The Babys - On the Edge (1980)

Laatste album van The Baby's..

Gisteren na jaren van 'zal ik 'm wel, zal ik 'm niet kopen' dan toch eindelijk gekocht. En om maar gelijk met de deur in huis te vallen; na 1 x luisteren vind ik dit denk ik het beste The Babys album! Heerlijke gedreven rock met die fantastische stem van John Waite. Het rockt allemaal wat meer dan op de vorige albums heb ik het idee. Zal wel met de tijdsgeest van 1980 te maken hebben voor een groot deel. Zie ook hun album Union Jacks. Daarop klinken ze ook net even wat steviger dan we tot dan toe gewend waren.

Van The Babys ken ik alleen het album Broken Heart wat ik wel een oke album vind.

Vermeld moet nog worden dat Jonathan Cain van Journey op de keyboards meedoet en dat is duidelijk te horen het album is meer richting AOR dan Broken Heart.

Benieuwd wat On The Edge mij brengt. Turn And Walk Away is iig alvast een prima song.

Sweet 17 ook. .

She's My Girl klinkt erg radiovriendelijk. Had een single kunnen zijn.

Darker Side Of Town had zo op Broken Heart kunnen staan.

OP Rock N Roll Is Alive And Well klinkt John Waite wat agressiever, zonder dat het schreeuwerig wordt trouwens. Lekker uptempo nummer.

Downtown neigt naar hardrock

Postcard is een niks aan de hand nummer. Niet heel bijzonder

Too Far Gone is weer meer hardrock wat gezongen wordt door Jonathan Cain

Gonna Be Somebody is een springplank naar Bad English.

Dit geldt ook voor Love Won't Wait weer gezongen door Jonathan Cain.

Concluderend is eigenlijk dat dit ook onder de naam Bad English had kunnen verschijnen

Ik vind er niet zo heel veel aan. Het komt allemaal wat flauw en standaard op mij over. Ik hoor geen vuurwerk en geen passie.

Normaal gesproken zijn de producties van Keith Olsen ook veel gaver, ik vind het allemaal erg tam. Daarbij vind ik geen enkele song eruit springen.

Dan zou ik "Broken Heart" en/of "Head First" van The Babys willen aanbevelen. Beide albums zijn allerminst flauw te noemen.

Dan ben ik duidelijk verkeerd ingestapt. Ik was aangetrokken door de naam Keith Olsen (Fleetwood Mac, Whitesnake, Saga), omdat zijn producties erg fraai altijd zijn.

Dat er geen enkele song uit springt klopt ergens wel. Zowat elk nummer is wat mij betreft namelijk minimaal een voldoende. Het ontloopt elkaar weinig. Op de vorige albums is meer diversiteit te vinden. Dus komen bepaalde nummers anders, beter of juist minder uit de verf. Dat is op On the edge niet het geval. Maar daardoor is het wel een consistent album. En wat mij betreft dan positief. En van dat tamme hoor ik niks terug eerlijk gezegd. Maar wellicht komt dat doordat ik 'm op vinyl heb. Dat wil nog weleens anders klinken dan andere geluidsdragers zo is al ontelbare malen gebleken. Ik zie dat ik 4* aan dit album heb gehangen ooit. Dat is nu terugkijkend wellicht iets te gortig. Ik haal er een halve * af.

Ik draai hem ook op vinyl, Vielip.

Oké dan ligt het dus daar dus zeer waarschijnlijk niet aan Ik vind deze vergeleken bij de albums die hiervoor zitten juist energieker klinken. Broken heart en Head first vind ik een beetje flets klinken. iets waar albums die door Nevison zijn geproduceerd wel meer 'last' van hebben in mijn ogen en oren.

Ik vergelijk de plaat niet, omdat ik de rest nog niet ken.
Wie weet dat ik de score omhoog doe, wanneer ik de andere platen heb gehoord, of ik vind juist de andere platen beter. Er kan nog van alles gebeuren, dus.

Die andere albums vind ik ook gaaf hoor. Maar behoorlijk anders qua stijl en aanpak. Met Union Jacks gingen ze een wat meer mainstream AOR kant op. Ik vermoed dat het toetreden van Jonathan Cains (later fervent hit schrijver bij en van Journey) daar een niet onbelangrijke rol in speelde. Gek genoeg leverde ze dat enkel nog bescheiden hits op. Terwijl ze daarvoor met o.a. Isn't it time en Piece of your action (veel) grotere hits scoorden.

Voor de rock/hardrock/softrock is het altijd wel handig dat jij er veel vanaf weet. Zo hoef ik me niet ongans te zoeken naar een lekkere rockplaat.

Ik zal de eerdere The Babys ook een kans geven. Gek dat ik ze op het spoor kwam door: Baby (II)

Maar liefst twee albums verschenen er in 1980 van The Babys. Dit was wel meteen hun zwanenzang, maar gelukkig voor mij volgde spoedig de solocarrière van zanger John Waite.

Beide albums uit 1980 waren in nieuwe bezetting en bovendien in een pittiger stijl dan hun muziek uit de jaren '70. De teksten zijn onverminderd romantisch en als tiener beleefde ik deze als een spiegel van mijn leven, zij het dat dit allesbehalve amoureus was - veel te verlegen, plus: muziek boven alles! De dorpsfonotheek, daar was ik op vrijdagavonden te vinden.

Vooral de A-kant beviel me goed: alle nummers belandden op een bandje. Van de B-kant waren het Too Far Gone en Love Won't Wait, al vond ik die minder dan de vijf van de eerste helft. Blijft toch bijzonder dat als ik dit na zoveel jaar met frisse oren beluister, ik de zeven onmiddelijk herken en deels kan meezingen. Het kan niet anders of ik heb dat bandje heel vaak gedraaid.
Vreemd dat Downtown en Gonna Be Somebody (wát een heerlijk refrein, fraaie achtergrondzang van Anne Marie Leclerc!) mij indertijd niet zo goed bevielen: sterke songs.

Romantische hardrock, aor op topniveau, vaak naar de top gevoerd door de stem van Waite. Maar laat ik de pakkende composities van de zanger met afwisselend toetsenist Jonathan Cain, gitarist Wally Stocker of drummer Tony Brock niet vergeten; meestal klinken sterke melodieën en ideeën.
De hoes is in de typisch zakelijker stijl van die tijd, beïnvloed door new wave maar zeker niet genregebonden. De typografie bijvoorbeeld, iets dergelijks zag ik dat jaar ook bij Stage Struck van Rory Gallagher.

Op mijn bandje werd de afsluiter van de A-kant het slotlied. Rock 'n Roll is Alive and Well, goodnight!
Ik hoop mee te maken dat Waite hiermee volgende maand zijn concerten in Nederland afsluit, in ieder geval de show in Amersfoort waar ik heen wil. Ondertussen duik ik zijn solocarrière weer eens in...