Sufjan Stevens - Illinois (2005)

Ik heb de plaat nu 2x beluisterd, maar het blijft een worsteling om er doorheen te komen. Het wil maar nergens echt spannend worden. Het blijft liefelijk, zoetjes en kabbelend en dat in combinatie met het veelvuldig gebruik van fluit en klarinet(?) gaat me na verloop van tijd nogal tegenstaan.

Zoals ik al eerder zei, het zit allemaal mooi in elkaar, maar da's nog niet genoeg om er een topalbum van te maken. Toch staan er wel een aantal juweeltjes van nummers op zoals John Wayne Gacy, Decatur en The Seer's Tower, inderdaad allemaal nummers waar geen toetertjes op te horen zijn.

Ook over Night Zombies ben ik wel te spreken, het enige punt op het album waar er ineens wel iets verrassends gebeurt.

Overall staat dit toch echt te ver van mijn muziekbeleving af. 3*

Goed, nu de storm rond dit werkje eindelijk een beetje is gaan liggen, neem ik even de tijd om dit m'n tweede (en derde ) luisterbeurt te geven. En mijn bevindingen met jullie te delen.

Dhr. Stevens heeft het ambitieuze plan opgevat om een serie van 50 albums uit te brengen, elk gewijd aan één van de staten van zijn thuisland. In 2003 trapte hij al af met zijn geboortestaat 'Michigan' en dit jaar kwam hij met het vervolg 'Illinois'. Als hij in dit tempo doorgaat, zal hij nog 96 jaar moeten leven om de serie te completeren. Een beetje meer vaart erachter dus, Sufjan!

Dan over het album: dit is gewoon een popmeesterwerkje. Stevens betoont zich een meester op melodisch en arrangementeel (???) vlak. Tel daar de productie bij op en je begrijpt waarom dit album iedere keer weer met zoveel verve uit je stereo komt gesprongen.

De lange nummers komen het best uit de verf: eigenlijk zijn dat vrijwel allemaal winnaars. Maar ook de kortere (veelal rustigere) nummers zijn vaak erg welkom. (Concerning the UFO sightings, John Wayne Gacy Jr.).
Dat Stevens het opus besluit met een werkelijk ongegeneerde Steve Reich-ripoff, kan de feeststemming nauwelijks nog drukken. 4/5

In de tijd dat deze cd uitkwam, begreep ik dat het Sufjan Stevens’ plan was om een cd te maken voor elk van de vijftig Verenigde Staten. Is daar eigenlijk ooit iets van gekomen? Hoe dan ook, Stevens dwingt respect af voor zijn ambities, net als met zijn muzikaliteit en veelzijdigheid: voor deze plaat schrijft hij alle teksten en muziek, speelt een stuk of dertig instrumenten, zingt alles zelf, en treedt op als producer.

Toch al niet kaal, werd de plaat vervolgens nog verder ingekleurd met trompet, strijkers, en een keur aan achtergrondkoortjes. Klanktapijten, neigend naar freakfolk en zorgvuldig geweefd door Sufjan, om zijn ook al erg folky liedjes te begeleiden, waarin het ruikt naar de bossen en gebergtes van Amerika, en beroemde inwoners van Illinoise (o.a. Abraham Lincoln) figureren. Het zou boeiend zijn, als de meeste liedjes me niet zo volledig koud lieten.

De eerste keer dat de Illinoise mijn aandacht volledig vast weet te houden, is pas bij nummer vier, John Wayne Gacy, Jr.
Sufjan mijmert hier over de beruchte, gelijknamige seriemoordenaar op een beheerste, maar intense manier, en de conclusie is werkelijk huiveringwekkend: ‘And in my best behaviour/ I am really just like him/ look beneath the floorboard/ for the secrets I have hid.’ Het is moeilijk om geen gemengde gevoelens te hebben bij het nummer, maar het zijn in ieder geval gevoelens, terwijl de plaat tot op dat moment mijn ene oor in, en de andere uit gaat.

Gelukkig komt Sufjan hierna met Jacksonville, het op één na beste nummer van de plaat, een zeer geslaagde smeltpot van bizarre folk en zuivere soul waarbij meeneurieën bijna een reflex is. Verderop zijn vooral Chicago en Prairie Fire That Wanders About sterk, maar tegen de tijd dat we bij het beste nummer aankomen, komen de smaakvolle, muzikale en rijke muzikale omlijstingen met eigenlijk mijn neus al uit.

Intussen trekt vooral het cd-boekje mijn aandacht, waarop niet zo zeer het lelijke artwork als wel de titels van de tracks de belangrijkste attractie vormen. De korte titels die ik tot hier noemde, zijn uitzonderingen. Veel van de tracks zijn gezegend met ellenlange, vaak grappige namen, vooral de tussendoortjes. Een daarvan gaat door het leven als A Short Reprise For Mary Todd, Who Went Insane, But For Very Good Reasons. Een andere werd opgezadeld met de title A Conjunction Of Drones Simulating The Way In Which Sufjan Stevens Has A Existential Crisis In The Great Godfrey Maze. De beste is echter wel de titel van het genoemde beste nummer, dat heet: They Are Night Zombies!! They Are Neighbours!! They Have Come Back From The Dead!! Ahhhhh!

Op dit nummer komen alle muzikale elementen van de plaat op hun sterkst bij elkaar, waarbij vooral de strijkers en de ritmesectie geweldig werk verrichten. Over een slim achtergrondkoortje dat de naam van de staat spelt (‘I-L-L-I-N-O-I-S-E’) zingt Stevens wat mij betreft de enige echte klassieker van de plaat de zevende hemel in: ‘I tremble with the nervous thought/ of having been at last forgot’.

De rest van de cd is bij vlagen fraai, soms zelfs schitterend, maar de folky liedjes en de gelaagde arrangementen zitten elkaar vaak in de weg, en veel ideeën slaan dood in het nuffige, dandyeske sfeertje dat waarin de plaat voorkabbelt. (Noem het een Belle And Sebastian-syndroom) Het is allemaal net iets te subtiel, te excentriek-smaakvol.
Je krijgt het idee dat Sufjan te veel tegelijkertijd wil doen, en op hetzelfde moment ook een beetje verstoppertje aan het spelen is tussen zijn wilde ideeën en muzikale omlijstingen.

Ik vind het moeilijk om een echte band te krijgen met Illinoise. Tot op het laatst klinkt de plaat aardig, en ook de titel van de afsluiter is een juweeltje: Out of Egypt, Into The Great Laugh Of Mankind, And I Shake The Dirt From My Sandals As I Run. De bijbehorende muziek is een soort door piano geleide geluidscollage.

Dan is het afgelopen. Een uur en een kwartier muziek achter de rug, waar je weinig negatiefs over kan zeggen. Maar bijzonder indrukwekkend? Mwah. Ik heb de cd aangeschaft toen hij uitkwam, en ik draai hem zelden. Misschien zou ik ‘m nog vijftig keer aandachtig moeten luisteren, ‘m ‘leren waarderen’, maar daarnaast ligt mijn stapel favorieten, met Dylan en Mingus en The Kinks en Coltrane en The Beatles.
Te veel muziek, te weinig tijd. Deze plaat is er nog niet in geslaagd om te komen bovendrijven in het enorme aanbod.

Ik geloof dat ik nog niet wist van het bombast en de drukte van dit album toen ik het aanschafte en kende indertijd alleen de nummers John Wayne Gacy Jr., Chicago en Casimir Pulaski Day. Ik geloof dat Illinois dan ook een aardige tegenvaller was toen ik het voor het eerst luisterde. Ook daarna kon de muziek nog niet echt landen; te moeilijk, te veel instrumenten, te onrustig.

In de tussentijd heb ik het album meerdere malen een tijdje weggelegd en opnieuw geprobeerd, en langzaam is de muziek gaan landen. Of er echt een omslagpunt was, of dat dit gewoon langzaam gegroeid is weet ik niet meer.

Nu, ongeveer 3 jaar na aanschaf, is het in ieder geval één van mijn favoriete albums. Niet één die ik wekelijks of zelfs tweewekelijks beluister, daarvoor vergt een luisterervaring teveel en ik denk dat ik het dan te snel zat wordt. Maar als ik het luister, dan is het genieten geblazen. Zowel de kleine nummers als de vollere nummers vind ik groots en de overgangen binnen een nummer zijn vaak erg knap.

In Come On! Feel The Illinoise! bijvoorbeeld, als Sufjan na een nerveuzer deel inzet I cried myself to sleep last night, heerlijk moment in de muziek.
Eindoordeel: gewoon een hele mooie mix van instrumentatie, teksten, sfeer en creativiteit!

Wat een schitterend album van Sufjan Stevens. Ik kost wel wat luisterbeurten om dit album volledig te kunnen waarderen, maar inmiddels ben ik beland in een fase waarbij ik eigenlijk geen favoriet nummer kan aanwijzen, en dat bedoel op een zeer positieve manier. Waar in eerste instantie nummers als Chicago en Jacksonville opvallen, zijn het nu ook de rustige nummers als John Wayne Gacy, Jr. die fantastisch klinken. Andere favorieten zijn The Predatory Wasp, The Tallest Man, The Man of Metropolis etc.

Nog een reden waarom ik dit album beschouw als één van de beste albums, is het gevoel dat dit album daadwerkelijk één geheel vormt. Overigens komt dit niet doordat het gaat over Illinois, maar meer dat de liedjes afzonderlijk perfect op elkaar aansluiten en echt slechte nummers ontbreken. Het is als een verhaal dat op geen enkel moment eentonig wordt, aangezien de bombast wordt afgewisseld met ingetogenheid. Inhoudsloos wordt dit album ook nooit, hoewel ik niet bij alle nummers de verborgen boodschap weet. Werkelijk een geweldige prestatie van Sufjan Stevens.

Ook opvallend is de humor of een vorm van luchtigheid binnen het album. Ten eerste is dat te merken aan de titels van de nummers, daarnaast ook bij tussenstukjes zoals bij Woo-hoo for the Pullman. Deze tussennummers zijn overigens niet allemaal perfect. Prairie Fire That Wanders About vind ik wellicht het zwakste nummer op het album en ook ben ik geen groot liefhebber van de afsluiter.

Maar als ik alles optel in harde minuten, dan kan ik concluderen dat ik ruim 50 minuten van dit album fantastisch vind en misschien maar een tiental minuten wat minder. Een ander groot pluspunt is dat hoewel dit album een fantastisch geheel vormt, er ook voldoende nummers uitstekend afzonderlijk te beluisteren zijn. Dit alles zorgt ervoor dat Illinois de hoogste waardering van mij krijgt en daarnaast ook een hoge plaats binnen mijn top 10 toebedeeld krijgt.

Tja, met welke passende samenvatting moet ik nou beginnen? Gelaagd, kleurrijk meesterwerk? Achtbaan van liefde, geluk, depressie, euforie, somberheid en nog tientallen andere emoties?
Illinois bestaat uit zóveel lagen, teksten, melodieën, gevoelens, verhalen, plaatsen en stemmen, dat deze wervelende achtbaan van voorgenoemde zaken in een paar lullige alineaatjes eigenlijk nauwelijks te beschrijven valt.

Laat ik beginnen met zeggen dat deze achtbaan één achtbaan is. Dat wil zeggen; als u Illinois ergens in het midden opzet en daar ook weer eindigt, zult u niet de gemoedstoestand in u opgewekt krijgen die geboren muzikant Stevens juist zo intens laat beleven.
Natuurlijk, zo een groter-dan-het-leven-nummer als The Black Hawk War of Chicago staat ook garant voor een korte tijd gevuld met euforie en een klein, ingehouden nummer als Casmir Pulaski Day of John Wayne Gacy Jr. zorgt ook los afgespeeld voor gevoelens die onder uw huid kruipen en een blijvende invloed hebben op uw gemoedstoestand.
Maar het soms hypnotiserende, dan weer opzwepende, dan weer sussende effect dat Illinois op u heeft blijft uit.

Hoe bereikt de heer Sufjan Stevens deze onbeschrijflijke, heerlijke gemoedstoestand toch?

Laten we beginnen met iets dat u waarschijnlijk al bij de eerste blik op deze pagina ziet; de titels zijn op zijn minst apart te noemen. Deze vallen allemaal onder het verhalend, lovend of juist cynisch aspect van deze plaat en beelden in sommige gevallen ook de steeds verschillende sfeer van het nummer uit.
Steeds verschillend ja, want zoals hiervoor al gezegd is Illinois geen eenheidsworst. De variatie is oneindig; na het extreem bombastische The Black Hawk War, dat ons meteen op een ongelooflijke wijze kennis laat maken met ieder instrument dat de band bezit, komt Come On! Feel the Illinois! klinkend als een instappertje, een ultiem intro, om ons na twee nummers eindelijk écht in te pakken (ziet u nou wat ik bedoelde met de titels!). Het meteen daaropvolgende stuk muziek, het ijzingwekkende en erg klein gehouden John Wayne Gacy Jr., bewijst definitief dat Illinois op eenzame hoogte staat op het gebied van afwisseling.

Ook valt het kleine randje kitsch om de muziek van meneer Stevens wel te merken; vrouwelijke achtergrondkoortjes, de sowieso al redelijk gladde stem van hem zelf en wel heel erg theatraal aandoende uitbarstingen. Erg? Niet echt. Want zelfs bij de zoetsappigste stukken (het koortje aan het begin van The Man of Metropolis... bijvoorbeeld), spat de emotie, passie en liefde ervanaf met rijzende armharen -positief- als gevolg.

Maar het ultieme kippenvel moet toch wel bereikt worden in het meesterwerk, het nummer dat echt uitsteekt. Casimir Pulaski Day. Sufjan zingt, zoals we onderhand gewend zijn, erg nonchalant en ook het repetitieve gitaartokkeltje klinkt oh zo niets-aan-de-hand, maar kijk naar de tekst en dan ontdekt u niet alleen dat het een verbluffend goede tekst is, ook ontdekt u de kleine trillingen in Sufjan's eerst zo gladde stem, de droefgeestigheid in de eerst zo vrolijke trompet en de genialiteit in het eerst zo eenvoudige tokkeltje.

En zijn er ook minpunten? Oké dan, de afsluiter blijft misschien iets te weinig bij, al moet ik er toch weer bij vermelden dat het ongekend lekker klinkt. En misschien had de speelduur een paar minuutjes korter gekund. Maar wat er dan geschrapt had moeten worden? Ik heb geen idee.
Conclusie: Een sprankelend, kleurrijk en totaal overdonderend één-en-een-kwart-uurtje.

Toch maar even in mijn top-10 zetten, deze.

Natuurlijk gewoon een ontzettend goed album.
Maar mede dankzij de lengte weet het me niet aan te grijpen.
Composities zijn geweldig en instrumentarium is dik in orde
maar de vele korte stukken (korter dan een minuut) en de soms belachelijke namen maken dit album me toch net iets te ontoegankelijk.

De lange titels maken dit een moeilijk album om over te praten. "Ik vind 'They Are Night Zombies!! They Are Neighbors!! They Have Come Back from the Dead!! Ahhhh!' een goed nummer".
Dat werkt niet.

Sufjan schalt al weer wat dagen door de boxen met zijn kerst ep's. Ik zou bijna vergeten dat er nog meer is van de beste man waaronder zijn meesterwerk Illinois. Onderdeel van het statenproject waar we inmiddels al wel zeker van kunnen zijn dat dat er nooit gaat komen.

Seven Swans was mijn kennismaking via de luisterpaal van 3voor12. Dat vond ik wel een prima album en zijn naam zong toen wat rond als zijnde een nieuwe hippe artiest en ik kocht de cd.
Het bleek aanvankelijk een miskoop want na meerdere draaibeurten begon het me te vervelen en de banjo hielp er niet echt bij om het te verbeteren. Toch hielp doorzetten want het album kwam ineens goed aan en Sufjan was er eentje om in de gaten te houden.
Al snel kwam Illinois en dat beviel me goed maar Seven Swans was inmiddels uitgegroeid tot een favoriet album en ik moest wel erg wennen aan alle toeters en bellen van Illinois.
Zoals later bleek is het met Sufjan elke keer gewoon wennen. Hij slaagt erin om je telkens te verrassen en/of op het verkeerde been te zetten en misschien is dat wel een reden dat hij nu al zo'n 8 jaar tot mijn grootste muzikale helden is gaan behoren (de jaren '00 golf met andere artiesten als Rufus Wainwright, Sigur Rós en Antony).
Het concert dat ik eind 2006 meemaakte in Paradiso heeft daar zeker ook toe bijgedragen: zo verlegen als hij soms overkomt zo uitbundig en kleurrijk brengt hij zijn nummers voor het voetlicht. Toeters en bellen? Ook in de presentatie!

Illinois dus. Als ik het echt moeilijk vind om een album te bespreken is het dit album wel, waarschijnlijk ook de reden dat het er tot nu toe nooit van gekomen is. Het lijkt wel een flipperkast waar je alle kanten op gesmeten wordt.
Kitsch wisselt af met folk, barokpop met indiepop, showtunes met jazzy arrangementen. Scherpe randjes, zachte randjes. Soms weet je gewoonweg niet meer waar je het moet zoeken. Dat er soms nog verrassende dingen gedaan worden die niet iedereen weet (ikzelf tot op kort incluis) maakt het allemaal leuker. Wist u bijvoorbeeld dat er in Come On! Feel the Illinoise! een stukje Close to Me van The Cure voorbijkomt?
Dat Sufjan een klassieke training achter de rug heeft zal ook niemand verwonderen: zijn kennis op dat gebied hoor je zeker terug in zijn nummers en hij heeft de skills om zelf dingen toe te passen in zijn muziek die grote klassieke componisten ook laten horen (het wisselen van maatsoort in een nummer alsof het niets is).

De hoes past wat dat betreft prima bij de inhoud: er is veel te zien en het oogt wat chaotisch. Superman heeft het in elk geval niet overleefd want die moest op verzoek verwijderd worden. Als je net als ik dit album op tijd gekocht hebt moet je maar zuinig zijn op de versie mét Superman.

Sufjan Stevens heeft met Illinois een ijzersterk album afgeleverd dat continue blijft boeien. Superman mag dan wel weg zijn; het album is een staaltje superwerk van een bijzondere artiest die velen weet aan te spreken. Serieuze muziekliefhebbers prijzen zijn aanpak, indiemeisjes en gays zwijmelen bij zijn verschijning en zelfs voor gelovigen is er wel wat te vinden bij de heer Stevens. En als zelfs ondergetekende muziekliefhebber die zich niet altijd goed verdiept in teksten dat bij dit album wel doet mogen we stellen dat dit een zeer bijzonder album is dat misschien wel hét meesterwerk van Sufjan genoemd kan worden. Dat het niet voor iedereen geschikt is is daarbij een understatement.

Cd-recensies in tijdschriften als Knack en Humo zijn altijd vreselijk irritant omdat de recensent het album steeds moet vergelijken met zijn volledige platenkast, wat leidt tot een nietszeggende vloedgolf aan namen. Als we het dan toch ergens mee willen vergelijken, hoe klinkt dit wonderlijke album van Sufjan Stevens dan? Als Bob Dylan zonder grain in z’n stem? Als een samenwerking van the Byrds, the Beach Boys en een symfonisch orkest onder leiding van Bach zelf? Alsof Paul Simon z’n midlifecrisis niet in Zuid-Afrika is gaan verwerken, maar een tocht maakte langs repetitieruimten van klassieke koren in onooglijke dorpjes, verborgen in het landschap van Illinois?
Want Illinois, daar gaat deze plaat over: Sufjan Stevens schildert in een geheel eigen stijl de dorpjes, de steden, de inwoners en de (kritisch besproken) geschiedenis van deze staat met elk instrument dat hij kan vinden, een hemels koor en zijn eigen falsetstem, die nergens irritant klinkt (ga snel Thom Yorke eens wat bijles geven, Sufjan!) Nummers als Chicago, Jacksonville en The Man of Metropolis springen ertussenuit, zowel muzikaal als tekstueel, maar eigenlijk is deze plaat grandioos als zoemend, bruisend, ademend geheel. En of deze hedendaagse bard nu ooit de overige negenveertig staten zal bezingen of niet, dat maakt niet uit: dit geniale werk over Illinois pakken ze ons niet meer af.

Via Musicmeter ben ik in aanraking gekomen met Sufjan Stevens, en daar ben ik Musicmeter eeuwig dankbaar voor In de ladder leerde ik pareltjes als Casimir Pulaski Day, Chicago en John Wayne Gacy Jr. kennen. De stap naar dit album, tevens zeer goed gewaardeerd op deze site, was snel gemaakt. Toch heeft het lang geduurd voordat ik de tijd heb genomen het gehele album goed te beluisteren. In eerste instantie luisterde ik enkele losse nummers plat. Nu is het er dan toch van gekomen, en ik ben zeker niet teleurgesteld. Illinois is een prachtige plaat; tekstueel sterk, prachtig gezongen en vooral mooi ingekleurd. De meeste arrangementen vind ik muzikaal echt prachtig. Met de eerder genoemde nummers en o.a. They are Night Zombies, the Man of Metropolis, Concerning the UFO Sighting en Jacksonville levert Illinois een dozijn aan schitterende nummers. Nadeel aan dit album vind ik de wat nodeloze tussenstukjes, die wel als losse albumtracks staan genoteerd. Daarnaast staan er ook nummers op het album die ik daadwerkelijk iets minder vind. De afsluiter van de plaat is daar een voorbeeld van.
Wel kent Illinois een fijne lengte; mindere nummers worden makkelijk opgevangen door de vele toppers die dit album herbergt.
4,5*, en wie weet zal dit nog een groeier blijken...
En, oja, ik moet het ook gezegd hebben: die songtitels zijn ronduit briljant mijns inziens.

Een heel bijzonder album dit. Er gebeurt zo ontzettend veel, de nummers zijn enorm rijk gearrangeerd met een heel arsenaal aan verschillende instrumenten. En neem zo'n nummer als Come On! Feel the Illinoise! - Part I: The World's Columbian Exposition - Part II: Carl Sandburg Visits Me in a Dream, wat een compositie!
Het hele album zit enorm knap in elkaar en dat dit goeddeels door Sufjan alleen is gemaakt toont aan wat een bijzonder muzikant/componist hij is.

Toch weet Sufjan mij met een nummer als John Wayne Gacy, Jr het meest te raken. Heel basic maar een schitterende melodie en tekst. Casimir Pulaski Day is nog zo'n nummer, echt schitterend.

De muzikale intermezzo's storen niet en zijn soms wonderschoon.

Het hele album is wel een lange zit al zit er genoeg afwisseling in. The Man of Metropolis Steals Our Hearts is bijvoorbeeld zo'n welkome onderbreking met wat pit.

Ik begrijp goed dat dit een regelrechte klassieker is al is het voor mij persoonlijk nog geen meesterwerk. Wel heel mooi en uniek.

Ik heb deze plaat nu zo'n acht jaar lang in bezit. Het was mijn eerste Sufjan Stevens. Hierna volgden eerst Carrie & Lowell, toen Seven Swans en ten slotte Michigan. Ik ben groot fan geworden en The Age of Adz,The BQE en de kerstcd prijken bovenaan mijn verlanglijstje. Echter, dan komt vooral door de andere drie platen die ik noemde; de vonk is bij deze plaat nooit helemaal overgeslagen. Waar op Michigan en Seven Swans nauwelijks een iets minder dan beeldschone track is te vinden, zou ik dat predicaat hier eigenlijk alleen op Casimir Pulaski Day willen plakken (wat dan ook meteen fantastisch is!). Daarnaast is er zat meer moois te ontdekken, met Chicago en Jacksonville als usual suspects, maar echt in vervoering brengen zoals het gros van de nummers op de twee voorgangers doet: nee. Het is me allemaal iets te vol gestopt allemaal, waardoor er niks echt uitspringt. Verder dan een krappe vier sterren kom ik dus niet en langzaam begin ik de hoop op te geven dat dat nog komt.

Voor mij blijft dit album van Sufjan zijn beste. Ik kan zoveel plezier en lichtheid voelen bij alle nummers maar ook pure ontroering. Het is een bepaalde compleetheid in alle gespeelde noten vanuit de instrumenten. En zijn stem is hier ook nog zo vol vitaliteit. Ooit heb ik hier ergens geschreven dat het een lente album was voor mij maar het is een momentum voor wanneer ik er zin in heb. Mooie is dat één van mijn zoons vroeger graag meeluisterde en Sufjan volledig is gaan volgen. Hij is een echte Carry & Lowell fan, geniet nu van Javelin en ik vind dat zo gaaf. Vanuit Sufjan heeft hij ook andere artiesten leren kennen en we houden elkaar regelmatig op de hoogte van muziek. Dat is een gift.

Ik geef niet vaak sterren maar deze krijgt de volle mep van mij. Binnenkort overschakelen naar de eindeloze kerst liedjes van Sufjan. Die mag ik nu nog even niet opzetten van die mooie vrouw die nu naast me ligt te hangen op de bank. Dus gewoon nu verder genieten van Illinois. Ik blijf het ook een uniek iets vinden wat je niet vaak tegen komt . Het heeft zoveel eigens.

[quote]Roffel schreef:
Niet zo goed als Michigan, na 5 nummers haak ik af, ik luister niet naar Sufjan Stevens om een symphonie orkest te horen.