Tom Waits - Mule Variations (1999)

Zo'n relaxte zondagmorgen waar niks moet en veel kan. Heerlijk toch. Ineens kom je tot de akelige conclusie dat je het fenomeen Moederdag compleet over het hoofd hebt gezien en je hoofd rood kleurt van schaamte. Godzijdank is er 1 oplossing, draai Picture in a Frame voor haar en ze zal ongetwijfeld wegsmelten..wat een verborgen juweeltje.

Nee, ik kon hier destijds heel weinig mee. Ik vond de stem van Waits een gimmick die hij inzette, voelde voor mij niet oprecht aan. Ik heb hem een paar keer geprobeerd te luisteren, maar hem vrij snel weg gedaan.

Ik snap het punt over de stem en heb zelf ook wel eens gedacht "kan het niet wat minder" Ik ben toch wel blijven luisteren en vindt het een mooie plaat maar niet zo goed als "Swordfishtrombones" waarop het zangwerk aangenamer is.

Probeer zijn eerste werk eens. Totaal anders en wellicht vind je zijn stem daar veel aangenamer

Alles voor Swordfishtrombones is meer Jazzy, Blues en Ballad FrodoK. De stijlbreuk is echt wel heel groot en heb er ook even over gedaan om die andere Tom Waits te appreciëren. Ik leerde eerst Closing Time kennen en ging dan direct naar Bone Machine. Verbaasd zijn is nog licht uitgedrukt toen ik die laatste voor het eerst in de CD - Speler stak

Maar die eerste albums zijn echt volledig anders dus nog niet direct afschrijven imo

proberen kan altijd

*Flashback naar Underground*

Zo fraai als Waits zingt op een Take It With Me of Pony, vind je naar mijn mening niet snel op Swordfishtrombones. Verder krijgen beide albums zonder twijfel 5 sterren van me.

Een plaat met twee kanten imo. Ik ben nou nooit de grootste Waits fan geweest (voornamelijk doordat hij soms wat doorslaat in zn sigarenstem). Op Hold on vind ik hem dan weer ijzersterk, sowieso het beste nummer op de plaat. Hier vind ik zijn stem totaal niet irritant en passend bij de muziek.
Zn debuut vind ik nog steeds zijn sterkste maar deze is zeker niet slecht te noemen. Muziek waar whisky bij hoort (ook om deze tijd? )

De andere kant van de plaat is dat het wat saai wordt en de nummers worden overeind gehouden door de groove die erin zit, niks meer en niks minder.
3,5*

Door deze lp ben ik Tom Waits echt gaan waarderen.
Een goede lp om kennis te maken met zijn muziek.
Het enige nummer dat volgens mij een beetje uit de toon valt is Big In Japan.
Daaroor net geen 5 sterren, maar 4,75 en afgerond dus toch weer 5 sterren.
Het meest intrigerende nummer vind What's He Building?

Ter ere van het 25-jarig bestaan van Mule Variations. Prachtige uitvoering zeg...

Get behind The Mule

bij mij eindigde Tom met zijn hoogtepunt nl. "blue valentine"
Wat er nadien nog kwam was middelmatig ik heb nog wel "rain dogs" gekocht met een paar prachtige nummers; "hang down your head" "time" "downtown train" "blind love"
maar ja ieder zijn smaak

Ik dacht het al; Larry LaLonde (Primus) doet ook mee op de eerste track... en om het compleet te maken, drummer Brain (ook Primus af en toe).

Een aantal nummers op 'Mule Variations' klinken een beetje als leftovers van 'Bone Machine', maar er zijn zeker (genoeg) juweeltjes te ontdekken. En die mondharmonica in een paar tracks heb ik op BM niet gehoord, echt schitterend.

Vooruit, een halfje kan er wel bij.