Galahad - Battle Scars (2012)

Fascinerende plaat als je het verdriet erachter kent. Neil Pepper (bassist, toetsenist en gitarist) overleed in September 2011. Toen was de muziek al helemaal geschreven en geproduceerd, ook door hem uiteraard. Daarna zijn de teksten gedeeltelijk nog geschreven. Juist daar vindt je veel emotionele boodschappen in. De muziek is als vanouds erg goed. Verschillende prachtige nummers waaronder Seize the Day, wat tekstueel een aubade aan het leven is. Prachtige trance gemend met progrock..

Op welke versie komt die demo voor? Niet op de mijne in ieder geval.

De nieuwe versie van Sleepers had voor mij niet zo nodig gehoeven. Het nummer is wellicht nog wat beter dan het origineel maar blijft in de basis toch ruim vijftien jaar oud en daarmee uit een hele andere periode. De huidige Galahad is harder, sneller, vooral moderner en vermoedelijk ook wel beter dan de groep uit 1995.

Dit album is wat mij betreft weer een topper van deze band en het moet wel erg gek lopen als het mijn jaarlijstje niet gaat halen.

Wederom een goede plaat van de mannen. Ik ben niet extreem meer bezig met Neo-prog (het is wel wat harder dan "vroeger" maar toch blijft het stickertje hetzelfde) maar deze band blijft mij altijd wel boeien. Vier sterren kan ik kwijt aan deze plaat, dat deze niet hoger gaat scoren (naar verwachting) komt door het in mijn oren matige Suspended Animation

Deze band was live een kleine openbaring met hun expressieve aanpak. Een gitarist als een oude punker zorgde voor veel dynamiek op het podiium. Qua muziek zit deze neo prog gewoon goed in elkaar en met het toetsenspel onderscheidt men zich. In Seize The Day komt dit erg mooi uit de verf. Battle Scars laat gelijk al horen waar de band voor staat. De contrasten staan hier als een huis. Reach For The Sun en Singularity zijn wat minder springerig, maar niet minder lekker.

Wel vind ik het jammer dat Sleepers er nog aan vast geplakt zit. Hier klinken ze ineens erg Marillion en dat gelijk 14 miinuten lang. Nee, de modernere en soms gedurfde aanpak van de eerste 7 songs maken deze CD alleen ook wel de moeite waard.

Ik vind de nieuwe versie van Sleepers zeker niet verkeerd, de originele versie komt toch van zo'n beetje het slechtst geproduceerde album ooit af dus het in dat opzicht ben ik er wel bij mee.

Verder wil ik toch wel graag opmerken dat ik Seize the Day tot nu toe het beste nummer van 2012 vind (nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de nieuwe Marillion nog niet binnen heb )

Een zeer episch plaatje zeg! Ik houd best wel van een beetje prog op zijn tijd, maar weinig bands zijn echter in staat om de luisterervaring spannend te houden. Dit is nu een prima voorbeeld van een plaat waar dat wel uitstekend gelukt is! Veel verassingen en spektakel, met af en toe een flinke dosis geweld. Heel mooi! Het is mijn eerste kennismaking met Galahad, dus het origineel van 'Sleepers' ken ik tot mijn spijt niet. Ik ben toch wel benieuwd hoe dat slechts geproduceerde album allertijden dan klinkt .

Enig minpuntje vind het stukje 'DJ-Tiesto-electro' op 'Seize the Day'. Dat soort klanken vinden mijn oortjes niet prettig, maar goed een mens moet wat te klagen hebben he . Voorlopig 3.5* voor 'Battle Scars'.....het titelnummer vind ik overigens wél om te smullen.

Wederom een geweldige plaat op het randje van de progrock en progmetal.

Ik hoor hier-en-daar de invloeden van andere die-hards als IQ, Pendragon en Pallas.
De britse Neoprog is zo springlevend als maar kan.

Verrassend leuke schijf deze Battle Scars.

Aanvankelijk vond ik de cd maar middelmatig maar het blijkt toch een groeiplaat te zijn.
Ik vind die andere nieuwe (Beyond the Realms of Euphoria) net iets beter maar daar staat tegenover dat op deze cd Seize the Day staat, wat een wereldnummer is dat toch!

Het einde van Bitter and Twisted heeft trouwens wel wat weg van het eind van Hybrid Times van Riverside, maar dit geheel terzijde.