Tu Fawning - A Monument (2012)

Het debuut Hearts on Gold is totaal langs me heen gegaan en dus zei de naam Tu Fawning me helemaal niks.
Dan is het altijd leuk om je aan iets nieuws te wagen maar wel met een grote kans dat je iets voorgeschoteld krijgt dat je allemaal al eens eerder en vaak beter gehoord hebt.

Bij A Monument kan ik mijn vinger er niet echt op leggen: het klinkt bekend en toch ook weer niet. Misschien door het repeterende karakter van de nummers die je in een soort trance brengen.
Er gaat een zuigende kracht van uit. Regelmatig hoor je allerlei extra geluiden die toch niet volledig naar voren komen waardoor het vervreemdende karakter nog eens extra benadrukt wordt.

Door dit alles ontstaat er een fascinerend album dat mij enorm weet te boeien ondanks dat ik niet zo erg kapot ben van de zang. Het heeft eenzelfde soort aantrekking als Anna Calvi dat vorig jaar had: ietwat rauw en spannend en toch toegankelijk genoeg, wel met dat verschil dat de zang van Anna me heel wat meer deed.

Voorlopig ben ik met Tu Fawning nog niet klaar en ik ben benieuwd wat voor een effect dit gaat hebben op de langere termijn: gaat dit een blijvertje worden en groeit dit door naar een onverwachte favoriet dit jaar of verdwijnt dit toch weer snel naar de achtergrond en blijft alleen het plezier van de ontdekkende luisterbeurten staan?!
Hoe dan ook: op dit moment is dit absoluut een zeer aangenaam plaatje.

Ik kan mij volledig vinden in de beschrijving van aERodynamIC.
Het klinkt allemaal inderdaad nogal bekend, maar het zijn die geluidjes, de mixing hier en daar en de opbouw van de nummers die maken dat deze er toch op een bepaalde manier uitspringt. Wàt het nu juist spannend maakt, daar kan ik moeilijk de vinger helemaal opleggen, in tegenstelling tot deze plaat, die ik wél nog zal opleggen.
Fijn stukje muziek.