Eugene McGuinness - The Invitation to the Voyage (2012)

Het leek even een stroeve start om als eerste stem een 2 te krijgen, maar dat is volledig terecht zeg. Bar en boos slecht dit album!

Ik ben de cd meteen gaan opzoeken in de hoop Sunderland ongelijk te kunnen geven, maar na snel eens door de nummers gegaan te zijn vind ik ook dat de meeste nummers erg zwak en ronduit lelijk zijn. Deze plaat is voor mij een stap in de verkeerde richting, want zijn debuut kon ik nog wel appreciëren.

Hmm, dat zijn weinig positief stemmende berichten. Ik vind de titel van het album in elk geval intrigerend; als je in je cd-titel naar Baudelaire verwijst heb je sowieso m'n interesse, maar nu ben ik wel een beetje bang om teleurgesteld te worden.

Concrete Moon is de naam die de band Deep Purple oorspronkelijk zou krijgen, ware het niet dat Deep Purple het favoriete liedjes was van de oma van Ritchie Blackmore...

Na drie luisterbeurten toch niet al te veel slechts gehoord hoor. Tot hier toe wat mij betreft nog heel ok. Vooraleer te beoordelen ga ik hem wel nog een paar keer draaien.

Eugene probeert hier zijn muzikaal palet te verbreden, maar doet dat zeer teleurstellend. De drums en synths klinken zeer goedkoop en de songs zijn veeleer plat en poppy. Zijn vorige platen waren veel interessanter.

Ik ben wel redelijk tevreden over deze plaat. De drums en synths zijn wel redelijk simpel. Maar zeer teleurstellend vind ik zijn poging niet. Bij zijn oude werk vind ik dat de echte E McG wat beter naar voren komt, dan dat hij met deze plaat laat zien. Wellicht dat Miles Kane ook een invloed heeft gehad op zijn verandering. Maar ik ben daar nog niet helemaal over uit.
Met The Invitation To The Voyage is het duidelijk dat het een poging is om een groter publiek aan te spreken. Zal mij benieuwen of hij nu meer in de spotlight komt te staan.

De echte minpunten voor mij zijn Videogame en Concrete Moon. Waarvan ik het meeste hekel heb aan Concrete Moon, die vind ik gewoon ronduit saai. Waar ik mij bij Thunderbolt aan stoor is het stuk na 3:00 minuten. Ik vind het te chaotisch en zet het nummer daarom ook direct af. Jammer dat Thunderbolt zo zwak klinkt live, evenals Lion. Lion is toch wel één van mijn favoriete nummers op deze plaat.
De laatste 3 nummers; The Invitation To The Voyage, Joshua en Japanese Cars draai ik best wel veel. Japanese Cars doet mij qua verhaal weer denken aan Moscow State Circus, die op zijn self-titled album staat.

Maar ik vrees dat deze plaat voor mij een niet al te lange levensduur heeft.