UB40 - Present Arms (1981)

BAGGER !!!!!!!!!!!!!!!!!

Mee eens

Excuses voor de fans, maar ik ben het hier ook mee eens. Krijg de zenuwen van deze muziek.

Goede opvolger van Signing Off.

Hierna ging het snel minder worden en met Rat in the kitchen werd de baggerstatus bereikt.
Een status die ze tot op de dag van vandaag glorieus hebben weten te behouden.

Dit was nog een redelijk geslaagde poging tot reggae. Hierna volgden vele glorieus geslaagde pogingen tot vintage bagger.

Deze plaat weer eens gedraaid en er komt een hele ster bij. In deze periode maakte UB40 nog echt lekkere popmuziek, losjes gebaseerd op reggae. De blazers kregen nog volop de ruimte, de teksten waren bijzonder geengageerd en het kwijlerige van de latere platen was nog nergens te bekennen.

Overigens wel merkwaardig dat dit stelletje miljonairs ooit het nummer One in Ten maakte, over de verschoppelingen van de maatschappij. Het kan toch raar lopen.

een van de hoogtepunten uit UB40's hoog artistieke periode van 80 - 83.

klinkt zoveel jaar na dato nog steeds fris.

Ik vind dit ook zeker geen bagger plaat (ik heb de dub uitvoering, nog beter) goede herinneringen aan de tour dat jaar, de joints gingen van rij tot rij in het Vredenburg! En de bas stond zo hard dat je middenrif mee ging doen.
Latere UB 40 platen niet meer om aan te horen, wat een ellende.

One in Ten men lievelingsplaat, alles wat erna komt met Red Red Wine en i Got You Babe word het zwaar matig

deze ub40 's niks mis mee

maar die 20 die erna kwamen ...

Ik vind 'Signing off' wat beter, maar dit is niet slecht.
Als bijlage heb ik later ook nog eens 'Present arms in dub' gekocht, een lekkere rammelplaat. Doe Maar heeft daarna ook zoiets gedaan.'One in ten' is hier mijn meest favoriete song.
Leuk dat ze net zoals bij 'Signing off' de bijgevoegde 12 inch ook als bonus tracks op de CD gezet hebben.

wat een teruggang na hun eerste zeer goede ' signing off '

hier begon de teleurgang al met slechte nummers en dan die zanger die echt begon te zagen en nog een zeer vervelende stem had

nee, hierna zou ub 40 voor mij geen enkele goede plaat maken

Samen met Signing Off hun beste werk, hoewel ik deze wel wat minder vind. Hier nog lekkere goed bedoelde reggae uit Birmingham.
One in ten..mooie tekst

Met sterke nummers als Present Arms, Sardonicus, Don't Let It Pass You By, One in Ten, Don't Slow Down en Silent Witness is dit tweede album van UB40 nog steeds geen kattepis. Vier van deze nummers kwamen later ook op het sterke live album UB40 Live, waarop de nummers eigenlijk beter tot hun recht komen.

Ik vind deze ook niet zo slecht als dat ik hierboven lees.. maar het niveau van het 1e album is NOOIT meer gehaald..

Tjonge, ik loop al wat jaartjes op MuMe rond maar zelden zoveel eenheid in mening gezien, over de ontwikkeling van deze band, dat het hierna veel minder werd en dat plaat 1 de beste is. Er zijn vast ook heel veel mensen die het hierna juist beter vonden, anders hadden ze het niet nog 29 jaar volgehouden in Ahoy en HMH enzo. Maar die mensen zijn ondervertegenwoordigd op MuMe vermoed ik.

Lekker plaatje voor op de achtergrond, waar Signing off me echt doet luisteren.

Absoluut de beste elpee van UB40. Met een toegevoegde 12" (ik heb het Engelse origineel). Dit niveau hebben ze nooit meer gehaald, sterker waarom zijn ze opeens van stijl veranderd? Nou ja, ik luister nog steeds met veel plezier naar dit album. En naar de opvolgende dub-elpee.

Dit tweede album van UB40 stelt in ieder geval niet teleur, met opnieuw een reeks sterke composities en ditmaal ook een voller en warmer geluid. Als minpunten moet worden gezegd dat er wel wat saaie stukken op staan, zoals de lange uitloop van Don't let it pass you by en de melige plaatafsluiter Lamb's bread, en dat het album misschien ook wel een tikkie langer had gekund (twee nummers en acht minuten korter dan het drie kwartier durende en bovendien de volle speelduur lang interessante Signing off).

De CD-uitgave bevat als bonustracks de twee nummers die bij de oorspronkelijke elpee als 45-toeren-single werden bijgeleverd. Daaronder is vooral interessant het extreem swingende Don't walk on the grass, met een verslavend oplopend saxloopje (dat overigens op het volgende reguliere album UB44 nog in Folitician zou worden gerecycled). Maar het hoogtepunt voor mij is toch de fantastische single One in ten, waarvan de tekst in het refrein gebruik maakt van een bijzonder sluwe "statistische" invalshoek:

I am the one in ten - a number on a list
I am the one in ten - even though I don't exist
Nobody knows me but I'm always there
A statistical reminder of a world that doesn't care

waarna in elk couplet het abstracte "statistische" individu concreet wordt uitgebeeld, als een soort Elckerlyc aan de onderkant van de samenleving. Een uitstekende tekst voor een geweldig nummer. Gelukkig zat UB40 op dit album nog niet aan de rode rode wijn.

Maar eens begonnen aan een ontdekkingsreisje door het oeuvre van deze mannen. Was alleen bekend met 2 greatest hits, Rat in the Kitchen en Promises and Lies.

Signing Off beviel goed, maar deze nog beter. De sax speelt hier een hele grote rol in. Die eerste twee tracks. Tel ik daarbij op nog de nummers waar ik al bekend mee was (Dont Let It, One in Ten en Dont Slow Down) en dit maakt het voor mij een heerlijk album. Goed ook dat het niet te lang duurt want bij UB40 lijkt alles wel veel op elkaar. De laatste twee tracks spreken mij het minst aan.

Wel opvallend dat velen dit als zoveel minder zien dan het debuut. En met alle respect, maar je moet imo toch wel een echte zuurpruim zijn wil je hier 0,5 aan geven. Mijn eigen smaak kennende zal ik waarschijnlijk niet snel afhaken bij de albums die nog komen. Ben niet vies van MOTR muziek.

Inderdaad, hoe kun je nu op 0.5 komen? Beetje toelichting zou best interessant zijn ('het klinkt heel anders dan de Ub40 die ik kende uit de hitparade") ofzo?



Ik ben wel een beetje afgehaakt, de eerste platen vind ik echt t leukst, maar ook in hun MOTR tijd ken ik nog diverse leuke nummers. Overigens, 24-7 (uit 2008), t 1 na laatste album vond ik weer een verrassing. Minder MOTR en veel goede melodieen, Misschien een tip voor je?

Dit is ook nog een heerlijk album van UB40, alleen wel wat minder dan het debuutalbum.

Dit album vind ik stiekem nog net iets beter dan hun debuut.
Ik heb het album met bonustracks en alle 10 de nummers vind ik sterk, waarbij vooral Sardonicus & One In Ten eruit springen.
Heerlijke reggae met maatschappijkritische teksten.
Hierna ging het rap bergafwaarts met de kwaliteit van het gebodene.