Megadeth - Rust in Peace (1990)

Dan verschillen we daar in. Het is een review-site, waar je je voorkeuren mag weergeven. Als we ons gaan inhouden om kritiek te leveren op platen die we niet goed vinden of goed vinden klinken, waar is een review dan voor? Ik leg bijvoorbeeld uit (ook voor mijzelf) waarom ik Megadeth nooit zo fantastisch ga vinden als mijn collega's hier. En dat komt door de zangstem van Mustaine. Trouwens ik deel toch geen 1* uit omdat de drums me niet bevallen bij Metallica? Doe ik ook niet bij Megadeth om de zang.

Nee hoor, ik vind deze plaat verder prima.

Ik vind dit 3x niks, de kracht van de muziek gaat volledig ten onder aan de ronduit matige zanger. Niet om aan te horen, deze muziek.

Flitsende riffs, gillende solo's, inventief drumwerk en geweldige breaks. Rust in Peace blijft een voltreffer en is niet voor niks de boeken ingegaan als een van de beste (thrash)metalplaten ooit.
De zang van Mustaine kan mij ook gestolen worden, het hoort echter ook weer bij de sound van de band, ik heb er min of meer mee leren leven. Het staat je natuurlijk vrij om het niks te vinden. Ik blijf nog steeds genieten van dit schijfje.

Mocht je ooit door de matige zang (hét kenmerk van Megadeth) heenprikken, dan hoop ik voor je dat je beseft dat dit het beste trashmetalalbum is dat ooit is gemaakt.

Ik weet niet of er nog kaarten zijn voor 013, maar dan kan je het pas echt beoordelen.

Ik vind overigens de originele versie uit 1990 vele malen beter dan de 'remix' van later. Handen af van dit meesterwerk.

Omdat ik dit album toch echt wel superieur vind, opgehoogd naar 5*.

Mmmm, op plaat kan ik om de zang van Mustaine heen luisteren, maar live is het echt een ramp. Ik ben groot fan van de muziek, maar de keren dat ik ze live zag vond ik de band teleurstellend.

Over dit album echter niets anders dan lof!

Toch fijn dat ik niet door de zang van Mustaine heen hoef te luisteren of iets in die geest. Voor mij is zijn stem juist dé extra kers op deze toch al niet misselijke thrashmetal taart. Dat venijnige, bijtende, cynische dat hij als één van de weinige metalzangers heeft is ongekend gaaf en maakt elk nummer zoals gezegd 'af'.

Was niet zozeer specifiek voor dit album bedoeld... Op de eerste vier platen past zijn stem uitstekend, maar gaandeweg is zijn stem(gebruik) veranderd en is hij gaan proberen te zingen .

Oké ja het klopt dat hij anders is gaan zingen. Deed James ook hè dus moest Dave wel volgen
Heb daar zelf niet echt of eigenlijk geen enkel probleem mee eerlijk gezegd. Kan zo geen album opnoemen waarop ik zijn zang storend vind.

Misschien kan je (in een bericht dan) twee cijfers geven; 1 voor de zang, en 1 voor het instrumentale 'deel'... ben ik wel benieuwd naar, want een 1,5, dat kan toch eigenlijk niet...

Ik denk dat we wel kunnen stellen dat iemand die de zang van Mustaine op dit album geen meerwaarde bij de fantastische muziek vindt het gewoon (nog) niet heeft 'begrepen'.

Het stemgeluid van Mustaine doet me wel wat denken aan de zeurende cirkelzaagstem van The Smashing Pumpkin-meesterbrein Billy Corgan. Een tikkeltje snerpend en ergens een provocerend connotatie met zich meebrengend, maar het past uitstekend bij de muziek en de thematiek die op Rust in Peace wordt aangesneden.

Laat ik het dan maar zo stellen dat de zang op dit album niet anders had mogen of hoeven klinken. Dat zou alleen maar afbreuk hebben gedaan aan de legendarische status van dit geweldige werkstuk.

Rust in Peace is het album wat ik in het verleden wel een paar keer gehoord heb. Een album wat zeker fijn in het gehoor ligt en prima past tussen de andere toppers van die tijd. Maar hoe houd deze zich ten opzichte van de vorige? om meteen maar met het negatieve te beginnen, de rauwheid is hier toch stukken minder. Het klinkt allemaal veel fijner geproduceerd en vooral veel klinischer dan hun vorige 3 platen. Dat is jammer want die rauwheid gaf ze wel een eigen stijl. Ze klinken nu meer massa gericht en beginnen daardoor meer te klinken als de rest. Gelukkig blijft Mustaine's zang een duidelijk aanwezig punt, of dat positief of negatief is laat ik eventjes in het midden. Maar zo blijven ze gelukkig wel herkenbaar. En zou onderhand ook niet meer weg te denken zijn bij de band.

Goed, nu dat uit de weg is kan ik eens kijken naar de sterke punten. Opnieuw staat dit album vol met zeer sterke passages, heerlijk speelse en energiek gitaarwerk, stuwend drumwerk wat samen machtig beukwerk oplevert. Ook hier beginnen ze het album weer bijzonder sterk en weten ze dat niveau ook redelijk goed vast te houden. Pas op de helft kakt het iets in maar ze herpakken zich vrijwel direct weer. Dit album knalt weer heerlijk en Dave begint me steeds minder op mijn zenuwen te werken. Ik heb het idee dat hij wat hulp heeft gekregen bij zijn zangkwaliteiten, of in ieder geval dat ze beter doorhebben hoe dit te verwerken in het geheel. Hoewel het nog wel kan wisselen merk ik, soms kan zijn zang me nog aardig irriteren. Gelukkig houd hij vaak genoeg zijn mond om de instrumenten het werk te laten doen. Wat ze echt meer dan uitstekend doen.

Een ander groot voordeel is dat ze hier niet echt een minder nummer op hebben staan. Tuurlijk, Lucretia is niet het meest memorabele nummer, maar zeker niet zo vervelend als de Anarchy in the U.K. cover op het vorige album. Het zorgt ervoor dat het niveau mooi gelijk blijft. En dat is alleen maar mooi, want zo blijft elk nummer genieten. Het zorgt ervoor dat de 40 minuten voorbij vliegen alsof het niets is. Een perfecte lengte, die nog net doet verlangen naar wat meer.

Met Rust in Peace begint Megadeth de 90's erg sterk. Ze laten de beginjaren achter zich en zijn wat volwassener geworden. Dat betekend het verlies van hun rauwheid en jeugdigheid. Maar zeker niet mindere furiositeit, creativiteit en snelheid. En laat ik de energie niet vergeten, want ze klinken hier nog net zo energiek als op de vorige platen. In die zin is de jeugdigheid nog zeker niet verdwenen. Ze knallen dus hier nog heerlijk hard en klinken op muzikaal vlak veel interessanter en ook wel beter dan de andere 3.
Iets dat gelukkig ook niet is verdwenen is dat de nummers bij meerdere luistersessies nog altijd blijven groeien. Elke keer zijn er nog wat andere leuke, nieuwe en interessante details te ontdekken. Wat het verrekte lastig maakt om echt favorieten nummers aan te gaan wijzen. Maar dat is een meer dan welkom luxe probleem .

Megadeth blijkt steeds meer een bijzonder fascinerende band te zijn. Van zo'n matig debutplaat naar een machtig sterk album als dit. Nog altijd laten ze een groei zien en steeds beter te worden. Het maakt dat ik dit tot dusver wel hun sterkste plaat vindt. Hoewel ik de rauwheid wel wat mis.

Vroeg ik mij bij hun debut nog af waarom ze tot de big four behoren. Hebben ze dat ondertussen wel duidelijk laten merken. Ik ben in ieder geval fan geworden.

Oei, Lucretia noemen als een minder nummer? Juist één van de alleen maar hoogtepunten wat mij betreft. Heerlijk met die tegendraadse groove.

Het is ook niet slecht vielip, maar voor mij wel de minste die hierop staat. Een nummer wat eigenlijk geen echte indruk achter weet te laten bij mij.