Megadeth - Countdown to Extinction (1992)

"Claiming validity for your stupidity" is mijn favoriete quote uit Sweating Bullets die ik op het werk nog wel eens te pas en te onpas gebruik. Niet altijd hardop hoor

Een prima album van de heren, hoewel wat meer midtempo dan de voorgangers maar dat was begin jaren 90 bij veel (speed) metal bands het geval.



"Have you reached a verdict? Yes We have You Honor'' was ook zo'n lekkere quote verwerkt in Go to Hell, kwam ook rond deze tijd uit, stond op zo'n flauw Bill and Ted Bogus Adventure cd.
Zo had Dave wel meer van dit soort gesproken tekststukjes in nummers. Ik heb het altijd een leuk toegevoegd element gevonden.

Die quote komt ook van dit album bij Captive Honour. Go to Hell heeft dat when i lay me down to sleep rijmpje, ook geweldig inderdaad. ( if I die before I awake, I go to Hell, for heaven sake) .?

Je hebt gelijk, ik dacht echt dat de zinsnede terugkwam bij Go to Hell. Beiden zijn trouwens geweldige songs. Ik realiseer mij trouwens dat het stukje 'If I die bewore I wake' ook voorkomt in Enter Sandman van Metallica. Moest Countdown to Extinction dan toch Megadeth's 'Black Album' worden aangezien het op zijn minst opmerkelijk is dat Dave dit stukje heeft toegevoegd....

'Go to Hell' had minstens als bonustrack erop gemogen, gaaf nummer. Indertijd was er ook al wat te doen om de (tekst)gelijkenis met 'ES' van M., als ik me niet vergis...

Countdown to extinction wilde zeker meeliften op het succes van de Black Album. Dat zal niemand binnen Megadeth ontkennen (alhoewel, je weet maar nooit). Maar de song Go to Hell is gereleased rond juli 1991, die andere in augustus dat jaar. Ik gok toeval.

Kan maar zo hoor. Wel een bijzonder toeval...

Volgens wiki is ES opgenomen in juni en als single uitgebracht in juli. En ik neem aan dat go to Hell niet een dag voor de release van de film was ingeleverd. Maar wanneer het idee ontstaan is lijkt me ook van belang en of dat toen gelekt is. Zijn er nog geen beschuldigingen geuit door dees of geen?

Die tekst komt toch gewoon uit een slaapgebedje voor kinderen?

Ja, en het is puur toeval. De singles kwamen vrijwel tegelijkertijd uit. Ellefson zei iets van die strekking onlangs nog ergens in een podcast. Mustaine liet ooit weer optekenen dat Enter Sandman geript is van een Excel nummer. En dat Metallica in zijn algemeenheid is groot geworden door de ideeën van Mustaine. Oud verhaal lijkt mij. Over het rijmpje ging het volgens mij nooit. Maar goed, hier ging het over Countdown To Extinction. Hoewel anders dan het weergaloze Rust In Piece toch minstens zo fraai. Vind ik.

Het idee van horrorverhaaltje voor kinderen was wellicht een beetje in de mode. Voor zover ik me herinner begon dat met Annihilator en Dark Angel. Al dan niet bewust kunnen Metallica en Megadeth hierdoor geïnspireerd geweest zijn. En dan kan dat 'toevallig' zomaar tegelijk gebeuren.

Hoewel het zeker een sterk album is, schopt Rust In Piece voor mijn gevoel net wat meer kont dan deze worp. De variatie, snelheid en agressiviteit maakt dat Rust In Piece net een treetje hoger staat.

Voor mij is dit de meest 'commerciële' metal-variant die ook nog eens steengoed blijft. Eigenlijk niet te vergelijken met 'R.i.p.', zoals die ook eigenlijk niet te vergelijken is met voorgangers 'Peace Sells...' en 'So Far,...'. Wel dé 4 topplaten van Megadeth (Peace en So What op 1, Countdown op 2 en Rust op 3).

Blijk ik na een paar nummers naar remasters te luisteren, snel overnieuw en nu het oude, vertrouwde werk!

Dit jaar bestaat het album alweer 30 jaar, op 6 juli om precies te zijn. Nou kunnen ze niet nog een verjaardagseditie uitbrengen natuurlijk na het geweldige 20 jarige jubileum pakketje met een extra concert op cd 2, maar wie weet. Ik krijg toch het gevoel dat the Sick, The Dying .... and the Dead alsnog niet op 8 juli wordt vrijgegeven. Maar ja, tot die tijd vermaak ik me nog wel met het San Fransisco concert uit 1992.
spotify expanded edition (de link mag ik niet plakken in het juiste vakje hierboven, niet in Nederland beschikbaar, maar werkt bij mij wel)

Niet alleen de muziek neemt een detour van de technische thrash van Rust In Peace , ook de album art is een stapje weg van de beroemde Ed Repka thrash designs. Dien ten gevolge verschijnt de mascotte Vic Rattlehead in een wat realistischere vorm pas op de achterkant van het album, klaarblijkelijk bijna klaar met het aftellen naar het uitsterven. Voor dit album is Hugh Syme, de huis artiest van Rush , ingeschakeld.

Nou vond ik het design van Roll The Bones (1991) van een jaar eerder al een behoorlijk hoog heavy metal gehalte hebben en dat wordt hier nog verder uitgewerkt. De opvolger Youthanasia (1994) is minstens zo mooi en ook van zijn hand.
In 1995 ging de artiest een beetje overboard op Iron Maiden' s The X-Factor, ingehuurd vanwege zijn Megadeth werk, en misschien heeft het wat saaie art van Cryptic Writings (1997) wat onder geleden, wie weet. Echter, in 2001 laat Syme Vic terugkeren op de voorkant van het realistisch geïllustreerde maagomdraaiende The World Needs a Hero, zijn laatste design voor Megadeth.

Naast al het Rush werk zie je zijn designs bij o.a. Demons Down (House of Lords), Paralels (Fates Warning), Get a Grip (Aerosmith), Hear in the Now Frontier (Queensryche), This Godless Endeavor (Nevermore) Slip of the Tongue (Witesnake), New Jersey (Bon Jovi) maar de kunstenaar is nu vooral ook bekend vanwege de fantasievolle cover art van de meeste Dream Theater albums van de laatste decennia.

Goed verhaal gigage onbewust ben ik dus eigenlijk al jaren een groot fan van deze man! Ik heb even zijn Wiki bekeken, daar zitten nog veel meer pareltjes tussen.

Het album opent best wel weer lekker, totdat Dave zijn bek opentrekt. Man wat een zeikerige stem heeft hij hier toch weer. Toch wel eventjes afzien zeg. Maar wat blijkt, dit is de remaster die digitale rondjes draait. Hmm, dan toch maar eens de 1992 remaster mix proberen die op spotify staat. Ok, dat begint ook weer lekker. Dave klinkt hier zowaar minder zeurderig, dat bevalt toch een stukje beter. Dat wordt de 2012 remaster uit de playlist wippen en deze versie erin zetten. Mustaine klinkt daar toch net wat fijner. Nog steeds wat zeikeriger dan Rust in Peace, maar toch. Minder storend in ieder geval.

Op naar de muziek zelf dan. Die klinkt ook hier weer fijn moet ik zeggen. Er staan zeker lekkere nummers op en vooral de tweede helft klinkt weer lekker energiek, pakkend en creatief zoals ik onderhand van ze gewend ben. Helaas volgde ze hier het voorbeeld van Metallica en klinken ze hier ook een stuk toegankelijker. Dat an sich is natuurlijk geen probleem, het is alleen jammer dat ze het tempo wat lager leggen, meer ballad achtige klinken en vooral ook het compromisloze van ze wat meer loslaten.
Gelukkig is de tweede helft weer wat meer als vanouds, maar het is te laat om de plaat naar het niveau van de voorganger te tillen. Wat sowieso een uitdaging is want ze klinken mij hier toch wat minder pakkend en geïnspireerd in de oren.

Zoals gezegd klinkt de tweede helft beter. Daar klinkt weer wat meer energie, agressie en compromisloosheid in door. Wel wordt het gemis van de rauwheid van hun eerste paar platen hier sterker duidelijk. Dat was op Rust in Peace ook al zo, maar hier is het nog een stukje minder. Waarschijnlijk om toegankelijker te klinken (afgezien van de zang dan, maar dat is niet zozeer rauw wat mij betreft). Het voordeel is natuurlijk dat het geheel helder en strak klinkt, maar het wordt er ook wat klinischer door. En dat nekt ze hier ook een beetje merk ik.

Goed, dat wil niet zeggen dat er niet genoeg te genieten is. Want ook hier leveren ze echt wel weer wat fijne nummers af. En opnieuw merk ik dat de nummers wel blijven groeien na verloop van tijd. Minder sterk dan op de voorgangers, maar het zit er nog steeds in. En dat levert ook weer wat extra luisterplezier op natuurlijk.

Toppers voor mij zijn Symphony of Destruction met een lekker zwaar begin, en ondanks de zeikerige zang best lekker gezongen ook. En eigenlijk alles vanaf High Speed Dirt waar ze weer meer als vanouds energiek en creatief klinken. Het levert wel een wat diverser album op, maar helaas ook een stapje terug ten opzichte van de vorige. Desalwelteplus alsnog uiterst genietbare muziek dit.


1. Rust in Peace
2. So Far, So Good... So What!
3. Countdown to Extinction
4. Peace Sells... But Who's Buying?
5. Killing Is My Business... and Business Is Good!