Tony Banks - The Fugitive (1983)

Beetje apart album in het repertoire van Banks, wellicht, maar toch zeer de moeite waard. Een wat sombere melancholische ondertoon lijkt te overheersen, maar er zitten fraaie nummers tussen. ´And the wheels keep on turning´ bijvoorbeeld dreunt nog lekker lang na in je geheugen...

Apart in welk opzicht? Ik ken alleen 'A Curious Feeling' en die vind ik zeer fraai en zeer symfonisch. En deze? En wie zingt er eigenlijk op deze?

Ducht2 schreef:
The Futigive is eveneens zeer fraai, maar niet zo symfonisch. Meer een verzameling losse, mooie nummers.

Banks' beste, wat mij betreft. Hij heeft een mooie, vreemde stem die perfect past bij de "quirky" kwaliteit van zijn toetsenspel. Natuurlijk staan er wat saaie nummers op, dat heb je altijd bij zijn soloplaten, maar nummers als "By You" en "Thirty Threes" zijn echt bloedstollend mooi.

Ik krijg hier toch erg weinig warme gevoelens bij. De stem van tony is veel te zwak en de composities blinken nou ook niet bepaald uit. Ik denk dat dit zelfs zijn slechtste solo plaat is.

Inderdaad. Het boeit me zelfs na al die jaren nog voor geen meter. Structureel zwakke plaat met een enkele melodieuze opleving. Gastvocalisten hadden het geheel beslist kunnen opvrolijken.

Mijn hoge beoordeling voor deze cd valt hier een beetje uit de toon zie ik. Kan er niets aan doen, vindt hem gewoon erg mooi waarbij vooral At The Edge Of Night en Moving Under me raken. Het is over het algemeen een rustig album dat je gewoon de tijd moet geven, ga niet op een hit of zo zitten wachten maar geniet van zijn mooi opgebouwde nummers én de opbouw tussen de nummers.
Ik kan me herinneren dat ik deze lp voor de eerste keer hoorde bij de "LP-show" van Wim van Putten, laat op de zaterdagavond dacht ik, daar heb ik heel wat lp's leren kennen en waarderen.

Stem bevalt me toch beter dan die van Hackett moet ik eerlijk zeggen. Album is voor mij vooral een tegenvaller omdat het volgde op het sterke eerste soloalbum.

Allebei is het vocaal niet bijzonder maar Hackett zal dat worst wezen. Dus raak je eraan gewend.

Maar weer eens gedraaid. Banks klinkt als een kruising tussen Al Stewart en John Lennon.

Sommige nummers op zich vallen nog wel mee maar dit album kan het gebrek aan de betere vocalen itt Hackett helaas minder goed verbloemen. Daarbij is de produktie wel erg 80's.........

Toch een heel stuk minder dan het debuut. Minder symfonisch, meer pop. Tony's stem is niet zo sterk. Ik lees hierboven de vergelijking met John Lennon en ik dacht bij het beluisteren hetzelfde. Voorlopig blijf ik bij 3 sterren, wat bij mij betekent dat het gewoon goed is zonder meerwaarde.

Toen ik deze lp vroeger aanschafte, en ik al als referentie de lp "a curious feeling" had, kreeg ik zowat een hartwip. Wat een cultuurschok! Hoe kan iemand, die zoiets moois als a curious feeling gemaakt heeft, zoiets uitbrengen? Minimalistisch, geen mooie zang, veel goedkope casio-geluidjes...nee...het was voor mij toen een echte afknapper.
Waarom dan toch nog drie sterren? Omdat ik de muziek in de loop der jaren meer ben gaan waarderen, en eerlijk gezegd zitten er best wel een paar mooie (eenvoudige) popsongs tussen. Maar die bliebgeluidjes met casio geproduceerd...nee...dat zal het niet worden

En maar stug doorgaan met mijn aankopen in de jaren '80. Iemand die zo soundbepalend was voor Genesis zou solo toch ook iets fantsoenlijks neer moeten kunnen zetten. Zijn eerste vond ik al niet geweldig...
Hij staat mooi in het rijtje van mijn misaankopen.

Voor mij was dit album van Tony best wel een tegenvaller na A Curious Feeling, die ik echt geweldig vond. De stem van Tony vind ik niet echt geweldig, en ook de nummers zijn niet echt om over naar huis te schrijven. Maar goed, aardig als tussendoortje.