Stevie Wonder - A Time to Love (2005)

Samen met Prince, is Stevie Wonder mijn favoriete nog levende artiest.

Misschien was het voor Stevie's status beter geweest dat hij er na de seventies (of na "Hotter than July" uit 1980) mee op was gehouden, want zijn platen sindsdien haalden bij verre niet het niveau van "Music of my mind", "Talking book", "Innervisions", "Fulfillingness' first finale", "songs in the key of life"(volgens velen het beste album ooit), en het meer experimentele "journey through the secret life of plants".
Stuk voor stuk prachtplaten die eigenlijk in geen collectie zouden moeten ontbreken.
Zijn 80's en latere platen waren dus teleurstellend (veel te zoet, te veel gejengel), met als absoluut dieptepunt (zijn bekendste nummer in Nederland nota bene) de single "I just called to say i love you".

Aan de andere kant…
Misschien moet je niet vergelijken met de muziek zijn beste periode.
Als ik objectief luister, dan merk ik dat er op de latere platen zat nummers staan waar ik erg van geniet (en waarbij je niet om Wonder's talent heen kan), en deze had ik eigenlijk niet willen missen.

Daarom was ik erg verheugd met het nieuws dat de nieuwe Stevie Wonder eindelijk uit was.
Al zouden er maar 2 of 3 nummers op staan die me aan de oude albums doen denken, dan is dat toch winst..

Na de eerste beluistering meende ik dat het (waar ik bang voor was) een mierzoete plaat was geworden.
Jammer, want ik hoopte zo op dat oude geluid.
Hoe moet ik het zeggen; dat warme soulgeluid in zijn stem met die zachte ruis er in (sinds Donnie Hathaway, Marvin Gaye, en nu ook Luther Vandross zijn overleden) wat mij betreft de meest waardevolle soulstem die nog over is. Het geluid van zijn latere platen was te gelikt.

Na vaker luisteren is mijn conclusie dat het lang zo'n slechte plaat niet is.
Zeker niet in vergelijking met wat er tegenwoordig op soulgebied uit komt, en ook een stuk beter dan bijvoorbeeld de klinisch klinkende "Characters" en "Conversation peace".

Sommige nummers doen zelfs denken aan vervlogen tijden.
In nummers als "please don't hurt my baby", "tell your heart i love you" (die ga ik grijsdraaien) en "so what the fuss" (lekker gitaartje van Prince) is de funky sound weer helemaal terug.
In de rustige nummers (normaal niet bepaald mijn voorkeur) "How will i know" (mooi ouderweds klinkend duet met dochter Aisha Morris, wie ook niet onverdienstelijk zingt) en "Moon blue"(een van mijn favorieten) laat Stevie horen dat hij nog steeds over die mooie stem beschikt die ik eerder probeerde te omschrijven.
"sweetest somebody i know"had zo op een oude Stevie Wonder plaat kunnen staan: kenmerkende compositie en sound.
"Positivity" (wederom met prachtig klinkende Aisha) is een andere favoriet, en is ook qua onderwerp typisch Stevie Wonder. Het nummer duurt, om muzikaal spannend te blijven, misschien net een coupletje te lang, maar is wel zo'n nummer waar ik echt vrolijk van word (boordevol energie) en dus nooit had willen missen.
Het politiek getinte titelnummer (duet met India Arie!) is ook de moeite waard, al was het alleen al om de mooie Afrikaanse drums (lekker lang) aan het eind.
Er zijn maar 3 nummers van het type "te glad" die er niet op hadden gehoeven mat mij betreft, en dat zijn "true love" (al kan ik hier met een beetje goede wil nog een Ray Charles gevoel bij krijgen), "shelter in the rain"en "can't imagine my love without you".

Al met al ben ik dus erg blij dat Stevie deze plaat heeft uitgebracht, en ik hoop dat het niet weer 10 jaar duurt tot de volgende plaat komt.

Misschien zou het allemaal nog mooier worden als hij dan de ballads wat minder zou “over-produceren” (more is less) en (ala Lenny Kravitz in zijn eerste platen) terug grijpen naar oudere technieken, om zo een wat intiemere, oorspronkelijkere sound te krijgen. Qua funk is Stevie i.e.g. weer goed bezig.
****

mooi berichtje, Pipo
ik ken het album niet, maar nu weet ik wel wat ik verwachten kan

zeker mooi bericht!

Prachtig bericht: mij heb je in ieder geval overtuigd.

Stevie Wonder is een van die schaarse ECHT muzikale Groten der Aarde en bewijst dit al sinds de sixties. Een Mozart van de moderne muziek. Ook dit album is weer zo knap. Als je van soul, funk, motown en diepgaande pop houdt, dan vind je in deze CD de ideale mix. En zoals je van hem gewend bent, met een boodschap. Dit is niet zijn beste album maar toch staan er een aantal leuke nummers op!

Na de teleurstellende periode die begon met het zo-zo plaatje Hotter than July (stelt weinig voor hoor !) is dit voor mij het eerste sprankeltje hoop dat Stevie zich wat herpakt.
Dit is alvast een begin van de heropstanding, hier en daar hoor je het oude niveau terug, hij kan het nog, al is dit natuurlijk niet meer te vergelijken met zijn super-periode van pakweg 1970 tot 1978, waarin hij de ene na de andere prima plaat maakte. Maar zoals gezegd er is weer hoop ! 3.5 sterren !

Mensen, Songs in the key of life en Innervisions zijn uiteraard stukken sterker, maar vergeet deze nieuwste worp niet, want die is lang niet slecht.

Gauw nog maar een post. Want zo breng ik dit vrij goede album nog maar eens in de aandacht, en dat is gewoon de bedoeling.

Fijne telg van Stevie Wonder. Vooral de single So What the Fuss is erg lekker en groovend. Soms zijn de ballads wat te zeurderig, maar nooit vervelend. Dat deze man het nog steeds kan bewijst hij hier weer.

Gewoon een goede plaat is dit dus. Daar lijkt eigenlijk iedereen hier het wel over eens.

Twee nummers verdienen speciale aandacht wat mij betreft:

What the fuzz vind ik echt de beste funksong van de laatste tien jaar. Stevie's stem is ongelooflijk goed nog.

En de bijdrage van India Arie op A Time To Love is van een zeer hoog niveau. Als zij de song inzet sta je echt perplex, en ik dacht dat Stevie dat moeilijk kon overtreffen.... maar ze jutten elkaar werkelijk waar op naar ongekende hoogten, en Stevie wint t uiteindelijk toch. En het resultaat is een van de vetste zangduetten die ik ooit gehoord heb.

HIj staat hier na zoveel tijd nog eens op en ik geniet.
Stevie kan het nog, hij mag al eens vaker met nieuw werk komen, erg productief kun je hem de laatste 20 jaar niet meer noemen, maar als hij iedere 5 jaar met iets degelijks als deze plaat afkomt, is het voor mij best.
Natuurlijk blijft zijn beste periode de seventies, daar was ie ongenaakbaar en meesterlijk, maar je hoort hier toch voldoende inventiviteit en vakmanschap om van deze plaat te genieten.

Geheel in de geest van de voorgaande positivo's, stel ik ook dat dit album weer warmte in mijn Stevie's muziek-liefhebbend hart heeft gebracht. Goed gemoderniseerde sound, zonder de nostalgie te verliezen. Genoeg afwisseling, maar misschien de nadruk een klein beetje te veel op de zoetsappigheid. Weinig mensen met een dergelijke indrukwekkende carriere achter hun, kunnen op zo een manier uit zo'n diep klimmen. Stevie did it. Hopelijk volgt er meer.

Na jaren lang een beetje rond gesukkeld te hebben zowel muzikaal als prive was er dan in 2005 weer een nieuw album van Stevie Wonder.

Dit album is stukken beter dan wat hij in de 25 jaar daarvoor heeft uitgebracht.
Dit album straalt weer een sfeer uit die ook terug te vinden is op zijn jaren 70 werk....... Het is geen meesterwerk maar staat wat mij betreft gelijk aan zijn laatste echt goede album Hotter Than July uit 1980.

Deze plaat is weer als vanouds lekker afwisselend en om de een of andere reden krijg ik het gevoel bij het beluisteren van dit album dat hij er weer zin in had om een album op te nemen. Dit is hopelijk geen eenmalige comeback maar een doorstart.

Hij is in 2008 nog op wereld toernee geweest en deed ook Rotterdam aan en heb hem daar in levende lijve mogen aanschouwen en hij is nog steeds zeer energiek.
Hopelijk komt hij dit jaar of volgend jaar weer met nieuw werk.

Dit album van Stevie Wonder valt best mee. Geen meesterwerk als Songs in the Key of Life maar een degelijk en professioneel album. Niet erg vernieuwend maar warm, afwisselend, sfeervol en ook nostalgisch klinkend zonder te kopiëren van vroeger werk.
Echte hoogtepunten staan hier niet op maar als geheel is dat een degelijke come-back dat gerust een vervolg mag krijgen.

Dit album symboliseert toch vooral eerherstel na twee verschrikkelijke decennia. Het genie van weleer is hier niet teruggekeerd, maar een genietbaar album afleveren gaat hem toch nog af. Vooral de uptempo nummers zijn bij momenten bijzonder lekker! So What the Fuss moet waarschijnlijk zijn beste nummer zijn sinds Master Blaster (Jammin')!

Het grootste probleem van A Time to Love is zijn plaats in de platenkast: waarom zou je deze eruit nemen als je vingers eerst over Talking Book, Innervisions en Songs in the Key of Life glijden...

Inderdaad de 1e acceptabele Stevie worp sinds jaren. Inmiddels al wel weer 13 jaar oud! Erg productief is ie niet meer. Maar zag m laatst zeggen dat zijn wens is ooit nog een Grammy te winnen voor beste song, dus ik zou zeggen, starten met schrijven en opnemen Stevie!

So What the Fuss met Prince is een erg fijne single, en ook al speelt Prince alleen gitaar, zijn invloed is goed te horen.

Prince bewonderde Stevie, en stond meerdere malen met hem op 't podium (laatste keer 2013 of 2014 in Parijs) en het is eigenlijk jammer dat de 2 niet wat meer in de studio hebben gedaan. Daar had best een mooie funk plaat uit geboren kunnen worden.
Overigens mixte Prince wel Cold Chill waarvan het origineel op Stevie Wonder - Conversation Peace (1995) staat. Prince speelde wel een gitaarpartij in voor deze song, maar die haalde het album uiteindelijk niet. Fuss maakt dat dus goed.

We zullen het nooit weten.

Inmiddels al weer 15 jaar oud deze laatste van Stevie. En slechts 5 albums gemaakt in de laatste 40 (!) jaar. Natuurlijk bijzonder productief in de jaren 1970-1980, met 8 albums, bovengemiddeld goed tot uitstekend stuk voor stuk, verwacht niet dat er ooit nog een sterk album komt, maar een aantal goede songs is uiteraard mogelijk. Hij hoeft niks te bewijzen, maar toch, voor iemand die zo creatief is/was, is die geringe productie de laatste jaren toch opmerkelijk.

Hoewel ik er toen best gelukkig mee was, zonder het te vergelijken met eerder werk, is het niet een album dat ik nog veel van begin tot eind draai.
Maar de nummers: Tell Your Heart I Love You, Moon blue (erg mooi gezongen ballad), So What the Fuss (uiteraard) en het blije Positivity hoor ik nog graag.
En de opener en afsluiter, mooi eind met die percussie, passen goed bij elkaar qua sfeer. If Your Love Cannot Be Moved ben pas later tot mijn favorieten gaan rekenen.

Ik lees al jaren geruchten over nieuwe albums, maar er komt maar niks.
De huidige tijd, zeker in de VS, moet toch wel tot voldoende inspiratie lijden voor deze, zo'n beetje laatst overgebleven, soul icoon?
Kom op Stevie, pers er nog één keer een album uit!

Stevie Wonder rejects 'all lives matter' in first new music in four years.

EP en album op komst!

Nooit meer iets van gehoord....
Wat is dat toch, de man zit al jaren een comeback te teasen, maar het zit er niet meer in blijkbaar.

Ik vermoed dat Stevie ook wel een beetje een perfectionist is die maar blijft schaven aan zo'n album. Net als bijv. Peter Gabriel en een band als the Cure.

Ik neem aan dat het ding echt ooit nog wel uitkomt, but I wouldn't hold my breath.

Intussen hoopt Wonder in mei ook al weer 73 kaarsjes uit te blazen. Mocht er een album uitkomen in de komende twee jaar, dan zal dat vast en zeker z'n laatste zijn.

Daar geloof ik weinig van in dit geval. De verhalen van een nieuw album zijn er al meer dan 10 jaar.

Misschien doet ie een D'Angelootje?

Dat is niet goed voor je gezondheid. Maar je bedoelt dat hij misschien met een briljant album (als Black Messiah) komt? Ik durf het niet te hopen.

Ik hoopte inderdaad op een masterpiece als Innervisions of misschien zelfs zo'n klapper als Songs In The Key Of Live, ik denk het niet hoor, maar je weet nooit natuurlijk.