Shpongle - Nothing Lasts... But Nothing Is Lost (2005)

Het laatste album uit de Shpongle-trilogie. Met net niet helemaal zo'n inventieve en spetterende electronica-jungle als zijn voorgangers hadden. De verrassing is er (zoals je kon verwachten) een klein beetje vanaf, hoewel het bij vlagen toch weer prachtig verdwalen is. Het album is deze keer één lange ambient trip, met zoals gebruikelijk een boel ritme-wisselingen en een overvloed aan ingemixte Aziatische wereldmuziek. Mocht je Shpongle willen gaan luisteren (ik dring niemand iets op, maar luister het eens ); ik denk dat Tales of the Inexpressible het beste album is.

Ik ken dit album niet, maar misschien een tip voor Shpongle-liefhebbers: Sphongle heeft ook meegewerkt op nummer 'Return to Tunguska', dat staat op laatste album van Alan Parsons (A Valid Path).

Leuk album van Shpongle. Niet de beste, maar zeker niet slecht! Het luisteren meer dan waard..

Levitation Nation is in ieder geval al een erg leuk nummer. Lekker zomers en dat gaat er bij mij meestal wel in.

Ik vind dit een geweldig album. De mix van stijlen, de rode draad door het geheel, de te gekke sfeer en vooral al die psychedelische effecten.

Wederom een gave kruisbestuiving van electronische spacerock (maar dan zonder rock) en ambient/trance...

Ik ben zelf niet zo bekend met electronische genres, maar ik trek dit wel... Stukjes samba en andere 'wereld'-muziekjes vliegen om de oren en het spacet allemaal lekker weg, vind ik...

Dit album is me toch wel een klein beetje tegengevallen..
Ben nu net een maand of 2 heel erg into Shpongle. Vooral de twee eerste albums, Are You Shpongled? en Tales of the Inexpressible, van de heren Raja Ram en Simon Posford heb ik non-stop naar geluisterd! Twee meesterwerken. Ben daardoor heel erg 'fan' van hun muziek geworden en hebben beide albums een plaats in mijn top 10. Shpongle, in een korte tijd benoemd tot mijn favoriete 'band'. Maar ik heb alleen de eerste twee albums gehoord dus was benieuwd naar het derde en vierde album. Beginnend naar dit album te luisteren klonk het meteen al anders. Het gevoel leek wel weg te zijn. Het intro was een bombardement van geluiden, net wat teveel lagen over elkaar, in my opinion. Heb er moeilijk naar kunnen luisteren, maar ik ben het hele album doorgekomen natuurlijk, het blijft natuurlijk wel Shpongle Ik maakte ook veel vergelijkingen met Infected Mushroom in dit album, het leek allemaal gewoon een stuk drukker of iets dan de vorige albums. Al in al is het een goed album, maar, in my opinion!, komt het nauwelijks in de buurt van hun eerste twee meesterwerken, waar alles keurig is uitgewerkt, elke noot raakt je ziel op een andere manier, even overdreven.

3.5* (kan verhoogd worden, ik ga het album zeker nog vaker beluisteren, kan een kwestie van wennen zijn, hoewel ik niet hoefde te wennen aan de eerste 2 albums)

Het fijne aan deze plaat, is dat er kleine songs als één stuk achter elkaar gebracht worden.

Al de stukjes hebben wel allemaal een aparte naam, maar het lijkt wel één lang muziekstuk van een uur.
Als je ervoor gaat zitten, dan nemen de heren je mee naar andere landen en zelfs andere werelden. Je droomt heerlijk weg.

Sommige van de nummers horen wel bij elkaar, per 3 of 4 in de meeste gevallen. Zo zijn nummers 18 tot en met 20 als één nummer geschreven. Wat mij betreft hadden ze die ook aan elkaar mogen plakken. Of eigenlijk maakt het me ook niet zo veel uit, ik luister deze plaat toch het liefste van begin tot eind in één keer.