Graham Gouldman - Love and Work (2012)

Graham Gouldman's Love and Work is een rustige country-achtige cd. De nummers zijn niet heel speciaal en zijn stem weet me ook niet te boeien. Voor mij is dit een gewone standaard cd waarvoor je niet echt warm loopt.

Is er niets dat in de verste verte nog lijkt op 10cc?
Als ik het zo lees ziet het er naar uit dat alle fut er bij hem uit is.

Het zijn allemaal wel zelf geschreven nummers, daar zit dan toch wel enige creativiteit en 'drive' bij?

2 sterren verbaast mij een beetje, hij is toch bekend om zijn smaakvolle songs. Zijn vorige album, dat weliswaar uit 2000 komt, heeft een gemiddelde van 4,33.

Opmerkelijke release.
Gouldman tourt als enig origineel lid al enige jaren rond met 10CC.
Vooral terend op het verleden.
Dat hij een benadigd songwriter is heeft hij in het verleden wel bewezen.
Ook in de tijd voor 10CC zijn een aantal fikse sixties hits van zijn hand(No Milk Today, Bus Stop.)

Ik ben niet zo'n fan van zijn stem. Gouldman deed vooral goed werk in de coirtjes en was binnen 10CC de minst uitgesproken lead-vocalist.
Ik zal er toch eens naar gaan luisteren, maar Riann's stukje stemt niet hoopvol.

Vindt het een album wat lekker weg luistert. Dat het niet de 10cc sound heeft is prima. Het is goed als een artiest niet alleen maar naar het veleden terug grijpt.

Ik vraag mij af of Riann die cd wel goed beluisterd heeft. Hoe meer je hem bleluistert, hoe beter hij wordt. Na de 3de maal begon de cd mij echt vast te grijpen. Hij doet mij teruggaan naar de sixties, en dit kan nooit slecht zijn. Je moet Graham Gouldman echt niet meer leren een goeie popsong te schrijven. Songs van zo'n 3 à 4 minuten, met heel wat hitpotentie.

Laat ik mij nu geheel bij je aansluiten?

De tweede artiest vandaag waar ik niet al te gerust op was, qua eindresultaat, maar een mens kan zich gelukkig vergissen.

Er blijkt met Graham Gouldman anno 2012 nog helemaal niets aan de hand. Hij heeft prima onderhoudende songs geschreven, zoals hij dat ook deed met een aantal solonummers ten tijde van 10cc, eind jaren '70, begin jaren '80.

Zij herkenbare stem is nog vrijwel dezelfde en hij heeft hoorbaar met plezier gewerkt aan een nieuw album met nieuw eigen werk, net zo lang tot het goed klonk. Ik ben zo kort na aanschaf nog niet zo sterk in het onderscheiden van de titels maar eigenlijk staat er geen slecht nummer op dit album.

Ik vroeg mij af of Gouldman niet toevallig nog eens een keer met zijn oude maatje Eric Stewart....

Het voormalige "sexsymbool" van 10cc heeft in 2009 een laatste solo album gemaakt, Viva la Difference. Het krijgt behoorlijke kritieken op Amazon maar de cd kan alleen worden gekocht via een bedrijf Key Mail Order (anders wordt het downloaden).
Ik geloof dat het aantal verkochte exemplaren inmiddels op 221 staat.

Hoe dan ook, ze kunnen het nog steeds, nummers componeren en tot een prima einde brengen. Je vraagt je af wat er op tegen zou zijn als de krachten nog weer eens een keer worden gebundeld.
Love and Work van Graham Gouldman geeft aan dat er aan kwaliteit in ieder geval nog niets is ingeleverd.

Daar sluit ik wel bij aan. Kort geleden dit album nog maar eens aangeschaft, met dezelfde gemengde voorgevoelens overigens, omdat ik weer eens wat meer met 10cc bezig was.

Voor de goede orde; met 10cc heeft het heel weinig te maken. Het zijn wel stuk voor stuk nummers van kwaliteit. Goed geschreven, goed gezongen, goed gespeeld en perfect geproduceerd: daar is dus helemaal niets op aan te merken, behalve ... dat het een tikkie voorspelbaar is. Ik denk dan aan een nummer als Ariella: twee keer horen en je weet het wel.

Ik ga meteen maar door naar de bonuspunten. Die gaan naar: de opener The Halls Of Rock 'N' Roll. Lijkt op het lijf geschreven van Tom Petty, Gouldman zingt hier ook een beetje als Petty. Het gevecht dat liefde heet wordt prachtig bezongen in Battlefield. - Vreemd dat het beste nummer op veel platen op nummer 7 staat trouwens, valt me wel meer op, maar dit terzijde.- Meer fraai liefdesverdriet in Cryin' Time Again. Mooi! Verder de western-instrumental Black Gold: Je zou hier toch elk moment de stem van Henk Wijngaard verwachten. Goed gedaan, deze retro-gitaarrocker.

Ja, retro, dat is eigenlijk wel van toepassing op het hele album. Je hoort Paul McCartney in veel nummers doorklinken (Daylight !!) en je vraagt je af wanneer dit album gemaakt is. Was het 1977, 1992 of toch 2012 ? Tijdloos dus. In ieder geval worden we niet geplaagd door opdringerige sythisoundjes en andere modieuze grillen.

Gouldman heeft al zijn gitaren uit de kast gehaald en gewoon een goed album gemaakt. Niet noodzakelijk, er gebeurt niets wereldschokkends, maar laat hem z'n gang maar gaan.
Ruim 4 sterren wat mij betreft.

PS: O ja, toch nog een beetje 10cc: Puttin' My Faith In Love, dat lijkt met een beetje fantasie warempel op From Rochdale To Occho Rios. Voor wie het wil weten: van Bloody Tourists.

De hoes vermeldt:
This album is dedicated to the memory of Andrew Gold 1951-2011.
Muziekvrienden.