Tame Impala - Lonerism (2012)

Ben wel benieuwd wat hij dan van John Lennons stem vindt.

Heel onderscheidend, denk ik...

Qua argumenten ben ik het niet met hem eens, qua score wel redelijk... Vind het veel van hetzelfde, weinig dynamiek en een stem die me totaal niks doet.. Er zit voor mijn gevoel veel te weinig gevoel in deze plaat, veel te berekend allemaal.. Zal em binnenkort nog wel eens opzetten, maar betwijfel of ik em beter ga vinden.

Dit is ook een album dat me hier aan doet denken:

Connan Mockasin - Forever Dolphin Love (2011)

Al is Connan Mockasin wel een heel stuk experimenteler/psychedelischer nog.

Dat ziet er verdomde interessant uit Herman, bedankt voor de tip

Elke keer als Keep On Lying langskomt krijg ik zin dit album meteen weer op te zetten. Wat een verslavend melodietje zit daar in.

Mooie #1 plek in de NME eindlijst

50 Best Albums Of 2012 - The Big Picture - NME.COM - The world's fastest music news service, music videos, interviews, photos and more

Schreeuwt om de aandacht van de moderators niet waar

Wat een groeier is dit, zeg! Toen ik enkele maanden geleden voor het eerst Elephant hoorde en daarna Apocalypse Dreaming, was ik bijzonder ontgoocheld. Waar was de aanstekelijke dromerigheid van Solitude is Bliss en It's not meant to be gebleven? Ik kon er kop noch staart aan krijgen.
Daarna de cd: dat eerste nummer, wat is dat nu voor een opener? Gottabeaboveitgottabeaboveit...en voor de rest grotendeels instrumentaal.

Nu is Be Above It een van mijn lievelingsnummers, en een van de beste albumopeners ooit. Hij bezweert zichzelf dat hij boven het kleinzierige oordeel van anderen moet staan, afwisselend door het voor zichzelf voortdurend te herhalen en dan een soort van getormenteerde klaagzang aan te heffen. Er is dan niet zoveel verschil met het eerste nummer van Innerspeaker waar Parker zich beklaagt over zijn onbeantwoorde liefde, maar hier is de synergie tussen muziek en gemoedsgesteldheid nog beter.

Muzikaal is dit album bijzonder rijk en subtiel, met weinig traditionele songstructuren maar o zoveel hooks. De teksten lijken wel te dienen om het isolement van zich af te schrijven: Why won't they talk to me? Ook op dat vlak is er zoveel te genieten.

Mijn derde 5* van 2012

Tame Impala is wel oké, maar gaat te weinig uitdagingen aan. Steeds dezelfde gitaar die door dezelfde g-synth gaat, steeds hetzelfde gezang en de drums klinken ook enorm ééntonig. Ze creëren een genre dat in de hedendaagse muziek scène met uitsterven bedreigd is, dan kunnen ze er toch wat creatiever mee omspringen. Ik vind 't niet slecht, het klinkt gewoon te simpel, geen vernieuwing in de oeroude psychedelische rock, want in de 21ste eeuw kun je toch met een stuk meer dingen experimenteren op muzikaal vlak.

Vernieuwing is overrated als je zulke gouden melodieen als in Keep on Lying uit je gitaar tovert.
Wat een absurde username trouwens.

Misschien wel, en Keep on Lying is geen slecht nummer, maar het is gewoon te ééntonig naar mijn zin. Ik vind 't totaal niet slecht, zelfs heel vermakelijk om te luisteren, maar 50 minuten lang vind ik lastig om vol te houden.
Herman, hond was al genomen trouwens.

Ik kan eigenlijk niet stoppen met luisteren naar dit album. Als ik het opzet dan moet ik het gewoon direct nog een keer horen. Dus 50 minuten worden er al gauw 150 bij mij.

Keep on Lying vind ik op een bepaalde manier de ontbrekende schakel tussen de Beatles' Revolution #9 en de enige plaat van de Avalanches. De 60s vibe van de eerste, het melodieënwalhalla van de tweede en het experiment van beide.

Mijn favoriete nummers zijn Sun's Coming Up en Elephant, de single dacht ik. Ik ben sowieso geen fan van Tame Impala, heb ooit eens Soltitude is Bliss gevonden voor Muzikale Opvoeding op school, had al wel van ze gehoord maar nooit geluisterd. Tijd na de release dit album dan ook maar eens geluisterd, zoals ik al zei waardeer ik 't wel, maar 't is gewoon geen muziek die mij echt ligt, zelfde voor psychedelische rock uit de 60's en 70's hoor. Maar goed, ik zie zeker wel waarom mensen hier van houden.

Volledig herkenbaar, het 'grijs draaien' van een plaat kan ik ook nog anno 2012 Een plaat als deze heeft veel luisterbeurten nodig (en verdraagt ze ook).
Sinds ik de cd heb, merk ik ook dat de klank zoveel rijker is op een deftige geluidsinstallatie (play very loud!) dan op je iPod.
Het geluid springt werkelijk alle kanten op met een geweldige dynamiek en detail, wat een productie!

voor de leraar die je Tame Impala laat beluisteren voor M.O.

De extra' tracks van de deluxe-editie ('Led Zeppelin' en ' Beverly Laurel') zijn ook van zeer hoge kwaliteit. Ze hadden niet op het al zo prachtige album misstaan. Je weet dat je met een grote band te maken hebt, wanneer de b-kantjes (en dergelijke) niet onderdoen voor de a-kantjes.

Ben ik de enige die bij Keep on Lying telkens een 'Iiiiiit's Raaiiiining again' verwacht?

Ja.

Lonerism heeft Alt j van de troon gestoten, tot nu toe (en ik verwacht geen veranderingen) het beste album van het jaar.

Music to walk home by... vanaf 4:20

Elephant geluisterd. Klinkt wel heel bekend, Beatles + wat jaren 70 erdoor geklutst. Stem lijkt wel heel erg op John Lennon.

briljante plaat, nog iets beter dan innerspeaker wat mij betreft. toppers zijn voor mij Apocalypse Dreams, Music to Walk Home By en Nothing That Has Happened..

Feels Like We Only Go Backwards is hoogstwaarschijnlijk het beste nummer dat ik in 2012 gehoord heb.

Ik heb even de bizarre maar toffe clip van Mind Mischief gekoppeld

Prachtige clip. Het wordt een beetje de band van de toffe videoclips. Feels like we only go backwards is een kunstwerkje en de weerballonclip van Lucidity is ook jood en raakt de juiste vibes van het nummer.

Nog een paar nummers geluisterd. Best aardige songs, maar het feit dat ze heel hard proberen John Lennon en Pink Floyd te imiteren wordt na een paar nummers knap irritant. Kunnen al die moderne bandjes alleen maar het verleden kopieren?

Ik ging Tame Impala luisteren omdat ik van psychedelica houdt en wel eens wat nieuws aan mijn playlist wilde toevoegen. Misschien dat Elephant erbij komt, maar dan houd ik het voor gezien.

Paar dagen lopen nadenken waar die riff van Elephant me nu aan deed denken, en ik ben eruit:
Roll over lay down.

Copy cats.

Je weet toch dat dergelijke dingen normaal zijn in de rockwereld? Zelfs grootheden als The Beatles deden dergelijke dingen.

Weet ik. Maar Tame Impala maakt er wel een sport van om alles wat pakweg 40 jaar is bedacht nog eens dunnetjes over te doen. Een beetje te, wat mij betreft.