Hierboven zijn kenners iggy en OzzyLoud het niet eens: "hier werd de teloorgang van dave solo ingezet" tegenover "gelukkig wel weer beter als Skyscraper". Er valt voor beide wat te zeggen, concludeer ik na enkele malen luisteren. Op A Little Ain't Enough uit januari 1991 klinkt in ieder geval een steviger geluid.

Begin jaren '90 hoorde je bij onder meer David Lee Roth dat de muzieksmaak in hardrockland veranderde. Dat nog vóórdat Nirvana en grunge de rockwereld verlosten van party metal (vanaf oktober '91 ging Smells Like Teen Spirit lós, dat laatste genre maar helaas ook serieuzere metal en hardrock van MTV verdrijvend; opeens was alles wat een houthakkershemd droeg okay).
Zou het de invloed van Guns 'n' Roses zijn geweest, dat vanaf 1988 met hun ongepolijste hardrock grote indruk maakte én platen bij de vleet verkocht?
Of komt het doordat Steve Vai, co-componist van menig nummer op de eerste twee van Roth, plaatsmaakte voor snarenracer Jason Becker, van wie we op A Little Ain't Enough slechts twee composities tegenkomen? De meeste nummers hier werden geschreven door Roth met toetsenist Brett Tuggle, waarbij frivoliteit plaatsmaakte voor doorsnee hardrock.
Of is het de invloed van Roths nieuwe producer, de Canadese veteraan Bob Rock? De man stond erom bekend dat de gitaren hoog in zijn mixen zaten, getuige zijn werk voor onder meer Kingdom Come (1988), The Cult en Mötley Crüe (beiden in '89). Bij de eerste twee van Roth (productie door respectievelijk Ted Templeman en Roth/Vai) horen we een opener geluid dan hier en op de tweede is meer ruimte voor toetsen en zelfs enige invloed jaren '80-dance.

Einde speculatie. Naast Becker trad nóg een gitarist toe: Steve Hunter, mede verantwoordelijk voor de blues in de muziek. Drummer Gregg Bissonnette was gebleven en diens broer Matt speelde nu basgitaar. Een prima muzikant, maar hij ontbeert het spektakel van voorganger Billy Sheehan.
Het resultaat: te vaak (zes) middelmatige composities. Drie nummers groeien bij herhaaldelijk draaien, te weten het midtempo Lady Luck, medegeschreven met ex-Diogitarist Craig Goldy, dat leuke akkoordenprogressie bevat; boogiehardrock in Hammerhead Shark met een leuk gitaarduel en warme blues in Tell the Truth.
Toch is het pas met de laatste twee nummers echt raak en laten die nou met Becker zijn geschreven: It's Showtime! bevat een kenmerkend (Van Haleniaans) koortje, stampt als Hot for Teacher zeven jaar eerder deed, bovendien met swingende Vaiaanse licks plus de eerste pakkende gitaarsolo van de plaat; Drop in the Bucket begint met akoestische gitaar, wordt dan stevig en swingend en heeft een pakkend refrein met bovendien Roth op mondharmonica.

Van tevoren zou je tekenen voor een rockende plaat met de toetsen minder dominant. Toch is
A Little Ain't Enough als een barbecuefeestje waarvan het vuur pas tegen het einde warm genoeg wordt. Het manco zit hem in de zes composities die teveel lijken op wat andere namen deden én dat te veel nummers te lang duren.
Met in totaal 45 minuten duurt het album naar cd-maatstaven kort, maar bij zowel Van Halen als Roth leidt dat tot overbodige herhaling. Daarbij ontbreekt het zomerse gevoel van voorheen.

Becker bleek vervolgens chronisch ziek en Joe Holmes werd zijn tourvervanger, waarna grunge de hardrockwereld een paar treden van de trap deed glibberen. Ondertussen ging Bob Rock worstelen met een viertal Metallicamannen en hun zwarte album, dat het echter goed deed ondanks de nieuwe rockmode.

En weg is het De gedrevenheid humor en de klasse is ingeruild voor doorsnee muziek. Met een Alanah Myles sound-a-like nummer en een hele rits nietzeggende songs een van de cd's die ik zo heel af en toe luister om te concluderen dat het niet veel is Gauw weer naar Eat 'm and smile!!