The Boomtown Rats - A Tonic for the Troops (1978)

Een beetje minder punky en een beetje meer à la 10cc met verschillende stijlen en lekker satirische en scherpe teksten. Net als bij hun debuut had ik dit album als vinylplaat met een andere tracklisting, namelijk nummers 4 en 6 omgewisseld, hetgeen iets logischer is aangezien She's so modern een single was. De meeste mensen kennen deze band van I don't like Mondays, maar Rat trap was in november 1978 hun eerste Engelse nummer-1-hit.

Het debuut van The Boomtown Rats uit Dublin was al succesvol in het Verenigd Koninkrijk, van dit A Tonic for the Troops worden maar liefst drie hitsingles getrokken. Tot de Nederlandse hitlijsten dringt niet door dat She's So Modern in mei 1978 #12 haalt, gevolgd door Like Clockwork (drie weken #6 in juli) en Rat Trap (#1 in november). Het album haalt er in juli #8, waarmee de groep definitief een grote naam is.

Opgenomen voor Ensign/WEA in de Relight Studio in het Nederlandse Goirle, geproduceerd door Robert Mutt Lange. Wat klinkt is opgewekte en felle pop, met zwierige toetsenpartijen van Johnnie Fingers welke aan die bij Elvis Costello doen denken.

Op kant 1 is Like Clockwork een pittig gitaarnummer, waarna Blind Date met zijn stampende gitaarriff teruggrijpt op de Britse glamrock van vijf jaar eerder.
In het energieke en van tempowisselingen voorziene (I Never Loved) Eva Braun is Adolf Hitler aan het woord over zijn levensgezellin. Het heeft een zwart-komische tekst waarin hij zich probeert vrij te pleiten van zijn misdaden, waarop zijn luisteraars reageren: "I never heard all the screams - oh no? I never saw the blood and dirt and gore - oh yeah? That wasn't part of the dream - yes, we see! Of maps and generals and uniforms. I'd always like the big parade, I always wanted to be adored, In '33 I knew I had it made".
In Living in an Island klinkt ska door, met zijn dominante koortjes en orgellijntjes is het opnieuw genieten en Don't Believe what You Read is opnieuw uptempo en melodieus.

Op kant 2 zet die lijn zich voort met heerlijk scheurende gitaarpopliedjes, waarbij Me and Howard Hughes iets ingetogener is met opnieuw melodische kwaliteiten en (Watch Out for) The Normal People nog het meest weg heeft van punk. Een heerlijk album vol mild scheurende gitaar, frisse toetsen en energieke muziek.

Mijn reis door de albums achter mijn afspeellijsten met new wave en verwante muziek kwam vanaf de eveneens tweede van Buzzcocks en vervolgt met pubrock van Dr. Feelgood.