Barclay James Harvest - Everyone Is Everybody Else (1974)

Na gedropt te zijn door EMI / Harvest na een paar albums, waar op ze langzaam van een veredelde beatgroep groeien naar krachtige symfonische rock (een van de weinige bands die een geslaagde synthese tussen orkest en rockband hebben bewerkstelligd), worden ze in 1974 door Polydor getekend. En dat is een keuze die ze nooit berouwd zullen hebben want de tijd was rijp voor deze band schijnbaar. Album na album ging beter verkopen met uiteindelijk het grote succes van het album Gone To Earth in met name Duitsland.

Met ingang van dit album word de muziek nog gepolijster en duikt er in het geluid ook een opvallend Amerikaanse West Coast-achtig soundje op (denk aan The Eagles).

jawadde , vroeger waren de meisjes zot van deze plaat , vooral for no one , daar waren de zogezegde hippies wild van en maar wegdromen op de symfonische klanken van dit halfgare groepje , ja, ik beken , ik ook , maar nu hopeloos gedateerd , geef mij maar een portie jeff beck

Dat is natuurlijk een beetje appels met peren vergelijken.

Vandag zijn BJH natuurlijk een beetje gedateerd naar in hun tijd zijn ze geweldig geweest en ik kan nog vandag van hun muziek genieten. Jeff Beck is dan natuurlijk en ander kaliber.

Ik heb het al vaker gezegd maar mij zegt het concept 'gedateerde muziek' helemaal niks en ik kan daar ook helemaal niks mee. Je kunt toch niet verwachten dat muziek altijd bij de tijd blijft en het maakt muziek toch ook niet minder mooi als het klinkt zoals muziek toen klonk?

Kijk, het is wat anders als anno NU een plaat maakt die precies klinkt als iets uit 1974. Maar zelfs dan noem ik het nog niet gedateerd maar retro.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik weinig meer luister naar de muziek van B.J.H.Echte slechte platen hebben ze nooit gemaakt,maar op een gegeven moment was ik er een beetje klaar mee.
Dit is een sympatiek album met aardige melodieuze nummers.Ik heb wel altijd een voorkeur gehad voor de nummers van Gitarist/zanger John Lees,een tamelijk onderschat songwriter.Hij gaat meer de diepte in dan Les Holroyd,die de wat zoete kant verkiest.Het is een typisch 70's produkt,maar een nummer als Child Of The Universe is echt wel van alle tijden.(zeer actuele tekst zelfs)
Echt heel avontuurlijk is BJH nooit geweest,maar hebben zeker een plaatsje in de middenmoot van de symforock divisie verdiend.

Een van de beste studio albums van B.J.H. Duidelijk in hun beste periode. Beste songs: "Child of the Universe" en "Crazy City".

Mooi album begint met een klassieker child of the universe.maar mijn favorieten zijn toch Negative earth, paperwings, crazy city,poor boy blues en for no one.
Helaas vond de producer het nodig om het beste nummer er niet op te zetten omdat het qua stijl niet bij de andere songs zou passen.
Gelukkig staat dit nummer wel bij de bonus tracks.
En om welk nummer gaat het, Maestoso van Woollly wolstenholme.
ook leuk de andere uitvoeringen van child of the universe.
Het orgineel van dat nummer staat op de solo album van john lees uit 1973 A major fancy )

Eigenlijk ook de enige plaat, waar de Holroyd-bijdragen echt sprankelen en rocken....

Negative Earth met zn electrische piano en Paper Wings met zn bijna metal-achtige outtro...

Goede keuze om met Rodger Bain te werken, het maakt deze plaat wel de stevigste en minst orkestrale (lees puurste) uit het oeuvre van de band...

Jammer, inderdaad, dat Maestoso van de plaat is weggelaten... Ik heb altijd wel een zwak gehad voor de songs van Woolly....

For No One blijft toch wel één van de mooiste tracks van BJH. Een echte politieke song met een bleusy gevoel. Ook met name door de eindsolo. Live maakt het nummer vaak nog meer indruk.

Ik mag BJH. De melancholische, neerslachtige sound zorgt ervoor dat de band zich onderscheidt van veel andere symfopop/classicrockbandjes uit die tijd. Erg genietbaar.

Wanneer je BJH's carrière in tweeën zou delen; de Harvest-periode en de Polydor-periode, dan is deze plaat hun debuut voor de Polydor-periode.

De sound is kaler en het ligt meer tegen de (soft)rock aan dan ooit. Dit komt natuurlijk door de productie van Rodger Bain, die verantwoordelijk was voor heavy metal als Black Sabbath en Budgie.

Deze plaat is ook één van mijn favoriete platen en de enige smet op deze plaat is dat Maestoso nooit op de LP terecht is gekomen, en dat had wel gemoeten. Het is een prachtnummer en Rodger Bain deed Woolly hier ook geen eer mee aan. Rodger besloot namelijk als producer om het nummer te laten vallen.

Daarmee is ook gelijk de samenwerking ten einde. Geen producer voor BJH, en toch klinkt deze plaat door zijn wat kale arrangementen erg fijn. De gitaar van John staat ook heerlijk in de mix.

Ben ik het grotendeels met je eens, maar ik vind sommige oude muziek vooral gedateerd klinken door de matige kwaliteit van een productie. Volgens mij valt dat BJH heel erg mee.

Daarentegen vind ik sommige albums van die periode zelfs behoorlijk voorlopen op de tijd. Een aantal albums van Can klinken nog steeds alsof ze gisteren zijn opgenomen, ieder jaar opnieuw.

Dat is wat me in deze plaat, na eerste beluistering, wel aantrekt eigenlijk. Die kleinere liedjes zoals Poor Boy Blues komen binnen, folky inslag ook. De afsluiter is ook bijzonder fraai.

Verder ken ik er niet al te veel van, ik zet in met 3,5 sterren.

Na wat keren herbeluisteren, als je eraan toe komt, zal de genialiteit en alle muzikale en tekstuele verwijzingen zich meer openbaren. De verwijzing naar Bowie of Bee Gees bijvoorbeeld.

Voor mij blijft deze plaat één van de mooiste en meest complete platen ooit. Maar ik ben dan ook een sucker voor melodieuze softrock en ik luister de plaat al meer dan 30 jaar.